|
| |
Update Juni 2009
Op 31 mei woonde Ben de voetbalwedstrijd Ghana
(the Black Stars) tegen Oeganda bij. Overdag kregen we bericht van Steven (broer
van Jacco en Job, die in Kumasi studeert en ons geholpen heeft met de bouw van
de 13 shops voor de meiden), die liet weten dat hij in Tamale was. We nodigden
hem dan ook uit om mee te gaan naar de voetbalwedstrijd, die 's avonds om 19.00
uur zou plaatsvinden in het nieuwe stadion. Voor Steven een absoluut uitje! Als
Steven niet was meegegaan, had ik (Dees) Ben vergezeld, maar nu gaf ik mijn
kaartje aan Steven en deed hem daar een groot plezier mee. Ik bleef dus thuis en
werkte achter de computer. Plotseling realiseerde ik me dat ik voor de eerste
keer 's avonds helemaal alleen was in dat grote huis. In het vorige huis was ik
wel vaker 's avonds alleen geweest, maar daar woonde je toch op een 'sharing
compound' en kon je altijd naar het gezin van mister Jacco lopen. Niet dat ik
bang was, maar toch vergrendelde ik de deur maar met het ijzeren hekwerk.
On ne sait jamais……..!
Een dag later ontvingen we een sms-je van Steven met de volgende tekst: 'Hi mr.
and mrs. Ben, I will like to thank you heartly for given me the opportunity to
watch yesterday's match. It was really a lovely moment. May God richly blessed
you for your kindness'.
Aangezien Steven vakantie heeft, kwam hij ons ook nog op een avondje bezoeken.
Want zo liet hij weten: 'I have to say hello to you people......!'
Op 2 juni kochten we een deurmat bij een blinde
bedelaar, die gemaakt was door hemzelf. Erg leuk; allemaal gekleurde lapjes.
Inmiddels prijkt deze voor onze buitendeur.
| Onderstaand: Deurmat (allemaal gekleurde lapjes), gemaakt door
een blinde bedelaar. |
 |
Lights off…….lights off……….lights off……….Bijna
dagelijks weer stroomuitval………Navraag leerde dat 'the problem' lag in
Kumasi. Niet alleen Tamale zat zonder licht, ook Bolgatanga, Wa en andere delen
van de Upper East en Upper West waren getroffen. Er was 'a problem with the main
line, but…..they are working on it!'
Deze maand had Ben ook een gesprek met Baba Musah
van het Children to School Project, inzake de workshops in Savelugu. Deze zijn
namelijk alweer voorbij! Ben vond het niveau van de leerkrachten erg laag. Een
grappig voorval: Uit een evaluatie kwam de volgende opmerking: 'Next time we
prefer Malt instead of Sprite'. Als versnapering hadden de teachers liever een
flesje Malt (alcoholvrij bier) dan een flesje Sprite (7-up)!!!
4 juni: Is dit een Public Holiday of niet? In het
verleden was dit een Public Holiday (ten tijde van President Rawlings met een
NPP-regering), maar nu de NDC de touwtjes in handen heeft, is er geen vrije dag
meer op 4 juni. Dus dat betekent voor Dees gewoon lesgeven op Cambridge en voor
Ben supervisiebijeenkomst nummer 6.
Het lijkt wel of je in heel Ghana dezelfde
kinderliedjes hoort. Een nieuwe variant die steeds opduikt in Tamale is: Hello,
hello, hello, how are you? I'm fine, I'm fine, I'm fine thank you.'
5 juni: We bellen met de National Coordinator van
Assembly, inzake de definitieve beslissing of de containers kunnen blijven staan
op de huidige plek of dat deze een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat
laatste geval zullen alle kosten worden betaald. Als we mogen blijven is dat
natuurlijk goed nieuws; dan hebben we verder geen verbouwingsrommel, maar…..we
zien ook wel degelijk een voordeel als we moeten verplaatsen. Waarom? Zoals
wellicht nog bekend, zijn 2 van de 3 containers nog steeds dicht. Niemand lijkt
de beslissing te durven nemen om deze te openen. Voor de Regional Minister en de
chief was dit issue niet relevant. Zij hadden het trainingscentrum gered van de
sloop en waren verder niet geïnteresseerd in allerhande Hawa-problemen en het
wel of niet openen van containers. De National Coordinator van Assembly verwees
ons destijds naar de politie en de politie verwees ons weer naar 'court'. Het
schiet dus gewoon niet op! Ook NorGhaVo laat weinig daadkracht zien. Wij (Ben en
Dees) hebben een strategie bedacht. Als de containers verplaatst moeten worden,
dan zullen deze geopend moeten worden. Wij hebben dan een punt en kunnen altijd
zeggen dat de National Coordinator van Assembly opdracht heeft gegeven om de
containers te openen. In dat geval hoeven wij niet naar de politie te gaan. Maar
stel dat de containers kunnen blijven staan op de huidige locatie, dan gaan we
een andere troef inzettten. We zullen dan melden dat de hoofdsponsor uit
Nederland het absoluut niet kan waarderen dat er 2 containers gesloten zijn. Dan
zullen wij dit als pure mededeling gaan melden bij de politie en zullen
vervolgens overgaan tot het doorzagen van de sloten. We melden dit tijdens een
vergadering met NorGhaVo op 3 juni. Zoals altijd is NorGhaVo Ghana erg
voorzichtig (in onze beleving té voorzichtig). We krijgen een heel verhaal te
horen over het feit dat mister Halilahi op Kukuomarket zit, terwijl hij niet
werkzaam is voor een NGO. Dat deze mister Halilahi werkt met en voor 'needy
girls' is voor ons én onze sponsors meer dan oké. Hij besteedt 70% aan
training en slechts 30% aan business.Verder wil NorGhaVo dat de naam NFD wordt
veranderd in NorGhaVo Kukuomarket containers. We hopen inmiddels allemaal dat de
containers verplaatst moeten worden. Er zijn dan namelijk 2 voordelen: Het
openen gaat vanzelf én bij een verplaatsing is het gemakkelijker om de naam van
het projekt te wijzigen. Zoals altijd wil NorGhaVo alles eerst met de Board
bespreken. Prima, maar daarna graag actie! Wij hebben laten weten dat onze
sponsoren een snelle effectieve oplossing willen. Als er geen medewerking komt ,
dan zullen wij zelf de containers gaan openen en zullen zelf alle
verantwoordelijkheid op ons nemen. Dat NorGhaVo Ghana dan de handen van ons
aftrekt is geen probleem. We hebben duidelijk laten weten: 'With or without your
permission, we will cut the locks before we go on homeleave'. Wij hebben zelfs
duidelijk gemaakt dat we in het ergste geval zelf alle containers laten afzagen
en aan mister Halilahi geven. Hoewel NorGhaVo ons heel goed kon begrijpen,
willen zij liever dat de containers voor NorGhaVo zijn dan voor mister Halilahi.
