|
|
|
Bericht 1 Oktober 2010 Van 'dust' naar 'breeze'……
Ons eerste bericht uit Takoradi! Op 1 oktober 2010 vond de verhuizing plaats van Tamale naar Takoradi. Onze Suzuki werd bestuurd door een Ghanese chauffeur en de verhuiswagen werd ook bestuurd door een Ghanese chauffeur (inclusief bijrijder). Zij hebben er 14 uur over gedaan! Het betreft 550 km., maar de wegen zijn slecht.
We waren vrijdagochtend 1 oktober om 4.30 uur uit
Tamale vertrokken en we arriveerden 's avonds om 18.30 uur in Takoradi. Voor
Ghanese begrippen was de verhuizing prima verlopen; voor Nederlandse begrippen
misschien iets minder. Enkele voorbeelden: Boete voor te hard rijden; oliepeil
was - ondanks regelmatige controle - gezakt tot een onaanvaardbaar niveau;
sommige spullen beschadigd aangekomen enz. enz. (We hadden onze eigen meubels
uit Tamale meegenomen). Maar goed......nadat we 2 dagen in de rommel hadden
gezeten, waren we al snel heel aardig gesetteld en begonnen we ons al een beetje
thuis te voelen. De eerste bevindingen waren positief! Het huis was schoon en de
binnenkant was geschilderd. M.b.t. verhuisschade: Gerepareerd werden: Een
afgebroken tafelpoot en een elektrisch kookplaatje. Wat niet te repareren viel:
Beschadigingen aan een koelkast, bank, kruk e.d. Maar ach.......er zijn ergere
dingen, nietwaar? Inmiddels hebben we al vele klusjesmannen leren kennen
(loodgieter Sammy, elektriciën Tracey, timmerman Philip) en automonteurs Kofi,
Leo en Francis. Onze wijk heet Chapel Hill.
Het huis waar we wonen ligt op een heuvel en je voelt de zeewind. Heerlijk! De Ghanese landlady Rosamond woont boven en wij wonen op de benedenverdieping.
De tuin is mooi met kokosnootbomen, mangobomen, avocado-bomen e.d. We wonen vlakbij de stad, maar ook dichtbij de haven en de zee. Onze benedenwoning voelt als een vakantiewoning. Het is klein maar fijn! De 8 slaapkamers van Tamale zijn teruggebracht tot 1 slaapkamer! We hebben deze plek voor 6 maanden gehuurd en kunnen altijd verlengen.
Tussen de bedrijven door regende het telefoontjes
van mensen uit Tamale, die wilden weten of we het naar onze zin hadden in
Takoradi. Hond Rosky en de 2 katten leveren - tot grote verbazing van Dees zelf - geen enkel probleem op. Bang geweest voor niets!
Over een tijdje zal hond Rosky jongen krijgen.
Landlady Rosamond is erg aardig. Deze Ghanese
vrouw heeft 30 jaar in Australië gewoond, samen met haar man en dochter. Haar
man was professor aan de medische faculteit. Helaas is hij 10 jaar geleden
omgekomen (doodgeschoten door een Papoea!) Een paar jaar geleden is Rosamond
teruggekeerd naar Ghana. Haar dochter woont nog in Australië. Moeder Rosamond
gaat regelmatig richting Australië, vanwege haar dochter, maar ook vanwege haar
werk. Zij heeft een wereldwijd netwerk en bemiddelt tussen internationale inkoop
en verkoop-transacties. Van origine is zij een 'high school teacher'. Rosamond
heeft een zus en een broer in Takoradi wonen. Deze broer is advocaat. Als hij
over een tijdje terug is in Takoradi (was even in Canada), nemen we - op advies
van Rosamond - contact met hem op als het gaat om onze verblijfsvergunning en
eventuele bouwplannen. Verder heeft ze nog een broer in Amerika wonen, die arts
is. In ieder geval: Op 15 oktober vertrok zij voor enkele maanden naar Australië.
