Nieuwsbrief 19          Februari 2008

Eind januari/begin februari stond o.a. in het teken van de CAN (de African Cup of Nations). De wedstrijden in Ghana vonden plaats in: Accra-Kumasi-Sekondi en Tamale. De Africa-cup hield de gemoederen bezig. Iedereen vindt het leuk dat de 2 witten rondrijden met de vlag van Ghana op hun auto. Ja en Ghana deed het goed: De Black Stars bereikten de kwartfinale en zelfs de halve finale. Ghana won van Guinee (2-1), van Namibië (1-0) en van Marokko (2-0). Ghana won ook de kwartfinale tegen Nigeria (2-1). Jammer genoeg moest Ghana in de halve finale tegen Kameroen het onderspit delven (0-1). Maar Ghana bereikte uiteindelijk toch de derde plaats, aangezien zij wonnen van Ivoorkust (4-2). Op 10 februari vond de finale plaats in Accra: Egypte-Kameroen (1-0). De winnaar van de CAN is dus Egypte geworden!!! Zoals in de vorige nieuwsbrief werd vermeld, heeft Ben op 27 januari ook twee wedstrijden bijgewoond in het nieuwe stadion van Tamale. (Senegal-Angola en Tunesië-Zuid Afrika). Hij had enkele mensen uitgenodigd, waaronder Musah, Peter en Alex van de staf van NorGhaVo Ghana, teacher Paul van NFD, Job van de compound en een klein kereltje uit de buurt, dat helemaal gek is van voetbal. Zijn droom is om ooit voetbalschoenen te kunnen kopen en een echte voetbal. Laatstgenoemd knaapje vond het natuurlijk fantastisch dat hij met een blanke naar dat mooie nieuwe stadion mocht gaan. Echter……….op de bewuste dag kwam hij niet opdagen. Vergeten? Lijkt onwaarschijnlijk! We verwachten dat we hem binnenkort wel zullen zien en dan zullen we de reden wel horen. Ongetwijfeld zal hij erg teleurgesteld zijn. We kunnen hem dan altijd nog troosten door bijvoorbeeld een voetbal voor hem te kopen. Zijn kaartje werd aan een vriend van Job gegeven. Die had dus geluk! Later bleek dat het betreffende kereltje rechtstreeks naar het stadion was gelopen en had gewacht bij de VIP-ingang, want ja…..de white man was ongetwijfeld een VIP!!!! Eind januari/begin februari speelde de gezondheid ons weer parten: Ben malaria en aanhoudende darmklachten/diarreeklachten; Dees een virusinfectie veroorzaakt door de Harmattan (de wind uit de Sahara die veel stof en zand met zich mee brengt). Klachten als hoofdpijn, keelpijn, verkouden, hoesten enz. Kortom:Griepachtige verschijnselen. Natuurlijk werd ook meteen aan malaria gedacht, maar voordat ik (Dees) liet prikken, toch eerst naar de dokter gegaan in de privé- kliniek, waar wij sinds december 2007 komen. De diagnose virusinfectie werd meteen gesteld en daarom was het niet nodig om te laten testen op malaria. Medicatie werd weer voorgeschreven. Maar…….de voorgeschreven medicijnen veroorzaken misselijkheid en overgeven. Wat bleek? Te sterke antibiotica resulteerde in buikpijn. Toen met de medicatie werd gestopt, knapte ik (Dees) zienderogen op! De darmklachten van Ben blijven hem parten spelen. Aanhoudende diarree in combinatie met bloedverlies, gewichtsverlies, koorts en heftige buikkrampen zorgen ervoor dat we erg vaak op de stoep staan van het Kabsad Hospital. Dokter Kabir denkt aan een 'tropical sprue' en overweegt om een endoscopie te laten maken. Uiteindelijk ziet hij af van een endoscopie en laat een echo van de buik maken. Gelukkig was alles in orde. Aangezien wij in februari toch naar Accra moeten voor onze werkvergunning, vragen we een verwijzing voor een ziekenhuis in Accra. Dokter Kabir schrijft een brief en adviseert om een second opinion te vragen bij een internist in een ziekenhuis in Accra.Verliep ons eerste jaar qua gezondheid grotendeels vlekkeloos, het tweede jaar blijft behoorlijk sukkelen. Net als vorig jaar hadden de moeder en de zus van Ben in december een pakje opgestuurd richting Ghana. De eerste keer arriveerde het pakketje in februari; nu was het op 28 januari in ons bezit. (In Nederland verzonden op 12 december). Hoewel het beschadigd aankwam en door de douane was opengemaakt, zullen we ongetwijfeld smullen van de inhoud: Kruidkoek, knackebröd, muesli-repen, soep, drop etc. Nederlandse kwaliteit en smaak………..Heerlijk!!! Eind januari gingen we samen met teacher Paul de community in, om de caretakers van de meiden die op stage zijn op de hoogte te stellen van de voortgang in het proces. Op 22 februari zal namelijk de stageperiode afgelopen zijn en zal de pre-graduation plaatsvinden. Hierna zullen de 6 meiden naar de containers gaan, om uiteindelijk in juli hun eigen shop te hebben. Belangrijkste reden om op hutjesbezoek te gaan, was echter om de verzorgers te wijzen op het feit dat de meiden binnenkort een fiets moeten hebben om naar Kukuomarket te kunnen gaan. Zoals bekend wordt de fiets niet kado gegeven: 80% microfinanciering, 20% eigen bijdrage. Deze eigen bijdrage is 9 GHc. Onderhoud is voor eigen rekening. Half januari waren we reeds bij de vader van Asia geweest en bij de moeder van Azara 1. Nu werd het tijd om naar de verzorgers van de overige 4 stagemeiden te gaan. Concreet spraken we met een tante van Azara 3, met de moeder van Rabbie, met de moeder van Adam Rafia en met een soort stiefvader van Akiti. De entourage is vreselijk!.Als je ziet onder welke erbarmelijke omstandigheden 'onze' meiden moeten overleven, dan draait je hart om! Echt wennen doet het nooit! De dieren in Nederland hebben het beter! Armoe -troef ten top! Door alle caretakers werden we bedolven onder de 'blessings' van de 'Almighty God'. Men bedankte ons voor ons nobele werk. De waardering werd vertaald door teacher Paul vanuit het Dagbani naar het Engels. Men begreep ook dat we een 'own contribution' van 9 GHc vroegen voor de fiets. De tante van Azara 3 verwoordde het heel erg grappig: 'Áls iemand jouw rug wast (lees: Als je geholpen wordt), dan moet je zelf je buik wassen!' (lees: Dan moet je zelf ook enigszins tegemoet komen…..m.a.w. dan moet je die 9 GHc eigen bijdrage betalen). Zoals in de vorige nieuwsbrief werd vermeld, is samenwerking met Hawa niet meer mogelijk. Zij blijft van mening dat de sponsorgelden ook voor haar bedoeld zijn en dat niet alles bestemd mag zijn voor de meiden. Zij weet echter drommels goed dat wij alle gelden via NorGhaVo laten lopen en dat alles gebruikt wordt om 'onze' kansarme meiden een betere toekomst te kunnen bieden. Ze wil absoluut geen contact meer met ons. Als we haar zo nu en dan toch tegen het lijf lopen, dan krijgen we een hele lading scheldwoorden over ons heen. Ze raast, ze tiert, ze vloekt. Ze gaat steeds verder en het wordt steeds gekker: Ze gaat de community in en zegt tegen de ouders dat die 2 witten niet deugen; ze verbiedt de meiden van stap 1 om ons te groeten; ze drukt de teachers van stap 1 op het hart dat - in geval van haar afwezigheid - zij ons niet binnen mogen laten op de 'office'.Waar hebben wij dit alles aan verdiend? Twee jaar lang werken we gratis en leggen onze hele ziel en zaligheid in dit project en dan word je behandeld als een stuk vuil. Toch is het niet moeilijk om door te gaan….We doen het voor de meiden en zij gaan voor ons door het vuur! We weten allemaal dat over 6 maanden een geweldig resultaat zichtbaar zal zijn: 13 meiden die hun eigen shop hebben. Daar houden we ons aan vast! Dat is voor ons 'de kers op de taart!' Toch gaat het hele gedoe ook ons natuurlijk niet' in de koude kleren zitten'. En zeker niet als ons geluiden bereiken die we niet eerder aan het papier hebben durven toevertrouwen. Tot voor kort waren het veronderstellingen, maar nu kunnen we waarschijnlijk niet meer om de feiten heen. Uit verschillende hoeken komt ons ter ore dat Hawa onder invloed is van alcohol en drugs. 's Avonds wordt ze gesignaleerd in de stad en verkeert dan in gezelschap van lieden uit de drugswereld. Bovendien zou ze 'mentally sick' zijn. Iedereen zegt tegen ons:'That woman is crazy; don't mind her!' Honderden keren hebben we tegen elkaar gezegd: 'Wat goed dat we alle sponsorgelden via NorGhaVo hebben laten lopen!' Het advies van oud NFD-vrijwilligers en de mensen van NorGhaVo om nooit geld rechtstreeks aan Hawa te geven, is een advies dat staat als een huis! Hawa is Hawa en zij blijft voor onaangename verrassingen zorgen. Op een ochtend gaat ze naar de containers op Kukuomarket en leent (steelt) materialen uit de weaving container. De voorraadbox sluit zij af met een slotje en neemt zelf de sleutel mee. Hoe is het toch mogelijk? Deze materialen zijn door ons aangeschaft en zijn bestemd voor de weefmeisjes op Kukuomarket; Hawa heeft haar eigen budget om materialen te kopen voor stap 1. Aangezien de kans groot is dat zij opnieuw zal toeslaan, besluiten we de voorraadbox open te breken en de resterende materialen mee te nemen naar huis. Daar zijn de spullen tenminste veilig. Als de weefmeisjes van Kukuomarket dus materialen nodig hebben, dan halen ze deze op bij ons thuis. Zo ook die ene ochtend, waarop Hadidja op de stoep stond. Zij had natuurlijk nét die materialen nodig die Hawa had gejat. De kleuren zwart en wit werden dan ook maar opnieuw door ons aangeschaft, zodat de weaving-girls in de container weer vooruit konden. Hadidja bracht ons echter nog slechter nieuws: Hawa zou op 4 februari de sewing-meisjes van stap 1 (educatiefase) naar huis hebben gestuurd. Gelukkig was dit laatste maar van korte duur. De sewing-dames zijn inmiddels weer teruggekeerd op Kumbungoroad. Het plafond in de sewing-container is aan het verzakken. Job heeft dan ook het plafond gestut met 6 houten palen. Deze 'ceiling' is destijds gemaakt door een timmerman die door Hawa was uitgezocht. Hij zou veel goedkoper zijn dan 'onze' timmerman. 