Nieuwsbrief 14                                       September 2007

De eerste 12 dagen van de maand september zijn we nog op verlof in Nederland.

Het werd gelukkig rustiger. Alles wat we ons hadden voorgenomen te doen in Nederland, was min of meer wel gelukt. De laatste anderhalve week werd gevuld met enkele ‘afscheids’etentjes, ‘bye bye’telefoontjes en/of mails cq bezoekjes. Er werd gelezen, gewandeld en gefietst en er werd gebrainstormd over NFD. De opening van het academisch jaar bij onze ‘buurman’ (Erasmusgebouw/ Radboud/ universiteit) werd bijgewoond.

Op 4 september verzorgden we onze NFD-presentatie. Deze was bedoeld voor zowel mensen uit onze eigen kring als ook de paters van Berchmanianum. Een bijzondere setting! Voor diegenen die deze presentatie niet konden bijwonen: Foto’s staan op de site. Maar ach…..je kunt nóg zoveel vertellen, schrijven, of foto’s laten zien, écht delen kun je het vaak niet, omdat je de ziel van Afrika nu eenmaal niet kunt overbrengen!

We gingen naar de stad en propten onze koffers vol met…………..drop!!!! (en natuurlijk met Nederlandse cadeautjes voor onze vrienden in Ghana).

Natuurlijk hoorden we ook wel eens nieuws uit Ghana. Zoals die ene keer…………Noord-Ghana zou te kampen hebben met overvloedige regenval. Toen we ons er in gingen verdiepen, bleek dat het ging om het noorden van de Northern Region (Tamale ligt in het midden van de Northern Region) en om de hele Upper Region (Upper East en Upper West). Natuurlijk een drama voor vele mensen! We lazen dat Ghanese genie-troepen waren ingezet om weggeslagen bruggen en wegen te herstellen. Het is wrang te moeten constateren dat de eerste oogst is mislukt door de grote droogte en de tweede oogst nu mislukt is vanwege teveel regen!

Op 8 september hadden we richting Schaijk willen gaan, i.v.m. het bijwonen van een reünie van NorGhaVo. Aangezien we geen vervoer hadden en 4 dagen voor vertrek stonden naar Ghana, hebben we dit maar ‘gecanceld’. 9 september waren we wel present bij een familiefeest. Een mooie afsluiting van onze verlofperiode!

6 weken Berchmanianum waren voorbij. We hadden veel mensen leren kennen: natuurlijk de priesters, maar ook het keukenpersoneel, of de mensen van de linnenkamer, technische-en huishoudelijke dienst, administratie en receptie. Een dank-jullie-wel is hier op z’n plaats! We hebben gesmuld van het heerlijke Nederlandse eten en onze kleding was eindelijk weer eens schoon en fris, dankzij de wasserij. De technische dienst had de opdracht gekregen om een steenmarter te verwijderen, die - boven ons hoofd op zolder – zorgde voor overlast (het doorknagen van kabels e.d.). Of het gelukt is, is ons niet bekend.

Ja, 6 weken Nederland, 6 weken Nijmegen, 6 weken Berchmanianum voorbij………………………….We kunnen het kort en bondig samenvatten: Het was fijn om in Nederland te zijn, maar het is nóg fijner om terug te gaan naar Ghana!

12 september………….Terug naar Ghana!

Met de Schipholtaxi van Nijmegen naar Schiphol. Eénmaal op de luchthaven aangekomen, bleek dat onze bagage toch wat overgewicht had. Opnieuw herverdelen dus, tas kopen en inpakken. Onze vlucht Amsterdam-Accra verliep voorspoedig. Bij de ‘Immigration’ moesten we - zoals gebruikelijk – lang wachten. Tijd voor Ben dus om zijn eerste Ghanese ‘social talk’ te starten. Toen Ben de ‘officer’ vertelde over ons project NFD en het fenomeen ‘Kayayoo-girls’ aankaartte, kreeg hij te horen dat er onlangs een Kayayoo-girl geboeid was afgevoerd door de ouders. Blijkbaar alleen op deze manier slaagden zij erin om hun dochter weg te halen uit het Zuiden en terug te brengen naar het Noorden, waar zij gedwongen werd om te trouwen. Triest!