Watchman/Security man Wilson is ook erg aardig. Hij is 46 jaar. Hij komt van origine uit Liberia; heeft 3 jaar in Ivoorkust gewoond en woont nu al weer 13 jaar in Ghana. Zowel Rosamond als Wilson hebben we een keer thuis uitgenodigd; wel onafhankelijk van elkaar…..De hiërarchie in Ghana is belangrijk…..Wilson vertelde over de oorlog in Liberia, die geduurd heeft van 1989 tot 2003. Hij is geschoold; spreekt Engels en Frans; heeft lesgegeven op de middelbare school; heeft zich beziggehouden met 'art decoration'; schrijft; houdt van muziek; vindt koken leuk (kan alle 'stews' maken voor de rijst) en zijn droom is om een weeshuis op te richten in Liberia. Nu is hij de klusjesman, de tuinman en de securityman/watchman voor landlady Rosamond en voor ons. Hij woont in een apart klein schuurtje op het terrein. In alle vroegte horen we dat hij de compound veegt. Daarna gaat hij enkele uren naar de 'farm' en trakteert ons geregeld op tomaten, pepers, bonen e.d. Kortom: een all-rounder! Plotseling vertrouwde hij ons toe dat hij zijn ouders had verloren in hetzelfde jaar als de oorlog was uitgebroken (1989). Hij was toen 25 jaar oud. Verder liet hij weten dat hij een halfbroer en 2 halfzussen, een vrouw en 2 kinderen heeft in Liberia. (Een zoon van 23 jaar en een dochter van 19 jaar). Toen wij hem vroegen of hij contact met zijn familieleden had, luidde het antwoord: 'No, not at all'. Gedurende 13 jaar had hij geen contact meer gehad. Maar……zo liet hij weten: 'If God permits, one day I will meet them again…….Patience moves mountains'. Voordat hij opstapte, vroeg hij ons of hij even mocht bidden…….voor ons……want hij had het erg gewaardeerd dat wij hem hadden uitgenodigd. Al snel hierna verschafte hij ons nog meer informatie en die informatie deed ons de wenkbrauwen fronsen. Hij vertelde dat hij 2 weken onschuldig in de gevangenis had gezeten in Ghana (Sekondi/Takoradi). Dit i.v.m. het uitdelen van klappen. Wij kregen stellig de indruk dat Rosamond niets wist van zijn achtergrond. Wilson is pas een paar maanden geleden bij Rosamond begonnen.
Wij wonen in de derde grootste stad van Ghana…..'The twin cities of Sekondi-Takoradi'…….Richting grens met Ivoorkust……Takoradi is meer populair dan Sekondi. Sekondi is voornamelijk de stad van de instanties.Wij wonen op 5 minuten lopen van de haven.
De haven van Takoradi is nummer 2 van Ghana. Bovenaan staat de haven van Tema. Maar ook de haven in Takoradi (1920) mag er zijn. Het is een grote haven met zeeschepen. Wij wonen op 5 minuten rijden van de zee.
