Update Mei 2009

Nauwelijks was de update van april verstuurd, of er vonden nog gebeurtenissen plaats die het vermelden waard zijn. Dus…. dan maar in de update van mei. Op 29 april ontmoetten wij in Tamale een dochter van een oud-collega van Ben. Zij deed in het kader van haar studie (Developmental Studies) enkele maanden onderzoek in Ghana. Hoewel ze eigenlijk in Accra bivakkeerde, was ze dus ook enkele dagen in Tamale en werd in een spot (lokale kroeg) van gedachten gewisseld. Erg leuk!
En dan 30 april…………Koninginnedag: Ieder jaar krijgen wij van de Nederlandse Ambassade in Accra een uitnodiging om naar de receptie te komen. Dit laten we altijd aan ons voorbijgaan: 14 uur in de bus zitten van Tamale naar Accra voor een oranjebitter is wel een beetje teveel van het goede! Op Koninginnedag gaf Ben supervisie aan de Nederlandse stagiaire Monique. Plotseling kreeg zij een telefoontje vanuit Nederland en vernamen wij over het drama in Apeldoorn. Via internet hebben we de ontwikkelingen gelezen. Bizar! Vreselijk!
's Middags hadden wij een afspraak bij de politie (deze had eigenlijk al 2 dagen eerder moeten plaatsvinden, doch tengevolge van drukke werkzaamheden van de politie werd dit doorgeschoven naar 30 april). Het betrof een afspraak inzake de Hawa-case. Van NorGhaVo Ghana was Alex aanwezig. Aangezien Alex van onze organisatie was, mocht hij binnenkomen, want in feite hadden slechts Hawa en wij een uitnodiging gekregen van de politie. Voor mister Halilahi (sewing-master) was het dus niet mogelijk om erbij te zijn. De invulling van Kukuomarket was het onderwerp van gesprek. Zoals wellicht bekend wil Hawa zelf kunnen bepalen wat ze met de containers gaat doen; wij echter pleiten voor het handhaven van de bestemming, namelijk een trainingscentrum voor kansarme meisjes. We zijn hier voor de 'needy girls' en bovendien voelen wij ons verantwoordelijk voor de sponsorgelden uit Nederland. Hawa wil ook niet dat mister Halilahi met zijn sewing-meiden op Kukuomarket zit. Zij wil er helemaal alleen met haar NFD-meiden gebruik van kunnen maken. Bovendien wil ze niet dat wij ons nog bezighouden met het monitoren. Zoals gewoonlijk is een normaal gesprek met deze vrouw niet mogelijk. Binnen een mum van tijd begon ze al te vloeken en te tieren. De politie liet dan ook weten dat het gesprek voortgezet zou worden op het kantoor van de 'crime officer'; de zaak was té complex geworden. Oké; één deurtje verderop dan maar verder gaan met ons gesprek. Ook hier trok Hawa van leer. Hoe harder ze schreeuwde, hoe rustiger wij en Alex ons opstelden.
Inmiddels waren we bijna 2 uur verder en was er nog steeds geen oplossing gevonden. Wij merkten aan de politie dat men het ook niet meer wist. Er werd voorgesteld om op 5 mei om 14.00 uur terug te komen. Dan wordt er gepraat met de 'police commander'. We gaan dus steeds hoger in de hiërarchie!!! Het is werkelijk te zot voor woorden; deze vrouw is gestoord….of om met de woorden van Alex te spreken: 'How to teach a fool?'
Wordt vervolgd dus…….
Aangezien mister Halilahi erg benieuwd was naar de uitslag, besloten we om hem even bij te praten en reden we dus naar Kukuomarket. Op het moment dat we daar arriveerden, reed daar net een auto weg…..Hawa met chauffeur en nog een derde persoon. Er blijkt een figuur rond te lopen (ingehuurd door Hawa), die iedere keer doorgeeft als wij (Ben en Dees) op Kukuomarket zijn geweest. Het moet toch niet veel gekker worden……Het lijkt net een spannend boek of een enge film. Gelukkig voelen we ons nog wel veilig. Hahaha! Maar toch vraag je je af waar zij mee bezig is. Natuurlijk staan we er boven en moeten we er vaak om lachen, maar soms worden we er ook gewoon doodmoe van.
Of dat nog niet genoeg was, kreeg ik (Dees) knallende hoofdpijn. Zó erg, dat ik er letterlijk misselijk van werd. Ik besloot dan ook maar om even in het Kabsad Hospital te laten prikken op malaria en ja hoor……wederom malaria! Heeft Ben gelukkig in het derde jaar nog helemaal geen malaria gehad, voor mij is dat helaas niet het geval. 11 dagen later liet ik opnieuw checken en was de malaria weer verleden tijd.

1 mei: Dag van de Arbeid. Een Public Holiday in Ghana.

Iedere zaterdagochtend komt onze compound-boy Hudu ons helpen met allerhande klussen. Op 2 mei verscheen hij echter niet. We wisten dat hij een paar dagen naar Techiman (tussen Tamale en Kumasi) zou gaan, maar hij had ons laten weten op zaterdag 2 mei terug te zijn. Even bellen dus maar…..Hij vertelde dat hij nog steeds in Techiman was. Hij moest daar namelijk wachten op een pakketje dat vanuit Accra zou komen en dat hij mee zou moeten nemen naar Tamale. Hij had inmiddels al bijna een week gewacht zonder resultaat. Toen we hem vroegen hoe lang het nog zou gaan duren en wanneer hij dacht weer in Tamale terug te zijn, luidde het antwoord: 'I don't know; maybe I come tomorrow or maybe it will take more than 3 weeks'!!! Typisch Ghanees: Je wacht dus maar en je wacht dus maar. Van duidelijke afspraken maken heeft men nog nooit gehoord. Toen we hem vroegen waarom hij dan de bewuste persoon niet even belde, liet hij weten: 'He doesn't have a phone'. Tsja….en dan wacht je dus maar weken en weken op een pakketje dat wellicht nooit zal komen!
De factor tijd speelt hier geen enkele rol!