'Onze' duurdere timmerman heeft destijds wel vakwerk afgeleverd en dit betekent dat de container weaving en hairdressing geen mankementen vertonen. Ook in Ghana geldt: Goedkoop is duurkoop. Op de stageplek hairdressing bespraken we de 'ins and outs' van de aankomende pre-graduation: Op 22 februari zal de certificaatuitreiking plaatsvinden voor 6 NFD-meisjes. Toen we ter plekke arriveerden, troffen we de kleine Azara 3 in tranen aan. Wat bleek? Zij was beschuldigd van diefstal en dat was totaal onterecht. Haar hele lijfje schudde van verdriet. Dit onrecht was haar aangedaan door één van de oudere meisjes. Ja, de jongste spruit wordt vaak als 'voetveeg' gebruikt. En dan onze workpermit: Voor NorGhaVo Ghana is dit hele issue net zo nieuw als voor ons, maar toch is het erg vervelend dat NorGhaVo Ghana niet duidelijk is naar ons toe. Eerst zou Musah onze werkvergunning in Accra gaan ophalen; toen liet hij weten dat wij in eigen persoon moesten verschijnen; daarna werd het weer teruggedraaid en bleek het niet nodig te zijn dat wij naar Accra zouden afreizen, omdat Musah de benodigde formulieren voor ons mee had mogen nemen. Uiteindelijk liet hij weten voorlopig geen tijd te hebben om naar Accra te gaan blablabla…..Wij besloten het zelf maar weer te doen. Eerst zouden we naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken moeten gaan, toen kregen we te horen dat we slechts naar de Immigration Office in Accra hoefden te gaan. Bezoek aan het Ministerie van Binnenlandse Zaken was niet meer noodzakelijk, omdat we hun brief reeds hebben en deze moeten we afgeven bij de Immigration Office te Accra. Als het niet mocht lukken met het invullen van de papieren, dan zouden we hulp moeten vragen aan de commander van de Immigratiedienst in Tamale. Behalve het invullen van papieren, vraagt men ook om vele bijlagen: Cv's, kopieën van paspoorten, een medisch rapport, een politierapport, een brief van de Social Welfare Department, pasfoto's e.d. NorGhaVo Ghana zal de brief van de Social Welfare Department regelen; wij moeten de rest aanleveren. Voor het medisch rapport kunnen we terecht in het Kabsad Hospital. Een politierapport wordt lastiger. In Nederland is dit wellicht niet meer mogelijk, aangezien wij uitgeschreven zijn in Nederland; in Ghana is dit volgens sommigen slechts mogelijk als we steekpenningen betalen. We krijgen veel tegenstrijdige berichten te horen. De één zegt dat het politierapport absoluut uit Nederland moet komen; de ander zegt dat we dit in Tamale kunnen regelen, maar dat dit heel lang gaat duren (ook vingerafdrukken moeten gemaakt worden en opgestuurd worden naar Accra); weer iemand anders beweert dat het voor niet-Ghanezen onmogelijk is om in Ghana zo'n politierapport te verkrijgen. Omdat we door de bomen het bos niet meer zien, besluiten we maar om zelf naar het politiebureau in Tamale te gaan en daar te informeren. We hebben geluk en krijgen de hoogste baas te spreken. Deze 'crime officer' laat ons weten dat het helemaal niet nodig is om een politierapport te hebben, aangezien wij reeds de brief van het Ministerie van Binnenlandse Zaken in ons bezit hebben, waarin staat dat wij een werkvergunning krijgen. En het Ministerie van Binnenlandse Zaken is nou eenmaal de baas van de politie! Mocht echter blijken dat de Immigration Office in Accra tóch een politierapport wil, dan kunnen we naar CID Headquarters in Accra gaan en daar zullen we het direkt meekrijgen. Dan horen we uit een andere bron dat er tevens een letter of support nodig zal zijn van het Ghana Investment Promotion Centre. Ook dit kantoor bevindt zich in Accra. Het moge duidelijk zijn dat we er helemaal tureluurs van worden!!! Samengevat kunnen we in Tamale regelen: Cv's; kopieën van paspoorten/retourtickets; pasfoto's; een medisch rapport en the letter of Social Welfare Department. In Accra zullen we eventueel nog moeten regelen: The letter of support bij het Ghana Investment Promotion Centre en the police report bij CID Headquarters. En met dit alles zullen we dan naar de Immigration Office in Accra gaan. Misschien is het slim om te starten bij de Immigration Office. Wie weet schenken ze ons dan een gang naar Ghana Investment Promotion Centre en CID Headquarters. Wij maken ons zorgen……..Als wij over 6 maanden klaar zijn met NFD, dan is de kans erg groot dat Hawa onze mooie containers zal verkopen cq verhuren en het geld in eigen zak gaat steken. Van verschillende kanten worden wij hiervoor gewaarschuwd. Maatregelen worden dan ook genomen. Eén voorstel was om een MOU op te stellen in samenwerking met NFD, NorGhaVo en wij zelf. Dit is een Memorandum of Understanding, waarin rechten en plichten worden vermeld. Echter………..navraag leert dat dit niet afdoende is. We werken nu een maal in Ghana, waar corruptie hoogtij viert en waar Hawa tot alles in staat is. Wij zullen NorGhaVo Nederland en Ghana en andere mensen uit onze kring consulteren om andere opties te bezien. Moeten we wellicht zelf de containers gaan verkopen en de opbrengst aan NorGhaVo Ghana geven, zodat zij het geld kunnen verdelen onder de bestaande projecten? Maar dit zou toch wel heel erg jammer zijn. Moeten wij wellicht zelf de containers gaan verhuren? We kunnen natuurlijk ook de 3 containers laten runnen door 3 managers. Taiba als sewing supervisor functioneert uitstekend en wellicht is zij in staat om nog 2 andere kandidaten (hairdressing/weaving) te traceren. Het trainingscentrum zou dan kunnen blijven functioneren (richting Hawa onder zeer strikte voorwaarden), maar je zou ook andere soortgelijke organisaties tegen betaling gebruik kunnen laten maken van het centrum. Een trapje hoger zou kunnen zijn dat het afgesplitste trainingscentrum een aparte NGO wordt. Je hebt dan wel weer een Board nodig met een voorzitter, secretaris, penningmeester e.d. Voor welke optie ook gekozen wordt, NorGhaVo Ghana heeft in deze haar verantwoordelijkheid te nemen. Het zou zelfs kunnen betekenen dat de 3 managers betaald worden door NorGhaVoGhana op het moment dat wij in juli/augustus a.s. definitief het NFD project verlaten. Zoals bekend hebben we sinds kort contact met Ishmel. Hij gaat ons helpen met het opzetten van de microfinanciering. Er hadden al enkele oriënterende gesprekken plaatsgevonden, maar het werd tijd om de toekomstige strategie te bespreken. Waar moeten we bijvoorbeeld de stretchers gaan plaatsen? In de community van de meiden? In town? Het moet in ieder geval een plek zijn waar veel klanten komen. Verder moeten de dure weefgetouwen op het einde van een werkdag achter slot en grendel opgeborgen kunnen worden. Ook moet het een legale plek zijn. Het blijkt niet nodig te zijn om contact op te nemen met de City Engineers Office. Ishmel is van mening dat de meiden moeten aangeven waar zij hun shop willen hebben. Wij zullen dan samen met Ishmel de bewuste locaties gaan bezoeken om te beoordelen of er sprake is van een geschikte plek. Iedere NFD-girl zal een supervisor krijgen. Deze supervisors hebben wel de nodige kennis in hun vakgebeid, maar vaak niet de financiële middelen om zelf een shop te starten. Onze meiden hebben het geluk zelf een shop te krijgen, maar zijn nog niet zo bekwaam. Op deze manier wordt er dus geleerd van elkaar! Verder is het zeer gebruikelijk binnen de Ghanese setting dat onze meiden enkele stagiaires (juniors) gaan opleiden tot professionals. De juniors zullen hiervoor een gering bedrag moeten betalen aan de NFD-meiden. Met dit bedrag kunnen onze meiden dan weer hun lening aflossen. De NFD-girl staat dan als het ware tussen de 'junior' en de 'supervisor' in. Zoals bekend zullen Abena (juf hairdressing) en teacher Paul begin februari hun eerste baby krijgen. Toen we maar niets hoorden, belden we 5 februari op om te vragen of er al 'any news' was. Het antwoord van Paul luidde: 'Yes, the money from Melania arrived'. Uh....sorry....Hoezo?...Wat bedoel je? Stichting Melania uit Den Haag is een sponsor, die geld had overgemaakt. Toen wij lieten merken dat we 'any baby news' bedoelden, was het antwoord: 'Not yet'. Tsja……….Geld lijkt belangrijker te zijn dan een kind. Onze auto staat altijd geparkeerd op het erf van onze compound. De compound is afgesloten door een hek cq poort. Als we weggaan is het de bedoeling de poort te sluiten, aangezien er anders geiten, bokken en schapen het erf oplopen. Op zekere dag lieten we de poort openstaan, omdat er altijd wel iemand in de buurt is om deze weer te sluiten. Doch niet die ene keer……Toen we thuiskwamen waren er verschillende struiken en boompjes kaalgevreten! Gelukkig kon men er om lachen……….Don't worry! We gooien hier niets weg; de mensen kunnen hier echt alles gebruiken! Een versleten blouse van Ben gaat naar de sewing-meiden op Kukuomarket; een oud horloge van Ben wordt verloot onder de Kukuomarket-meiden; oude slippers van Ben gaan naar Taiba, de supervisor van Kukuomarket. Ze had hiervoor een goede bestemming. Een jongen uit haar buurt moest iedere dag op blote voeten naar school lopen; vanaf nu doet ie dit dus op de oude slippers van Ben! Het moge duidelijk zijn dat het allemaal een beetje 'too much' voor ons wordt: De gezondheid van Ben; de Hawa-stress en het hele regelwerk voor wat betreft de werkvergunning. We zitten er dan ook even 'helemaal doorheen'. De mensen in onze omgeving zien dat de 2 witten het behoorlijk zwaar hebben en zeggen telkens: 'It will be okay; relax!' Maar ja……we have to learn to relax! Zelfs na anderhalf jaar Ghana zijn de Nederlandse stress en het workaholic-gehalte nog steeds te hoog! En altijd maar weer accepteren en incasseren is niet gemakkelijk…..!

