|
|
|
Update januari 2009 Lieve mensen in Nederland……Vanuit Ghana een inspirerend 2009 toegewenst! We dachten Oudjaarsavond door te brengen met onze vrienden teacher Paul en microfinancierings-deskundige Ishmel, maar dat veranderde weer op het laatste moment. Ishmel moest de afspraak cancelen, i.v.m. verplichtingen elders ('elections-aktiviteiten'). Peter en Alex van NorGhaVo hadden al eerder laten weten verhinderd te zijn. Daarentegen bracht Paul een vriend mee en waren we toch nog met z'n vieren. Er werd een toast uitgebracht op het nieuwe jaar en er werd gebrainstormd over allerhande NFD-issues. Al met al werd het toch nog een gezellig avondje thuis, dat echter al om 22.00 uur eindigde, want Paul liet weten dat hij naar de 'church' moest. De hele nacht in de kerk zitten was namelijk normaal in de nacht van Oud op Nieuw. Op Nieuwjaarsdag gingen we nog eens naar ons oude stekkie op Kpaluu Junction, waar we de eerste 2 jaar hebben gewoond. We brachten een bezoekje aan Jacco en Suzy en de andere mensen van de compound: de kinderen Eddy en Evelyne en natuurlijk ook Job en Batischu. Nieuwjaarsdag is daar altijd een komen en gaan van mensen. Wij vonden het leuk om weer even terug te zijn en de mensen konden onze komst enorm waarderen. Het welkom was hartverwarmend!
Huiduitslag?.... Krassen op de benen van Dees…… Het lijkt net of er een kat gekrabd heeft. Geen idee waar dit vandaan is gekomen! Of toch? We zitten in de Harmattan…..het is kurkdroog…..de luchtvochtigheid in huis is 0 of soms beneden 0 (in Nederland is dit 60 of 70). Wellicht is de huid gewoon gebarsten door de droogte. Op 2 januari moest district nummer 230 opnieuw naar de stembus, maar op 3 januari om 11.00 uur gaf 'the Electoral Commission'' (EC) dan eindelijk de definitieve uitslag: NDC had gewonnen en de nieuwe president van Ghana heet: Atta Mills. Tahiru (onze klusjesman), hadden we al een tijdje niet meer gezien, maar plotseling belde hij op en liet weten:'I have to come to your house; I have to apologize to mister Ben'….Uh…..hoezo?..... Waarom moest hij zijn verontschuldigingen komen aanbieden?.... Nou gewoon…..hij had de laatste maand niets meer van zich laten horen…..en mister Ben is 'an old man' en uit respect moet die nou eenmaal bezocht worden......just to greet him……. Onderling moesten Ben en ik hier uiteraard erg om lachen en het deed Ben de opmerking ontvallen: 'Zal weer wennen worden in Nederland…..!' Ha,ha,ha!!!! O, Ghana blijft op onze lachspieren werken! Kip Froukje lijkt het prima naar haar zin te hebben….volop ruimte en lekkere maïs. 's Morgens staat 'mevrouw' al op de compound te wachten op haar voer. Trakteerde kip Froukje ons in december op 8 eieren, nu was slechts 1 ei voor ons weggelegd. Volgens Paul zou dit komen, omdat wij alle 8 de eieren hadden weggehaald. We hadden er ééntje moeten laten liggen. Nu zal zij op de oude plek (in de garage) geen eieren meer leggen en is op zoek naar een andere plek. En inderdaad……regelmatig verdwijnt ze en keert na verloop van tijd weer terug. Soms blijft ze ook dagen aan een stuk weg. Compound-boy Hudu adviseert door te blijven gaan met voeren, want……'for food she will come back'. Op een grote compound is natuurlijk aan werk geen gebrek. Ben ging een keer wel iets té enthousiast aan de slag en viel in de 'gutter'. Gelukkig slechts enkele schaafwonden. De kleine Azara 3 is op de één of andere manier achter ons telefoonnummer gekomen. Als ze er dan ook nog in slaagt om even een telefoon van iemand te lenen, dan gebeurt het wel eens dat ze ons belt. Zoals die ene keer. Hoewel ze nauwelijks Engels praat, wist ze haar boodschap duidelijk over te brengen: 'Dies…..where is my Christmas gift?' 4 januari: Vandaag bezochten we nog eens een oud medewerkster van NFD, namelijk weefjuf Abiba. In 2006/2007 had zij onze meiden van stap 1 de basisbeginselen van het weven bijgebracht. Aangezien de meiden echter te weinig leerden en zij bovendien deze straatmeiden niet aan kon, hebben wij haar destijds moeten ontslaan. Eén van de laatste keren dat wij haar hadden gezien was toen ze ging trouwen. Nu was ons ter ore gekomen dat ze een dochtertje had gekregen en dat leek ons een mooi moment om nog even aandacht aan haar te schenken. Samen met haar oud collega juf hairdressing Abena (de vrouw van teacher Paul en hun bijna 10 maanden oude zoontje Ausbert) gingen we naar haar hutje. De verrassing was groot voor Abiba, maar ook voor ons…….ze had namelijk geen dochter, maar een zoon gekregen! Zoonlief had als naam Wumpini. Dit betekent: God's gift! Abiba heeft inmiddels ook haar eigen shop en deze houten kiosk werd ons vol trots getoond. Ze vroeg ons dan ook om haar in de nabije toekomst af en toe te komen bezoeken in haar shop…..just to say hello……………….!