We zitten in het regenseizoen en dat betekent dat er weer volop wagazi te verkrijgen is. (Ik schrijf het zoals ik het uitspreek). Dit is een hartig gefrituurd kaasje, gemaakt van koemelk.
Erg lekker!

Op maandag bezoeken wij vaak de sewing-meiden van mister Halilahi die nu op Kukuomarket zitten. Mister Halilahi zelf pendelt tussen Kukuomarket en zijn andere werkplek. Op maandag 4 mei kreeg één van de meiden een hysterische aanval en lag te schreeuwen en te rollen in de sewing-container. Blijkbaar was dit voor een ieder normaal, want men liet ons weten dat dit zeker 1x per jaar gebeurde. Volgens mister Halilahi was er slechts één middel om het meisje tot bedaren te brengen: Het geven van een kolanut (een soort noot) door een bekende van het meisje. Mister Halilahi liet haar kalmeren en vroeg toen aan Ben om haar naar huis te brengen. Dit was zeker enkel een half uur rijden met de auto. Uiteraard geen probleem. Een half uur met de auto is al gauw anderhalf uur fietsen. Dit meisje heeft het er blijkbaar voor over, om de sewing-lessen bij de 'master' te volgen.

Plotseling komt er vanuit de garage een lucht van rotte eieren ons tegemoet. Het broeden van kip Froukje is duidelijk mislukt.

5 mei: De Paasvakantie zit erop en de school van Dees start weer! Ik heb het gevoel dat ik de hele Paasvakantie bezig ben geweest met het oplossen van NFD-problemen (en dat is ook zo).
Terug naar de kleintjes dus op Cambridge garden academy. Er is weer een nieuwe collega bijgekomen (al kennis mee gemaakt tijdens de workshops in de Paasvakantie). Zijn naam is Asaara Musah. Hij zal niet alleen gaan lesgeven; hij gaat ook de schoolbus besturen!

Onderstaand: De school heeft sinds kort een schoolbus.....een Mercedes Benz 207.

Ja, de school heeft sinds kort een schoolbus; een Mercedes Benz 207 (Schatting:25-30 jaar oud).
Aangezien het regende op deze eerste schooldag, waren de meeste kinderen thuis gebleven. Tsja…..dat is Ghana…..regen is een algemeen aanvaard excuus om niet te komen. Als ik vertel dat wij in Nederland dan wel alles konden sluiten, omdat het daar heel erg vaak regent (en iedereen gewoon naar zijn werk of naar school gaat), word ik niet begrijpend aangekeken.

Onderstaand: Regen op de eerste schooldag na de Paasvakantie. Voor veel kinderen reden om thuis te blijven. De kinderen die wel aanwezig waren kwamen luisteren naar een Frans liedje in de klas van Dees. Ook juf Esther was van de partij.

Op de eerste schooldag had ik o.a. een Frans liedje gepland. Toen de leerkrachten ons hoorden zingen, kwamen ze kijken. Ook de kleintjes die wel aanwezig waren kwamen op de muziek af. Ik besloot dan ook maar om mijn deur open te zetten voor een ieder die belangstelling had.

Eén knaapje uit mijn klas (Amin) blijft afwezig. Als ik vraag waar hij is, krijg ik onduidelijke antwoorden. Maar dan zegt Genoveve (het dochtertje van de baas) dat zij weet wat er aan de hand is, maar dit niet mag zeggen. Op een gegeven moment besluit ze echter het verhaal in de oren te fluisteren van haar mede-klasgenootjes. In haar beleving is dat wel toegestaan!!! Ook madam Dies moet er aan geloven en krijgt vervolgens te horen dat het kleine broertje van Amin is overleden. Kindersterfte in Afrika komt dan heel dichtbij!
Mijn collega madam Margaret liet me weten: 'The little brother of Amin died, so he travelled to the village'. Ook de kleine Michelle had ik nog niet gezien na de Paasvakantie. Toen ik hiernaar vroeg, kreeg ik te horen: 'She travelled to her father in Accra, but she will come'.

We zingen regelmatig Franse liedjes. De kleine Nana laat me weten: 'I always sing the French songs when I am bathing'! Leuk toch!

'Madam Dies…..I want to urinate'......Tsja...als je even geen zin hebt in de les, dan zeg je gewoon dat je moet plassen....kinderen blijven kinderen.....dat is over de hele wereld hetzelfde. Toen ik zei: 'I don't see a river under your chair', duurde het even voordat het 'kwartje viel', maar toen keken een paar kinderen naar de grond en lieten weten: 'We also don't see it'!

