|
|
|
Op verlof naar Nederland in augustus en
september 2009:
Vakantie-oppassers in Zeist van 1 augustus tot 29 augustus 2009 en in Wassenaar van 29 augustus tot 20 september 2009.
Onze reis van Tamale naar Kumasi verliep
voorspoedig en zeker in Kumasi was het relaxed. Wel hebben we daar beiden nog
op een medi lab even laten checken op malaria. In het regenseizoen stikt het
namelijk van de muskieten en we hadden wat vage klachten; echter....Niets aan
de hand. In Accra hebben we weer eens kunnen winkelen. Voor 1 of 2 dagen is
dat prima, maar Accra vinden wij geen Ghana. Het rijke zuiden is zo'n verschil
met het arme noorden! Als je in Accra bent, dan lijkt het net of je al in
Europa bent. Ook daar weer laten prikken op malaria. Je wilt gewoon zo dicht
mogelijk voor aankomst in Nederland weten of je malaria hebt. Zo ja, dan kun
je je meegenomen kuur uit Tamale nog gebruiken. Toen we aan het zoeken waren
naar een goede plek om te laten prikken, werden we geholpen door een tweetal
hele aardige mensen en kwamen we terecht op een soort van postkantoor waar
medische zorg wordt verleend aan het personeel. Wij hadden daar uiteraard
niets te zoeken, maar ja.....als je vertelt dat je al 3 jaar vrijwilligerswerk
doet in Tamale en dat je op weg bent naar je moederland, dan gaan alle deuren
open. Voor ik het wist zat ik - Dees - tegenover een arts die alle registers
opentrok voor een witte. De laatste maanden in Tamale was ik veel geplaagd
door malaria en allerhande bacteriele infecties, waaronder keelontsteking. Ook
was er veel hoofdpijn. Ik werd naar verschillende plekken doorverwezen en
belandde uiteindelijk in een soort polikliniek, waar niet alleen gecheckt werd
op malaria, maar waar tevens een compleet bloedonderzoek werd gedaan. Uitslag:
Alles in orde en geen malaria. Nou, toen vonden we het welletjes.....Blijkbaar
was het weggaan uit Ghana en het teruggaan naar Nederland toch ingrijpender
dan verwacht.
Wat wel leuk was in Accra, was ons bezoek aan de Legon university. We zijn naar de grootste universiteit van Ghana geweest en hebben daar de boekhandel bezocht. Toen ik daar geschikte methoden Frans zag voor de kleintjes op Cambridge, heb ik die genoteerd. Eénmaal in Nederland heb ik Paul (de oprichter van de school) gemaild en mijn bevindingen doorgegeven. Hij heeft laten weten belangstelling hiervoor te hebben en heeft me gevraagd op de terugreis wederom langs die boekhandel te gaan en 2 proefexemplaren mee te brengen. Leuk toch? Dit jaar hebben we een heel ander deel van Accra gezien, omdat we niet bij de Salvation Army sliepen. We hadden onszelf maar eens getrakteerd op een luxe hotelletje. Veel mensen in Accra die je spreekt zijn nog nooit in Tamale geweest, maar weten donders goed dat het noorden erg arm is. Ze begrijpen vaak niet dat een blanke het daar al 3 jaar heeft uitgehouden!! Tsja.....en toen was daar het vliegveld in Accra en pleegden we onze laatste telefoontjes met enkele Ghanese vrienden, in afwachting van de KLM vlucht (bestond 90 jaar), die ons weer veilig naar Nederland bracht. De vlucht verliep prima!
En dan sta je 's ochtends (1 augustus) in
alle vroegte weer op Hollandse bodem en koop je een treinkaartje van Schiphol
naar Zeist.....'Meneer, bent u al 60?' waren één van de eerste Nederlandse
woorden die we hoorden. Hahaha!!! En toen op weg naar ons adres in Zeist. Voor
het tweede jaar vakantie-oppassers in het huis van de heer en mevrouw Mees.
Het was heel bijzonder om deze lieve mensen weer terug te zien. Een
welkoms-plateau stond voor ons klaar, met lekkernijen en een kaart.
Zij waren erg belangstellend naar onze
Ghana-ervaringen van het afgelopen jaar. Na het één en ander gedeeld te
hebben, vertrokken de mensen richting Texel, waar zij in de vakantie-periode
het heuglijke feit zouden vieren van 50 jaar samenzijn. Nu begon ons verlof
echt en gingen we ons installeren, spullen uitpakken, boodschappen doen e.d.
We lieten enkele van onze naasten in Nederland en Ghana weten dat we waren
gearriveerd. Onze beste Ghanese vriend Paul stuurde de eerste dag al
verschillende mails. Hij maakte zich zorgen; hij had niets van ons gehoord en
de hele familie was al aan het bidden geslagen!!!! Wat bleek? Paul heeft 2
emailadressen en wij hadden gemaild naar het emailadres, waarvan hij de inbox
niet had geopend.