Maar dan…………op 5 juni laat de National Coordinator van Assembly weten
dat er nog steeds geen beslissing is genomen of de containers kunnen blijven
staan of dat de containers een klein stukje moeten worden verplaatst….'The
constructor has to discuss it with the designer, but don't worry'…….. Wij
herinnerden hem aan het feit dat alles op papier moet worden gezet en hij
beloofde ons dit te doen. Tevens vroegen we hem of we de naam NFD konden
veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers en dit bleek geen probleem te
zijn. NorGhaVo zou dit kunnen regelen. Voor het openen van de containers verwees
hij echter wederom naar de politie.
Goed, ons geduld is nu echt helemaal op! We besluiten dan ook om zelf naar de
politie te gaan en te proberen om hen mee te krijgen richting Kukuomarket. We
zullen zeggen dat de National Coordinator van Assembly en de NorGhaVo-Board ons
hebben gevraagd om naar de politie te gaan met het verzoek om als getuigen te
fungeren, op het moment dat wij de containers zullen openbreken. We zullen
tevens zeggen dat de sponsoren in Nederland het niet kunnen waarderen dat er nog
steeds 2 containers gesloten zijn.
Het openen van de 2 containers houdt de gemoederen dus behoorlijk bezig. Maar
dan……De Board van NorGhaVo heeft op 6 juni een meeting georganiseerd waarbij
Hawa werd uitgenodigd. En zomaar ineens laat Hawa weten dat ze accoord gaat met
2 containers; de derde container kan mister Halilahi gebruiken. De Board laat
Hawa weten dat ze 2 weken de tijd krijgt om te starten met eventuele sewing,
weaving of hairdressing aktiviteiten. De catering-praktijken die Hawa wil
realiseren worden niet goedgekeurd. Hawa stemt toe. Hé hé eindelijk…….Deze
oplossing (Hawa 2 containers en mister Halilahi 1 container) was de oplossing
die wij 2 maanden geleden al hadden voorgesteld. Toen weigerde ze, nu vindt ze
het dus goed. De containers zullen dus gewoon worden geopend door Hawa en wij
hoeven niet meer naar de politie te gaan! Wel willen wij de naam NFD gaan
veranderen in NorGhaVo Kukuomarket containers. Dat lijkt ons beter voor de
toekomst, want met Hawa weet je het nooit! Maar: Het hoofdstuk kan afgesloten
worden: Kukuomarket is gered van de sloop én van de grillen van Hawa én de 2
gesloten containers gaan open! Hawa zal op Kukuomarket zijn met de NFD-meiden en
mister Halilahi zal er zijn met zijn meiden. In ieder geval wordt ons
trainingscentrum weer gebruikt voor kansarme meisjes!!!
Vier dagen waren we blij, want op 10 juni kregen we alweer een onaangename
Hawa-verrassing. Had zij op 6 juni beloofd geen catering-praktijken te gaan
uitvoeren op Kukuomarket, op 10 juni was ze gestart op ons trainingscentrum met………..juist
ja…….catering!!!!! Toen mister Halilahi ons hiervan telefonisch op de hoogte
bracht, lichtten wij NorGhaVo en de Board in en zij togen naar Kukuomarket.
11 juni: Een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'There is fire on the
mountains!!!' Hawa heeft de arme man uitgescholden en hem verzocht te vertrekken
op Kukuomarket. Verder had ze laten weten niets met NorGhaVo noch met de Board
te maken te hebben. Er wordt wederom gerapporteerd door ons richting NorGhaVo en
Board en men belooft over te gaan tot actie. Dit is nou typisch Hawa: Op 6 juni
wordt er iets besloten en een paar dagen later doet Hawa gewoon die dingen die
ze zelf in haar hoofd heeft en houdt zich gewoon aan geen enkele afspraak.
Aangezien mister Halilahi ons maar bleef bellen met de mededeling: 'It's very
hot on Kukuomarket', besloten we om alles te laten vallen en poolshoogte te gaan
nemen. Hij had niets teveel gezegd. Het zag zwart van de mensen (hahaha) en
midden in het tumult stond Hawa te schreeuwen als een - excusez le mot -
viswijf. Ze schreeuwde tegen mister Halilahi, tegen de meiden, tegen de buren,
tegen NorGhaVo (Musah was eindelijk ook ter plekke), tegen de Board, tegen Ben
en Dees enz. enz. enz. Ze wil dus de hele plek hebben en zelf kunnen bepalen wat
ze daar gaat doen. Blijkbaar heeft ze ook de woorden van de Regional Minister
aan haar laars gelapt: 'Als ze de plek voor zichzelf claimt, worden binnen een
uur de containers afgebroken'. Maar Hawa is Hawa en deze vrouw is echt gestoord
en hondsbrutaal. Binnen een mum van tijd hadden zich ontzettend veel mensen
verzameld bij ons trainingscentrum en iedereen begon zich ermee te bemoeien. Op
een gegeven moment werd het best beangstigend. Er werd in het Dagbani
geschreeuwd en wij zagen slechts woedende mensen om ons heen. Toen we om uitleg
vroegen kregen we te horen dat iedereen ons steunde en dat de verhitte
discussies allemaal over Hawa gingen……. 'This is the ghanian way'…….men
neemt gewoon het recht in eigen handen. Het werd dan ook tijd dat duidelijk werd
gemaakt aan een ieder om vooral de kalmte te bewaren, aangezien er aan het
probleem wordt gewerkt. Volgens compound-boy Hudu liet de menigte Hawa maar
schreeuwen zonder in te grijpen, omdat Hawa ongetwijfeld geld zou hebben
toegestoken……….of om met de woorden van Hudu te spreken: 'Bribing and
corruption, that is Ghana…..' In ieder geval: Hawa heeft geschreeuwd van 's
morgens 7.30 uur tot 's middags 13.30 uur. Na dit voorval vond er een meeting
plaats op het NorGhaVo-kantoor. Daar vertelde Musah doodleuk dat het nog niet
zeker was of mister Halilahi wel op Kukuomarket zou kunnen blijven. De Board had
namelijk gezegd dat de 3 containers gebruikt moesten worden voor sewing, weaving
en hairdressing, maar had er geen namen van personen bij vermeld. Ben en ik
vielen bijna van onze stoel. Een paar dagen eerder had Peter (NorGhaVo Ghana)
zowel als Desmond (Board) ons laten weten dat mister Halilahi in 1 container kon
blijven (en Hawa de andere 2 containers kon gebruiken). Toen knapte er iets bij
ons en lieten we NorGhaVo Ghana weten: Als mister Halilahi moet vertrekken, dan
zagen wij persoonlijk de containers af en geven deze aan mister Halilahi. Dan
blijft Hawa zitten met een betonnen vloer en heeft NorGhaVo ook niets. Waarom
doet niemand hier iets? Waarom durft niemand een beslissing te nemen? Waarom kan
niemand Hawa aan? Iedereen is het met ons eens, maar concreet gebeurt er niets
en is er geen oplossing!!!!!!