5 mei om 14.00 uur: Zoals aan het begin van deze nieuwsbrief vermeld, kwam er een tweede gesprek op het politiekantoor, inzake de Hawa-kwestie. Aan de vooravond hiervan kregen we een telefoontje van Alex van NorGhaVo met het verzoek om de volgende dag omstreeks 12.00 uur naar kantoor te komen. NorGhaVo wilde graag dat we eerst zouden praten met de Board van Directors van NorGhaVo, alvorens we naar de politie zouden vertrekken. Prima! Zolang het maar bijdraagt aan een definitieve oplossing voor de Hawa-issue.
Tijdens ons gesprek met NorGhaVo en het bestuur (slechts 1 persoon), kregen we te horen dat NorGhaVo een dag eerder al naar de politie was gegaan. Dit zou tactiek zijn. De politie wilde namelijk de oplossing horen van NorGhaVo en zou dan dezelfde oplossing hanteren voor het Hawa-probleem. Tijdens deze voorbespreking werden wij dus bijgepraat en werd ons ingefluisterd dat wij allemaal (politie, NorGhaVo, Ben en Dees) unaniem het volgende zouden voorstellen aan Hawa: Mister Halilahi mag met zijn sewing-girls in de sewing-container blijven en Hawa krijgt de andere 2 containers, maar de politie en NorGhaVo zullen haar gaan monitoren. Op het moment dat Hawa 'gekke dingen'uithaalt met de containers, gaan de containers terug naar NorGhaVo. Oké; zo gezegd, zo gedaan. Samen met NorGhaVo (Peter en Alex) togen we dan ook naar de politie. We dachten dat we dit keer zouden moeten praten met de police-commander, doch men liet ons weten dat we wederom werden verwacht bij de Regional Crime Officer. Iedereen kende zijn rol en wist wat te doen. Dan verschijnt Hawa. Het schelden en schreeuwen begint al op het moment dat ze NorGhaVo en ons ziet. Als de crime officer haar tot kalmte maant, begint ze een verhaal te vertellen dat helemaal niet klopt. Als NorGhaVo haar verbaal 'op de vingers tikt', begint ze te liegen en ontkent alles. Wij laten ons niet van de wijs brengen en lanceren de oplossing: 1 container voor mister Halilahi en 2 containers voor haar. Ze weigert en roept: 'I go to court'. Op dat moment trekt de politie de handen van de zaak af en laat ons allemaal in de kou staan. Men is gewoon bang om een beslissing te nemen. 'Going to court' is heilig…….
Er is dus nog steeds geen oplossing. Wij hebben laten weten niet naar 'court' te gaan. Natuurlijk kan het zo zijn dat we worden opgeroepen, maar daar kan jaren overheen gaan. Dit zullen wij niet meer meemaken; dan zijn we waarschijnlijk al lang en breed weer terug in Nederland. Het enige lichtpuntje is dat mister Halilahi gewoon op Kukuomarket blijft. Hij heeft tenslotte de toestemming van de politie gekregen en NorGhaVo heeft hem de sleutel van de container gegeven. Het is alleen sneu voor madam Mariam (stagebegeleidster kappersvak). Wij hadden graag gezien dat zij ook richting Kukuomarket kon komen. Jammer, maar ze zal het wel begrijpen. Ze weet dat wij ons best hebben gedaan en ze weet ook dat Hawa 'crazy' is.
Hoewel Hawa ons heeft beloofd het trainingscentrum te gebruiken voor 'needy girls' (en er dus geen kerk of restaurant van te maken), hebben wij onze vraagtekens. Hawa zegt vandaag dit en morgen dat. Stel dat ze het inderdaad wel zou gaan gebruiken voor het doel waarvoor het is gebouwd (kansarme meisjes helpen), dan nog vrezen wij dat ze geen geld heeft om het operationeel te laten zijn. Ben heeft wel eens gezegd: 'Als er geen oplossing komt, dan laat ik de containers persoonlijk afzagen'. Het was opmerkelijk dat ook NorGhaVo nu denkt in die richting. Wij besluiten om een dag later (6 mei) met mister Halilahi nog maar eens naar de chief te gaan. Baat het niet, dan schaadt het niet. Toen ik (Dees) mister Halilahi liet weten dat hij dan wel 7 pagina's tekst mag vertalen van het Engels naar het Dagbani (de chief spreekt namelijk slechts Dagbani), liet hij weten: 'No problem, madam Dies, I have confidence in you, you always fight for justice and it doesn't matter for you if you talk with the president of Ghana or with a streetgirl!' Nou, dat was dan toch een opsteker!
Ook het gesprek met de chief bood perspectief. Hij liet duidelijk merken dat hij ons 'support' en dat het dankzij hem en de Regional Minister was dat we Kukuomarket hadden gered van de sloop. Toen we hem vertelden dat we nu bezig waren om Kukuomarket te redden van de gekke fratsen van Hawa, liet hij weten dat hij het nooit zou toestaan om Hawa alleen de containers te laten gebruiken. Individuelen mogen de containers niet gebruiken; er moet een organisatie achterstaan (NorGhaVo). Hij kon zich dus ook vinden in het voorstel van de politie en NorGhaVo en ons: 1 container blijft voor mister Halilahi en 2 containers mag Hawa gebruiken. Mocht Hawa toch het alleen-recht opeisen, dan zullen alle containers geruimd worden. Dat is de druk die bij Hawa wordt neergelegd. De chief adviseerde verder om nog een keer naar de Regional Minister te gaan. Met de feedback van laatstgenoemde moeten we dan weer terug naar de chief. We hebben in ieder geval sympathie opgebouwd bij de upper-chief, de politie, de Regional Minister en de National Coordinator van Assembly. We blijven er dus mee bezig!