Na anderhalve dag Accra gingen we met de bus naar Kumasi. Tijdens deze busrit werden we gebeld door Job (de jongen van onze compound). Hij had een wel heel bijzondere vraag…………….’Kon hij alvast ons muskieten-net wassen?’ Het is toch niet te geloven! We wisten wel dat Job heel blij was dat we weer terug kwamen, maar dit……………………… een gebaar dat eigenlijk een vorm was van: ‘You are most welcome!’

Onderweg werden we ingehaald door een busje (met sirene). Het bleek te gaan om het transport van gedetineerden. De boevenwagen dus…………De mensen stonden rechtop in de wagen en staken hun vingers door de tralies naar buiten. Men keek ons recht in het gezicht.

Na anderhalve dag Kumasi per van/truck naar Tamale. We hadden op de heenweg namelijk in Kumasi een hotelmanager ontmoet, die erg veel belangstelling had voor ons project.  Deze vrouw liet ons toen weten veel spullen voor NFD te hebben (kleding, kappersspullen e.d.). Ze wilde ons dit graag geven. Er werd dus afgesproken om haar – na onze verlofperiode op de terugweg – weer te bezoeken. Zij zou dan een klein vrachtwagentje hebben geregeld. En ze had woord gehouden! Ook werden we voorgesteld aan haar vader (hoteldirekteur en oud-burgemeester van Kumasi en Takoradi). Deze man had een duidelijke mening over Noord-Ghana:……… ‘De mensen daar zijn lui. Dat de ouders hun kinderen niet naar school sturen, is puur eigenbelang.  Kinderen zonder enige vorm van scholing blijven namelijk in het Noorden. Als ze ‘educated’ zijn, vertrekken ze richting Zuiden’……..

Hoewel er ongetwijfeld een kern van waarheid in deze woorden schuilt, is het natuurlijk wel erg ‘kort door de bocht’ geredeneerd en betuigt het niet echt van genuanceerd denken. Hoe het ook zij…………Wij werden verblijd met zakken kleding, schoenen, materialen voor sewing en hairdressing. Toen we onze dank uitspraken: ‘We really don’t know how to thank you’, luidde het antwoord: ‘’Thank the Allmighty!’

Samen met een chauffeur, alle spullen en wij zelf gingen we op weg naar Tamale. Terug naar ‘the Northern Region’, of zoals iemand het eens formuleerde: ‘The Nothing Region’.

Terug naar NFD; terug naar onze meiden en hun toekomst, want…………Íf you educate a man, you’ll educate a man; but if you educate a girl, you’ll educate a nation!’

Zoals reeds gemeld in het begin van deze nieuwsbrief, is het noorden van Ghana getroffen door overstromingen. Voor wat betreft de regenval: Sinds begin augustus heeft het in het noorden van Ghana overvloedig geregend. Het regenseizoen loopt ongeveer van april tot oktober. Dit jaar echter liet de regen op zich wachten, maar vanaf augustus viel er téveel regen in té korte tijd. Getroffen gebieden: Het noorden van de ‘Northern Region’ en de ‘Upper West’ en ‘Upper East’. Aangezien wij in het midden van de ‘Northern Region’ wonen, is ons deze overlast gelukkig bespaard gebleven. Concreet: Zo’n 100 km. ten noorden van Tamale begint de ellende! Op de terugreis zagen wij echter ook in de omgeving van Tamale dat de rivieren buiten hun oevers waren getreden. Overal een hoge waterstand………Bomen en schamele huisjes stonden in het water. Na onze presentatie in Nijmegen op 4 september j.l. hadden we van Jan Snel uit Sevenum (die een project heeft in het noorden van Ghana/Bolgatanga), al vernomen dat het in die streek behoorlijk mis was. Op dat moment werd er door de Nederlandse kranten nog geen aandacht besteed aan deze situatie. Inmiddels is gebleken dat het alsnog nieuws is geworden in Nederland.