Vakantie-oppassers zijn in Zeist betekende: Het
verzorgen van de vele planten en bloemen, grasmaaien, sproeien en verder post
doorsturen naar Texel en telefoon, antwoordapparaat en fax bijhouden. Ook
kwamen poetshulp Hannan en tuinman Ruud. Het was erg leuk om beiden
terug te zien. Hannan komt oorspronkelijk uit Ethiopie en woont al 9 jaar in
Nederland. Mooi om te zien dat er weer een stukje Afrika (in de persoon van
Hannan) binnenwandelde. Samen hebben we pruimen ingemaakt.
De pruimenboom in de tuin hing barstensvol pruimen.
Terug zijn in Nederland betekende ook: Veel dingen
regelen; het lijstje 'Op verlof in Nederland' afwerken! Zo lieten we
bijvoorbeeld foto's van het afgelopen jaar afdrukken. Dat is geloof ik het
enige dat goedkoper is in Nederland dan in Ghana; we gingen naar een echte
garage om een technisch mankement aan onze jeep voor te leggen aan een
Nederlandse automonteur; we kochten spulletjes die niet te krijgen zijn in
Tamale; we regelden bankzaken, belastingzaken, SVB en declareerden onze
ziektekosten; we kochten weer een internationaal rijbewijs en eindelijk kon
Ben een nieuw scheerapparaat kopen. Dat laatste was hard nodig! Een
bezoekje aan de kapper was ook genieten... (wat een luxe!)....totdat je aan de
kassa komt....! Hahahaha! (In Tamale kost knippen omgerekend 70 eurocent).
Maar voor 'onze' meiden kreeg ik weer allerhande leuke kappers-monstertjes
mee. Zij zullen dit koesteren en zien het echt als een statussymbool (omdat
het simpelweg uit Nederland komt).
Al één van de eerste dagen (5 augustus) hadden
we een afspraak met onze zaakwaarnemer Ton op kantoor in Blerick. Ook spraken
we met Maarten (makelaar). Op 28 augustus zat het huurcontract er namelijk op
voor de huidige huurders van ons huis in Venlo. Nu gaat men dus op zoek
naar een nieuwe huurder. Aangezien we al in Blerick waren, combineerden we dit
met een bezoekje aan een tante van Ben in Venlo. De eerste week
werden we verwend met semi-Afrikaanse temperaturen en was de overgang - qua
weer - niet zo groot. We hebben lekker buiten kunnen zitten. De dag er na (6
augustus) wederom naar Venlo. Nu stond de oogarts voor Ben gepland. Wij keken
onze ogen uit in het ziekenhuis in Venlo. Ik kende het bijna niet meer terug.
Het was helemaal verbouwd. Had ik hier gelegen en was ik hier jarenlang naar
een reumatoloog gelopen en had ik hier iedere 6 weken laten prikken? Het leek
iets uit een andere wereld. De entourage was werkelijk prachtig veranderd.
Maar goed...het belangrijkste was dat de ogen van Ben stabiel waren gebleven.
Na het oogarts-bezoek, richting moeders en Henk. Qua gezondheid zijn ze
behoorlijk aan het sukkelen.
Toen we aan het einde van de dag teruggingen naar
Zeist, troffen we op station Venlo iemand uit onze straat. Heel apart om
iemand van de Hertog Reinoudsingel terug te zien.
In Venlo zelf was veel veranderd; er wordt
o.a. gebouwd aan een tunnel. Het 'in Venlo zijn' deed ons beiden overigens
niets.
Op 7 augustus: Op naar een opticien. Ja, dit
verlof gingen we helemaal in de revisie!
O ja, de mensen van ons tweede oppas-adres in
Wassenaar (de heer en mevrouw Wamsteker), hadden ons gevraagd om een keer
kennis te komen maken. Nou dat hebben we zondag 9 augustus gedaan. Met de
trein naar Den Haag en vanaf daar met de bus naar Wassenaar. De bus stopt voor
het huis van de mensen! Ideaal! Je zit dan precies tussen Leiden en
Den Haag en we verheugden ons er al op om deze plaatsen te bezoeken. En
natuurlijk vlakbij zee! En wie weet...zouden we Maxima nog wel zien in
Wassenaar in de buurt van het landgoed, of al boodschappen doende bij de AH of
de prinsesjes ophalend van school. Hahaha!! In ieder geval: Het was een hele
leuke kennismaking en het waren ontzettend aardige mensen. Zij gingen op 30
augustus op vakantie naar Frankrijk. Net als in Zeist hadden ook deze mensen
poetshulpen uit Afrika. Dit keer Christophe en Tracey uit Kameroen! De
heer en mevrouw Wamsteker vroegen ons een heleboel over het wonen en
werken in Ghana en lieten daarna het huis zien. Wederom een heel mooi huis in
een mooie omgeving! We boften! Aangezien wij op 29 augustus Zeist zouden
verlaten en pas op 30 augustus zouden kunnen starten in Wassenaar, moesten wij
één overnachting elders regelen. We hadden dan ook al in Tamale de nacht van
29 op 30 augustus gereserveerd in het hotel van der Valk in Wassenaar
(Bijhorst). Maar.....soms zit het mee.......Wat schetste onze verbazing? Kort
na ons bezoek ontvingen we een mailtje van de mensen, waarin zij lieten weten
dat we die nacht niet in een hotel hoefden te slapen. We mochten die bewuste
nacht al in hun huis overnachten. Dit was toch werkelijk niet te geloven!