En toen kwam Steven een avondje op bezoek (de broer van onze voormalige huisbaas Jacco en de broer van Job). Steven is degene die ons van april tot juni 2008 had geholpen met het realiseren van de 13 houten shops. Nu studeert hij in Kumasi, maar i.v.m. zijn Kerstvakantie was hij in Tamale. Reden van zijn bezoekje? Ach……just to greet! En hij had ook 'a friend' meegebracht; een student die in Wa (Upper West Region) studeert. De laatste tijd hadden we veel kraamvisites afgelegd: Zoontje Mandea van NFD-kapstertje Akiti; dochtertje Tasala (Zenab) van supervisor sewing Taiba; zoontje Wumpini van onze voormalige juf weven Abiba enz. enz. Toen we Taiba weer eens bezochten, namen we Paul en zijn vrouw Abena mee. Ook zoontje Ausbert was uiteraard van de partij. Voor Taiba was het een welkome afleiding (de eerste 40 dagen na de bevalling moet je namelijk zoveel mogelijk binnen blijven). Aangezien de kleine Zenab een beetje sukkelde met de gezondheid, was Taiba een paar dagen eerder met haar naar de village gegaan voor 'local treatment'. Voor normale medicatie via een ziekenhuis was geen geld………… Taiba hoopt binnenkort te kunnen starten in haar nieuwe shop. Deze heeft ze nog niet kunnen gebruiken, aangezien er eerst andere prioriteiten waren: De geboorte van haar tweede kindje; de adoration (naamgeving) en het 40 dagen binnen blijven. Toen Dees voorstelde om in week 4 van januari naar de nieuwe shop te gaan kijken, liet Taiba weten dat zij eerst nog alle vrienden en bekenden moest 'greeten'….tsja…na de 40 dagen binnen blijven, word je geacht om alle mensen te gaan bezoeken die op de 'adoration' zijn geweest. Het gaat dan slechts om iedereen begroeten….just to say hello…..dit neemt ook weer enkele dagen in beslag. Ja, het is allemaal erg gezellig, maar het schiet niet op!!! Maar…..uiteindelijk gingen we dan toch richting haar nieuwe shop die ze vol trots voor ons opende. Ons 'sinasappelvrouwtje' in de stad begint al naar ons te roepen als ze ons ziet….ja, ze wil natuurlijk altijd weer verkopen.......zoals die ene keer……Siliminga kreeg 1 sinasappel gratis 'for your Christmas box'! In Tamale struikel je over de bedelaars….iedereen wil geld…..toen we een keer een bedelaar een stuk fruit wilde geven, werd dit geweigerd. De omstanders begonnen te lachen….. I.v.m. onze voorbereiding op onze nieuwe taken (lesgeven/docententrainingen geven e.d.), bezochten we nog eens het project van onze voormalige huisbaas Jacco. Samen brainstormden we over een goede aanpak en verdiepten we ons in naslagwerk. Zoals in de update van november vermeld, hebben wij half november bezoek gehad van enkele mensen van de Stichting 'Vrienden van Christopher' uit Sevenum. Eén van hen is onderwijzer en heeft in Ghana verschillende scholen bezocht. Weer terug in Nederland fungeert hij nu op zijn school o.a. als een echte Ghanese verhalenverteller. Dat dit goed is voor de bewustwording van de kinderen, moge duidelijk zijn. Bovendien is het mooi dat hij in een personeelsblad een artikel gaat schrijven over het primaire onderwijs in Ghana. Te denken hierbij valt aan: overheidsscholen, privé scholen; kosten; salaris;(gebrek aan) materialen; opleiding teachers enz. Om deze informatie uit de eerste hand te krijgen, vroeg hij onze medewerking. Hartstikke leuk om te doen natuurlijk! Wij hebben dit voorgelegd aan een echte Ghanese teacher. En wie kon dit nou beter doen dan onze vriend teacher Paul? Internetverbinding: Op 7 januari was het dan eindelijk zover (dachten we)…….Een eigen internetverbinding aan huis! Een periode van bijna 2 en een half jaar internetcafé's voorbij…….Bovendien een vaste huis-telefoonlijn. (Nederland kan wel naar Ghana bellen, maar wij hier in Ghana kunnen hiermee nog niet naar Nederland bellen). Het telefoonnummer staat vermeld op onze site onder de knop: Contact. Maar……this is Ghana en er is altijd wel 'a problem' en inderdaad…..Op 7 januari kwamen er weliswaar twee monteurs binnen van Ghana Telecom en werd er gestart. Maar na verloop van een klein half uurtje liet men weten: 'There is a small problem'………nee toch! Tsja……er blijken 2 telefoonlijnen in ons huis te zijn. Op het moment dat je gebruik gaat maken van de Broadband, bestaat de kans dat de ene lijn de andere gaat verstoren. Er moest dus een nieuwe lijn worden getrokken van ons huis naar de dichtstbijzijnde telefoonmast. Een taak dus voor een ander team. In feite zou het een fluitje van een cent moeten zijn, maar…..men liet weten te weinig tijd te hebben om de klus definitief op één dag te klaren. Wat bleek namelijk?….Op het einde van onze 'straat' moest men ook nog enkele telefoonmasten onder handen nemen en dat werd dus de volgende dag op 8 januari gedaan. Vervolgens kon het eerste team weer opdraven om daadwerkelijk de internetverbinding te realiseren. Echter, headquarters in Accra was aan het pauzeren en dus telefonisch niet bereikbaar. Na de pauze was de verbinding zó zwak dat men niets anders kon doen dan wachten. Na ongeveer 2 uur gewacht te hebben, was de verbinding dan eindelijk gerealiseerd. Zowel wij als de monteurs zaten op hete kolen…..we hadden nog meer te doen…….De formaliteiten werden dan ook afgerond op 9 januari. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed, maar geduld blijft een schone (Ghanese) zaak!!! En dan…….binnen 24 uur de eerste storing! Hoeveel storingen zouden er nog volgen?