Op 11 februari reizen we af richting Accra. Dit heeft 2 doelen: Werkvergunning ophalen en voor een second opinion naar het ziekenhuis. We besluiten een kleine week weg te blijven. Even weg van alles…………Aangezien wij de busrit Tamale-Accra te ver vinden om in één keer af te leggen (ongeveer 13 uur), stoppen we halverwege en overnachten in Kumasi. De eerste dag reisden we dus van Tamale naar Kumasi (ongeveer 7 uur). 75 km. voor Kumasi begaf de bus het en gingen we verder per troto. In Kumasi aangekomen, ontmoetten we twee vrijwilligers uit Tamale (niet van NorGhaVo, maar van Meet Africa). De tweede dag werd het traject Kumasi-Accra afgelegd. (ongeveer 6 uur). We namen onze intrek in de Salvation Army Hostel…..Ja, ja, slapen bij het Leger des Heils…..Gewoon leuk! Een dag later vol goede moed en een stapel papieren op naar……. de Ghana Immigration Service om onze werkvergunning op te halen. Ja, was het maar zo simpel! De hele 'papierwinkel' was echter nóg niet genoeg. Er ontbraken nog 2 formulieren: 1. Letter of application for residence permit from NorGhaVo Ghana; 2. Police report from the Netherlands. Ghana Immigration Service accepteert geen politierapport van Ghana, dus het was onnodig om naar CID Headquarters te gaan. (Volgens crime-officer in Tamale zou dit namelijk een optie zijn als de Ghana Immigration Service tóch een politierapport wilde hebben. In Tamale was de crime-officer er zeker van dat een politierapport niet nodig zou zijn, aangezien wij de goedkeuring van het Ministerie van Binnenlandse Zaken reeds in ons bezit hebben en dit Ministerie nou eenmaal de baas is van de politie). Echter......Ghana Immigration Service ging 'op de strepen staan':....' We are not the police; we are the immigration service' . We werden verwezen naar de Nederlandse Ambassade. Daar werd ons het volgende medegedeeld:

De Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) (lees: politierapport), kan niet door een Nederlandse vertegenwoordiging in het buitenland worden afgegeven. De VOG dient te worden aangevraagd bij de Nederlandse gemeente waar betrokkene is ingeschreven, of in de laatste woonplaats van betrokkene en wordt sedert 1 april 2004 afgegeven door het Centraal Orgaan Verklaring Omtrent het Gedrag (COVOG), onderdeel van het Ministerie van Justitie. Is de Nederlandse aanvrager nooit ingeschreven geweest in een Nederlandse gemeentelijke basisadministratie (GBA), dan dient een verklaring omtrent het gedrag rechtstreeks te worden aangevraagd bij het COVOG. (Tel: 070-3707234; e-mail: frontdesk.dbz@minjus.nl).

Een VOG dient door betrokkene zelf rechtstreeks via de afdeling burgerzaken van een gemeente in Nederland te worden aangevraagd. Het aanvraagformulier is te downloaden op: www.justitie.nl/publiek/criminaliteit_en_preventie/vog/index.asp. De betrokkene kan overigens ook iemand schriftelijk machtigen. De gemeente neemt de gegevens van het aanvraagformulier over en vult deze automatisch aan met de gegevens vanuit de GBA. Deze gegevens worden vervolgens digitaal doorgestuurd naar COVOG. Binnen twee tot vier weken wordt een beslissing genomen.

Aan de hand van de in Nederland afgegeven VOG kan door de posten eventueel een aanvullende verklaring worden opgemaakt over de periode dat de betrokken Nederlander in het ressort woonachtig is of is geweest en de lokale autoriteiten een dergelijke verklaring niet kennen. De tekst van de aanvullende verklaring dient zich te beperken tot het Nederlandse (straf-)recht. Ook niet-Nederlanders die in Nederland woonachtig zijn geweest kunnen een verklaring omtrent het gedrag via burgerzaken van de laatste woonplaats opvragen. Uiteraard kan de Nederlandse vertegenwoordiging geen aanvullende verklaring als bovenbedoeld afgeven voor een niet-Nederlander.

Overigens gelden voor het aanvragen van een VOG door Nederlanders i.v.m. emigratie, een visum of buitenlandse werkvergunning speciale regels. In plaats van of in aanvulling op het aanvraagformulier is een officieel document van een buitenlandse ambassade, consulaat of de buitenlandse organisatie/instelling voldoende. Dit document moet dan wel alle gegevens bevatten die op het aanvraagformulier worden gevraagd. Voor nadere informatie hieromtrent kan door betrokkenen contact worden opgenomen met het COVOG. Tot zover de informatie van de Nederlandse Ambassade.

Het aanvraagformulier werd gedownload en er werd gemaild naar het COVOG en onze zaakwaarnemer. Laatstgenoemde zal alles gaan regelen bij de Gemeente Venlo. De Gemeente Venlo zal het verzoek om een VOG digitaal doorsturen naar COVOG.

Niet nodig bleken te zijn: The letter of support from the Ghana Investment Promotion Centre; returntickets; letter of invitation from NorGhaVo Ghana.

Samenvattend.....Wat is nodig voor een workpermit? - An approval for the grant of one year work and residence permit from the Ministry of the Interior. - Application form for issue renewal of residence permit from the Ghana Immigration Service. - Copy passport. - Copy cv. - 2 passport pictures for the application form of the Ghana Immigration Service. - Medical report. - Letter of recommendation from the Department of Social Welfare. - Letter of application for residence permit from NorGhaVo Ghana. - Police report from the Netherlands. Van alle documenten originelen en copieën.

De kosten bedragen 200 GHc.

Voor de duidelijkheid: De nieuwe regels…….Je mag maximaal 6 maanden op een toeristen-visum in Ghana verblijven. Daarna móet er een workpermit komen. Dit is een regel die geldt voor heel Ghana en berust niet op willekeur.

Wij hadden dus alle papieren, met uitzondering van de laatste 2 formulieren en dan gaat het feest niet door!!! NorGhaVo Ghana heeft in deze wel enige 'steekjes laten vallen': Men had ons niet verteld dat er een letter of application for residence permit nodig was. Bovendien is het eigenlijk de taak van NorGhaVo Ghana om de hele procedure te regelen. Maar we hebben gemerkt dat Musah en Peter (staf NorGhaVo Ghana) het ook niet weten. Dus dan doen we ons huiswerk maar zelf. Het is dan wel frustrerend om te moeten constateren dat je afreist naar Accra en vervolgens met lege handen terugkeert. Het is niet anders...........