Op 12 juni wederom een paniektelefoontje van mister Halilahi: 'Come immediately…..the
chief of Kukuomarket wants to talk with us all'. Wij besloten niet te gaan en we
meldden dit aan mister Halilahi en aan NorGhaVo. Het is toch te zot voor woorden
dat iedereen maar op stel en sprong moet opdraven, omdat Hawa of de eerste de
beste chief weer iets heeft bedacht. Ook een chief moet maar leren dat wij niet
op afroep beschikbaar zijn. Als hij ons wil spreken, dan maakt hij maar een
afspraak. We laten ons niet meer gek maken door Hawa. NorGhaVo en mister
Halilahi waren het volledig met ons eens. En zo gaan we dan weer op gesprek bij
de chief van Kukuomarket op 15 juni. De afspraak stond gepland om 14.00 uur.
Mister Halilahi, Hawa, NorGhaVo en wij werden verwacht. Oké….om 14.00 uur
waren slechts 2 mensen aanwezig……juist ja…Ben en Dees. Mister Halilahi
kwam te laat, Hawa en NorGhaVo kwamen helemaal niet. Toen we bij de chief's
palace aankwamen kregen we te horen: 'He is not around; you come back on
Friday'. Nee dus….we lieten duidelijk merken dat we een drukke planning hebben
en dat we slechts op maandagmiddag de chief konden spreken. Toen konden we
plotseling wel terecht in the chief's house. En daar lag de chief languit op de
grond te slapen! (In onderbroek en hemd). Behalve mister Halilahi waren er ook
nog 2 jonge knapen bij die als getuigen mee moesten. Zo gaat dat hier: Er wordt
niets gedaan zonder getuigen. We kregen zelfs 'the witness house' te zien.
Aangezien ook deze chief slechts Dagbani sprak, moest mister Halilahi alles
vertalen vanuit het Engels naar het Dagbani. Wij lazen ons verhaal voor, dat we
ook hadden gebruikt bij de Regional Minister. We zagen dat de chief onder de
indruk was van al onze tegenslagen. Toen alles was besproken, maakten we enkele
foto's. De chief kleedde zich snel om en de Ghanese smok (een soort wijde kiel)
werd aangetrokken.
| Onderstaand: Op bezoek bij de Kukuomarket-chief, inzake de
Hawa/containers-problematiek. |
 |
Deze Kukuomarket-chief beloofde ons dat de 'final judgement'
zou plaatsvinden op maandag 22 juni om 14.00 uur. Hij zou Hawa uitnodigen en wij
NorGhaVo. Toen wij NorGhaVo hiervan in kennis stelden luidde de reactie van
Musah: 'We have to discuss it first with the Board'. O, altijd weer dat
NorGhaVo-bestuur dat helemaal niets voorstelt!!!! We werden zelfs uitgelachen
dat we bij de Kukuomarket-chief waren geweest. De NorGhaVo-Board zou veel meer
in de 'melk te brokkelen' hebben. Wij zouden het NorGhaVo-proces moeten volgen
enz. enz. Maar als we op NorGhaVo Ghana moeten wachten…..zij hebben in 3 jaar
nog nooit iets voor ons betekend! Het is toch wel triest dat NorGhaVo Ghana ons
zó laat vallen!
Oké the final judgement op 22 juni bij de chief: Het is werkelijk niet te
geloven: Hawa was afwezig, NorGhaVo was afwezig en de chief zelf was
afwezig!!!!!!!!!!!! Wij vragen ons af wie er in dit land serieus is! Slechts Ben
en Dees en mister Halilahi waren present en kregen te horen van de
ouderlingen/raadgevers van de chief: 'You come back on Friday June 26 at 9.00
AM'.Toen we op Kukuomarket arriveerden zagen we voor de eerste keer dat de 2
Hawa-containers open waren. Eén container fungeert als kantoor en 1 container
als cateringplek. Beiden zijn niet toegestaan, maar Hawa houdt zich aan geen
enkele afspraak. 's Morgens wordt voedsel bereid in de cateringcontainer en
vervolgens in 'take aways' (meeneem-bakjes) gedaan. Haar meiden worden ingezet
om dit te verkopen. Verder verkoopt Hawa 'minerals', flesjes limonade. De derde
container die mister Halilahi in gebruik heeft, wil zij ook nog claimen en wil
daar een 'bar' van maken. Verder heeft ze plannen om een hoge muur aan te
brengen en de ingang te voorzien van een poort.
Op 22 juni was het wederom raak: Hawa scheldt, vloekt en tiert en beledigt
mister Halilahi. De arme man krijgt dagelijks de hele lading over zich heen: Zij
Hawa is de baas, Kukuomarket is van haar, ze heeft niets te maken met een
politie, een gemeente, NorGhaVo, Ben en Dees of met wie dan ook. Als wij te
horen krijgen dat ze zelfs de meisjes van mister Halilahi heeft geslagen, is
voor ons de maat vol. We rapporteren naar NorGhaVo en zoals altijd komt men niet
verder dan: 'We have to discuss it'. De omwonenden zijn het ook niet eens met
het feit dat Hawa catering-aktiviteiten uitvoert.Wij vrezen dan ook dat de
bewoners van Kukuomarket het recht in eigen handen gaan nemen en dat betekent
hier in Ghana: Knokken. Mister Halilahi is net als wij aan het einde van z'n
krachten. En dan te bedenken dat hij al voor 67 GHc heeft besteed aan het
opknappen van Kukuomarket. Kortom: De Hawa-soap draait op volle toeren. Op 23
juni laat Hawa aan alle omwonenden weten: 'I will burn down the whole plot and
then I go abroad!' En dan is het vrijdag 26 juni en worden alle betrokkenen weer
verwacht bij de Kukuomarket-chief. En zowaar....deze keer is zowel Hawa als ook
Musah van NorGhaVo aanwezig en uiteraard mister Halilahi en wij (Ben en Dees).
Maar in de ' chief's palace' (een lemen hut) zijn ook nog alle
ouderlingen/raadgevers van de chief aanwezig en iemand die vertaalt van het
Engels naar het Dagbani. De hut zit dan ook stampvol! Het is in feite een
komische vertoning, maar de zaak is uiteraard belangrijk en inmiddels erg
complex geworden. Voordat we de ' palace' betraden, kwam de burgemeester naar
ons toe en verzekerde ons dat ons trainingscentrum gered was van de sloop. Oké,
naar binnen dan maar....Wij kregen nauwelijks de mogelijkheid om iets te zeggen;
Hawa praatte aan één stuk door en rakelde de hele geschiedenis op. Het
probleem waar we voor kwamen kwam slecht uit de verf. Allerhande niet relevante
zaken passeerden de revue. Ook Musah van NorGhaVo liet van zich horen. Hoewel
hij eerder nogal lacherig had gedaan over ons chief-bezoek, deed hij nu
voorkomen dat NorGhaVo de kwestie wel zou oplossen. Wat ons erg stak was het
feit dat Musah tegen mister Halilahi liet weten: ' You keep quiet; you are not
involved' . Uh....hallo......deze mister Halilahi heeft wekenlang in de
frontlinie gezeten en is degene geweest die alle scheldpartijen van Hawa over
zich heem moest laten gaan. Ieder mens heeft toch het recht om te praten? Iedere
keer als wij het woord vroegen, kregen we te horen: ' You hold on...don't
worry....' en vervolgens kwamen we niet aan bod. Uiteindelijk hebben we het nog
wel kunnen opnemen voor mister Halilahi, maar toch zaten we met een
onbevredigend gevoel. Tenslotte kwam via de vertaler de uitspraak: .......Alle
activiteiten op Kukuomarket worden tijdelijk stopgezet voor zowel Hawa als
mister Halilahi en de sleutels van de containers worden ingeleverd bij NorGhaVo.