We hebben wel vaker melding gemaakt van het feit dat NorGhaVo Ghana erg formeel werkt en dat het ontbreekt aan daadkracht en concrete oplossingen. Een voorbeeld: We mailen over de Hawa-issue en melden dat we bij de chief zijn geweest en weer opnieuw naar de Regional Minister zullen gaan. Mailen naar NorGhaVo Ghana is in onze ogen soms lachwekkend. Óf er wordt niet gereageerd op e-mails; óf er wordt wel gereageerd, maar dan is het geen antwoord op je vraag; óf het antwoord is nietszeggend: 'We hope that you are doing fine by the Grace of the Almighty God'. Bovendien is het natuurlijk te zot voor woorden als Musah verwijst naar Peter en hem niet bij zijn naam benoemt, maar bij zijn functie (National Coordinator). Je krijgt dan de volgende tekst: 'The mail has been referred to the National Coordinator for attention'. Het is toch een giller.......deze mensen ken je al 3 jaar!

Wederom problemen met de auto: Lekkende radiateur. De 'fitter' mister Babs was zelfs bereid om hier op zondag aan te werken en ons een vervangende auto mee te geven: Een Toyota Corrolla GLI.

Onderstaand: De vervangende auto.

Zelfs in het weekend hebben we geen rust. Hawa blijft de gemoederen bezighouden! Op zaterdag 9 mei kregen we een paniektelefoontje van mister Halilahi. Wat was het geval?
Op die bewuste zaterdagochtend was mister Halilahi niet aanwezig op Kukuomarket; hij was namelijk op zijn andere werkplek bezig. Hawa verscheen op Kukuomarket en begon te schelden tegen de daar aanwezige meiden van mister Halilahi. Laatstgenoemde had de meiden ingefluisterd nooit te reageren op de woede-aanvallen van Hawa. De meisjes lieten alles dus maar gelaten over zich heen gaan. Omwonenden besloten mister Halilahi op te gaan zoeken op zijn andere werkplek en hem te verwittigen van de onheilsboodschap die Hawa op Kukuomarket had gedumpt: Maandag 11 mei zou zij starten op Kukuomarket met haar meiden en Halilahi moest dan het veld ruimen. De beste man was helemaal van de kaart en vroeg ons om maandag 11 mei weer mee te gaan naar de politie. Ook Peter van NorGhaVo was van de partij. Advies politie: Totdat Hawa naar 'court' gaat, mag zij geen enkele actie ondernemen richting Kukuomarket. Verder liet de politie weten dat ze gaan onderzoeken of de NGO NFD nog wel legaal is.

De 'lawyer' van Hawa heeft inmiddels een brief geschreven naar NorGhaVo Ghana. Daarin wordt melding gemaakt van het feit dat mister Halilahi binnen een maand moet vertrekken en dat de 4 containers leeg moeten zijn. Maar…….Er staat geen datum boven de brief…. hahaha! Bovendien betreft het 3 containers. Weer een duidelijk voorbeeld van het feit dat Hawa zomaar in het wilde weg van alles 'regelt' op haar manier.

NorGhaVo Nederland heeft ons via de mail 'support' gegeven als het gaat om de Hawa-kwestie en heeft ons gevraagd hoe zij vanuit Nederland ons kunnen helpen. Wij hebben dan ook voorgesteld om alle 'kopstukken' die wij al hebben benaderd, ook nog eens via de Nederlandse organisatie NorGhaVo te benaderen. Dus: Contact opnemen met de National Coordinator/Director van de Assembly; met de chief; met de Regional Minister; met de Regional Crime officer van de politie enz. Deze schriftelijke hulp kunnen zij ons rechtstreeks aanbieden of ze kunnen het via NorGhaVo Ghana laten lopen.
Wij hebben geadviseerd om de brieven vergezeld te laten gaan van een heleboel 'poeha': Ghana is nogal gevoelig voor de vorm; dus…..prachtige volzinnen; dikke stempels; veel handtekeningen enz. enz. Verder: Proberen te realiseren dat de 2 containers (die nu nog steeds gesloten zijn), geopend kunnen worden. De politie verwijst hiervoor naar 'court'; de National Coordinator van de Assembly; de chief en de Regional Minister durven blijkbaar ook geen beslissing te nemen, want nog steeds zitten 2 van de 3 containers potdicht!
Tenslotte: Een rol spelen in het realiseren van oplossing 1 of 2.

Oplossing 1:
1 container is voor mister Halilahi (master sewing, die nu sinds februari op Kukuomarket zit);
1 container is voor madam Mariam (master hairdressing);
1 container is voor Hawa met haar NFD-meisjes.
Het voordeel voor Hawa is dat zij niet op zoek hoeft te gaan naar 'masters', want die zijn terplekke en bovendien hoeft ze niets te betalen.
Hiermee is zij niet accoord gegaan. Waarom niet? Omdat ze de hele plek voor haar alleen wil hebben.
Hoewel ze nu zegt dat ze Kukuomarket zal gaan gebruiken als trainingscentrum voor kansarme meisjes en dat ze geld heeft om het operationeel te laten zijn, hebben wij daar absolute vraagtekens bij……… Today she is saying this and tomorrow she is saying that..... Ze liegt en ontkent alles. Het enige dat ze zegt is: 'I focus and I have a vision!' Hahaha!

Oplossing 2:
1 container is voor mister Halilahi (hij heeft de toestemming gekregen van de politie en heeft de sleutel van de container gekregen van NorGhaVo Ghana);
2 containers zijn voor Hawa met haar NFD-meisjes (wij willen haar hiermee het gevoel geven dat ze heeft gewonnen; tactische overweging dus).
NorGhaVo Ghana en de politie zullen gaan monitoren.
Ook hier is zij niet mee accoord gegaan. Ze besloot om naar 'court' te gaan. Voor de duidelijkheid: Wij geven de voorkeur aan 'in der minne schikken'.
Hawa is en blijft natuurlijk Hawa en dat is erg vermoeiend.