Al meer dan een jaar wachten wij op 13 T-shirts voor de meiden, aan ons beloofd door een tankstation (reclame-stunt). Nog steeds geen resultaat. Het zal er wel nooit meer van komen….. 8 januari: Paul is jarig. Verjaardagen gaan hier geruisloos voorbij…..er is geen geld om dit te vieren. Maar er wordt zelfs niet bij stil gestaan. Bovendien weet de jarige vaak niet eens dat hij jarig is. Toen wij Paul dan ook opbelden om hem te feliciteren, reageerde hij erg verrast en bleef ons maar bedanken. Toen wij vroegen of hij 31 jaar was geworden, liet hij weten: 'I think so; it's possible!'……………. Paul is een druk baasje. Je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Het is een hele fijne vent en absoluut onze beste Ghanese vriend. Naast zijn baan als teacher op een 'public school', studeert hij hard voor zijn management-opleiding. In april zijn er examens. Hebben wij sinds eind november 2008 een elektriciteitsmeter, een watermeter ontbreekt nog steeds. We melden dit bij onze huisbaas Boye Bandie en bij de 'watercompany' en krijgen slechts te horen: 'Don't worry…..it will come……you just wait……' Het moge duidelijk zijn dat wij Nederlanders nogal direkt kunnen zijn in onze benadering. In een Ghanese setting is dit niet gebruikelijk en kan zelfs bedreigend overkomen voor de mensen hier. Men is het niet gewend; men is bang om open en eerlijk te reageren enz. Natuurlijk is dit ons bekend en proberen we hier rekening mee te houden. Als we soms toch een beetje te direkt reageren, weet de andere partij daar geen raad mee. Men wordt aan het twijfelen gebracht en weet niet wat te antwoorden. Omdat er nou eenmaal wel een antwoord wordt verwacht, gebruiken ze - om tijd te winnen - het woordje okay en geven dan antwoord. Helaas is het altijd een antwoord waar je alle kanten mee op kunt. Een direkt ja of nee is nou eenmaal teveel gevraagd. Een grappig telefoontje van klusjesman Hudu: 'Mister Ben, how are you?' Toen Ben liet weten dat het 'fine' was, vervolgde Hudu: 'And how is madam Dies?' Toen Ben vertelde dat het ook 'fine'ging met Dees, zei hij: 'Bye, bye' en hiermee werd het telefoongesprek beëindigd. Soms zijn we weer even helemaal terug in Nederland…..als we bijvoorbeeld vanuit hier de Nederlandse 'papierwinkel' moeten regelen. Natuurlijk verloopt dit via onze zaakwaarnemer, maar toch………. 10 januari: Na 3 weken werd het rasta-kapsel met alle vlechtjes weer verwijderd bij Dees.
Een leuk voorval in de community: Altijd en overal vindt handel plaats. Iedereen biedt zijn of haar waar te koop aan. 'Local food' wordt natuurlijk ook overal verkocht. Op een gegeven moment kwamen 2 kleine kindertjes met een muntstukje in de knuistjes geklemd, omdat zij beiden een ei wilden kopen. Wat bleek? Het ei was duurder dan de kleintjes konden betalen. De teleurstelling was van de snoetjes af te lezen. Dit konden wij natuurlijk niet aanzien en gaven het 'eier-vrouwtje' het ontbrekende geld. Beide kinderen kregen dus een ei en pakten dit vast met beide handen. Ze liepen heel voorzichtig weg, bleven kijken naar het ei (en naar ons) en omklemden het ei als een kostbaar bezit. In ieder geval…..weer blije gezichten! 12 januari: Nieuwjaarsborrel op de Nederlandse Ambassade in Accra. Als Nederlander krijg je hier jaarlijks een uitnodiging voor. Vanwege de afstand (Tamale-Accra is 13 uur), moeten we dit altijd aan ons voorbij laten gaan. Musah van NorGhaVo Ghana is weer terug in Ghana. Hij is een maand in Nederland geweest.(half december-half januari). Uiteraard een hele belevenis! Van de kou terug naar de warmte! Het was erg leuk om zijn bevindingen te vernemen. Toen we hem vroegen wat hij als meest positieve van Nederland had ervaren, luidde het antwoord: 'Everything is so well organized'. Uiteraard kon ook de meest negatieve ervaring niet uitblijven. Hij had er moeite mee gehad dat er zo strak en stipt met de factor tijd werd omgegaan. Dit stond de flexibiliteit in de weg. We konden beiden slechts beamen. Ik (Dees) vond het fijn dat hij mijn bestelde cd met Franse kinderliedjes nog op tijd had ontvangen, zodat hij deze mee terug had kunnen nemen naar Ghana. Tussen de bedrijven door wordt er nog steeds gewerkt aan een presentatie van ons tweede jaar. Op de één of andere manier slagen we er niet in om dit af te ronden. Er zijn hier altijd zo veel storingen, dat het gewoon niet lukt om 'eraan te blijven'. Hudu helpt ons een handje met het water geven van de grote hoeveelheid planten aan de voorzijde van ons huis. 40 emmers per dag zijn nodig; Hudu echter adviseert 80 emmers per dag. Vooralsnog houden we het maar bij die 40…..Tot het regenseizoen aanbreekt (april/mei) is dit een dagelijks