De zee blijft altijd fascineren! Ook wonen we op
5 minuten rijden van de stad. Alles is geconcentreerd rondom 'the Market
Circle'. En verder…..hebben we de omgeving verkend; zijn we inmiddels geteld (in Ghana wordt dit jaar iedereen geteld); is de auto al verschillende keren bij de 'fitter'geweest (benzinetank lekte; knalpijp kapot); is er een lekkage geweest aan de waterleiding (een boomwortel was de boosdoener); hebben wij pas 1x stroomuitval gehad; hebben wij als buren een internationale school -
- en schallen de kinderstemmetjes om ons
heen; hebben we vernomen dat de enige trein in Ghana (Takoradi-Kumasi) helaas
niet meer rijdt voor personenvervoer; maakt de buitenlucht en de zeewind moe
enz. enz. Wij waren nauwelijks een week in Takoradi of we
kregen bericht dat onze beste vriend Paul in Tamale opnieuw vader was geworden
van een zoontje. Ons nieuwe postadres kan nog een tijdje op zich
laten wachten. Wij willen graag een postbus op het dichtstbijzijnde postkantoor,
maar alle plekken waren helaas 'occupied'. We komen nu op een wachtlijst te
staan. Bij een andere branche konden we wel meteen een P.O. Box krijgen, maar
deze lokatie was te ver weg en te onpraktisch. Even geduld dus nog……! Inmiddels hebben we ook een rondje ziekenhuizen
afgelegd. Het Takoradi Hospital (oftewel European Hospital) blijkt een
overheidsziekenhuis te zijn. Misleidende naam, European Hospital, want dit
ziekenhuis voldoet niet echt aan de standaard normen. Op zoek dus naar een privékliniek!
Via de SOS International Clinic en de WARA Clinic (West African Rescue
Association), kwamen we uiteindelijk terecht bij de Port Clinic. De SOS en de
WARA Clinic zijn voornamelijk bedoeld voor 'members' en dan gaat het vaak om
'emergency'-gevallen. Wij moesten een ziekenhuis hebben met alles 'erop en
eraan' en dit vonden we dus in de Port Clinic. De officiële naam is: Ghana
Ports and Harbour Authorities, of tewel in de volksmond: GAPOHA Hospital. Hoewel
het een privékliniek is, ziet het er minder fraai uit dan de privékliniek in
Tamale. Voordeel is wel dat het bij ons om de hoek is. Het is op loopafstand.
Inmiddels al kennis gemaakt met de arts, dokter Bernard Boateng-Duah. In de
wachtkamer staan allemaal banken achter elkaar. Toen we er een keer gingen
schuilen voor de regen, kregen we een envelop in onze handen geduwd, waarin een
dove vrouw 'financial support' vroeg om een 'hairdressing business' op te
starten. Deze periode wordt ook benut om ons te verdiepen
in huisvesting: Gaan we tóch bouwen in het vissersplaatsje Axim? Gaan we
wellicht bouwen of kopen in Takoradi? Blijven we doorhuren in Takoradi en zo ja,
waar? Wij willen liever niet meer op een 'sharing compound' wonen. Gaan we terug
naar Nederland? Hoe gaat het binnenkort met onze verblijfsvergunning? Wanneer
wordt ons huis in Venlo verkocht? Enz. enz. In ieder geval hebben we al een uitstapje naar Axim gemaakt. De Zweeds/Duitse Company Bo Carlsson en Uwe Ritter bouwen daar beach bungalows en andere huizen. Een half jaar geleden (april 2010) zijn we daar gaan kijken en we waren erg benieuwd hoe ver de bouw gevorderd zou zijn. Tot onze teleurstelling moesten we constateren dat er nauwelijks iets was veranderd in vergelijking met de situatie van 6 maanden geleden.
Via de mail hebben we nog wel contact met de
company, maar we zijn toch weer een beetje huiverig geworden. Hoewel de lokatie
werkelijk een plaatje is, moet je wel constateren dat het erg afgelegen is en
dat je voor alles (ziekenhuis, werk, boodschappen e.d.) naar Takoradi moet; een
autorit van enkel anderhalf uur. Grappig voorval in Takoradi: Als we bij een
stalletje langs de kant van de weg sinasappels kopen, krijgt Ben van een Ghanese
jongedame te horen: 'I want to marry you'. Op de vraag van Ben: 'Why?', moet zij
lang een antwoord schuldig blijven, maar dan komt er eindelijk een reactie:
'Because you are so handsome!!!!!' Binnenkort gaan we starten met ons werk: De
Kayayoo-girls terugsturen naar Tamale. Kortom: Onze eerste indruk van Takoradi is
positief! Warme groet uit Tadi, | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