Van NorGhaVo Nederland kregen we per mail een leuke 'tegeltjeswijsheid' opgestuurd: 'Voorkomen is beter dan Ghanezen!!!' Echt heel erg leuk!

13 mei: We krijgen bericht van NorGhaVo Ghana, dat Hawa tijdens een Boardmeeting, zomaar 'out of the blue' heeft laten weten niet naar 'court' te gaan.
Wij gingen die dag o.a.naar de Regional Minister. Zijn antwoord liet niets aan duidelijkheid te wensen over: 'If Hawa wants to claim everything for herself, then within one hour all the containers will be removed!' Deze feedback werd gelanceerd bij de chief en bij NorGhaVo Ghana. Laatstgenoemde zal dit tijdens een tweede Boardmeeting meedelen aan Hawa.
Wij hebben er in ieder geval alles aan gedaan om Kukuomarket te redden; niet alleen van de sloop; maar ook van de 'grillen' van Hawa.

In verband met onze reddingsaktie van Kukuomarket, hebben we heel wat afgesjouwd richting instanties. Mister Halilahi vergezelde ons bijna altijd. We hebben dan ook een goede band met hem opgebouwd. Samen hebben we gestreden voor ons trainingscentrum. Als de resultaten soms te lang uitbleven, liet hij ons weten: 'Patience moves mountains!'
Ja, je moet hier inderdaad een engelengeduld hebben!
Soms waren we er een hele dag mee zoet. Eén keer had hij zelfs geen tijd om zijn oudste zoontje van school te halen. Hij had iemand geregeld die dit zou doen, echter……die persoon had het laten afweten. Concreet was het kleine ventje (5 of 6 jaar) helemaal alleen naar huis gelopen. En dat door het hectische verkeer in Tamale. Je had er niet aan moeten denken wat er allemaal had kunnen gebeuren.

Hawa……..Hawa………Hawa…………Hawa………..Hawa………Hawa…….Hawa………
Dachten we dat Hawa onderhand wel eens zou 'dimmen', nou niets blijkt minder waar te zijn.
Op een moment dat noch wij noch mister Halilahi aanwezig waren op Kukuomarket, was plotseling Hawa verschenen en kregen de meiden van mister Halilahi de volle laag. Ze werd vergezeld door iemand, die foto's van het trainingscentrum maakte. Tegen de meiden liet ze weten dat Ben en Dees 'thieves/criminels'waren.
Wij vragen ons af waar we dit aan verdiend hebben!
Toen ik (Dees) aan de meiden liet weten dat de hele situatie 'hurts our heart', liet één van de meisjes weten: 'Madam Dies, you give it all to God!'

Ghana is funny……….op 14 mei kregen we een telefoontje dat we in eerste instantie even niet konden thuisbrengen. Wat bleek? Het was het ziekenhuis Korle-Bu in Accra. In februari 2008 is Ben daar geweest, i.v.m. aanhoudende darmklachten (wij combineerden dit toen met een bezoekje aan de Immigratiedienst in Accra vanwege onze werkvergunning). Nu precies 15 maanden later worden we opgebeld en wordt er gevraagd hoe het met ons gaat. Dit is toch echt niet te geloven! Ontzettend aardig, maar in onze beleving weinig professioneel.
Het zijn wel weer momenten waarop je beseft dat het in Ghana erg leuk kan zijn. Dit soort dingen zul je nooit meemaken in Nederland…………

Zoals eerder gemeld komen er shops op Kukuomarket (gebouwd door Chinezen). Op ons trainingscentrum na, verdwijnen alle containers en kiosken. Het raakt steeds meer leeg.
Wij hebben onze containers dus gered van de sloop. Qua definitieve lokatie is nog niet duidelijk of wij op dezelfde plek mogen blijven, of dat we een klein stukje moeten worden verplaatst. In dat laatste geval zullen alle kosten worden vergoed. Hoewel de National Coordinaor van de Assembly ons vorige maand al had beloofd definitief uitsluitsel te geven, weten we nog steeds niet of we op dezelfde plek kunnen blijven of dat we worden verplaatst.
We besloten dan ook maar eens om te bellen. Wat bleek? Hij had nog geen contact gehad met de 'constructor', maar…don't worry….It will be stay or shift……Call me back at the end of next week……blablabla......

Je denkt zo vaak: 'Gekker kan het niet worden', maar dan gebeurt er weer iets dat je helemaal plat slaat en je een nieuwe dreun te verduren krijgt. In ieder geval blijft de pech ons achtervolgen. Wat is er nu weer gebeurd?
Zoals eerder gemeld gaat onze microfinancierings-man Ishmel voor ons de communities in om de centjes van de leningen op te halen bij de dames die in hun eigen shop zitten. Deze Ishmel hebben wij destijds 'gekregen' van de direkteur van het Business College International in Tamale. Ishmel was tot voor kort zelf aan dit opleidingsinstituut verbonden als docent. De direkteur van deze school liet destijds weten dat Ishmel een goede kracht voor ons zou zijn. Inmiddels hebben we vernomen dat Ishmel niet meer op deze school lesgeeft. Toen we de direkteur hierover aanspraken, liet deze weten: 'His class was finished'. Toen we Ishmel vroegen waarom hij niet meer op Business College International stond, kregen we te horen: 'I don't know'. Wij vonden het weliswaar een raar verhaal, maar lieten het daarbij.
Wij hebben Ishmel na onze verlofperiode van het 2e jaar een financiële tegemoetkoming gegeven, omdat zijn motorbike nu eenmaal niet op water loopt en hij deze natuurlijk ook moet onderhouden. Het bedrag was bestemd voor 3 jaar. Na 5 maanden liet hij weten dat het geld op was en vroeg hij ons om een nieuw bedrag. Uiteraard hebben we dit geweigerd en hem duidelijk gemaakt dat hij niets meer krijgt. Deze achtergrondinformatie is even nodig om het volgende verhaal te kunnen plaatsen: Op 15 mei krijgen we een mail van Ishmel, waarin hij laat weten dat 5 dames 10 GHc hadden betaald . Op zijn weg van de communities naar NorGhaVo-kantoor (waar hij het geld moet afdragen), zou hij het geld verloren hebben. Gelet op bovenstaande uitleg, kun je je voorstellen dat het moeilijk is voor ons om zijn verhaal te geloven. Wij denken dat hij het in z'n eigen zak heeft gestoken. Dit is toch te gek voor woorden:.……. Men jat gewoon van elkaar! Hier is toch niet meer tegenop te boksen?