terugkerend klusje voor Hudu. Gelukkig kunnen we het water uit een put halen tegenover ons huis. Dan blijkt ineens dat Hudu toch besloten heeft om 80 emmers per dag te gebruiken. Volgens hem is het 'very necessary, otherwise the plants will die'. Oké; 's morgens in alle vroegte (omstreeks 6.00/7.00 uur) wordt er dus water gegeven en laat in de middag (omstreeks 16.00/17.00 uur) wordt dit ritueel herhaald. Dan is het water op en wordt er door ons nieuw water gekocht. Tijdens het vullen van de put, komt één van de omwonenden vragen: 'Please can I use some of your water to do my washing?' Voor ons was dit uiteraard geen probleem. Toen we de waterleverancier om een bonnetje vroegen,beloofde hij dit te komen afgeven. Dat je hier dan bijna een week op moet wachten, is blijkbaar normaal. In plaats van 'mister Ben' had de waterleverancier geschreven: 'White man'. Al snel is het water weer op. We zeggen dan ook tegen Hudu dat hij maar om de dag moet water geven. Het is anders niet aan te slepen……………. Wanneer komt die werkvergunning nou? Onze verblijfsvergunning verliep op 27 december j.l. Sinds begin november 2008 zijn wij al bezig om deze te verlengen. De procedure is als volgt: Eerst moet de werkvergunning in Accra geregeld worden en daarna kan de verblijfsvergunning in Tamale gerealiseerd worden. Wij hebben zowel contact met de Immigratiedienst in Accra als met de Immigratiedienst in Tamale. Volgens onze contactpersoon van de Immigratiedienst in Accra (Joshua), is alles klaar, maar moet er alleen nog ondertekend worden en tja….dat duurt lang. Af en toe laten we ons gezicht maar eens zien bij commander Divine van de Immigratiedienst in Tamale, zodat hij weet dat wij ons best doen om die werkvergunning in Tamale te krijgen. Voor Divine is het dan nog slechts een kwestie van een stempel zetten en dan hebben we onze verblijfsvergunning weer voor een jaar. Het wachten is dus op Accra…………… Maar op 20 januari kwam het verlossende telefoontje uit Accra. De werkvergunning was klaar!!! Hoera! Volgens de Immigratiedienst in Accra was het niet veilig om deze werkvergunning per post op te sturen naar Tamale. We probeerden dan ook een betrouwbaar persoon te regelen die in Accra de werkvergunning voor ons wilde ophalen en mee terug wilde nemen naar Tamale. Dan kan de commander van de Immigratiedienst Tamale de stempel zetten en nadat we hebben betaald, is de verblijfsvergunning dan weer geregeld voor een jaar. We hadden geluk: Een NorGhaVo-vrijwilligster die op 28 januari in Accra was, was bereid om onze werkvergunningen op te halen. Dit ging echter niet zomaar. Voor de zekerheid stelden we een machtiging op en verder gaven we haar copieën mee van onze paspoorten. Ook gegevens van NorGhaVo en van onze contactpersoon Joshua op de Immigratiedienst in Accra, moesten er voor zorgen dat men de werkvergunningen aan de betreffende vrijwilligster mee zou geven. Toen Ben de commander in Tamale op de hoogte bracht van het feit dat de werkvergunning klaar was, liet deze weten dat wij een boete moesten betalen, aangezien de verblijfsvergunning was verlopen op 27 december (en nu was het al 21 januari). De regel is dat je één maand voor het verstrijken moet starten met de procedure (27 november dus). Hoewel wij de procedure al waren opgestart op 3 november j.l. en ons dus geen enkele blaam trof, bleef de commander op zijn strepen staan. Volgens insiders heeft hij slechts willen kicken op zijn macht, maar loopt het zo'n vaart niet. Hij was notabene degene die altijd tegen ons zei: 'You are doing well, don't worry'. Als de NorGhaVo-vrijwilligster ons vanuit Accra belt dat zij onze werkvergunning met succes heeft opgehaald, laat ze echter wel weten dat de Immigratiedienst een foutje heeft gemaakt. In plaats van de Nederlandse nationaliteit, staat de Griekse nationaliteit vermeld. Volgens de Immigratiedienst in Accra is dit geen probleem, aangezien wij al voor de tweede keer een verblijfsvergunning regelen en wij bekend zijn. Bovendien zou Accra met Tamale bellen. Als de NorGhaVo-vrijwilligster vraagt om het even ter plekke te veranderen, wordt dit geweigerd. Een wijziging duurt weken………….Nou ja, de vrijwilligster heeft haar best gedaan; nou maar hopen dat het geaccepteerd wordt door de commander van de Immigratiedienst in Tamale. Het leven en het wonen in Ghana bevalt prima…..je zou er alleen niet moeten werken……hahaha!!! Altijd beloftes, altijd excuses, altijd maar wachten en bijna nooit een resultaat! Alles gaat heel erg langzaam; concreet gebeurt er gewoon niets en alles wordt uitgesteld tot….tomorrow, tomorrow next, next week enz. enz. Het zit gewoon in de aard van de Ghanees en niemand