Dan het ziekenhuisbezoek. Weer een hele ervaring om een ziekenhuis in Accra te bezoeken. In het Korle-Bu Teaching Hospital zag het zwart van de mensen (hahaha) en werden we getrakteerd op 4 uren wachten! Toen was het onze beurt. De second opinion kwam overeen met de diagnose die in Tamale was gesteld. Waarschijnlijk heeft Ben een bacteriële darminfectie. Wellicht dysenterie. Gelukkig niets ernstigs. Verder onderzoeken en behandeling (lab-onderzoeken/medicatie) kunnen plaatsvinden in Tamale. Mocht het dysenterie zijn, dan word je meestal (zelfs zonder behandeling) na één tot twee weken vanzelf beter. Maar de arts wacht meestal het natuurlijk verloop niet af en schrijft antibioticum voor. (Dit heeft Ben uiteraard reeds in Tamale voorgeschreven gekregen). Hoe het ook zij……vooralsnog een hele opluchting!

Ook de terugweg werd in 2 gedeelten afgelegd (Accra-Kumasi en Kumasi-Tamale). Zaterdag 16 februari keerden we huiswaarts. We vonden het fijn om terug te gaan naar de Northern Region oftewel de Nothing Region! Back to work….!

En dan staat op een zondagavond de Nederlandse pater Martin Balemans op de stoep. Deze priester verblijft al meer dan 40 jaar in Ghana. Wat bleek? Hawa had hem geconsulteerd. De strekking van haar klaagzang was geweest: 'Ben en Dees besteden al het sponsorgeld uit Nederland aan de meiden en ik krijg niks!' Het moge duidelijk zijn dat pater Balemans op onze lijn zat! Hij kon begrijpen dat wij het erg moeilijk hadden en wenste ons sterkte.

Een grappig voorval op 18 februari………We zijn op de compound en worden geroepen door Tainy (een familielid van onze huisbaas Jacco die erg vaak bij het gezin vertoeft). Wat blijkt? Aan de poort staat een vrouw of liever gezegd…..ze zit in een rolstoel. Ze spreekt slechts Dagbani, dus Tainy vertaalt het voor ons in het Engels. De gehandicapte vrouw laat weten dat er in het verleden een blanke man beloofd heeft de 'schoolfees' te betalen voor haar 'senior sister'. De bewuste blanke man is echter vertrokken uit Ghana en nooit meer teruggekeerd. Nu zag deze vrouw een andere blanke man (Ben dus) en dacht: 'Ach, laat ik aan hem vragen of hij het schoolgeld wil betalen!!!' Oh, Ghana is so funny!!! Toen we haar duidelijk maakten dat we vrijwilligers zijn en dat de sponsorgelden uit Nederland bestemd zijn voor onze straatmeiden, zei ze: 'Thank you'. Na afloop van het gesprekje, maakte Tainy ook een geintje: 'Mister Ben, you have to pay me for the translation!'

De sponsoraktie voor Paul begint de eerste vruchten af te werpen. Het geeft een fantastisch gevoel om zo'n bescheiden fijne vent zó intens blij te zien!

De meiden van stap 2 die op 22 februari hun pre-graduation hebben, starten in de week daarna op Kukuomarket. Fietsen moesten dus weer geregeld worden. Deze groep is beduidend sneller met de betaling van de eigen bijdrage van 9 GHc. De vorige groep had maanden nodig om de eigen bijdrage te betalen. Concreet: Van de 13 meiden (stap 2 en 3 samen) hebben er 10 betaald. Niet slecht! Nu moesten de 6 stage-meiden dus een fiets hebben. Dankzij de fiets-sponsoren in Nederland was de aanschaf geen probleem. Toch besloten we om onze eigen fietsen af te geven en bovendien nog 1 fiets in te zetten, die op de hoofdlokatie van NFD stond. Laatstgenoemde fiets was destijds toebedeeld aan een NFD-meisje uit de groep van vorig jaar, doch zij verdween een dag na de graduation richting Accra en wij hebben toen die fiets teruggehaald uit de community. Concreet: We hadden dus al 3 fietsen en dat betekende dat we er nog slechts 3 hoefden te kopen. Deze besparing zetten we extra in om de eigen shops straks ietwat steviger te maken. De eerste 3 fietsen werden opgeknapt door een fietsenmaker en de andere 3 fietsen werden gekocht op dezelfde lokatie als vorig jaar. Voor de duidelijkheid: Alles is natuurlijk tweedehands; of liever gezegd……..derde….vierde…..vijfdehands! Desalniettemin hebben wij ervoor gezorgd dat de fietsen in een goede staat aan de meiden werden overgedragen. Bezoekjes aan de fietsenverkopers zijn het vermelden waard: Zij beginnen zich al in de handen te wrijven als ze 2 blanken zien aankomen. Toen we vertelden dat wit niet gelijk staat aan geld en dat we bovendien 2 jaar als vrijwilliger werken in een straatmeidenproject, waren ze bereid om iets van de prijs af te doen. Betaalden we vorig jaar omgerekend 45 euro voor een fiets; nu was het prijskaartje ongeveer 63 euro. De eerste 3 fietsen zagen er prima uit en stonden na een dag te prijken in onze veranda. We besloten om de 2 kleinsten (Azara 1 en Azara 3) onze eigen fietsen te geven. De Accra-fiets gaven we aan Asia. Zij is de enige van de 6 stage-meisjes die niet heeft betaald en dat zal ook nooit gebeuren. Een paar keer zijn we op hutjesbezoek geweest, maar we voelden al snel aan dat pa de eigen bijdrage nooit of te nimmer kan (of wil) betalen. Hiervan mag Asia natuurlijk niet de dupe worden; dus we knepen maar een oogje dicht. De blijheid van de beide Azara's zullen we nooit vergeten…….Zij begonnen spontaan te zingen: 'Thank you Ben and Dies; may God bless you!' De eerste 3 fietsen werden dus bij ons thuis opgehaald; de andere 3 fietsen werden gekocht bij de fietsenmaker langs de kant van de weg. Met Adam Rafia, Akiti en Rabbie gingen we op pad en ook deze 3 jonge dames waren erg in hun nopjes met de fiets. Het is zo heerlijk om die meiden zó blij te zien!

En dan ineens zijn de voeten van Ben veranderd in olifanten-pootjes! Dik, gezwollen en opgezet! Aangezien we de bevindingen van het ziekenhuis in Accra gingen doorgeven aan het ziekenhuis in Tamale en de buikklachten wederom bespreekbaar werden gemaakt, werd tevens het hoofdstuk voeten aangeroerd. Verschillende lab-onderzoeken vonden plaats. Bovendien werd er 'gecheckt' op hart, lever en nierfuncties. Ja, als er een 'witte' in de privékliniek verschijnt, worden alle registers opengetrokken! Alle uitslagen zijn goed! We krijgen een beetje het gevoel dat de arts ons aan het lijntje houdt, d.w.z. aan het financiële lijntje! Zijn nieuwe privékliniek is pas sinds kort operationeel en een witte is nou eenmaal een goede klant!