De staf van NorGhaVo moet een voorstel op papier zetten voor de chief over de
uiteindelijke bestemming en invulling van het
trainingscentrum...................... Wij zijn slechts gedeeltelijk tevreden.
Natuurlijk is het fijn dat de rust nu terugkeert op Kukuomarket, maar feit is
wel dat de containers nu allemaal dichtzetten en dat mister Halilahi met zijn
sewing-girls (tijdelijk) weg moeten. De vertaler liet weten dat NorGhaVo binnen
een paar dagen de ' proposal' moet overleggen aan de chief. Wij hebben deze
vertaler toch even ingefluisterd dat we daar niet meer in kunnen geloven. Bij
NorGhaVo ontbreekt het absoluut aan daadkracht en problemen worden altijd
vooruit geschoven. De uitspraak is weer typisch Ghanees: Alles wordt weer
uitgesteld. Of om in Nederlandse termen te spreken: De beslissing wordt
aangehouden.
Toen we de hut verlieten hoorden we Hawa zeggen: ' Dees I will miss you!' Het
mens is echt ' zo gek als een deur'!!!
Mister Halilahi vroeg ons te helpen om zijn spullen over te huizen van
Kukuomarket naar zijn andere werkplek. Uiteraard gaven wij aan dit verzoek
gehoor. We reden dan ook vaak op en neer om naaimachines, krukjes en andere
attributen te transporteren. Het was die dag ' koud', nog geen 30 graden en
regen. De meiden hielpen mee om alles in de auto te laden. Zij bibberden van de
kou en hadden allerhande omslagdoeken om zich heen geslagen. Ik (Dees) vond het
een triest gezicht. Plotseling liet één van de meisjes weten; ' Madam Dies
thank you' Uh...bedankt? Waarvoor? We moeten toch weg? Nee.....bedankt dat
jullie ons helpen met verhuizen!!! Niet te geloven! Ik moest wel even slikken.
Het leek wel of ik het er moeilijker mee had dan de meiden zelf. Gelukkig maar1
Een dag nadat de chief de uitspraak had gedaan, gaat Hawa gewoon weer haar eigen
gang en hangt een tweede slot op de sewingcontainer. Inmiddels hebben wij enkele
mensen op Kukuomarket die van de hele situatie op de hoogte zijn en we werden
dan ook hierover ingelicht. Wij rapporteerden maar weer.....
Hawa verspreidt de meest waanzinnige verhalen
over ons. De laatste variant: Ben en Dees (oftewel the thieves/the criminals)
exploiteren de containers ter eigen verrijking!
Zoals wellicht eerder gemeld kon Hawa de teachers
in stap 1 niet betalen en deze dames wachten dus nog steeds op hun geld. Het
kantoor heeft ze opgedoekt (ze woont nog wel op de oude hoofdlokatie). De meiden
heeft ze op stage gestuurd. Laatste nieuws: Ze heeft de sewing-girls
ondergebracht op een naai-atelier en gezegd dat ze zou betalen. De 'master' is
dus nu op zoek naar Hawa, want uiteraard heeft ze niet betaald.
In de vorige update werd melding gemaakt van het
feit dat onze microfinancieringsman Ishmel de centen had verloren , die hij had
opgehaald bij de meiden in de communities, i.v.m. de terugbetalingen van de
leningen. Zoals toen gemeld is het moeilijk voor ons om dit verhaal te geloven.
Wij kunnen bijna niet anders dan denken: 'Hij heeft het in z'n eigen zak
gestoken!' Uiteraard hebben wij dit gemaild naar NorGhaVo Ghana, maar kregen
zoals gewoonlijk geen reactie. Het was dan ook een verrassing voor ons dat men
liet weten Ishmel te hebben opgeroepen voor een gesprek op kantoor. Dan gebeurt
er tenminste iets………..Toen we NorGhaVo Ghana nadien vroegen wanneer Ishmel
denkt het verloren bedrag terug te gaan betalen, luidde het antwoord: 'We will
discuss it in the next meeting'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen daar is
NorGhaVo Ghana erg goed in. Toen we na weken Ishmel zelf vroegen wanneer hij
dacht het geld te gaan terugbetalen, reageerde hij kwaad: 'It is not your money'
. Nee, dat klopt......maar we monitoren nu eenmaal wel de terugbetalingen van de
leningen!!!
Behalve Peter, Musah en Alex was ook altijd
Charlot werkzaam op NorGhaVo-office. Deze Charlot deed in onze beleving echt
helemaal niets!!!! Vele jonge, actieve, Nederlandse vrijwilligers hebben zich
afgevraagd hoe iemand als Charlot daar kon werken. Vaak lag ze gewoon met het
hoofd op de tafel te slapen!!!! Vorig jaar is ze getrouwd met een Ghanees die in
Engeland verblijft. Charlot zou 2 maanden onbetaald verlof hebben opgenomen om
haar echtgenoot te gaan bezoeken, maar…………….NorGhaVo Ghana liet weten
dat Charlot een briefje had gestuurd met de mededeling dat ze in Engeland zou
blijven!!!!!!!
Sommige kleintjes op de school van Dees lieten me
weten dat ze binnenkort naar P1 gaan. (Primary 1). Mijn leerlingen zullen dan
naar P2 gaan. Ik vroeg me dan ook af of dit in het nieuwe schooljaar zou
plaatsvinden en of dit zou betekenen dat er 2 'French classes' zouden komen. Ik
vroeg dit aan collega Margaret, die toch gezien wordt als de 'headmistress'. Het
antwoord luidde: 'The time will tell'…..Wel liet ze me weten dat ik nu al een
nieuwe leerling kreeg, namelijk Sjabel (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek).
Maar dan zitten er op 4 juni plotseling een heleboel nieuwe kleintjes in mijn
klas. Toen ik hierop niet begrijpend reageerde, luidde het antwoord: 'We want to
see how they perform'.
Nou ja….oké….niet te veel vragen, gewoon doen…….dat lijkt hier het
motto te zijn.
En dan is het zaterdag 6 juni en zien we
eindelijk Hudu weer eens. Onze compound-boy was sinds eind april niet meer
geweest. Hij was 'on travelling' naar Techiman.
6 juni: Ben voelt zich al een tijdje niet lekker:
Moe en hoofdpijn. Toch maar even laten prikken op malaria en inderdaad sinds
lange tijd heeft Ben malaria. Twee weken later wordt weer geprikt en nog steeds
is de malaria een feit. Wederom maar weer een kuur (Artemos in combinatie met
Palidar).
