Nieuwsbrief 26      September 2008

Over onze periode in Zeist (augustus 2008)

Op verlof naar Nederland………………Heerlijk! Op 10 augustus verlieten we Tamale. Zoals bekend reizen we nooit in één keer van Tamale naar Accra Halverwege in Kumasi wordt altijd gestopt. We hadden ons voorgenomen om 2 dagen in Kumasi en 2 dagen in Accra te blijven. Langzaam afzakken richting zuiden dus om rustig te kunnen wennen aan het idee dat we weer naar Nederland zouden gaan. In Kumasi was het inderdaad nog relaxed. 

Onderstaande foto's: Straatbeelden in Kumasi.

In Accra echter hebben we 2 nachten geen oog dicht gedaan. Een hele serie Nigeriaanse kinders in de leeftijd van ongeveer 2 tot 6 jaar was onderweg gestrand en het Leger des Heils had opvang geboden. Ja en dát was nou net ook onze accommodatie. Captain Mike van Salvation Army vond het erg vervelend dat wij doodmoe aan onze vliegreis moesten beginnen. En niet alleen waren we doodop, Dees heeft de hele vlucht een knallende hoofdpijn gehad. Was het tijdelijke afscheid van Ghana dan toch zwaarder gevallen dan verwacht? Of was het toch spannend om na een jaar weer terug te keren naar Nederland? Ook tijdens onze nachtvlucht (van 14 op 15 augustus), konden we niet of nauwelijks slapen. Maar goed: In de vroege ochtend van 15 augustus zetten we dan toch weer voet op Nederlandse bodem.

Op Schiphol namen we de trein naar Zeist en werden we weer een beetje mens toen we in hotel/appartement Steyn een bad en een bed zagen. Omstreeks 17.00 uur gingen we naar ons vakantie-oppas-adres. Tot 13 september (maar liefst 4 weken), zouden we gaan fungeren als vakantie-oppassers in Zeist. Je kunt maar boffen………….Een prachtig huis in een bosrijke omgeving.

En de eigenaren? Hele aardige, hartelijke, gastvrije mensen; bereisd en belezen. Er werd kennis gemaakt onder het genot van een heerlijk etentje en er was onmiddellijk een 'klik-gevoel'. Dit had mede te maken met het feit dat de mensen begaan zijn met het lot van de minder bedeelden in de Derde Wereld. De huiseigenaar (oud bankier) gaf ons het advies om gedurende onze Zeister periode contact op te nemen met de Triodosbank (een bank die o.a. aktief is op het gebied van projekt-financiering in ontwikkelingslanden). Dit advies bleek later een gouden greep te zijn. Want een tijdje later hadden we een gesprek geregeld en al snel konden we een projektplan indienen dat tot onze grote vreugde werd goedgekeurd. Concreet betekent dit dat wij enkele mensen in Ghana weer heel blij kunnen maken: Taiba (onze supervisor sewing) zal een eigen shop krijgen; Ishmel (onze microfinancierings-deskundige) kunnen we een vergoeding geven voor de benzine voor zijn motorbike (als hij voor ons de community ingaat om de centjes van de microkredieten te incasseren); Steven (degene die ons geholpen heeft bij het realiseren van de 13 houten shops) kunnen we eindelijk hiervoor bedanken, middels het geven van een financiële vergoeding (die hij goed kan gebruiken, aangezien hij net is gestart met een studie in Kumasi) en last but not least…….onze 13 meiden kunnen we verblijden met verf en een overkapping voor hun kiosk. Ja, alle shops kunnen geschilderd worden (protectie) en voorzien worden van een veranda. Een fantastisch resultaat! Behalve deze financiële meevaller, stond ons nog een verrassing te wachten. Via onze contactpersoon op de Triodosbank werden we in contact gebracht met een Ghanese jongen, die 3 maanden in Nederland was om zijn Nederlandse vriendin te bezoeken. We spraken af in een pub in Zeist. Het was niet moeilijk om de Ghanees Kamara te vinden…Hij was de enige zwarte! De wereld is klein, want wat bleek? Deze Kamara was woonachtig in Tamale en kende NorGhaVo en NFD (inclusief de grillen van Hawa!!!). Hij had zijn terugvlucht naar Ghana 1 dag eerder dan wij. Zijn projekt was vergelijkbaar met het onze. We spraken af dat we elkaar in Tamale opnieuw zouden treffen. Je ziet….je bent in Nederland, maar je gedachten zijn vaak in Ghana. Zoals hierboven gemeld, ging de fondsenwerving dus gewoon door tijdens onze verlofperiode. Niet alleen in de vorm van geld, ook in de vorm van goederen. Bij een mooie kapperszaak stapte Dees naar binnen om te vragen of men wellicht nog kappersspullen over had voor onze 'hairdressing girls'. Ook hier was het bingo! Drie tassen vol met scharen, borstels, lotion, crème, speldjes e.d. konden we na een tijdje ophalen. Ik zie de blije gezichten al voor me! Alleen al het feit dat het uit Nederland komt, zal een waar statussymbool zijn! En wat te denken van een oud-collega die bereid is om een hele serie geweven hoesjes voor mobiele telefoons af te nemen? Onze weefmeisjes zullen deze hoesjes gaan weven in de kleuren van de Ghanese vlag: rood-geel-groen.