Wat een attent gebaar, nietwaar? Wildvreemde mensen die zoiets aanboden. Maar
het ging nog verder. Wij mochten een auto gebruiken!!!!! Uiteraard hebben
we onze waardering uitgesproken, maar tevens vermeld dat we van de auto
slechts gebruik zouden maken voor het boodschappen doen. Als we in onze
periode Wassenaar zouden gaan reizen (Den Haag, Leiden, Rotterdam,
Vlissingen, Venlo, Boxmeer, Utrecht e.d.), dan is het goedkoper om met trein
en bus te reizen. We konden namelijk tot 13 september gebruik maken van de
Zomertoer en dat scheelde de helft (afhankelijk van de afstand) en je reisde
ook nog 1e klas. Reden voor deze mazzel bleek het feit te zijn, dat de mensen
onder de indruk waren van het feit dat we al 3 jaar belangeloos werkten in het
armste gedeelte van Ghana. Zo zie je maar weer.......Wij werden er wel een
beetje stil van......
Op advies van meneer Mees uit Zeist gingen we in
onzer Zeister periode toch nog een keer naar de Triodosbank (die bepaalde
projecten steunt in ontwikkelingslanden). Zeker met het oog op de follow-up en
het overdragen van ons werk aan capabele Ghanezen, was het goed om nog
even te gaan babbelen. We konden in ieder geval een 'proposal' indienen. Maar
ook zonder succes qua fondsenwerving wilden we even gedag zeggen bij de
man van de Triodosbank, die ons vorig jaar toch had geholpen, zodat wij o.a.
de shops van de meiden konden laten schilderen. 'Just to say
hello'....helemaal Ghanees!!!
Op 12 augustus moesten we weer afreizen richting
Blerick/Venlo. Dit keer om 2 nieuwe vaccinaties te laten zetten bij de GGD
(buiktyphus en meningitis waren verlopen). Alle andere vacinaties waren nog
up-to-date. Eén van de verpleegkundigen liet weten: 'Wist u dat alle
vaccinaties die bestaan in uw lijf zitten?' Ja, dat wisten wij...
Ja, zo werd vervolgd: 'Ik hoef u geen folders mee
te geven; u kunt ons meer vertellen dan wij u'. Ach...het waren
formaliteiten die je even moest afwerken. Als extra service gaven zij ons wel
een Safe4travel account. We kunnen nu zelf inloggen en hebben alle gegevens
ook online. (In geval dat het gele boekje kwijt zou raken). Na ons GGD-bezoek
gingen we weer naar moeders en Henk. Die dag hadden we pech qua weer. Het
regende de hele dag. Van de trein in de bus en dan lopen (weliswaar met
plu's), maar toch in de stromende regen. We werden verrast door een
telefoontje van de Akkerwinde dat Henk ons met de auto zou oppikken halverwege
GGD Blerick en station Venlo. Zo arriveerden we dan weer bij moeders. Als
laatste die dag hadden we om 18.00 uur nog een bijzondere afspraak. We waren
uitgenodigd door Steven (de Schot die de eerste 2 jaar in ons huis had
gewoond). Deze Steven is inmiddels getrouwd met de Roemeense Laura en woont -
hoe wonderlijk kan het lopen - vlakbij de moeder van Ben in Venlo. En toen
moesten we weer Engels praten. Met de auto werden we teruggebracht naar
station Venlo.
Op 13 augustus zijn we een dagje naar
Maastricht geweest. We genoten volop van de Zomertoer en het reizen in
prachtige treinen. (In Ghana is helemaal geen trein). Iets grappigs: Toen we
overstapten in Eindhoven (op weg naar Maastricht), sprak mij plotseling een
vrouw aan die zei: 'Ben je het wel of ben je het niet? Pleumeekers toch? Toen
ik hier bevestigend op reageerde, zei ze: 'Herken jij mij nog?' En ja...ik
herkende haar, maar het dateerde wel uit een erg grijs verleden....
Het was handig dat we op onze
vakantie-adressen gebruik konden maken van een computer. Op die manier konden
we veel dingen uitzoeken en regelen. (We moesten o.a. onze terugvlucht nog
boeken). We hebben enorm gesmuld van vele lekkere Nederlandse dingen. O, wat is
het eten in Nederland toch heerlijk en wat is alles toch verfijnd qua smaak!