Maar liefst 260.000 mensen bleken getroffen te zijn door de watersnood en 20 mensen zijn omgekomen.

Ons huis dat aan een onverharde zandweg ligt, troffen we aan zoals we het hadden achtergelaten. Alleen de ‘dirt road’ was een ‘wet road’ geworden. De zandweg was drassig; overal stonden plassen water en de jeep zakte erin weg…………

Ook vernamen we dat er in het uiterste noord-oosten van Ghana aan de grens met Togo een stammenoorlog was uitgebroken. De politie had de zaak niet meer onder controle en had assistentie gekregen van militairen. Gelukkig merken we hier in Tamale niets van dit alles!

En dan het weerzien…………………………Een echte warme Ghanese deken!

Overal hoorden we: ‘We thank God that you are back!’ ‘You are most welcome!’ ‘We missed you!’ De mensen op de compound; de staf van NorGhaVo; de NFD-meiden; de teachers; de vrienden en bekenden uit Tamale….iedereen gaf ons het gevoel méér dan welkom te zijn!

De door ons meegebrachte Nederlandse cadeautjes vielen uitermate in de smaak!

Ook maakten we kennis met de compound-opvolgster van Maartje, namelijk de Nederlandse Annelies. Zij zal 3 maanden op de compound wonen in het gastgezin van Jacco en Suzy en geeft als NorGhaVo-vrijwilligster computerles op 2 verschillende lokaties.

De eerste paar dagen hebben we nodig gehad om de Ghanese ‘draad’ weer op te pakken.

Het was weer even wennen……….Bloedheet; veel stroomuitval en behoorlijk lek gestoken door de muskieten. De eerste klus bestond uit het sorteren van kleding. Deze kleding (gekregen van een hotelmanager in Kumasi) werd door ons in 1 dag gesorteerd. Er leek geen einde te komen aan de stapels! Het was één grote bende, maar ja……wat wil je ook….als je een hele van/truck vol met spullen mag uitzoeken!

De verdeling van de kleding was een hoofdstuk apart. De ‘local donor’ had ons een briefje meegegeven waarop stond vermeld dat het ‘used clothes for the needy’ betrof. Dat er geen gebrek aan ‘needy’ is, moge duidelijk zijn. De hele ‘Northern Region’ is behoeftig! We verdeelden de kleding onder de meiden van NFD (educatie/stage/containers), maar we gingen ook de ‘community’ in. We werden vergezeld door Job, aangezien hij ter plekke de weg kent.

In de ‘community’ vlogen de mensen als uitgelaten jonge honden op de spullen af! Een hoogzwangere vrouw (verkracht; doofstom) werd ‘verblijd’ met enkele luierpakjes. Een intriest gezicht; een flauw lachje om haar mond………………

De meiden op Kukuomarket sprongen van blijdschap meters de lucht in. Aangezien de dames van ‘sewing’ de kleding ‘op maat’ kunnen maken, werd direkt gestart met lostornen, knippen en verstellen. Een té groot kledingsstuk werd in een handomdraai passend gemaakt. Op die manier kregen zij al snel een nieuwe ‘garderobe’ en deze werd ons vol trots getoond! De stralende gezichten spraken boekdelen! Iedereen was ‘happy’! Maar………….hoe kregen ze nou al die spullen mee naar huis? Geen enkel probleem……….Je trekt gewoon een hele serie kleding over elkaar heen aan!!!