8 juni: Mister Halilahi is jarig! Onze master
sewing werd 37 jaar. Uiteraard hadden wij een kleine 'celebration'
georganiseerd: Zingen voor de jarige; feliciteren op de Nederlandse manier;
rondgaan met crackers en een cadeautje. Voor mister Halilahi en voor de meiden
was het een absolute verrassing. Men is namelijk niets gewend. Iedereen vond het
leuk dat Dees mister Halilahi 3 zoenen gaf. Ik (Dees) had wel even van te voren
geïnformeerd bij Taiba of dit kon - gelet op de moslim-cultuur - maar Taiba
liet weten dat dit geen enkel probleem was. Op een gegeven moment was het pak
met crackers/koekjes bijna op. We stelden voor om de laatste 4 te verloten. Dit
was compleet nieuw voor de meiden. We legden het systeem uit……een getal
tussen 0 en 10…….enz. Toen één meisje het getal 11 noemde, was het dus
duidelijk dat ze het niet hadden begrepen. Mister Halilahi herhaalde onze uitleg
in het Dagbani en toen 'viel het kwartje'. Deze grote grieten lagen dubbel van
het lachen en genoten van dit spelletje. Wij hadden mister Halilahi een cd-rom
gegeven met daarop 229 foto's van ons tweede jaar. Ook zijn werkplekken staan
erop. Heel herkenbaar voor hem. Hij koesterde het als een kostbaar bezit.
Kukuomarket wordt wekelijks door ons bezocht. In
de vorige update werd melding gemaakt van het feit dat sewing-girl Joyce al twee
en een half jaar haar ouders niet meer had gezien. Joyce zelf woont in Tamale
vanwege haar sewing-opleiding bij Mister Halilahi; haar ouders wonen in Salaga;
zo'n anderhalf uur met de bus. Gebrek aan geld voor de bus was er de oorzaak van
dat ze haar ouders zo'n lange tijd niet had gezien. Samen met Mister Halilahi
besloten we om te helpen. De 'master' gaf haar enkele dagen vrij en wij
betaalden haar buskaartjes. Inmiddels was ze teruggekeerd en liet ze weten dat
zij en haar ouders enorm genoten hadden van elkaars aanwezigheid. Ze hadden
samen gepraat, samen gekookt, samen gegeten enz. Kortom: Iedereen blij! Joyce
had nog een boodschap meegekregen van pa en ma: 'Greet and say thank you to the
Siliminga's (the white people) and that God may bless them!'
Cambridge blijft verrassen…………..Op 9 juni
zijn er enkele 'exams', met het oog op de overgang van Kindergarten 2 naar
Primary 1 en wordt me gevraagd om de klas van madam Margaret erbij te nemen. De
kinderen vinden het prachtig! Eindelijk komt the white lady; madam Dies; the
French madam ook in hun klas! De schooldag begint altijd met bidden, zingen, het
opzeggen van de Ghanese gelofte en het Ghanese volkslied en marcheren. Het
bidden gebeurt met gevouwen handjes en gesloten ogen. Het opzeggen van 'The
National Pledge'(de Ghanese gelofte) gebeurt met de hand op het hart en er wordt
echt gemarcheerd richting klaslokaal. Ik heb gevraagd om de tekst van de Ghanese
gelofte en het Ghanese volkslied en collega Esther zal er voor zorgen dat ik de
'National pledge' en de 'National Anthem' krijg. Net voordat de kleintjes
richting klaslokaal marcheren, moeten ze ook nog de teachers en hun
schoolkameraadjes begroeten en gaan dan door de knieeën: 'Good morning
teachers, good morning friends, how are you?'
Op 10 juni zijn er nog steeds 'exams' en worden de leerlingen van madam Margaret
allemaal naar de klas van madam Dies gestuurd. Dit blijft nog een tijdje zo.
Vele nieuwe namen passeren de revue: Joel, Nath, Winnefried, Eunice enz.
11 juni krijgen de kleintjes een donderpreek, of om met de woorden van mijn
collega's te spreken: 'They don't obey and they don't respect'. Ik vertelde de
kinderen dat zij de 'lucky ones' zijn en dat er een heleboel kinderen zijn die
helemaal niet naar school kunnen gaan.
Ik hield het maar een beetje algemeen, maar madam Margaret bulderde tegen de
kleine Amin: 'Do you know how your father has to struggle to pay your
schoolfees?' Het knaapje knipperde zenuwachtig met zijn ogen, waarin de tranen
blonken.
Als de kinderen hun energie kwijt moeten, laat ik ze 'exercise' doen met het
liedje 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Frans………..succes verzekerd!
Zo heel af en toe laat Ben zijn gezicht wel eens zien op school. De kleintjes
roepen dan allemaal: 'Daddy'. Op een gegeven moment besloot daddy het hele spul
maar eens op de foto te zetten. Kinderen en team werden opgetrommeld. Maar zoals
altijd bij groepsfoto's was het slechts een gedeelte van de kinderen en een
gedeelte van het team dat voor de camera verscheen.
| Onderstaand: Een
gedeelte van de kinderen van de school waar Dees lesgeeft (Cambridge
garden academy).
|
Onderstaand: Een
gedeelte van het team van Cambridge.
|
 |
 |
Eén van mijn collega's - Esther - houdt van zingen en muziek. Telkens als ze
muziek hoort vanuit mijn klaslokaal, vraagt ze na afloop van de les of ik haar
het betreffende Franse liedje ook wil leren. Zij is degene die in de 'nursery'
lesgeeft. Om de letters van het alfabet te leren zaten haar leerlingen allemaal
op een mat in de grote ruimte waar gegeten wordt en lagen alle letters van het
alfabet op die mat uitgespreid. Esther zong: 'I am looking for my letter O,
letter O, letter O, I am looking for my letter O, where is my O'. De kleintjes
werden dan geacht de betreffende letter aan haar te geven.
En dan komt er weer een nieuweling voor Frans: Nasara is de naam van de kleine
meid. Maar….achteraf bleek dat ze slechts kwam kijken en pas volgend
schooljaar zal meedraaien. Een paar dagen later zit ze echter weer in de klas.
Niemand die iets uitlegt.......
Op 20 juni vindt er een PTA-meeting plaats (Parents Teachers Association): Een
vergadering voor de ouders en de leerkrachten.
Er wordt gewerkt aan de presentatie van het
tweede en het derde jaar.
Een spreuk die ons een keer onderweg opviel: The
fear of the Lord is the beginning of knowledge!
Op 9 juni bezochten we het Library Project in
Tamale. De volledige naam is: Naasim Community Children Education and Libray
Project. Dit is een project waar NorGhaVo vrijwilligers op zet. Op dit moment
zijn er echter al heel lang geen vrijwilligers meer geweest. De oprichter heet
mister Ramzing en het project bestaat al zo'n 8 jaar. Het doel is tweeledig: Een
'after school programme' aanbieden voor kinderen van verschillende governmental
scholen en daarnaast onderwijs bieden voor kinderen die helemaal niet naar
school kunnen gaan. Wij wisten weliswaar van het bestaan van dit project, maar
daar bleef het ook bij. Waarom dan toch dit projekt bezocht? Zoals bekend geeft
Dees Frans op een privéschool. Allemaal leuk en aardig, maar al een hele tijd
bekroop mij (Dees) het gevoel van: 'Ik geef les aan geluksvogeltjes'. Het
betreft hier namelijk kinderen van welgestelde Ghanezen. Ik vroeg me af: 'Ben ik
hier voor de lucky ones?' En daar moest ik 'nee' op antwoorden. Ik ben hier
namelijk voor de 'needy ones'. Er zijn zoveel kinderen die helemaal niet naar
school kunnen gaan……Ik had dan ook al zelf het plan bedacht om de school
(lees Dees) naar de kinderen te brengen en had het idee om in ons vierde jaar
les te geven in de community onder de boom. Totdat……ik me dus herinnerde dat
er een projekt bestaat dat precies aanbiedt wat ik in gedachten had. En
inderdaad….het voldeed aan mijn verwachtingen. Er wordt lesgegeven onder een
mangoboom, onder een afdak en in een hoekje afgezet met een paar cementblokken.