In de supermarkt wist ik gewoon niet wat ik moest kiezen! (en ik hoorde nooit:
'it's finished!!!')
Terug in ons kikkerlandje....dat was dus
fijn, maar ook vreemd. We genoten van een heleboel dingen, maar misten ook
weer dingen van Ghana. Dat zal altijd wel zo blijven: Met 1 been in
Nederland en met 1 been in Ghana, of tewel: Je hoofd is in Nederland, maar
je hart is in Ghana.
Soms was je weer even helemaal terug in
Ghana, als je bijvoorbeeld een artikel kreeg doorgestuurd, of als je bericht
kreeg van NorGhaVo Ghana dat Hawa niet meer wilde samenwerken met NorGhaVo
Ghana. Hopelijk betekent dit dat NorGhaVo Ghana op papier ons
trainingscentrum in beslag kan nemen en wij eindelijk de daadwerkelijke
invulling kunnen realiseren, of als je weet dat een Ghanese vriend (Yahlove)
op 23 augustus naar Nederland zal komen voor 3 maanden om zijn
Nederlandse vriendin Carina te ontmoeten. Carina is net als wij begonnen in
augustus 2006 en hoewel al lang weer terug in Nederland, blijft ze wel
regelmatig naar Ghana komen vanwege vriend Yahlove waarmee zij samen een
projekt heeft bij ons in de buurt.
We zijn benieuwd naar zijn bevindingen! Wij
zouden ons kunnen voorstellen dat hij het in het begin allemaal erg
overweldigend vindt, maar dat hij na verloop van tijd Ghana gaat missen.
Verder hadden we inmiddels onze terugvlucht
geboekt (20 september KLM). Hoewel we natuurlijk niet weten hoe de situatie
volgend jaar zal zijn, hebben we toch een retourticket gekocht.
Je doet de meest uiteenlopende dingen
tijdens je verlofperiode....zelfs een ring groter laten maken bij een
juwelier.....tsja....de Afrikaanse hitte had gezorgd voor dikke vingers.
Of....een fietstochtje naar Soesterberg met een stop in een
pannekoekenhuis in Zeist. Of......met de bus naar Utrecht voor een
afspraak bij een pedicure. Of....een bezoekje aan een oud collega van Ben in
Boxmeer (84 jaar). Het was die dag prachtig weer en we hebben heerlijk ijs
gegeten aan de Maas. (De stuw in Sambeek).
Zoals wellicht bekend was het huis in
Zeist erg bewerkelijk en vergde het veel tijd om alles te onderhouden,
maar we hebben ons best gedaan. De tuinman is nog 2 hele dagen geweest.
Wij zijn de hele periode Zeist verkouden geweest!
Op 23 augustus kregen wij bezoek in Zeist
van Aggie en Harrie uit Horst. Ben kent Aggie vanuit zijn vroegere werk.
Zij was ook betrokken bij het inburgeringsprogramma van vluchtelingen,
maar dan op onderwijsgebied. Zij geeft o.a. NT2. Ook kenden we
beiden vanuit de Jongerenkerk in Venlo. Hun dochter Félice die
'Developmental Studies' studeert, was voor haar studie afgelopen
april/mei in Ghana geweest en wij hadden haar daar toen ontmoet. Eind
juli/begin augustus keerde zij nogmaals terug naar Ghana (dit keer met
moeders). Aggie had ons dan ook gevraagd elkaar te treffen in Tamale,
ware het niet dat wij toen net richting Nederland waren vertrokken. We
kruisten elkaar dus net. (Zij ging naar Ghana en wij vlogen naar
Nederland). Inmiddels was zij terug uit Ghana met een heleboel
vragen en wilde ons graag in Nederland zien. Zo kwam ze dan op zondag 23
augustus naar Zeist. Heel gezellig en erg interessant! En toen gebeurde
er nog iets speciaals......de wereld is klein.....Zij liet weten dat ze
ons bezoek in Zeist had gecombineerd met een ander bezoekje in Zeist
(aan een nicht met haar man). Wat bleek? Het oude
schoolhoofd van de voormalige Bernadetteschool in Boxmeer (basisschool
Dees) woont sinds 4 jaar in een appartement in Zeist op slechts ongeveer
1 km. afstand van ons vandaan. Om een lang verhaal kort te maken: Een
ontmoeting werd geregeld en woensdagavond 26 augustus gingen wij op
bezoek bij deze lieve oudjes (81 en 80 jaar). Heel bijzonder! Het beeld
van vroeger (donker haar, donkere bril, baard), was veranderd in een
hele lieve zachte uitstraling. (Het haar was spierwit, baard en bril
waren verdwenen). Ontzettend aardige en warme mensen. Waar begin je met
vertellen als je iemand 36 jaar niet hebt gezien? Hahahaha!!! Maakte
niet uit. We hebben allemaal genoten van deze avond. Kortom: Een
waardevolle ontmoeting!