Taiba (de supervisor sewing op Kukuomarket) is een prima kracht. We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Zoals bekend is respect voor de ouderen in de Ghanese cultuur erg belangrijk. Iedereen spreekt ons dan ook altijd aan met mister Ben en madam Dies (men kan Dees niet uitspreken, om maar te zwijgen van Desirée). Echter……Taiba maakt het wel erg bont. Vanaf het eerste moment heeft zij ons 'grandfather' en 'grandmother' genoemd! Toen we vroegen om ons gewoon Ben en Dees te noemen, (anders voelen we ons zo oud), schoot ze in de lach. Haar reactie: 'I will try, but please give me some time'………

Nooit verwacht, maar toch gekomen............Het is gelukt om met Hawa 'on speaking terms' te komen. We organiseren een bijeenkomst en gaan samen met Hawa 'om de tafel'. Natuurlijk is Paul ook van de partij. Ben (altijd wel in voor een geintje) hangt een bord op z'n buik met daarop de woorden: 'If you shout, I go'…….Paul vond het erg grappig en moest er om lachen: Hawa echter reageerde met: 'I don't understand'. We hopen op een goed gesprek; een 'opening', maar helaas………..dat was ijdele hoop! We proberen haar voor de zoveelste keer duidelijk te maken dat de sponsorgelden uit Nederland bestemd zijn voor onze meiden en dat we iedere cedi kunnen verantwoorden. Bovendien was het in feite helemaal niet onze taak om aan fondsenwerving te doen in Nederland. Dit hebben wij als eigen initiatief opgepakt. De filosofie van NorGhaVo onderschrijven wij volledig: Het gaat om je kennis en niet om je geld! We zijn vrijwilliger en geen sponsor! Tot juli 2007 hebben wij alles in harmonie besproken en uitgevoerd. Na ons verlof hebben we de taken verdeeld. Hawa en Paul stap 1; Ben en Dees stap 2 en 3. Het doel van de taakverdeling was om er voor te zorgen dat Hawa alvast een gedeelte van het NFD project (stap 1) zelfstandig en naar eigen inzicht kon managen. Voor stap 1 beschikte Hawa over een eigen budget. Alle wezenlijke werkzaamheden van stap 2 en stap 3 zijn door ons volledig met Hawa besproken. En dat laatste was niet gemakkelijk, omdat zij geen contact meer wilde. Doe het dan maar eens goed!!! Mails werden niet beantwoord; geschreven notities werden voor onze ogen kapot gescheurd enz. enz. Als ze het niet meer weet, is het enige dat ze zegt: 'I don't know anything; I don't understand you; I want to change the policy; you don't want to follow the process' enz. enz. Ze schreeuwt als een bezetene! Hoewel de meiden wel gewend zijn aan haar scheldpartijen, merken we duidelijk dat zij aan onze kant staan. Zij blijven herhalen: 'mister Ben and madam Dies, don't mind her, madam Hawa is crazy!'De girls gaan voor ons door het vuur! Hoe het ook zij….de deur zit potdicht, terwijl wij hadden gehoopt op een deur op een kier!

En dan ineens, zomaar 'out of the blue' belt Hawa weer op en informeert naar de health van Ben. Ze is onvoorspelbaar! Ze wil geen contact meer, maar belt ons plotseling steeds vaker weer op. Ze laat weten dat ze een 'local medicine' voor de gezwollen voeten van Ben kan regelen via de 'principal' van haar school. Toevallig had Jallof (a friend at the Cultural Centre in Tamale) ons net beloofd om een 'local medicine' (een bepaald kruid) te gaan halen in de bush. Dan laat Hawa weten dat ze haar droom gaat realiseren: Een nieuw NFD-gebouw; een hostel. Ze zou geld hebben gekregen van een organisatie in Ghana en van mensen uit Noorwegen. Ze is zó enthousiast dat ze al meteen zand, stenen en cement wil gaan kopen. Natuurlijk mag ze haar dromen hebben, maar het is absoluut onhaalbaar. Wij aanhoren alles braaf en zeggen slechts: 'We wish you good luck!'

Steeds vaker zijn er waterproblemen. Soms wel 4 keer per week horen we: 'They locked the pipe'. Als Ben op een dag de waterrekening gaat betalen (bij een kantoortje met de naam: 'Pay your waterbill here') en hij de mensen vraagt naar de oorzaak van de problemen, krijgt hij te horen dat er technische storingen aan ten grondslag lagen, maar……..vanaf nu zouden de waterproblemen tot het verleden behoren. Ben gaat naar huis en……….er is geen water!!!

En dan is het 22 februari en vindt de pre-graduation plaats voor 6 NFD-meisjes (5 hairdressing en 1 weaving). 8 maanden stage zijn alweer voorbij. Hoewel wij Hawa hadden uitgenodigd, kwam zij niet opdagen. Deze happening vond weliswaar niet plaats op de hoofdlokatie van NFD, maar het is toch niet leuk als de 'director' ontbreekt. Helaas moest teacher Paul verstek laten gaan, omdat hij nou eenmaal een baan heeft en moet lesgeven. Ook madam Juliet (stagebegeleider weven) ontbrak. Zij had iemand anders (in haar plaats) gestuurd. De meiden zelf hadden hun caretakers uitgenodigd. Sommigen waren present; anderen niet. (Asia's family kwam uren te laat; de happening was toen al afgelopen). De viering vond plaats op de stageplek hairdressing en begon met 'prayers'. De matjes werden uitgerold en iedereen was verzonken in gebed. Deze matjes komen uit de moskee en je mag er alleen op blote voeten overheen lopen. Uiteraard is dit bij ons bekend, maar door al het gedoe vergaten we dit. We gingen dus beiden de fout in en werden dus vriendelijk verzocht onze slippers even uit te doen. Na het bidden, volgde de 'diploma-uitreiking'. Ieder meisje kreeg 2 certificaten: 1 namens de stageplek en 1 namens NFD. Een pre-graduation is simpeler van opzet dan een echte graduation. Bij een pre-graduation ligt het accent dus op bidden (voor deze moslim-meisjes was er een imam uitgenodigd) en certificaatuitreiking. Toch was er ook nog een speech, een beetje muziek en konden de meiden dus nog even swingen in hun allermooiste outfit. Toen Ben ging dansen, was het hek van de dam. Er werd gejoeld en geapplaudiseerd. Een dansende oude, blanke man is niet alledaags! Ben deelde de certificaten uit (in glimmende, glanzende, goudkleurige lijstjes) en hield de speech (die door de imam in het Dagbani werd vertaald). Dees maakte foto's en hield zich bezig met het troosten van de meiden. Zij zijn namelijk niet gewend om zóveel aandacht te krijgen. Gevolg: Links en rechts werd een traantje weggepinkt. Dan nog onze traktatie op een mineral (een flesje échte limonade) én de fiets om vanaf 25 februari naar Kukuomarket te kunnen gaan. Kortom: Stralende middelpunten!