De meiden van de stageplekken gingen kieskeuriger te werk. Slechts een gedeelte van de kleding kon de goedkeuring van de dames wegdragen. Ja, zo zie je maar weer……………

De lokatie Kukuomarket begint vol te stromen met andere containers. Iedereen probeert z’n kostje bij elkaar te scharrelen. We krijgen dus steeds meer contact met de ‘omwonenden’. Zo ook met Aysia. Zij is 22 jaar en heeft een ‘sewing’-achtergrond. Tijdens onze verlofperiode heeft ze aangeboden om de meiden van ‘sewing’ enigszins bij te schaven cq een oogje in het zeil te houden. We zijn erg blij met haar. Overigens……….Ze bleek een zus te zijn van teacher Paul. Maar ja……iedereen zegt hier al snel: ‘He is my brother’. Inmiddels weten we dan ook dat we moeten vragen: ‘Same father; same mother?’ En ja wel hoor…….ze bleek een nichtje te zijn!

Tamale Teaching Hospital is voor ons inmiddels bekend terrein. Regelmatig laat Ben daar zijn bloeddruk opmeten. Niets verontrustends, maar toch een vinger aan de pols houden.

13 september: Begin van de Ramadan. Voor onze moslim-meisjes breekt een zware tijd aan.

Na zonsondergang en voor zonsopgang mag slechts gegeten worden. Iedere nacht omstreeks 2.30 uur passeert een trommelaar ons huis. Hij wekt de moslims. Dit heeft als doel om de mensen eraan te herinneren dat ze nog een paar uurtjes de tijd hebben om te eten, aangezien de zon bijna opkomt.

Ook de Ramadan sijpelt door op de stageplek ‘hairdressing’. Normaal gesproken dragen de NFD-meiden een uniform. Deze tuttige jurk bedekt net de knie. Tijdens de Ramadan is het niet geoorloofd om met blote onderbenen te lopen. Gedurende deze periode mag er dus geen uniform gedragen worden. De outfit bestaat tijdelijk dan ook uit lange rokken/omslagdoeken tot de enkels. Maar de Ramadan-regels gaan nóg verder………………….Bepaalde handelingen van het kappersvak mogen gedurende deze periode van het ‘vasten’ niet uitgevoerd worden. Concreet betekent dit dus dat je in één oogopslag ziet wie moslim is of wie een christen is. Onze NFD moslim-meisjes zaten dus ‘met de handen over elkaar’ en deden niets. Werkelijk onvoorstelbaar!

Job (de jongen op de compound die huishoudelijke klussen klaart), liet weten dat hij belangstelling heeft om in het leger te gaan. Zijn plannen om in de ‘agriculture education’ verder te gaan, zijn hiermee van de baan. Job ‘in the army’…….Eerst zien en dan geloven!

Kort daarna werd Job geveld door malaria. Aangezien zijn broer Jacco afwezig was, konden de noodzakelijke medicijnen niet worden betaald. Een beroep doen op ons was natuurlijk niet tevergeefs!

Een hele bijzondere vermelding:

Op 21 september vertrok huisbaas Jacco voor 3 weken naar Nederland! Dankzij de geweldige inspanningen van Maartje (een NorGhaVo-vrijwilligster die 6 maanden bij Jacco en Suzy in huis heeft gewoond), kreeg Jacco de mogelijkheid om ‘zijn vleugels uit te slaan’. Doel van zijn bezoek aan Nederland is: Zijn project promoten (hij is projectleider op het gebied van jeugd en vrouwenontwikkeling in rurale gebieden). Verder probeert hij vrijwilligers en sponsoren te vinden. Dat dit een geweldige kans voor hem is moge duidelijk zijn. Hoewel hij binnen het Afrikaanse continent wel gereisd heeft, is hij nog nooit daar buiten geweest. Aangezien hij al jaren fungeert als gastgezin voor Nederlandse NorGhaVo-vrijwilligers is het natuurlijk ook goed om eens te ervaren uit welke setting deze Hollanders nu eigenlijk komen. Als iemand dit verdiend heeft is Jacco het wel! Deze bescheiden, intelligente en zeer genuanceerd denkende man zal absoluut nog ‘rijker’ terugkeren. In Nederland zal hij een presentatie houden over zijn project ‘Community Partnership for Youth & Women Development’ (CPYWD). Een paar dagen voor zijn vertrek vroeg hij ons de ‘try-out’ van de presentatie bij te wonen op zijn kantoor op de compound. Een soort generale repetitie! Hij vroeg ons te kijken met Nederlandse ogen en hij wilde feedback van ons krijgen. We moesten kijken naar inhoud en lay-out. Samen met Annelies deden we wat hij ons vroeg. Op wat ‘puntjes op de i’ na, konden we hem alleen maar complimenten geven!!! Een prachtige presentatie met alle ‘ins-and outs’!