De leeftijd van de kinderen is ongeveer tussen de 4 en de 12 jaar. Sommige
kinderen lopen 5 km. om naar dit projekt te komen. We maakten kennis met de
teachers: Behalve mister Ramzing, spraken we met mister Youssef, mister Ananny
en mister Sahmed. Mister Ramzing liet ons weten dat hij wel één hele
bijzondere teacher had, namelijk James.
Deze James (we schatten hem op een jaar op 18) was als kleuter terechtgekomen op
dit projekt en had inmiddels de SSS afgemaakt (Senior Secondary School;
bovenbouw middelbare school). Als dank kwam hij nu terug om zijn diensten aan te
bieden voor andere kansarme kinderen. Prachtig! Voor mij (Dees) was het precies
datgene wat ik voor ogen had: Dit schooltje was liefde op het eerste gezicht! Ik
liet mister Ramzing weten dat hij - na mijn verlof in Nederland - op me kon
rekenen. Wij merkten tijdens het gesprek dat mister Ramzing niet erg te spreken
was over NorGhaVo Ghana, maar wij horen wel vaker klachten over de staf hier in
Tamale en zelf zijn wij er ook niet tevreden over. Dat was dus heel herkenbaar.
Volgens mister Ramzing had hij al anderhalf jaar niemand van NorGhaVo meer
gezien. Dees had NorGhaVo Ghana al laten weten van haar plannen en dat er
interesse was in dit projekt. Musah - staflid NorGhaVo Ghana - had voorgesteld
om mee te gaan, maar daar voelde ik (Dees) niets voor. Toen ik vertelde dat ik
er liever alleen naar toe wilde gaan, werd dit niet begrepen. Hij vertikte het
zelfs om te vertellen waar het projekt precies was gelokaliseerd. Voor ons was
dit geen probleem……Na 3 jaar Tamale weten we zo'n projekt wel te vinden.
Toen ik een dag later Musah liet weten dat ik m.i.v. begin oktober zal starten,
reageerde hij furieus. Ik had hem (lees de staf van NorGhaVo Ghana) gepasseerd.
Het moest officieel via het kantoor verlopen. Eigen initiatief wordt absoluut
niet gewaardeerd. Hoe het ook zij…..Ik (Dees) zal absoluut begin oktober op
dit schooltje gaan werken met of zonder toestemming van NorGhaVo. Toen ik dit
liet weten aan mister Ramzing, werd ik vele malen bedankt. Ongeveer een week
later belde mister Ramzing mij op met de mededeling dat hij moest verschijnen op
het NorGhaVo-kantoor. Ik liet hem weten dat dit 'no problem' was en dat hij
vanaf oktober op mij kan rekenen. Inmiddels heeft mister Ramzing van NorGhaVo
vernomen dat hij niet meer kan rekenen op vrijwilligers als hij in zee gaat met
Dees. Deze mister Ramzing was echter heel duidelijk naar NorGhaVo Ghana: 'Jullie
hebben nog nooit iets voor mijn project gedaan, dus ik vind het helemaal niet
erg dat ik geen vrijwilligers meer krijg en ik ben heel erg blij dat Dees in
oktober komt'. Het is toch te zot voor woorden dat NorGhaVo zo kinderachtig
reageert!
Op 11 juni maakten we kennis met de vrouw en de
kinderen van onze inmiddels goede vriend mister Halilahi. Deze moslim-man heeft
2 zoontjes: Suhayini en Tyumba. Het oudste zoontje hadden we opgehaald van
school en we bezochten ook de werkplek van Ayisha, de vrouw van mister Halilahi.
Je zag duidelijk dat Halilahi stapelgek was op zijn gezin en het is best
on-Ghanees om dit te laten zien.
Socializen: In het weekend van 13 en 14 juni
bezochten we nog eens enkele NFD-meiden: De kapstertjes Azara 3 en Rabbie en
weefster Asia. Nog steeds is aan klanten een chronisch gebrek en we zijn
inmiddels een jaar verder! De meiden zitten nu namelijk precies een jaar in hun
shop. Tsja……daar word je niet vrolijk van! Azara 3 had helemaal niets te
missen. De favoriet van Dees had malaria. Voor medicatie was natuurlijk geen
geld. Wij konden het niet aanzien, zetten haar in de auto en reden naar een
apotheek om een malariakuur te kopen. Het was goed dat de mensen in de community
ons hadden laten weten dat de betreffende 'drugs' tussen de 50 Pesewas en 3 GHc
zouden kosten, want……éénmaal aangekomen in de apotheek zag men een witte
(Dees) en verschenen de duurste malariakuren. Ook de dure Artemos die wij altijd
voorgeschreven krijgen, lag al op de toonbank. Uiteraard had ik dit door, maar
speelde het spelletje even mee. De apotheker begon glunderend te tellen en kwam
op een bedrag van 16 GHc. Toen ik liet blijken dat ik niet gediend was van deze
'witte' praktijken, verlieten we uiteindelijk de apotheek met een kuur van 3GHc
(ongeveer 2 euro).
Ons Saartje vond alles best…………..
Als je Rabbie ziet lopen in de community tussen haar shop en het hutje waar ze
woont, loopt ze altijd met een schaal bananen op haar hoofd, in de hoop er een
paar te kunnen verkopen. Natuurlijk kopen wij altijd haar bananen, die we dan
vervolgens meteen uitdelen aan een hele serie kleine, zwarte kindertjes.
Asia is altijd blij als je komt. Wij vinden het dan ook heel fijn om haar te
bezoeken. Bovendien laat zij een aktieve houding zien. Zelfs op zondag is ze aan
het weven. De kinders uit de community komen altijd gezellig bij ons zitten.
Plotseling zagen we een knaapje met om zijn arm allemaal houtjes gebonden. Tsja….hij
had zijn arm gebroken en uiteraard was er geen geld om dit te laten spalken.
Local treatment was dus de enige oplossing. Aangezien Asia slechts Dagbani
spreekt, moet een oom of een broer altijd vertalen. Asia liet ons via haar
broertje weten dat onze sewing-girl Hawa aan Asia had gevraagd om een 'cloth' te
weven in de kleuren van de NDC. Naaister Hawa zal hier dan een kledingstuk van
maken. Wij gaven Asia een compliment. Het is natuurlijk erg goed dat de dames
onderling nog contact hebben en bovendien elkaar helpen. Hawa zal Asia namelijk
betalen voor het geleverde weef-werk.