die dat kan veranderen. Sterker nog…..je moet loskomen van de wens om dit überhaupt te willen veranderen. Omdat je nou eenmaal Nederlander bent, blijft het moeilijk om je neer te leggen bij het feit dat resultaten vaak uitblijven. De houding naar werk is ongelooflijk slecht! Een voorbeeld: Aangezien wij bezig zijn om ons oude projekt af te ronden en onze nieuwe taken op te starten, leek het ons logisch om een vergadering te beleggen met NorGhaVo Ghana, microfinancieringsdeskundige Ishmel en teacher Paul. Er staan ons inziens nog teveel NFD-zaken open: De nieuwe invulling voor ons trainingscentrum op Kukuomarket is nog niet bekend; een MOU is nog steeds niet in ons bezit; het terugbetalen van de leningen is erg zorgelijk en wanneer worden nou de eerste shops in beslag genomen? We hebben namelijk de meiden op het hart gedrukt: 'Als je terugbetaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet terugbetaalt, wordt de shop weggesleept' Op een gegeven moment moet je tot aktie overgaan en moet je doen wat je zegt. De limiet is bereikt. Wij zijn dan ook van mening dat enkele shops geconfisqueerd moeten worden. Een vergadering lijkt ons dan ook geen overbodige luxe. Met Paul hebben we alle issues reeds besproken. Hij is serieus, komt altijd zijn afspraken na en je doet nooit tevergeefs een beroep op hem. Bijna on-Ghanees! Helaas geldt dit niet voor NorGhaVo Ghana en Ishmel. We sturen mails; we sms-en; we bellen; we bezoeken het kantoor; we leggen een schriftelijke memo op het bureau enz. er gebeurt gewoon niets!!!!!! Volgens Paul is dit typisch Ghanees……de andere kant hoopt gewoon dat jij er helemaal tureluurs van wordt en uiteindelijk vanzelf wel stopt met het activeren van de mensen. Als we dan eindelijk een mailtje krijgen van NorGhaVo Ghana, moeten we toch glimlachen, maar ook zuchten, als de eerste regel luidt: 'I hope everything is fine by the Grace of the Almighty God'……tsja…..maar we zouden blijer zijn als er eens een keer iets concreets gebeurde!!! Tsja……we zijn wel teleurgesteld in NorGhaVo Ghana: Er wordt inefficiënt en uiterst traag gewerkt; lage productiviteit; er worden vele beloftes gedaan die niet worden nagekomen; er is altijd een excuus; er wordt erg formeel gewerkt; er is weinig daadkracht; resultaten blijven uit; problemen worden vooruit geschoven; communicatie/bereikbaarheid is moeilijk. Kortom: Het vertrouwen in NorGhaVo Ghana is ver te zoeken. We zijn dan ook blij dat we uiteindelijk geen senior volunteer zijn geworden. Zo zie je maar weer….Cruijff zei het al: 'Elk nadeel heb z'n voordeel! Maar….eindelijk komt er dan toch een meeting op 24 januari. De belangrijkste issues waren: Monitoren terugbetalingen leningen; trainingscentrum Kukuomarket en MOU (Memorandum of Understanding). Monitoren terugbetalingen leningen: Dit geschiedt in principe door 2 capabele Ghanezen (leerkracht Paul en microfinancieringsman Ishmel), onder supervisie van NorGhaVo Ghana. De meiden moesten reeds betalen vanaf september 2008. Dit betekent dat zij in januari voor de 5e keer over de brug moeten komen. Echter....van de 13 meiden hebben er 6 nog nooit iets betaald en de andere 7 hebben 1x een klein bedrag betaald. De keren zijn niet meer te tellen dat wij de ouders en de meiden bezocht hebben. Zoals eerder gemeld lieten we hen weten: 'Als je betaalt, wordt de shop geschilderd; als je niet betaalt gaan we de shop in beslag nemen'. NorGhaVo Ghana zegt: 'They will pay', maar wij weten wel beter....deze meiden zullen nooit terugbetalen. Met Kerstmis hebben we de dames de laatste waarschuwing gegeven. Wij vinden dat je op een gegeven moment een daad moet stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Je kunt nu eenmaal niet blijven waarschuwen. Voor ons is dit punt nu bereikt en we stelden dus voor te gaan confisqueren. Gelukkig was uiteindelijk iedereen het er over eens dat we geen andere keuze hadden. We kregen dan ook groen licht om enkele shops in beslag te gaan nemen. Dat dit geen leuk karweitje zou worden moge duidelijk zijn. Trainingscentrum Kukuomarket: De meiden gaan naar dit trainingscentrum als zij de educatie en de stage hebben afgerond. Hier krijgen zij nog enkele 'business-handvaten' aangereikt, voordat zij in hun eigen shop starten. Op dit moment staat dit trainingscentrum al leeg vanaf eind juni 2008 (het moment waarop onze meiden allemaal in hun eigen shop zaten). De Hawa-meiden zijn nog lang niet toe aan Kukuomarket, omdat zij nog op stage moeten en Hawa geen geld heeft om de stageplekken te betalen. Wij hebben dan ook een mooie oplossing bedacht, waarbij er voor iedereen sprake is van een win-win situatie. Onze voormalige stageplekken