Jacco is duidelijk ‘bovengemiddeld Ghanees’. Hij is zich echter heel goed bewust van het feit dat de meeste mensen het minder goed hebben getroffen. Hij weet dat opgroeien in Ghana niet gemakkelijk is; soms zelfs bijna onmogelijk. Aan het begin van zijn presentatie verwoordde hij dit als volgt: ‘Growing up in Ghana is like a monkey finding food on the ground, while the goat climbes a tree to find its food!’ Mooi hè?!

Behalve met nieuwe NorGhaVo-vrijwilligsters maakten we ook kennis met een paar vrijwilligsters van ‘Meet Africa’. Zij wonen echt in een lemen hut. Dat ze er soms even ‘helemaal doorheen zitten’, moge duidelijk zijn. Wat kun je meer doen dan je telefoonnummer geven en zeggen dat ze altijd welkom zijn bij ons thuis?! (Of om met de woorden van Ben te spreken: ‘Welkom voor een ggg………een gratis goed gesprek!’)

Onze jeep ging in de revisie: Een oude schade werd hersteld (spuitwerk) en maar liefst 3 spijkers werden uit een autoband gehaald. Toen er rook uit de motorkap kwam, werd het tijd om Francis te bellen (onze Ghanese vriend, de automonteur). Wat bleek? Er zaten twee grote gaten in de radiateur en dat veroorzaakte een enorme lekkage. O, o, die Ghanese wegen…….

Francis is iemand die altijd voor ons klaarstaat. Hij is werkelijk geweldig!

Wij waren uiteraard erg benieuwd hoe Hawa en Paul ‘de NFD-tent’ hadden gerund tijdens onze afwezigheid. Voor welke verrassingen zouden we komen te staan? Van de meiden in de containers hadden we inmiddels begrepen dat Hawa in Accra was geweest. Ze had haar gezicht weinig laten zien op Kukuomarket.

Hawa zegt standaard altijd: ‘Everything is OK’, maar…………….wij vragen ons toch hardop af of ze daadwerkelijk heeft gezorgd voor de voortgang van NFD. Zijn er vergaderingen geweest met de ‘Board of Directors?’ en met de ‘Parents Teachers Association?’ Hoe is de werving gegaan voor wat betreft de nieuwe groep meiden in de educatiefase? (Het was de bedoeling dat deze groep begin september zou starten, maar dat is in ieder geval niet gebeurd). Zijn er intakes gehouden? Is er een nieuwe teacher sewing? Heeft ze een nieuwe teacher weaving gevonden? Zijn er contracten gemaakt voor de teachers? Heeft ze nieuwe naaimachines gekocht voor de meisjes op Kukuomarket? (De oude naaimachines zijn namelijk nodig in de educatiefase op de hoofdlokatie). Heeft ze de ‘recordkeeping’ bijgehouden? Hoe zit het met de fondsenwerving? En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan……………….Eerlijk gezegd houden we toch wel een beetje ‘ons hart vast’; we houden maar rekening met de meest onvoorspelbare scenario’s, want met Hawa weet je het nooit…………Er is altijd een excuus……………….