Op 24 februari vond de echte graduation plaats van de attachment hairdressing. Voor deze graduation in vol ornaat met dans, muziek e.d. hadden onze NFD-meiden bewust niet gekozen. Zij hadden de voorkeur gegeven aan de meer eenvoudige versie van 22 februari in de vorm van een pre-graduation. (Bidden en certificaatuitreiking). Bovendien hebben onze meiden slechts 8 maanden stage gelopen; hun collega's hadden maar liefst 3 jaar gewerkt in de shop van madam Mariam. Desalniettemin waren de NFD-meiden hairdressing en wij wél van de partij!

Op zaterdag 23 februari is er een PTA (Parents Teachers Association). Dit betekent dat we samen komen met de ouders/verzorgers van de meiden van Kukuomarket, om te praten over de eigen shop die in juli gerealiseerd moet zijn. Wij kregen vrijdag 22 februari laat in de middag bericht dat er de volgende ochtend (notabene zaterdagmorgen) om 9.00 uur een PTA bijeenkomst zou zijn. De ouders/verzorgers denken dat wij op afroep beschikbaar zijn en onmiddellijk kunnen opdraven. Aangezien het over de eigen shop zou gaan, leek het ons verstandig om ook Ishmel uit te nodigen (de microfinancierings-deskundige). Hij liet ons weten dat het 'te kort dag was'. Hij had reeds andere dingen gepland. Voor ons gold natuurlijk hetzelfde, maar toch gingen wij maar weer naar NFD. Paul was aanwezig; Hawa liet even haar gezicht zien. Om 10.00 uur kwam de vader van Salamatu; daarna de tante van Suhayini en omstreeks 10.30 uur kwam de vader van Hadidja en Hawa aanzetten! We lieten duidelijk voelen dat de 'African time' (te laat komen dus!) niet altijd leuk is! Bovendien lieten we merken dat deze vergadering absoluut zinloos was, omdat Ishmel ontbrak. Met ons engelengeduld werd wederom uitgelegd hoe we de aankomende 5 maanden te werk zouden gaan. Eind februari moeten wij van ieder meisje weten waar zij haar eigen shop wil hebben. Samen met Ishmel zullen we dan gaan bekijken of deze locatie de juiste is. Komen er genoeg klanten? Is het een legale plek? Enz. enz. We vertelden ook dat de 7 Kukuomarket-meisjes m.i.v. 25 februari gezelschap krijgen van de 6 stage-meisjes. Laatstgenoemde 6 dames hebben hun pre-graduation gehad op 22 februari en zullen de 25e starten op Kukuomarket. Dan hebben we dus in totaal 13 meiden en voor deze 13 meiden hopen we in juli hun eigen shop te hebben gerealiseerd. We spraken over het type shop/het type van de stretcher. Gingen we in eerste instantie uit van 4 houten palen met een dakje van stro of zink, nu kunnen we waarschijnlijk - met dank aan Nederland - houten kiosken verwezenlijken. We zijn doende om prijsopgaven van timmerlieden te vergelijken. De prijs van 1 wooden kiosk zal liggen tussen de 325 en 465 GHc. Deze kiosk kun je afsluiten. Ter vergelijking: Een open stretcher (pavilion) kost ongeveer 195 GHc. Voor één metalen container op Kukuomarket hebben we vorig jaar ongeveer 800 GHc betaald. Tevens lieten we weten dat we ook alle materialen moeten aanschaffen. 1 weaving-girl 'kost' 500 GHC; 1 sewing-girl 'kost' 350 GHc en 1 hairdressing-girl 'kost' 150 GHc. Dan opperen wij het volgende: Wij kopen alle materialen en de ouders/verzorgers maken de stretchers zelf. Op deze manier kunnen wij maar liefst 650 GHc arbeidsloon uitsparen. De strekking van ons betoog was: 'Je hebt allemaal 2 handen en een hele grote familie! We don't ask money; we only ask your labour!!!' Het wordt hoog tijd dat deze ouders/verzorgers ook eens iets gaan doen! Met slechts zitten onder de mango-boom en bidden tot Allah kom je er niet! Tot nu toe hebben zij werkelijk niets gedaan en nooit één cent betaald! Het hele traject is gratis geweest! Tenslotte lieten we weten dat wij al sinds juni vorig jaar wachten op de eigen bijdrage van de fietsen van Feruza en Rohana. Toen we vertelden dat we vorig jaar 45 GHc betaalden voor een fiets en nu 63 GHc, keek men ons ongelovig aan. Zoals altijd knikte men braaf en beloofde beterschap, maar….wij weten inmiddels wel beter!

25 februari was een dag met een 'gouden randje'. We kregen bericht uit Nederland dat iemand had gedoneerd voor de eigen shops van de meiden (microkredieten). Deze persoon had zijn 60e verjaardag 'gebruikt' om ons project te promoten en financieel te steunen. We vielen compleet stil……Dat iemand in Nederland op zijn 60e verjaardag aan ons projekt denkt, is werkelijk onvoorstelbaar! Ook was het de dag waarop de 6 stage-meisjes startten op Kukuomarket (1 weaving; 5 hairdressing). Nu zitten al 'onze' 13 meiden in de containers. De weefmaterialen die we enkele weken thuis hadden opgeslagen uit veiligheidsoverwegingen (vanwege het meenemen door Hawa) werden door ons weer teruggelegd, aangezien we niet meer verwachten dat dit nogmaals zal gebeuren. Voor de 6 nieuwelingen hielden we een kleine meeting om het reilen en zeilen uit te leggen. Als een soort welkom besloten we om materialen sewing aan te schaffen en de sewing-meisjes opdracht te geven om kleding te maken voor de 6 nieuwelingen. Nou dat viel in goede aarde! Verder brainstormden we o.a. ook over het promoten van Kukuomarket. Om klanten te trekken, besluiten we dat de eventuele klanten voor hairdressing de eerste maand op een wisselende dag in de week - gedurende een paar uurtjes - niet hoeven te betalen. Natuurlijk kunnen we ook flyers maken en deze overal gaan ophangen. Verder vragen wij de dames na te denken over de lokatie waar zij in juli hun eigen shop willen hebben. Toen werd het tijd om materialen hairdressing te gaan kopen. De hairdressing container was namelijk nog helemaal leeg. In juni waren weaving en sewing begonnen, nu was eindelijk ook hairdressing operationeel. Oké materialen kopen dus…..We sjouwden uren over de markt , maar het resultaat mocht er zijn: Van spiegel tot wasbak en van rollers tot kammen en van handdoeken tot shampoo/conditoner en van extensions tot plastic stoeltjes voor de klanten blablabla……. Op zo'n moment gaan onze gedachten naar de sponsoren in Nederland. Konden zij ons maar eens zien. Lopend in de bloedhete zon en ervoor zorgend dat deze meiden hun hairdressing container kunnen inrichten. Op het NorGhaVo-kantoor wachtte ons nog een verrassing. In december j.l. hadden mensen uit Sevenum van de Stichting 'Vrienden van Christopher' ons bezocht (thuis en op het projekt). We hadden samen een leuke dag doorgebracht. Een aantal door hun gemaakte foto's vonden we dus in ons postvakje. Erg attent! Er was slechts 1 minpuntje die dag (en dat is niet veel op een doorsnee-dag): Ayisha, één van de supervisoren op Kukuomarket liet ons weten dat haar materialen uit de sewing container waren gestolen en verknipt door onze sewing-meiden. Toen wij de dames hierop aanspraken had natuurlijk niemand het gedaan. Sterker nog……De meiden reageerden met: 'Madam Ayisha is telling lies!' Wie moet je nu geloven?