kampen met ruimtegebrek. Wij hebben een erg goed contact met deze stagebegeleiders en hebben voorgesteld dat zij met een gedeelte van hun meiden naar ons trainingscentrum mogen gaan. We vragen geen huur; we vragen slechts een kleine bijdrage voor onderhoudskosten. Zowel de stagebegeleider van het naai-atelier (mister Halilahi) als de stagebegeleider van het kappersvak (madam Mariam) zijn erg blij. Zij hebben voor een 'prikkie' een prachtige plek. NorGhaVo Ghana is ook blij, want zij weten dat onderhoud wordt betaald; de NFD-meiden zullen blij zijn, omdat zij hun stage kunnen gaan lopen op ons trainingscentrum; Hawa moet blij zijn, omdat ze geen stageplekken hoeft te betalen en Ben en Dees zijn blij, omdat het trainingscentrum dan weer gebruikt wordt voor het doel waarvoor het is gebouwd, namelijk kansarme meisjes helpen. Dat kunnen naast NFD-meiden dus ook andere 'needy girls' zijn. Onze voorwaarde was: NFD-meiden gratis. Iedereen blij, maar.........dan gaat Hawa niet accoord. Reden? Ach...waarschijnlijk omdat zij Kukuomarket 'linkt' aan Ben en Dees en dan is het al bij voorbaat 'nee'. NorGhaVo Ghana heeft verschillende keren geprobeerd haar te overtuigen, maar zonder resultaat. Nu gebeurt er dus gewoon weer niets. NorGhaVo Ghana komt niet verder dan: 'There will be a solution', maar wij geloven er niet meer in. Het doet pijn om dit mooie trainingscentrum nu te zien: Vervuild, leeg en verpauperd! Blijkbaar weet NorGhaVo Ghana er ook geen raad meer mee, want tijdens de vergadering krijgen we te horen dat we 'carte blanche' krijgen als het gaat om de invulling van Kukuomarket. Hoera! Wij kunnen dus ons hierboven genoemde voorstel (stagebegeleiders naar Kukuomarket) gaan uitvoeren. NorGhaVo Ghana is er van overtuigd dat Hawa 'will start the war', maar dan moet de oorlog maar uitbreken. Eindelijk daadkracht! Wij zullen er persoonlijk voor zorgen dat dit trainingscentrum weer gaat bruisen van de aktiviteiten. Dát zijn wij verplicht naar onze sponsoren toe. MOU: Al anderhalf jaar wachten wij op een MOU. NorGhaVo Ghana laat slechts weten: 'There is no fire on the market'.....Nou voor ons dus wel.....We krijgen te horen dat het 'zo goed als klaar is', maar dat was een half jaar geleden ook al. Concreet is het gewoon niet in orde. Tijdens de vergadering laat NorGhaVo weten dat deze MOU er nooit zal komen, aangezien Hawa nooit zal ondertekenen. Het zij zo……………. Wij zijn in ieder geval tevreden met de uitslagen van deze vergadering: We kunnen de shops gaan confisqueren van de meiden die niets hebben betaald en we kunnen ons trainingscentrum op Kukuomarket weer nieuw leven inblazen op de manier die ons voor ogen stond! 14 januari: Dees bespreekt haar lesrooster op school. I.v.m. mijn planning start ik 1 dagje later dan gepland: 2 februari wordt 3 februari. Ook de dagen en de tijden worden op mijn verzoek veranderd. Zoals inmiddels wel bekend is het verkeer één grote heksenketel. Menig Ghanees vindt het erg knap dat Ben zelf rijdt in die chaos. Een situatieschets: Een bus haalt de meest idiote capriolen uit. Een auto van de 'military police' laat de bus stoppen en begint te foeteren tegen de buschauffeur en spreekt hem aan over zijn onverantwoord rijgedrag. Ook betrekt hij de passagiers erbij. Toen wij voorbij reden, konden we nog net horen dat de military police tegen de buschauffeur en de passagiers zei: ………'All of you will die'…….. Dit soort discussies vindt midden op de weg plaats. Dat het achteropkomend verkeer hier hinder van ondervindt, kwam waarschijnlijk niet op in het hoofd van de military police. En Ben maakte deze maand voor de tweede keer een smak….één keer op de compound en een andere keer ging hij onderuit bij een kraam. Reactie van de mensen: 'Oh I'm sorry; it's very slippery here'. Tsja….uitgegleden……gelukkig niets aan over gehouden. Zoals bekend zijn er verschillende vrijwillige uitzendorganisaties in Tamale: Behalve NorGhaVo, is er ook Vrijwillig Afrika en Meet Africa. De Nederlandse Marij runt Vrijwillig Afrika. Wij kennen haar al zolang wij in Tamale wonen en werken. Stond zij in het verleden op de Internationale school in Tamale, nu is haar werkplek dus Vrijwillig Afrika. Het werd tijd om haar kantoor eens te bezoeken. We ontmoetten uiteraard ook vele Nederlandse vrijwilligers en het was leuk om even samen van gedachten te wisselen. Zoals reeds honderden keren eerder verteld, is hiërarchie evenals vorm hier erg belangrijk. Het gaat nooit over de inhoud. Het volgende eenvoudige voorbeeld kan dit duidelijk maken: Wij waren op een timmerwerkplaats om een stoel op te halen. Aangezien de baas er niet was, belden we hem even op. De baas liet weten