In ons tweede jaar op NFD zullen wij ons bezighouden met stap 2 (stageplekken) en stap 3 (containers Kukuomarket + uitstroom naar eigen shop/stretcher). Hawa en Paul zullen stap 1 (educatie) voor hun rekening nemen. Dit neemt natuurlijk niet weg dat we nooit meer op de hoofdlokatie zullen komen. Het moge duidelijk zijn dat ook wij benieuwd waren naar de nieuwe groep meiden en naar de nieuwe teacher sewing en weaving. De nieuwe juf voor de naai-afdeling heet: Amina en de nieuwe juf van het weven heet: Shafawu (Shafouw). De namen van deze nieuwe moslim-meisjes komen vaak voor. Namen als: Zenab, Hawa, Asana, Aysha, Latifa hadden we vaker gehoord. Namen als: Lantana, Sala, Hoebaida e.d. waren nieuw voor ons.

Gelukkig zagen we ook een vertrouwd gezicht, namelijk de juf van hairdressing Abena. Zij was vorig jaar ook reeds present. Aangezien we nu weer 3 ‘departments’ hebben in de educatiefase op de hoofdlokatie (sewing wordt nu namelijk weer opnieuw aangeboden in stap 1), wordt de ruimte ’s morgens buiten volledig in beslag genomen door sewing en weaving. Er moest dus een plekje vrij gemaakt worden voor het kappersvak. Gelukkig lag de oplossing voor de hand. Hairdressing heeft de intrek genomen in de ruimte waar tot vorig jaar het winkeltje van NFD was gevestigd. De inhoud van dit winkeltje (zelf gemaakte placemats, haarbanden, tassen, shirts e.d.) is nu ondergebracht bij de meiden van stap 3 op Kukuomarket.

Tussen de bedrijven door werken we aan een ‘smoelenboek’. Het is leuk om o.a. de NFD-gezichten op onze site te plaatsen.

En dan voelt Ben zich niet lekker. Weer wennen aan de zware omstandigheden? Voeding? Malaria? Iets verkeerds gegeten? Het blijft oppassen geblazen! Even ging het weer goed en toen was het weer mis. Koorts, hoofdpijn, misselijk, pijn in de botten; kortom: Griepachtige verschijnselen. We lieten prikken op malaria. En ja hoor……Het was malaria! Het betrof de lichtste vorm. Een kuur voor 2 dagen bood uitkomst. et was malaria

Door Musah (Ghanese staf NorGhaVo) werden we uitgenodigd voor een bijeenkomst in ‘zijn’ kerk. Het was de bedoeling om geld te geven, zodat men muziekinstrumenten kon aanschaffen. Nou ja zeg…….Het laatste dat wij doen is de kerk sponseren!!!!!!!!!!!!! Wij hebben de centjes hard nodig voor NFD.

Ben werd verrast door een telefoontje van de jongen van het internetcafé. Op dat moment verbleef hij in Accra (ongeveer 600 km. van Tamale). Als echte Nederlanders vroegen wij ons af waarom hij belde. Je belt toch niet zomaar? Wat wilde hij van ons? Maar…….dan komt die Ghanese hartelijkheid weer om de hoek kijken.

De enige reden waarom hij belde was om te vragen: ‘How is madam?’ Dees had hem namelijk een cadeautje gegeven uit Nederland en daar wilde hij nogmaals voor bedanken. Bovendien liet hij weten binnen enkele dagen weer terug te zijn in Tamale. (Dit voor het geval wij hém zouden missen!) Onvoorstelbaar toch?!

Regen…….regen……regen……De kinderen Eddy en Evelyne worden altijd met de motor van Jacco/Job naar school gebracht. Natuurlijk is het ook wel eens fijn als ze weggebracht worden in onze auto. De ‘rainy season’ loopt weliswaar ten einde, maar af en toe komt het er nog ‘met bakken uitvallen’!