Ook kregen we te horen dat weefster Hadidja (de zus van Hawa) zwanger was. Weer
een NFD-meisje dat een kind krijgt. De terugbetaling van de lening van haar shop
zal dus nu nog wel langer gaan duren. En dan……zowel Asia als Azara 3 hebben
ons al verschillende keren gezegd dat ze zo graag Engels willen leren en goed
willen leren lezen en schrijven. Tsja…..deze meisjes hebben zoals bekend nooit
op school gezeten. Het enige dat ze weten hebben ze geleerd op NFD. Uiteraard
kunnen we de klok niet meer terugdraaien en bovendien moeten ze in hun kiosk
zitten. Maar juist omdat ze nu hun eigen shop hebben, ervaren ze dat ze een
behoorlijke achterstand hebben. Dus toen ging Dees combineren…….
In oktober zal ik starten op het Library project/after school programma in
Tipoli (een wijk in Tamale). Zoals eerder gemeld is dit projekt bestemd voor 2
soorten kinderen: óf kinderen die op een overheidsschool zitten, maar daar te
weinig leren en in een after school programma nog enigszins worden bijgespijkerd
óf kinderen die helemaal nooit naar school zijn geweest. De kinderen zijn
tussen de 4 en de 12 jaar oud. 'Onze' meiden zijn relatief oud (ongeveer 18
jaar). Aangezien het een goed teken is dat ze zelf om les vragen, zal ik gaan
vragen aan de oprichter van het projekt of enkele van 'mijn' meiden welkom zijn.
Dat zij dan wellicht tussen 4-jarigen moeten gaan zitten, is totaal geen
probleem voor de dames..
Al enkele dagen hebben we geen
internetverbinding. Niet alleen wij hebben geen 'link', maar in de hele stad
Tamale zijn de internetcafé's gesloten. Als ze wel open zijn, krijgt een ieder
te horen: 'The link is down, we are sorry……….' Het is erg lastig: Soms heb
je geen stroom, maar wel internetverbinding en soms heb je wel stroom, maar geen
internetverbinding.
NorGhaVo Nederland heeft ons gevraagd om alle
Hawa-problemen te rapporteren inclusief de NorGhaVo-Ghana-perikelen. Wij mochten
'de vuile was' doorsturen. NorGhaVo Nederland steunt ons in de zware tijden.
We hebben het druk. Er is nauwelijks tijd om onze
goede vriendin Taiba te zien. Soms bezoeken we haar even op haar werkplek (ze
geeft naailes op Maliltiti; ook een NGO voor kansarme meisjes). We arriveren dan
meestal aan het einde van haar werktijd (ongeveer 13.30 uur) en combineren dit
met een bezoekje aan Kukuomarket. Taiba heeft dan een lift naar haar huis; ze
woont namelijk niet ver van ons trainingscentrum vandaan.
18 juni: Laatste supervisiebijeenkomst Monique.
Dit zit er ook alweer op! Prima verlopen! Ben liet de laatste sessie
plaatsvinden in een spot (een lokale kroeg).
19 juni: Maartje komt naar Ghana. Toch heel
bijzonder dat een oud NorGhaVo-vrijwilligster die 2 jaar geleden bij ons op de
compound van Jacco heeft gewoond, nog eens terugkeert naar Ghana voor zo'n
kleine 4 weken. Nu konden we haar verwelkomen in ons andere huis. Aangezien de
Nederlandse meisjes Kelly en Monique ook bij of in de buurt van Jacco wonen,
nodigden wij alle drie de dames uit. Kelly en Monique zijn in Ghana gekomen via
Maartje.
Iedereen kende elkaar dus al. Erg leuk!
In de nacht van 20 op 21 juni en de hele
zondagochtend 21 juni was er 'lights off'; niet alleen in Tamale, maar in de
hele Northern Region!
Hadden we eind april de dochter van een
oud-collega van Ben uit Horst even ontmoet in Tamale (die in Ghana was om
onderzoek te doen), nu liet de moeder (de oud-collega zelf) weten ook naar Ghana
te komen, aangezien dochter-lief eind juli wederom naar Ghana zou terugkeren, om
haar onderzoek af te ronden. Moeders zou dan begin augustus arriveren. Via de
mail werd ons gevraagd elkaar dan te ontmoeten. Op zich natuurlijk heel erg
leuk, ware het niet dat wij op 31 juli onze terugvlucht hebben naar Nederland en
onze verlofperiode van 7 weken aanbreekt. We kruisen elkaar dus net.
24 juni: Een vreselijke dag.......Wij krijgen een
behoorlijke aanvaring met Musah op het kantoor van NorGhaVo en zijn echt '
ontploft'. Altijd maar beloftes, nooit resultaten of concrete actie. Altijd maar
weer te horen krijgen: ' We have to discuss it; we have to organize a meeting; I
will contact the Board; I will speak with Peter the National coordinator; the
law says; I will write a letter'...blablabla.....Als je slechts een ID-card wilt
verlengen, moet dat eerst besproken worden in een vergadering. Het is om
knettergek van te worden. Men verschuilt zich achter de cultuur. Men durft geen
verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen falen; excuses heeft men altijd
klaar en het is iedere keer de schuld van de ander.
Voor deze mensen blijven wij gewoon veel te resultaat gericht en dat heeft dus
behoorlijk gebotst. NorGhaVo Nederland heeft dan ook telefonisch contact
opgenomen met NorGhaVo Ghana. Ach....dan wordt beterschap beloofd, maar dat
blijft een ' wassen neus' . Voorlopig maar afstand bewaren dus!
De vreselijke dag ging verder.......Al maandenlang had ik (Dees) last van een
ingegroeide teennagel. Op een gegeven moment ging het niet meer langer en ging
ik dan ook naar het Kabsad Hospital, waar dokter Kabir er geen gras over liet
groeien; ' If you are ready for it, I will operate it' . Nu achteraf begrijp ik
zijn woorden: ' If you are ready for it'.......Aangezien het al zo lang sleepte
en onze verlofperiode al in het verschiet ligt, besloot ik om het maar meteen te
laten doen. Dokter Kabir liet weten: ' I will see you in the theatre' . Nee….geen
schouwburg, maar de operatiekamer!!!! Ben mocht niet mee naar binnen. De '
nurse' verklaarde: 'I will give mummy moral support!' En daar lag ik dan…..eerst
moest men de benodigdheden nog zoeken en toen werd alles in gereedheid gebracht.
' I will cut it' liet dokter Kabir weten. Er werd nauwelijks gecommuniceerd.
Uiteraard gebeurde de ingreep onder plaatselijke verdoving, maar de injecties
waren onbeschrijflijk pijnlijk! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn
leven zó gegild heb. Ik heb een hele hoge pijngrens en ben echt niet te flauw,
maar dit was onmenselijk! De 'nurse' hield mijn gezicht met haar beide handen
vast. Het was echt de ' African way' . Ik had het idee dat men nog het meeste
schrok van mijn gegil. Emoties tonen is nu eenmaal 'not done', maar het was
gewoon te erg en te pijnlijk. Toen de injecties eenmaal waren gezet, was het
leed geleden en kon er gesneden worden. Daarna werd het verbonden. Het heeft al
met al misschien 20 minuten geduurd, maar ik lag helemaal te ' shaken' . Toen
dokter Kabir liet weten dat ook een andere teennagel begint in te groeien en dat
hij die ook wel onder handen wil nemen, kon ik nog net uitbrengen: ' Never' .