Al maanden lang heeft Hawa de teachers van stap 1 (educatie) niet meer betaald. Honderden keren heeft ze de dames beloofd te zullen betalen, maar het bleef bij beloftes. Iedere keer als de dames op de stoep staan om hun geld te vragen, heeft Hawa een smoesje, rent ze weg, verstopt ze zich of zegt dat ze ziek is. De teachers zijn het inmiddels meer dan beu en hebben Paul laten weten dat ze het op de Ghanese manier zullen gaan oplossen. Dit betekent: Hawa midden in de nacht overvallen.

Als we een keertje op Kumbungoroad rijden, waar stap 1 (educatie) van NFD is gelokaliseerd en waar Hawa ook woont, slaat de schrik ons om het hart: De hele veranda is weg; het hekwerkje is weg; het signboard is weg. Gelet op het feit dat de teachers van stap 1 hadden laten weten 'verhaal te halen' bij Hawa, omdat deze teachers al maanden niet waren betaald door Hawa, dachten we dan ook dat deze teachers de vernielingen hadden aangebracht. Maar…volgens Paul is Hawa aan het verhuizen; zo'n 4 km. verderop. Paul is van mening dat Hawa nu woont in het huis van de verwekker van haar kind. Deze man is vorig jaar overleden.
Deze verhuizing roept weer vele vragen op: Kunnen de meiden van stap 1 hun traject voortzetten? Zo ja, wanneer en op welke plek?

Zoals gemeld ligt de hoofdlokatie van NFD (stap 1 educatie) er verlaten bij. Niemand weet precies wat Hawa nu weer in haar schild voert. Waar zijn de meiden van stap 1 gebleven? Via Paul vernemen we dat de sewing-meisjes zijn ondergebracht op een gratis stageplek op Kumbungoroad (vlakbij de oude hoofdlokatie van NFD). Waar de weaving en de hairdressing-girls zijn gebleven, is een raadsel.
Zoals bekend heeft Hawa de teachers van stap 1 al maandenlang niet meer betaald. (6 maanden, 8 maanden, 10 maanden?) In ieder geval proberen deze teachers hun geld te bemachtigen, maar Hawa geeft 'niet thuis' en heeft telkens een ander smoesje klaar als de juffen sewing,weaving en hairdressing op de stoep staan. Hawa is een kei in 'telling lies' en de laatste variant uit haar smoesjes-doos was: 'I was sponsored by a white man, but he died due to a gas explosion!!!!!'

Maar dan spreekt Ben met de buurvrouw van Hawa en blijkt het weer anders te zijn: Hawa woont nog wel op Kumbungoroad, maar het kantoor is weg en de meiden zijn op stage gestuurd. We melden deze nieuwe feiten aan NorGhaVo, omdat dit toch wel een nieuw licht op de zaak werpt. Hawa kan nu dus geen nieuwe meiden meer aanleveren en dit betekent dat wij nu een nieuwe troef in handen hebben, om de 2 containers die nog steeds gesloten zijn, zo spoedig mogelijk te openen en te gebruiken voor het doel waarvoor ze gebouwd zijn.
Echter…..we zijn al maanden bezig om de 2 containers te openen en dat gaat allemaal moeizaam. Het ontbreekt hier aan daadkracht op alle niveau's. We besluiten het dan ook maar zelf te doen. Uiteraard melden we dit wel bij NorGhaVo en bij de politie, om rugdekking te hebben. De 'pion' die we hiervoor o.a. inzetten is een Nederlandse sponsor. We 'gebruiken' hem/haar om druk uit te oefenen. Een sponsor heeft nu eenmaal geen geld gegeven om een container gesloten te laten. Voor de duidelijkheid: Er is weliswaar sprake van enige bluf onzerzijds, maar we vinden dat dit wel legitiem is, gelet op de situatie. We weten zeker dat de sponsor ons idee alleen maar zal toejuichen.

Op een zondagmiddag gingen we even socializen in de community van Azara 3, Rabbie en Asia. Toen we bij Asia waren, verscheen daar plotseling een ruiter te paard. D.w.z. een halve cowboy op een wild, doldriest, jong paard. Levensgevaarlijke capriolen werden uitgehaald. Wij hielden angstvallig onze auto in de gaten. Hoe angstiger wij keken, hoe meer de mensen in de community moesten lachen…..Maar wij weten inmiddels dat een eventuele afdruk van een hoefijzer in de motorkap slechts de reaktie oplevert van: 'I'm sorry'…….

Zoals bekend geeft Ben supervisie aan de Nederlandse Monique. Aangezien haar ouders dochterlief een paar weekjes kwamen bezoeken, was het natuurlijk ook wel leuk om even de supervisor en z'n vrouw (oftewel Ben en Dees) te ontmoeten. Zo kregen we dan ook Nederlandse visite op 19 mei. Erg gezellig!