Wat deden we nog meer in Zeist? Allereerst moesten wij als vakantie-oppassers natuurlijk het fort bewaken. Je voelt je toch verantwoordelijk voor het huis. Aangezien de vrouw des huizes enorm eco-en bio-gericht is, probeerden we om zo goed mogelijk de tuin, de bloemen en de planten te verzorgen. Verder stuurden we wekelijks stapels post door naar hun vakantie-adres. We namen telefoontjes aan, beluisterden antwoordapparaten, stuurden faxberichten door enz. enz. Ook met de tuinman en de huishoudelijke hulp hadden we een goed contact. De huishoudelijke hulp (een vrouw uit Ethiopië) kon heel goed begrijpen dat wij erg moesten wennen aan het 'in Nederland zijn'. Wij vonden het in ieder geval fijn als er op vrijdagmorgen een stukje Afrika binnen kwam wandelen in de vorm van poetsvrouw Hannan. Natuurlijk werd er ook gewandeld en gefietst in de mooie omgeving, maar helaas te weinig. Het programma zat behoorlijk vol. Wel bezochten we nog een keer Austerlitz. Hier zagen we de nieuwe trap van de Pyramide van Austerlitz en lieten we ons in het bezoekerscentrum onderdompelen in 'De Franse Tijd'. Ook voor een beetje rust en reflectie was nauwelijks tijd. Ook lezen schoot er jammer genoeg vaak bij in. Ja, terug zijn in Nederland betekende ook: Veel dingen regelen. Variërend van een tandarts-bezoekje tot een reparatie van de laptop bij Scheidegger. Ook waren we twee keer te vinden in ons eigen huis op de Hertog Reinoudsingel in Venlo. Hoewel we absoluut geen behoefte hadden om naar het huis te gaan, was er dit jaar wel een goede reden om tóch te gaan. De oude huurder ging namelijk na 2 jaar vertrekken en de nieuwe huurders kwamen erin. We waren dan ook aanwezig bij de eindoplevering van de oude huurder en bij de oplevering van de nieuwe huurders. Op deze manier konden we de oude huurder bedanken (is naar volle tevredenheid verlopen) en de nieuwe huurders welkom heten.Vreemd om na 2 jaar weer in je eigen huis terug te zijn. Opmerkelijk dat het ons niets deed. Het was slechts onwerkelijk. Aangezien wij met ingang van ons derde jaar Ghana een nieuwe job krijgen in de vorm van 'senior volunteer' voor onze uitzendorganisatie NorGhaVo, was het goed dat de staf van NorGhaVo Nederland een keer naar Zeist kwam om samen te brainstormen over onze taken. Het was leuk om vele mensen in Zeist te mogen ontvangen: Familie, vrienden, Ghana-gangers enz. Geregeld reisden ook wij door het land om mensen te bezoeken, bij te praten, samen te tafelen enz. Wat is het openbaar vervoer in Nederland luxe! En wat is het eten overheerlijk!

Overigens: Net als vorig jaar tijdens onze verlofperiode in Nederland, had Tamale te kampen met overvloedige regenval.

En dan: Van Zeist naar Heerlen…………….