Tamale-town………………..iedere dag weer al die bedelaars! Zoals die ene jongen die zijn diensten aanbood: ’I can cook for you; I will drive for you. Please give me a small amount. You are my mum and dad; I can be your son’. Als het niet zo intriest was allemaal, dan is het zelfs komisch.

De eerste uitgaven voor ons tweede jaar werden besproken : Nieuwe naaimachines voor de meiden op Kukuomarket (Stap 3). De oude exemplaren gaan terug naar de hoofdlokatie; de educatie. (Stap 1). Wij zijn van mening dat de meiden in stap 1 het vak nog best kunnen leren op oude naaimachines; Hawa deelt onze mening niet en wil ook voor de educatiefase nieuwe naaimachines aanschaffen. Voor de sponsoren in Nederland: Wij zullen nieuwe naaimachines kopen voor de meiden in de containers (stap 3) en Hawa zal de nieuwe naaimachines voor de educatiefase (stap 1) betalen uit middelen van het ‘African Women Development Fund’.

Samen met de meiden van sewing van Kukuomarket en teacher Aysia gingen we op pad om nieuwe naaimachines te kopen. Verschillende plekken werden bezocht. Het wilde niet echt vlotten: ‘No, it’s finished’, of het was ‘too costly’.In de bloedhete zon sjouwden we de hele stad af. Aysia had malaria; Ben had malaria en we waren doodop. Uiteindelijk vonden we iets naar onze gading. Voor omgerekend zo’n 55 euro konden we een prima naaimachine kopen. We hebben 4 stuks nodig. Hoewel deze ‘Butterfly’ naaimachines bekend staan als kwalitatief goed, besloten we toch om nog een keer een ‘second opinion’ te vragen aan een kenner. En wie zou dat beter kunnen zeggen dan mister Alilahi; de master sewing van de stageplek? We stelden dan ook voor om er volgende week op terug te komen. Eerst naar mister Alilahi en daarna zou tot aankoop worden overgegaan. Onze bedoeling werd uitgelegd aan de meiden. We waren in de veronderstelling dat een ieder zich hier in kon vinden. Echter………….toen we 2 dagen later op de hoofdlokatie van NFD kwamen, stond ons een onaangename verrassing te wachten. Hawa was er al wél in geslaagd om nieuwe naaimachines te kopen voor de meiden van de educatiefase. Maar de meiden waren niet lang blij geweest, aangezien de meiden van Kukuomarket ‘verhaal kwamen halen’. De meiden van stap 3 vielen de meiden van stap 1 aan! De dames van Kukuomarket vonden het maar niks dat zij nog een week op hun nieuwe naaimachines moesten wachten. Nou ja zeg……………