En dan……..na 6 maanden gewacht te hebben op een watermeter, werd deze dan eindelijk geplaatst op 19 mei. Alleen werd deze verkeerd aangesloten. De meter liep niet op maar af. Prutswerk van de loodgieter dus! Op 20 mei werd de schade weer hersteld. Voor wat betreft de waterrekening: Men heeft ons 'aangeslagen' voor een veel te hoog bedrag. Over de periode oktober 2008 tot april 2009 (6 maanden) moeten we een zogenaamde 'flat rate' betalen. De totale kosten hiervan bedragen bijna 100 GHc. Men kent hier in principe twee mogelijkheden, het gebruik van een meter en de toepassing van een flat rate. Dit laatste betekent dat je ongeacht je werkelijke waterverbruik maandelijks een vast bedrag betaalt aan de watercompany.
Wij vinden een meter het meest eerlijke. Maar mede omdat de watercompany regelmatig geen water levert, leek ons dit een reden te meer om te kiezen voor een meter.
Gedurende de periode oktober 2008 tot april 2009 hebben we regelmatig water van de watertanker moeten kopen, aangezien de watercompany geen water leverde. In totaal hebben we hieraan bijna 200 GHc betaald. In feite moeten we dus nu tweemaal betalen, de flat rate van bijna 100 GHc en de reeds betaalde bedragen aan de watertanker van bijna 200 GHc.
Er werd dus gereclameerd en het advies van de watercompany was om een brief te schrijven en te voorzien van alle bewijsstukken. De kwestie zal worden voorgelegd in Accra en zal dus waarschijnlijk weer maanden gaan duren.

Stroomuitval……Lights off……….
In de nacht van 21 op 22 mei viel de stroom uit. Ook de hele volgende dag (22 mei) moesten we het stellen zonder elektriciteit. Ten gevolge van hevig noodweer was een elektriciteitspaal omgewaaid. In die week was het al de 4e, 5e of 6e keer dat we te maken hadden met lights off. Tsja….je raakt de tel een beetje kwijt; het hoort erbij, maar het blijft lastig……
Niet alleen stroomuitval was aan de orde, maar ook was er op zondag 24 mei geen internetverbinding. Navraag leerde dat er 'a problem' was in Accra, maar….'they are working on it!'……..

Op zondag gaan we regelmatig socializen bij één van de meiden in de community. Zo vinden wij het altijd leuk om naar ons weefmeisje Asia te gaan. Met haar oom hebben wij een goede band opgebouwd. Ook de broertjes en zusjes van Asia en de hele community vinden het fijn als je komt. Het kleine zusje van Asia is een beetje de oogappel van Dees. Nog steeds kan ik de naam van de kleine meid niet uitspreken, maar het klinkt een beetje als: Sjabiedabiedoe. We zijn inmiddels dikke maatjes geworden en als we op een bankje onder een boom plaatsnemen, kruipt ze altijd dicht tegen mij (Dees) aan. Zoals de meeste meisjes in Ghana draagt ook Sjabiedabiedoe kleine oorbelletjes. Maar….aangezien ze maar 1 oorbelletje had, werd in haar andere oor een stokje gestoken. Dit om te voorkomen dat het gaatje in het oor dicht zou groeien. Tot het moment dat er een 2e oorbelletje komt, loopt ze dus rond met een stukje hout in haar oor.

25 mei: African Union Day. Dit is een Public Holiday.

Op maandag zijn wij vaak te vinden op ons trainingscentrum op Kukuomarket. We bezoeken dan de sewing-meiden van mister Halilahi. Soms is deze mister Halilahi ook aanwezig, soms is hij echter op zijn tweede werkplek. Dan brengen we een apart bezoekje aan hem. Het is toch heel bijzonder dat we dan op Kukuomarket ook altijd één van onze 'eigen' NFD-sewing-meiden treffen. Suhayini heeft weliswaar al haar eigen shop, maar is de hele week te vinden op Kukuomarket, waar zij - op eigen verzoek en op eigen kosten - nog meer kneepjes van het sewingvak wil leren van haar oude master mister Halilahi. Toen we op 25 mei arriveerden, lieten de meiden ons weten dat Suhayini er niet was….'She is suffering from her legs'. Aangezien wij Suhayini al bijna 3 jaar kennen, weten wij wel dat zij vaak last heeft van haar benen, maar deze keer zou het erger zijn. De andere dames hadden haar thuis bezocht en Suhayini zou bijna niet meer kunnen lopen……… 'Please Madam Dies and mister Ben, you have to go there'........ Oké, op ziekenbezoek dan maar. Samen met mister Halilahi togen we naar haar 'huis'. Toen zagen we Suhayini die kwam aanlopen…..ja, ze liep, maar het ging moeizaam en haar gezicht was vertrokken van de pijn. Wat bleek? Ze was naar de 'village' gestuurd voor 'local treatment', maar de 'medicijnen' hadden hun werk niet goed gedaan. Sterker nog: Het was alleen maar slechter geworden. Op zo'n moment sta je op het punt om haar naar een 'normaal' ziekenhuis te brengen, maar iedereen liet ons weten dat ze nieuwe medicatie zou krijgen; weliswaar wederom 'the local one', but…..it will be okay! Nou, op hoop van zegen dan maar…! In ieder geval zorgde ons bezoekje weer voor een stralende lach op het gezicht van Suhayini. Mister Halilahi liet ons weten dat ze 'very happy' was.