dat één van zijn jongens ons wel zou helpen om de stoel in de auto te zetten. Toen we ons dan ook richtten naar de jonge knaap en onze bedoeling aan hem uitlegden (uitleggen is al iets dat niemand hier doet), keek hij ons vol ongeloof aan. Een witte (die ook nog oud is) en die zijn bedoeling uitlegt aan een jonge knaap (die ook nog zwart is) is erg vreemd. Hoewel wij dachten dat de boodschap duidelijk was (stoel in de auto zetten), bleek het kwartje niet gevallen te zijn. Hij liep met ons mee naar de straatkant en zei slechts: 'Okay bye bye'. Toen wezen we maar naar de stoel én naar de auto en zeiden: 'Please, can you put the chair in the car?!' En…..aha…...toen was eindelijk duidelijk wat de bedoeling was. En toen kwam er weer een nieuw stukje inrichting. Ons huis wordt steeds meer ons 'thuis'. Het is echt Harmattan….het waait en zeker 's morgens is het fris. Hoewel wij hiervan genieten, vinden wij het toch ook een beetje koud. Na bijna twee en een half jaar zijn we waarschijnlijk al min of meer gewend aan het feit dat het altijd bloedheet is. En het is droog…..kurkdroog…..onze huid barst gewoon van de droogte. In de Harmattan is bodylotion geen overbodige luxe. En dan is er plotseling op een zaterdagmiddag een enorme rookontwikkeling bij de muur aan de buitenkant van onze compound. De rookwolken veranderen in vuur en de vlammen slaan bijna over. Een angstig tafereel. Wij roepen dan ook naar onze compound-boy Hudu, maar deze reageert slechts met: 'Don't worry; I am around'. Achteraf bleek dat men een berg bladeren in brand had gestoken. Hierin was een slang gesignaleerd. Middels deze 'bush-fire' probeerde men de slang te verdrijven. Helaas zonder resultaat. De slang sluipt dus nog steeds ergens om ons huis……Volgens Hudu een gevaarlijk, groot, rood exemplaar……een akelig idee, maar toch goed om te weten. Als mensen het hier druk hebben (ja, dat komt voor) en een beetje gestresst zijn, onder druk staan en snel nog iets geregeld moeten krijgen, kan het voorkomen dat je te horen krijgt: 'I am very hot'. Iedere keer weer werkt dat bij ons op de lachspieren. 26 januari: Dees heeft al een paar dagen hoofdpijn en is snipverkouden. In eerste instantie wordt het toegeschreven aan het vele werk in combinatie met de Harmattan. Overdag is het weliswaar 37 graden, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 21 graden. Wellicht kou gevat? Toch maar even laten checken op malaria en ja hoor…….er werd malaria geconstateerd. Een kuurtje van 3 dagen bood uitkomst. Op het moment dat begonnen werd met medicatie, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Ik heb er dus absoluut geen hinder van ondervonden. Daar was ik wel blij om, aangezien dit de eerste keer was dat malaria werd geconstateerd terwijl we geen profylaxe meer slikken. Rare constatering: Je zou verwachten dat de malaria heftiger zou zijn, omdat je geen profylaxe meer slikt. Gelukkig is dat dus niet zo. 27-28-29 januari: Op deze dagen wachtte ons een moeilijke klus: Het in beslag nemen van de shops van de meiden die niet hebben betaald. Op 24 januari werd unaniem in de vergadering afgesproken dat er geconfisqueerd zou gaan worden. Toen we aan de vooravond nog een keer NorGhaVo Ghana, Paul en Ishmel vroegen wie van hun ons zou assisteren kregen we de volgende antwoorden: NorGhaVo: 'We don't have time'; Paul: 'I fear that the people in the community will blame me' en Ishmel liet weten: 'I don't want to be involved in the confiscation'. Nou ja zeg…dát is wel gemakkelijk. Ze durven gewoon niet tot aktie over te gaan. In onze beleving zijn het toch een beetje angsthazen. Nou, dan mogen de 2 witten het dus weer opknappen! Hoewel geveld door malaria, was Dees van de partij. Ben hoeft het toch niet alleen te doen? Gelukkig ging onze compound-boy Hudu met ons mee. Hij is totaal blanco en kent de hele NFD-geschiedenis niet. Hij is ook degene geweest die het transport heeft geregeld. Iedere kiosk wordt op een 'push-truck' geplaatst en van de community naar de compound van ons huis getransporteerd. Vanuit deze verzamelplaats zullen de shops dan verdeeld worden onder andere kansarme meisjes, die wél serieus zijn en zullen terugbetalen. Ishmel zal ons deze namen aanleveren. Hudu heeft 3 jongens gecharterd, inclusief de eerder genoemde push-truck. Met z'n vieren hebben zij dit helse karwei geklaard. De kiosk werd gekanteld; het duw-wagentje werd eronder geschoven; de kiosk werd vervolgens op het wagentje gezet en daarna liepen de jongens minimaal een uur van de community van de meiden naar ons huis (en dat bij tropische temperaturen). De eerste 2 shops die geconfisqueerd werden waren van Feruza (naaister) en