Op 24 augustus hadden we een gesprek op de
Triodosbank in Zeist en hebben onze 'proposal' mondeling toegelicht en
later schriftelijk ingediend. We hebben bericht gekregen dat het is
gehonoreerd. Men kon zich vinden in ons idee om een extra bonus/beloning
in te zetten voor die meiden die met enige regelmaat aan hun
aflossingsverplichting voldeden. De insteek is deze (donatie) gelden
niet uit te betalen, doch direct aan te wenden als aflossing op de nog
openstaande schuld.
Daarnaast hadden we gevraagd voor een
bijdrage op het gebied van 'promotionele aktiviteiten': Onderhoud kiosk,
maar vooral aanschaf extra materialen.
In principe kunnen de meiden - in
overleg met ons - de besteding zelf invullen. Het geld zelf wordt niet
in handen gegeven, maar we kunnen dan samen bijvoorbeeld materialen gaan
kopen. Even een opsteker dus voor de meiden; een soort van
financiele 'injectie'. Kortom: Stimuleren van hun zelfstandige
aktiviteiten in de meest brede zin des woords.
Uiteraard waren we blij dat dit verzoek
was gehonoreerd. We hebben een leuk contact met direkteur Ted en we
kregen nog een compliment over de resultaten die waren geboekt in 3
jaar. Hij was het met ons eens dat onze microfinancieringsdeskundige
Ishmel teruggefloten moest worden. Deze Ishmel zeurt ons de kop gek om
een laptop. Wij hebben hem dit voor ons vertrek naar Nederland uit zijn
hoofd gepraat en ook Ted deelde onze mening......wellicht wenselijk,
doch niet noodzakelijk. De vraag is ongetwijfeld ingegeven door de
Ghanese gewoonte om 'makkelijk' te vragen.
Op 25 augustus gingen we wederom naar Venlo.
Berny (de zus van Ben) had een vrije dag op het werk en haalde ons af
van het station. Als eerste gingen we weer naar onze zaakwaarnemer Ton
op kantoor Sannen in Blerick; hierna gingen we naar het huis van Berny
en zagen zoon Thijs met zijn vriendin. 's Middags bracht Berny ons naar
de tandarts (gelukkig hoefden we vanuit Wassenaar niet meer terug te
komen) en tenslotte togen we met ons drietjes weer naar de Akkerwinde om
moeders en Henk alweer voor de derde keer te bezoeken.
Op 27 augustus kregen we 's morgens bezoek
uit een wel heel onverwachte hoek. Wij hebben in Tamale een
vrijwilligster ontmoet van 'Meet Africa' in de periode 2008 oktober
tot maart 2009. Deze Patricia is als vrijwilligster werkzaam
geweest op mijn school Cambridge garden academy. Sinds eind maart was
zij dus alweer in Nederland, maar volgt ons Ghanese wel en wee nog
steeds trouw. Zo had zij dus gezien dat wij in Zeist zaten. Aangezien
zij in Utrecht woont (komt oorspronkelijk uit de buurt van Sittard),
kwam ze met de fiets even koffie drinken. Erg leuk! Het was een kort
bezoekje, aangezien we 's middags wederom naar Venlo moesten. Dit keer
voor de eindoplevering van ons huis.
De eindoplevering van de Hertog
Reinoudsingel was niet leuk. Wij waren namelijk niet tevreden
over hoe het huis is opgeleverd. Wij konden niet voor accoord tekenen.
Alles werd afgedaan met: 'Dat is nou eenmaal het risico voor de
verhuurder; in een huis moet geleefd worden en je mag blij zijn dat er
geen wietplantage is aangebracht op je zolder´.....Nou ja zeg.....als
een wietplantage de maatstaf is anno 2009, dan is het toch wel erg
gesteld. We hebben het op de bordjes van de makelaar en van de
rechtsbijstandverzekering gelegd. Kortom: Vervelend! Het was zó
raar om in dat huis rond te lopen. We kregen daar allebei een heel
onprettig gevoel bij. We moesten constateren dat we daar eigenlijk niet
meer zouden willen wonen. We zijn het huis ontgroeid; we zijn Venlo
ontgroeid en misschien zijn we zelfs Nederland wel ontgroeid.
Sinds 28 augustus ligt het huis
dus officieel leeg. De makelaar is op zoek naar een nieuwe huurder.
Veel tijd is in onze Zeister -periode gaan
zitten in regelwerk. Veel contact gehad met allerhande instanties. Onze
ervaring is dat men gewoon erg weinig doet en dat je uiteindelijk alles
toch zelf moet doen.