Aangezien wij wekelijks te vinden zijn op Kukuomarket, krijgen we een steeds beter contact met de sewing-meiden van mister Halilahi. Eén van de meisjes heet Joyce. Zij is altijd aanwezig en is 's morgens om 6.00 uur al ter plekke. Ze heeft enorm meegeleefd op het moment dat wij streden voor het behoud van Kukuomarket. Door deze teamgeest hebben we inmiddels een goede band opgebouwd. Op een zeker ogenblik vertrouwde ze ons toe dat ze haar ouders zo miste. Haar ouders wonen in Salaga (ongeveer anderhalf uur rijden met de bus vanuit Tamale over een bar slechte weg). Vanwege haar sewing-training bivakkeert Joyce helemaal alleen in Tamale. In november 2009 zal zij klaar zijn met haar 3-jarige opleiding bij mister Halilahi. Ze had haar ouders de laatste 2 en een half jaar niet meer gezien. Waarom niet? Het antwoord is eenvoudig: Geen geld voor de bus. Bovendien was ze de mening toegedaan dat mister Halilahi geen toestemming zou verlenen om voor november 2009 een paar dagen niet te verschijnen. Toen wij dit hoorden, besloten we te helpen. Aangezien wij een super goed contact hebben met mister Halilahi, was het niet moeilijk om mister Halilahi te bewegen Joyce enkele dagen vrij-af te geven. De buskaartjes zouden wij dan betalen. Voor 4 cedis (omgerekend 2 euro 80!!!!!!!!), kon Joyce dus haar ouders bezoeken en reizen van Tamale naar Salaga en omgekeerd. Aangezien niet iedereen dit hoefde te weten, gingen mister Halilahi, Dees en Joyce even in een hoekje van één van de containers staan. Nog nooit een meisje zó blij gezien! Ze begon bijna te huilen en vroeg mister Halilahi in het Dagbani om ons extra te bedanken, omdat mister Halilahi dat nu eenmaal beter kon. Hij was namelijk 'belangrijker' dan zijzelf.

Al bijna 2 maanden zie ik juf Joyce niet meer op mijn school. Zij is werkzaam in de crèche. Op een ochtend komt er een jongedame op me af, die me stralend vertelt dat ze op Cambridge garden academy werkt en Emma heet. Oké….komt zij in de plaats van Joyce dan? is mijn vraag die ik stel aan collega's. Oei….dat is een beetje té direkt gevraagd. Typisch Nederlands, maar absoluut on-Ghanees. Ik zie de collega's schrikken en de antwoorden varieeren van: 'She is no longer among us' tot 'she doesn't work here anymore' tot 'she is not yet in' (dat laatste suggereert dat ze nog best terug kan komen, maar nog steeds op reis is). Ik besluit het er maar bij te laten. Communicatie is en blijft moeilijk.

Het gaat goed met Cambridge….eerst een schoolbus en nu fans…..Hoera! We hebben eindelijk een fan in de klaslokaaltjes! Het was daar altijd bloedheet. Zelfs de Ghanese collega's vonden het nauwelijks werkbaar. En voor de 'white lady' was het helemaal 'sufferen'. Men had dan ook al voorgesteld dat ik in de grote algemene ruimte (waar de kinderen eten) zou lesgeven, aangezien het daar iets koeler was. Niet meer nodig dus, dankzij de fan.

We zitten in de 'rainy season'; dit betekent o.a. dat alles hard groeit; de tuin wordt langzamerhand een wildernis. Het wordt tijd dat Hudu (onze compound-boy) een handje komt helpen, maar Hudu zit al vanaf eind april in Techiman op een pakje te wachten dat hij mee moet nemen naar Tamale. Nog steeds is hij niet teruggekeerd. Aangezien we niet langer willen wachten, vragen we Iddrisu 'to clean the garden and the compound'. Van te voren hebben we dit telefonisch laten weten aan Hudu, anders kan hij denken dat Iddrisu zijn 'baantje' heeft ingepikt tijdens zijn afwezigheid. Dat zijn dingen die gevoelig kunnen liggen.
Na het snoeiwerk van de tuin zagen we dat kip Froukje maar liefst 12 eieren had gelegd in de tuin. Blijkbaar heeft ze een nieuwe stek gevonden en voldoet de doos in de garage niet meer.

Zaterdag 30 mei gingen we 'greeten'……we zijn al echte Ghanezen…..gewoon op hutjesbezoek gaan 'just to say hello': Azara 3 troffen we aan evenals haar tante; Rabbie was er niet; Akiti ook niet, maar we spraken met de vader van Akiti en zagen de baby van Akiti. Ook gingen we even naar de meisjes op Kukuomarket en daar troffen we tevens Taiba met haar 2 kinderen. Madam Mariam (stagebegeleidster kappersvak) was weliswaar afwezig (ziek), maar de meiden waren blij dat we hun 'master' hadden willen bezoeken.
Aangezien Paul het erg druk heeft met zijn studie, bezochten we hem eventjes op school. In het weekend is hij vaak te vinden in zijn klaslokaaltje, omdat hij daar rustig kan studeren.

De laatste dag van mei woonde Ben een voetbalwedstrijd bij in het nieuwe stadion hier in Tamale: De Black Stars (Ghana) speelden een vriendschappelijke wedstrijd tegen Oeganda. Deze wedstrijd werd gespeeld ter voorbereiding op de interland tegen Mali en Soedan.
Als je vroeg hoe laat de wedstrijd begon, kreeg je onduidelijke antwoorden: 15.00 uur, 15.30 uur, 19.00 uur……….typisch Ghana……tijd is niet belangrijk!