haar zus Rohana (weefster). Hoewel de ouders niet thuis waren, konden we de bedoeling uitleggen aan een oudere zus die Engels spreekt. Zij was op de hoogte van het feit dat we al 7 maanden wachtten op een betaling. Toen we vertelden dat we de shops kwamen halen, was het enige antwoord: 'No problem'. Nou ja zeg…….! Feruza reageerde totaal niet. Haar gezicht was uitdrukkingsloos. Rohana was niet aanwezig. De tweede dag waren de shops aan de beurt van Fozia (naaister) en Azara 1 (kapster). Dit ging moeilijker. De ouders van Fozia spreken alleen maar Dagbani. Gelukkig was er een zoon aanwezig die Engels sprak. We voerden een goed gesprek met hem. We lieten weten dat wij het heel erg vonden dat we tot deze maatregel moesten overgaan, maar dat we geen andere keuze hadden. Een lening moet je nou eenmaal terugbetalen en we hadden genoeg waarschuwingen gegeven. Op een gegeven moment moet je een daad stellen, anders maak je jezelf ongeloofwaardig. Bovendien zijn wij het verplicht naar onze sponsoren toe dat de microkredieten weer opnieuw worden ingezet voor andere kansarme meisjes. Het valt toch niet uit te leggen dat de shop gesloten is en het meisje niets doet? En niet te vergeten had Fozia nog een extra kans gekregen. We hadden ervoor gezorgd dat ze een paar dagen per week terug mocht keren naar haar stageplek om de kneepjes van het sewing-vak nog beter onder de knie te krijgen. Ook deze kans had ze laten liggen. De stagebegeleider mister Halilahi had ons laten weten dat ze er de brui aan had gegeven. Deze zoon kon ons standpunt heel goed begrijpen. Hij had Fozia ook gestimuleerd om naar haar stageplek te gaan en uiteindelijk in haar kiosk aan de slag te gaan. Het had niet mogen baten. De ouders kwamen met de bekende excuses op de proppen: 'No money; please give us more time; have a little bit more patience etc.' Verder liet men weten dat eerst het schoolgeld voor een andere zoon betaald moest worden en dat men daarna zou gaan betalen voor Fozia. Blablabla…..We hielden voet bij stuk en vroegen om alles in gereedheid te brengen. Niet alleen de kiosk, ook de materialen moesten ingeleverd worden. Toen we de kap van de naaimachine eraf haalden, sprongen er wel 20 beesten uit. Een teken aan de wand dat deze naaimachine al sinds geen maanden meer was gebruikt. Voor iedere inbeslagneming geldt: Kiosk, inclusief weaving-sewing-hairdressing equipment en inclusief furniture (krukje, bank, tafel). De fiets zagen we maar door de vingers om het niet al te pijnlijk te laten worden. Fozia zelf leek het niets te interesseren. We hebben zelfs het vermoeden dat ze blij is dat ze van het hele gedoe af is. Voor ons was het echter niet gemakkelijk. Als je de entourage ziet, dan draait je hart om. Armoetroef ten top…slechts een lemen hut……Op zo'n moment denk je: 'Waar zijn we mee bezig? Laten ze die kiosk toch gewoon houden'. Maar rationeel is dit natuurlijk niet goed. Het is verkeerd om Sinterklaas te spelen. Bij kiosk nummer 4 (Azara 1 kapster) werd het nog moeilijker. Niet voor Azara, maar voor haar moeder. Met deze moeder hadden wij altijd een goede band. Deze vrouw is serieus en verkoopt 'fried yam' langs de kant van de weg. Aangezien zij ook slechts Dagbani spreekt, werd ook hier een vertaler opgetrommeld. Uiteraard probeerde deze vrouw ook te redden wat er te redden viel, maar uiteindelijk begreep ook zij dat dochter-lief de geboden kans niet had gegrepen. En dan…….als we op 29 januari arriveren bij Adam Rafia en Akiti en de jongens met de wegsleep-truck klaar staan, gebeurt er iets dat we toch een beetje hadden gehoopt en verwacht. Zowel Adam Rafia als Akiti komen aanzetten met ieder 5 GHc in de hand. Met deze kleine betaling is in ieder geval hun shop gered. De jongens met de push-truck konden dus naar huis. Wij waren in ieder geval blij dat er slechts 4 shops zijn geconfisqueerd. Het plaatje klopt nu helemaal: 9 meiden hebben betaald en hun shop is dus geschilderd en 4 meiden hebben niet betaald, hun shop is dus niet geschilderd, maar is in beslag genomen. Met deze klus sluiten we echt onze NFD-periode af. In ons derde jaar was er toch nog een half jaartje nodig geweest om de zaken af te ronden. Als laatste gaven wij NorGhaVo 3 x 45 GHc. Drie meiden (Asia, Adam Rafia en Akiti) hadden reeds zelf hun shop laten schilderen. De 45 GHc die wij hebben besteed voor de verf per shop hebben we niet cash aan hen terugbetaald, doch hebben we ingezet ter aflossing van de openstaande lening.
Het zit erop….de klus is geklaard! In februari kunnen we starten met een nieuwe job en een schone lei. NorGhaVo Ghana kon begrijpen dat we opgelucht waren!!! | ||||||||||||||||||||||||||||||||