We werden zó opgeslokt door al het
regelwerk , dat we nauwelijks aan Tamale konden denken. Wel hadden we
meegekregen dat er weer veel regen is gevallen (einde regenseizoen) en
dat onze vriend Paul onze compound-boy Hudu heeft bezocht. Hudu sliep
namelijk 2 maanden in de 'boy quarters'', de dienstwoning op ons
terrein. Ook is inmiddels duidelijk geworden via NorGhaVo dat Hawa een
eisenpakket voorgeschoteld heeft gekregen waar ze niet aan heeft kunnen
voldoen. Ze zou alle banden met NorGhaVo hebben verbroken. Dit geeft
hoop voor de nabije toekomst: NorGhaVo kan dan de containers confisceren
en wij kunnen dan de uiteindelijke invulling realiseren (mister Halilahi
sewing 2 containers en madam Mariam hairdressing 1 container).
29 augustus......dag Zeist en op naar
Wassenaar!.....
Op 29 augustus kwam de fam. Mees terug uit
Texel. Wij werden verrast met een cadeautje van het waddeneiland. De
familie had in augustus/september heel wat te vieren: 50 jaar getrouwd
en dhr. Mees werd 80 jaar. Dhr. Mees bracht ons met de auto naar
Utrecht Centraal en vandaar gingen we met de trein naar Den Haag.
Afgesproken was dat we bij aankomst op Den Haag Centraal de zus van
mevrouw Wamsteker zouden bellen. Deze zus Marijke woont het grootste
gedeelte van het jaar in Frankrijk, maar als zij in Nederland is,
woont ze in de binnenstad van Den Haag. Op het moment dat wij de bus
instapten van Den Haag naar Wassenaar, zou Marijke naar het huis
rijden van de heer en mevrouw Wamsteker in Wassenaar om ons binnen te
laten. Aangezien wij vroeger waren dan gepland, troffen we zelfs
nog even mevrouw Wamsteker zelf aan, die op het punt stond van vertrek
naar een feest in Blaricum. Aan ons werd gevraagd om Marijke even
met de auto terug te brengen naar de binnenstad. Dus....hup....hier
zijn de autosleutels en rijden maar. Als verrassing stond er voor ons
een prutje in de koelkast, nou...dat prutje was overheerlijk!
Bovendien stonden er 2 flessen wijn voor ons klaar! Wat een welkom!
Ook hoefden wij de nacht van 29 op 30 augustus dus niet te overnachten
in een hotel. Die ene nacht sliepen we op zolder. Wij lagen ´s avonds
om 22.00 uur in bed en waren doodmoe. De mensen zelf kwamen om 22.30
uur thuis en wij hebben niets gehoord! De volgende ochtend konden we
nog even gezellig kletsen en toen vertrokken de mensen - een paar uur
eerder dan gepland - naar Frankrijk (Haute Savoie). Wij pakten onze
spullen uit, installeerden ons en deden boodschappen. Voor dit laatste was
het handig om over de auto te kunnen beschikken, want er waren
geen winkels in de buurt. Dit huis was ook erg mooi, maar ook
weer erg bewerkelijk. Hier hoefden we echter geen post door te sturen,
noch een tuin te sproeien.
We hoefden slechts het gras te maaien, planten te verzorgen en de telefoontjes te noteren (of door te mailen). Ook hier kwamen Afrikaanse poetshulpen. Had mevrouw Wamsteker ons verteld dat de beide poetshulpen (Tracy en Christophe) uit Kameroen kwamen, op 8 september stonden echter Holla en Christophe op de stoep.....Tracy had vakantie.....Het was zó leuk om weer eens van gedachten te kunnen wisselen met Afrikanen dat er meer werd gepraat dan gepoetst! Christophe kwam inderdaad uit Kameroen, maar Holla kwam uit Nigeria. Toen was er nóg meer gespreksstof voorradig!
Op het moment dat wij vertelden over onze meisjes die we proberen te behoeden voor de zware Kayayoo-girl praktijken, met vaak prostitutie tot gevolg, begon Holla te huilen. Ze voelde weer de pijn en het zware leven van zovelen in west-Afrika. Het kwam echt 'bij haar binnen' .....
Uiteraard moesten we even wennen aan
een ander huis en dit leidde tot 2 grappige voorvallen:
Waren wij gewend om in ons eigen
huis in Venlo alsmede in het huis van de fam. Mees in
Zeist het alarm te activeren als we weggingen én als we gingen
slapen, in dit huis bleek het alarm slechts te kunnen
worden ingeschakeld bij het verlaten van het huis (en dus niet
voor de bovenverdieping). Toen wij dan ook de eerste avond
naar boven gingen en het alarm er niets vermoedend op zetten,
ging het meteen af! Een telefoontje naar het
installatiebedrijf verschafte echter meteen duidelijkheid:
Het systeem is gewoon slechts ingeschakeld op het verlaten van
het pand. Toen we dit doormailden naar de mensen in Frankrijk
reageerden zij verbaasd: ....'We konden ´s avonds bij het naar
boven gaan wel altijd het alarm aanzetten, maar je moet wel de
kamerdeur dichtmaken' ..... Oeps!.....en dat laatste had de
familie ons niet verteld of wij hadden het niet onthouden. Toen
we dit aan de monteur voorlegden, die toevallig op 8 september
kwam voor het onderhoud, liet hij weten...... 'Ja, ik ken niet
alle systemen uit m'n hoofd!' In ieder geval...opgelost.