Op 27 februari kregen we bezoek van Jan Snel uit Sevenum (één van onze eerste Ghana-contactpersonen met een project in Bolgatanga). Een paar keer per jaar reisde Jan af naar Ghana. Op weg naar Bolgatanga, hield hij dan telkens stop in Tamale. Hij is dus inmiddels onze trouwste bezoeker geworden. In anderhalf jaar tijd mochten wij hem reeds 3x verwelkomen. Deze keer lieten we hem de containers op Kukuomarket zien. Natuurlijk was zijn 'driver' Sadik ook van de partij. De meiden vonden het prachtig om zo'n grote witte man te zien! De kleinste van het stel (Azara 3, ongeveer 12 jaar) vroeg aan Jan: 'What's your name? My name is Azara'.Ze vond het helemaal geweldig toen ze met die - in haar ogen - 'reus' op de foto mocht. Reactie Jan: 'Now you have to marry me!'

Zowel de meiden, als Job lieten ons weten dat er muskieten in onze auto zitten. Als de auto 's avonds op de compound staat, is het belangrijk om de ramen goed te sluiten. Maar als de auto gewassen wordt en er wellicht ietwat water in de auto achterblijft, is dit tevens een ideale broedplaats voor de muskieten. Vervelend!

Als wij zelf water hebben, brengen wij dagelijks 2 jerrycans water naar de meiden op Kukuomarket. (Daar is namelijk noch water noch elektriciteit). Nu echter hebben we 13 meiden i.p.v. 7 en dat betekent dat we nóg meer water nodig hebben. Zeker hairdressing verbruikt veel (haren wassen klanten e.d.). We besloten dan ook om extra jerrycans te kopen en dagelijks met 4 exemplaren richting containers te gaan.

En nog steeds is er geen baby bij teacher Paul en juf hairdressing Abena. Sinds begin februari wachten we in spanning af. We maken geintjes richting Paul: 'Hoe zit het met je telling? En jij wil mathematics and statistics gaan doen op de University?' Reactie Paul: 'The doctor is counting; I follow the reports of the hospital!' Iedere week weer is zijn respons: 'Maybe next week.......by His Grace'.....Geduld is een schone zaak!

Februari konden we in ieder geval positief afsluiten: We konden gelukkig een punt zetten achter onze frequente ziekenhuisbezoekjes. Ben is weer helemaal beter! Voor zijn gezwollen voeten had hij de normale medicatie vergezeld laten gaan van de 'local treatment'. 'A friend' (Jallof, teacher djembé op het Cultural Centre) had via via 'local medicine' geregeld: Kruiden uit de bush! Deze kruiden waren samengeperst tot een soort zwart staafje. Op een gladde, platte steen werd limoensap uitgeperst en met het zwarte staafje werd over de steen gewreven. Het spul dat vrijkwam, werd op de voeten van Ben gesmeerd. Resultaat: Twee pikzwarte voeten! Het moge duidelijk zijn dat hij veel bekijks had en dat iedereen er enorm om moest lachen: 'A white man with two black feet!'

Ook lijkt Hawa de strijdbijl een beetje te hebben begraven. Onze huisbaas Jacco heeft op haar ingepraat. In ieder geval belde ze weer op (al was het maar om te informeren naar de gezwollen voeten van Ben), maar het doet ons deugd! En ach…..feit blijft natuurlijk dat het bij haar schort aan opleiding en dat ze absoluut geen teamworker is! Maar….ze is dus weer on 'speaking terms'! Of hebben we te vroeg gejuichd? De inkt is nog niet opgedroogd, of…….we krijgen via via te horen dat ze zonder overleg een paar dagen naar Accra afreist. Het is toch een vermoeiende tante hoor!

Verder zijn we weer 'om de tafel' gaan zitten met Ishmel, de microfinancierings-man en hebben hem al enkele lokaties laten weten waar onze meiden zich willen gaan settelen. Tevens prijsopgaven vergeleken van timmerlieden die de houten kiosks van de meiden zullen gaan maken. De eerste timmerman is Saani. Hij woont op Kukuomarket en heeft tijdens de bouwperiode van de containers (april-juli 2007) veelvuldig de helpende hand toegestoken. De tweede gegadigde is Steven, de broer van Jacco (onze huisbaas) en Job. We hebben bovendien de caretakers van de meiden benaderd, met het verzoek om eindelijk ook eens iets te gaan doen voor ons. Het hele NFD-traject is gratis en men heeft nooit iets bijgedragen. Dit was een prachtige gelegenheid om te vragen 'for free' te komen timmeren. En warempel…….Via via kregen we te horen dat de oom van Suhayini wilde helpen. Hij is carpenter en zou bereid zijn om gratis te werken. Uiteraard zullen wij alle materialen betalen. We konden het bijna niet geloven! Misschien kunnen we dan zelfs nog een soort veranda/afdakje aan de houten kiosk realiseren! Aangezien we het niet konden geloven, besloten we hem dan ook thuis te gaan bezoeken. Suhayini ging met ons mee om de weg te wijzen. En inderdaad….Hij was niet bereid om voor 13 meiden gratis te werken, maar slechts voor zijn nichtje Suhayini. Maar we merkten dat hij ons toch wel tegemoet wilde komen. Zowel timmerman 1 (Saani) als timmerman 2 (Steven) vragen omgerekend 50 euro voor workmanship per kiosk. Deze oom Isaah van Suhayini was bereid om voor omgerekend 20 euro workmanship te werken voor de resterende 12 kiosks. Binnenkort zullen we feedback geven. De laatste dag van februari stond o.a. in het teken van het promoten van de nieuwe aanwinst op Kukuomarket, namelijk: hairdressing. Uit het oogpunt van 'public relations' was een kappersbeurt tussen 10.00 en 12.00 uur voor een ieder gratis! We denken erover om dit de eerste maand te handhaven en de dag in de week waarop dit plaatsvindt, te laten rouleren. Tenslotte kregen Taiba en Ayisha (de beide supervisoren van Kukuomarket) voor de eerste keer 'salaris'. Tot nu toe hadden zij gratis hun diensten aangeboden, maar vanaf nu betalen wij beiden 25 GHc per maand.

Beste mensen in Nederland, dit was ie weer…………..Tot de volgende keer! Warme groet, Ben en Dees