De eerst week moest ik om de 2 dagen terug komen en werd het opnieuw verbonden.
Overal waar ik kom krijg ik te horen: ' Madan Dies, what happened?' Op Cambridge
zeiden de kinderen: ' Do you have 9 toes now? And madam Dies, did you cry?' Als
de kleintjes op school op mij af komen rennen, kan ik slechts uitbrengen: '
Watch my toe....watch my toe.....watch my toe......!!!!!!!' Een ingegroeide
teennagel noemt men hier in Tamale Kaka en als men geen geld heeft om dit in het
ziekenhuis te laten behandelen, dan neemt men de toevlucht tot de Ghanese manier
en dat is.......accuzuur erover heen gieten!!!!!!!
Behalve de 'operatie' werd er ook nog malaria geconstateerd. Nu hebben Ben en ik
allebei tegelijkertijd malaria. Aangezien wij geen profylaxe (Lariam) meer
mochten gebruiken, hebben wij in ons derde jaar om de haverklap malaria. Dokter
Kabir doet er nogal lacherig over. Het is allemaal 'no problem' ; we zijn al zo
lang in Afrika; ons lichaam is al helemaal ingesteld op malaria. Hij vindt het
een wonder dat wij niet ' crazy' zijn geworden, omdat we jarenlang Lariam hebben
geslikt. We krijgen een nieuwe kuur als ' treatment': Artemos plus en vragen ook
om een extra dosis voor als we op verlof gaan naar Nederland. In theorie kan het
natuurlijk zo zijn dat je net voor vertrek malaria krijgt. Ook vroeg ik (Dees)
om een nieuwe voorraad ijzertabletten, i.v.m. mijn chronisch ijzertekort. Dokter
Kabir wilde dat ik eerst liet prikken en toen de uitslag kwam liet hij weten dat
ik geen ijzertekort had!!!! Tsja....medische zorg in Nederland en in
Ghana.......
Blijkbaar was de aanvaring met NorGhaVo Ghana en de ingreep van de teennagel nog
niet voldoende, want op diezelfde dag begaf de computer het ook nog. Nu hebben
we hier een ' mannetje' (Ibrahim) die dit soort problemen zou moeten kunnen
oplossen, maar....this is Ghana....there is always 'a problem'.........Hij liet
weten dat de klus 4 uur in beslag zou nemen, maar.....na 4 dagen was het nog
steeds niet opgelost. Hoewel hij de computer even meegenomen heeft naar zijn '
office' , werkt hij de meeste tijd in ons huis aan het euvel. Je zou de man
'peper in z'n .......' willen duwen; het gaat allemaal zo langzaam. Als je wilt
dat hij om 9.00 uur aanwezig is, dan zeggen we: ' Please come tomorrow at 8.00
am'. (Dan is hij er waarschijnlijk tegen 9.30 uur). Als hij dan eindelijk
arriveert, valt de stroom uit of is er geen ' link'. Het schiet voor geen meter
op, maar het werk stapelt zich op! Raken wij door al dit soort dingen in de
stress, de mensen hier accepteren alles gelaten.
Als ik (Dees) vraag of hij denkt het te kunnen oplossen, luidt het antwoord: '
By His Grace' of 'Let's pray to the Almighty God!!!!
Jezus....nee....Help!...... Men wordt er niet koud of warm van! Als er na 5
dagen nog geen resultaat is, vragen we een tweede 'computer-deskundige'. Hij
heeft in ieder geval zijn naam mee; Wisdom!!!!
Lights off....lights off......lights
off........bijna dagelijks aan de orde! Dit betekent dat je niet achter de
computer kunt werken en we willen nog een heleboel afwerken voordat we eind
volgende maand richting Nederland gaan voor ons verlof. Soms komt het voor dat
je thuis geen stroom hebt en besluit naar het internetcafe te gaan. Je hebt je
daar dan nauwelijks geïnstalleerd, of.....pats....lights off!
Examen Paul op 20 en 27 juni: Hoewel hij liet
weten dat het ' difficult and not easy' was geweest, voegde hij er gelukkig aan
toe: ' But I will cross the line; I will make it!' De uitslag wordt half/eind
juli verwacht. Het einde van het examen van Paul vierden we op 28 juni samen in
een ' spot' (lokale kroeg). Ook werd al een toast uitgebracht op de verjaardag
van Ben op 29 juni (57 jaar). Op de dag zelf werd dit gevierd met een etentje '
entre nous'.
Een pakje uit Nederland........met allerhande
lekkernijen. Heerlijk om die verfijnde Nederlandse smaak weer eens te kunnen
proeven!
Kip Froukje zoekt altijd bijzondere plekjes om
eieren te leggen, maar op 30 juni had ze toch wel een hele aparte plek
uitgekozen: Een afgesloten ruimte (middels een hekwerk) waar de waterpomp is
geïnstalleerd. Onze compound-boy Hudu moest er aan te pas komen om het dier te
bevrijden uit de benarde positie. Ondanks het feit dat we de ruimte hebben
afgedekt, keert ze telkens weer terug naar die plek.
30 juni: Aangezien het op 1 juli Republic Day is
en dit een vrije dag betekent, had mister Paul (de oprichter van de school waar
Dees lesgeeft), alle leerkrachten getrakteerd op.....een tros bananen!
In deze update heb ik verteld dat de kleintjes
van mijn school iedere ochtend voor de aanvang van de lessen worden opgesteld in
rijen en moeten bidden en zingen. The National Pledge (een soort gelofte) en the
National Anthem (het Ghanese volkslied) worden dan ten gehore gebracht. Ik vond
het wel leuk om de tekst te hebben en deze zal ik dan ook hieronder vermelden:
The National Pledge
I promise on my honour to be faithful and loyal
to Ghana my motherland.
I pledge myself to the service of Ghana with all my strength and with all my
heart.
I promise to hold in high esteem our heritage, won for us through the blood and
toil of our fathers and I pledge myself in all things to uphold and defend the
good name of Ghana.
So help me God.
The National Anthem
God bless our homeland Ghana
And make our nation great and strong
Bold to defend forever
The cause of Freedom and of Right
Fill our hearts with true humility
Make us cherish fearless honesty
And help us to resist oppressors' rule
With all our will and might evermore.
Hail to thy name, O Ghana
To thee we make our solemn vow
Steadfast to build together
A nation strong in Unity
With our gifts of mind and strength of arm
Wether night or day in the midst of storm
In every need whate'er the call may be
To serve thee, Ghana, now and evermore.
Raise high the flag of Ghana
And one with Africa advance
Black star of hope and honor
To all who thirst for liberty
Where the banner of Ghana free flies
May the way to freedom truly lie
Arise, arise, O sons of Ghanaland
And under God march on forevermore.
|