Na een weekje zonder alarm geslapen te hebben, konden we vanaf 8
september ook 's avonds weer het alarm activeren.
En dan.....was Ben zó gewend
om in augustus de telefoon op te nemen met de woorden: Met het
huis van de familie Mees, met Ben Staarink.......op een avond
zei hij plotseling in een opwelling (beetje druk, moe)..... Met
het huis van de familie Mees, in plaats van: Met het huis van de
familie Wamsteker. Gelukkig was het de zoon-lief, die er
hartelijk om kon lachen.
Zo zie je maar weer....de macht der
gewoonte.......
We zaten in Wassenaar vlakbij
zee en zijn 2x naar zee gefietst door de duinen. Heerlijk! Ook
gewinkeld in het dorp Wassenaar zelf en dingen gekocht voor
Tamale. Op 2 september zijn we een dagje met de trein naar
Vlissingen geweest en ook daar zagen we de zee. En natuurlijk
ging het regelwerk ook in deze periode door.
Nederland...papierenland! Twee oud studiegenoten van Ben hadden
het plan om te komen, maar dit werd op het laatste moment
gecanceld. Uiteraard kon een dagje Den Haag ook niet ontbreken
(o.a. Paleis Noordeinde e.d.).
En dan Ghana: Het land werd wederom
geteisterd door grote overstromingen. Ieder jaar als wij op
verlof zijn, valt er veel te veel regen, waardoor de oogst weer
mislukt. Dit was in veel west-Afrikaanse landen het geval,
waaronder Burkina Faso. Aangezien dit land ten noorden van Ghana
ligt en al het water naar de zee toe moet stromen, kwam al dat
water dwars door Ghana. Hopelijk staan de shops van de meiden
niet in het water! We kregen van NorGhaVo Nederland het verzoek
om een nieuwe vrijwilligster antwoorden te geven op haar vragen
m.b.t. het werken op een project, dat vergelijkbaar is met het
onze. Leuk natuurlijk. Ook lazen we een nieuwsbrief over het
project van onze voormalige huisbaas mister Jacco. Mede dankzij
de visie en de inzet van de Nederlandse Maartje gaat zijn
project goed vooruit.
Op 8 september is bestuurslid
Jojanneke van NorGhaVo Nederland een avondje op bezoek geweest.
Zij is woonachtig in Den Haag. Samen kwamen we tot de conclusie
dat Hawa haar eigen ruiten had ingegooid. Hawa heeft niets meer
te zoeken op Kukuomarket, heeft niet kunnen voldoen aan het
eisenpakket en heeft zelf de banden met NorGhaVo Ghana
verbroken; NorGhaVo Ghana gaat de containers confisceren en Ben
en Dees kunnen de invulling regelen. (2 containers voor mister
Halilahi sewing en 1 container voor madam Mariam hairdressing).
Mister Halilahi heeft 2 containers nodig, gelet op de
uitbreiding met sewing Kayayoo-girls uit Accra. We zaten op ´dezelfde
golflengte´, nu is alle hoop gericht op NorGhaVo Ghana!!!
Het is goed als NorGhaVo Ghana ook alle kopstukken inlicht over
het feit dat Hawa niets meer te zoeken heeft op
Kukuomarket....chief, politie, national coordinator Assembly,
Regional Minister enz. Wij kunnen dit ook nog doen.
NorGhaVo Nederland is net als wij
niet tevreden over de staf in Ghana. Men heeft dan ook een
reorganisatie geregeld, waarbij de hele staf (3 personen) opnieuw
moet solliciteren naar hun eigen functie. Er zal in ieder
geval een externe direkteur benoemd worden. Wij kunnen
dit alleen maar toejuichen! Maar zoals alles in Ghana gaat ook
dit langzaam en moet het nog voorgelegd worden aan de Board.
Op 6 september hebben we een mooie
wandeling gemaakt op landgoed De Horsten (vlakbij de
Eikenhorst, waar Maxima woont). Diverse wandelroutes voerden
naar het theepaviljoen (het voormalige schiethuis). Werkelijk
een plaatje!
7 september gingen we naar Boxmeer
om een sponsor gedag te zeggen. Twee bezoekjes in ons verlof
aan deze sponsor vonden wij wel noodzakelijk. Zij is altijd zo
betrokken geweest en dat komt mede aangezien haar broer al 50
jaar in Libanon / Beiroet zit.
Op 9 september gingen we naar
Rotterdam en bezochten aldaar o.a. de Erasmusuniversiteit.
Vanuit Den Haag slechts een half uurtje met de trein, maar
daarna nog wel een eindje met de tram.
Wat ons erg opviel in het westen
van het land, waren de vele talen die je om je heen hoorde en
de vele hoofddoekjes die je zag. Veel buitenlanders wonen in
de grote steden en ook in de winkels is het personeel vaak van
buitenlandse afkomst.
Wie weet worden wij in de toekomst
wel verzorgd door Afrikaans personeel (als dat dan Ghanese
verzorgers zijn, is het helemaal leuk!)
7 weken Nederland betekende niet
alleen verkoudheid, maar ook problemen met de spijsvertering
(vanwege het andere voedingspatroon) en op de valreep kreeg ik
(Dees) nog een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts in
Wassenaar. Op 25 augustus ben ik bij mijn eigen tandarts in
Blerick geweest. Ik had geen klachten en er werd slechts
tandsteen verwijderd (beperkte gebitsreiniging). Niets aan de
hand dus. Maar ongeveer 1 of 2 weken later kreeg ik kiespijn,
een zeurpijn met een uitstraling over mijn hele rechterwang.
Helaas ging het niet over en met nog slechts 10 dagen te gaan
voor mijn vertrek naar Ghana, besloot ik op 10 september naar
een tandarts te gaan in Wassenaar, want teruggaan naar de
eigen tandarts in Venlo zou een treinreis betekenen van enkel
ruim 2 en een half uur. Ben - altijd wel in voor een geintje -
koos de tandarts op zijn naam, namelijk: Pluijmaekers! Er
werden foto´s gemaakt en maandag 14 september kreeg ik dus
een wortelkanaalbehandeling. Als ik zou wachten tot Ghana, dan
zou men in Tamale de kies gewoon trekken. Een
wortelkanaalbehandeling kent men daar helemaal niet!!!
Vanzelfsprekend tuften wij heel
wat af met trein en bus. De onbekende omgeving, het taaltje
uit het westen en de manier van werken deed ons vaak
glimlachen. Het lijkt soms wel net of er geen all rounders
meer zijn. Iedereen kent alleen zijn eigen gebiedje. Zo kwam
de bus een keer te laat en kregen we te horen: ´De
buschauffeur is verdwaald en de tomtom was stuk´ of een
andere keer vroeg de buschauffeur aan Ben: ' Meneer, weet u
hier de weg?' Het was leuk om tijdens ons verlof een paar
weken in deze omgeving te zijn, maar dat is het dan
ook....voor ons geen ' wilde westen'!
11 september gingen we naar Venlo om
enkele familieleden gedag te zeggen. Vooraf gingen we nog even
naar ons eigen huis om wat dingetjes te regelen. Zoals vermeld was
de eindoplevering niet goed verlopen en hadden wij niet
getekend voor accoord. Er waren ons inziens teveel dingen die
niet in orde waren.
13 september kregen we bezoek
van een nicht van Dees uit Deventer (Schalkhaar), maar
daarna ging ons laatste weekje dan toch echt in. Maandag de
tandarts, dinsdag een ontmoeting in Utrecht, waar we Miek
(zus Dees) en Erna troffen, woensdag naar Leiden en
donderdag naar een ambassade, naar de school van de
prinsesjes bij ons om de hoek en het landgoed van
Maxima en de laatste paar dagen spullen inpakken, huis op
orde brengen enz. enz.
Had Dees op 14 september een
wortelkanaalbehandeling ondergaan bij de tandarts in
Wassenaar (kies rechts beneden), nog steeds was er sprake
van kiespijn. Op 18 september dus terug naar de tandarts en
.....werkelijk niet te geloven....opnieuw een
wortelkanaalbehandeling, maar nu voor de kies rechts boven.
Ik heb het dus wel voor mijn kiezen gekregen!
En dan is onze terugvlucht op 20
september een feit, maar...we hebben ook wel weer veel zin
om terug te gaan. De planning is om op 24 september terug te
zijn in Tamale (na nog een paar daagjes Accra en Kumasi). In
Accra nog even naar de zee en naar de boekhandel van de
universiteit om daar methoden Frans te kopen. Hopelijk gaat
dat lukken, aangezien 21 september een Public Holiday blijkt
te zijn.
In Tamale wachten ons
waarschijnlijk geen leuke verrassingen.......wellicht zien
we de gevolgen van de overstromingen en ons hebben geluiden
bereikt dat ons trainingscentrum is afgebroken. Als we
NorGhaVo Ghana hierover mailen, blijft het akelig
stil.......Het wordt dus tijd om terug te gaan!
In ieder geval zijn er ook een
paar dingen duidelijk geworden in ons verlof: We zijn ons
huis ontgroeid, we zijn Venlo ontgroeid, we zijn nog niet
klaar voor Nederland en we beginnen aan ons laatste jaar in
Tamale. Hopelijk wordt het niet ons laatste jaar in het
buitenland.......Ghana of een ander land?....
On verra!
Tot slot een bedankje aan al die
mensen die ons verlof op de één of andere manier bijzonder
hebben gemaakt!
Bye for now!
Dees + Ben
| ||||||||||||||||||||