Het werd dus de hoogste tijd voor ons om eens een hartig woordje te gaan spreken met de dames van Kukuomarket. Nadat we de meiden van de educatiefase weer een beetje hadden opgemonterd, vertrokken we richting containers. En wat schetst onze verbazing? Er was niemand aanwezig! Blijkbaar een stil protest:……….. ‘Als wij nog een week moeten wachten op nieuwe naaimachines, dan komen we ook niet naar onze werkplek’!....... Aangezien Aysia, de juf sewing van de containers, op Kukuomarket woont, vroegen we haar naar eventuele bijzonderheden. Met flarden kwam het hele verhaal eruit! Het blijkt dat 3 van de 4 meiden sewing absoluut niet bekwaam zijn! En niemand die ons dit vertelt!!!!!!! Maar……. wat heeft de juf sewing van de educatiefase dan een jaar lang gedaan? En wat heeft de master op de stageplek dan 8 maanden gedaan? Deze meiden zijn notabene ‘graduated’! Het enige antwoord van Aysia luidde: ‘They are not serious’. Ook kwam ons ter ore dat de dames uit de containers pas ’s morgens omstreeks 11.00 uur arriveren en om 14.00 uur al weer zijn vertrokken. Als ze aanwezig zijn, slapen ze. Aangezien wij niet de hele dag op Kukuomarket kunnen zijn, was dit ons niet bekend. De ‘container-dames’ maken het nu echt te gortig. We sloegen dan ook ‘alarm’ en regelden een bijeenkomst bij ons thuis. We stelden voor dat mister Alilahi van de stageplek sewing een peptalk zou houden op Kukuomarket. Ook werd besloten de meiden ‘te laten testen’ als het gaat om de praktische vaardigheden en een meeting te organiseren met de ‘Parents Teachers Association’. We zullen duidelijk maken dat we niet gaan investeren in meiden die totaal ongemotiveerd en onbekwaam zijn. En dan te bedenken dat we het voornemen hadden om in januari te starten met microkredieten voor hun eigen shop (stretcher)!!!!!!!!!! Een Nederlands hoofd zou het bijltje er wellicht bij neergooien, maar de Ghanese mentaliteit vraagt nu eenmaal om minder hoge doelen te stellen. Vooralsnog is het echter constant slechts incasseren en accepteren……

Hawa maakt het weer eens erg bont. Ze was erg gepikeerd over het feit dat wij geen horloge, geen mobieltje of geen geheugenkaart voor haar fotocamera hadden meegebracht uit Nederland. Dat je 2 jaar gratis voor haar werkt, lijkt ze heel normaal te vinden. Iedere keer weer proberen we haar uit te leggen dat wij het geld van sponsoren uit Nederland heel erg goed besteden en dat dit ten goede komt aan de meiden. Met een engelengeduld blijven we herhalen dat we de centen gebruiken om lesmateriaal te kopen; om teachers te kunnen betalen; om stageplekken te kunnen betalen; om straks de eigen shop middels microkredieten te kunnen betalen enz. enz. Als wij haar duidelijk maken dat een geheugenkaart voor haar eigen fotocamera écht niet aan dit rijtje wordt toegevoegd, kijkt ze ons vernietigend aan.

Maar dat is nog niet alles………….

Quasi nonchalant werd ons een briefje in de hand geduwd met daarop de bedragen die nodig waren in de educatiefase: Materialen voor weaving, sewing en hairdressing. Hoewel we weten dat de weef-afdeling het duurste department is, vroeg ze maar liefst 3x zoveel als in dezelfde periode vorig jaar. Toen we dan ook voorstelden om te starten met een derde van het gevraagde bedrag, werd ze furieus.

Ja, we moeten er wel in blijven geloven!

Na een jaar zijn vele zaken al vertrouwd. Om maar eens een paar onbelangrijke, grappige dingetjes te noemen:

De altijd terugkerende reclameborden met daarop de geel/rode afbeelding van Maggi of Pómo (tomatenpuree). Beide ingrediënten lijken overal voor te worden gebruikt. Of de mannen in de blauwe pakken van de reinigingsdienst Tamale (Zoomlion) enz. enz.

Net voor ons verlof zijn we druk doende geweest met de ‘finishing touch’ op Kukuomarket. Toch zijn er nog enkele dingen blijven liggen, zoals plaatsing van ‘signboards’. Door deze bewegwijzering hopen we dat men de weg weet te vinden naar de NFD-lokatie op Kukuomarket. Bij de ‘Town & Country Planning’ moeten we toestemming vragen om deze borden te plaatsen.Verder wordt er aan de ingang bij de containers een ‘boog’ geplaatst, met daarop de tekst: Northern Friends for Development.

Aan het einde van de maand werd het weer tijd om onze 3-maandelijkse evaluatie te maken. Deze is bestemd voor NFD; NorGhaVo; de ‘Board of Directors of NFD’; de sponsoren e.d.

De altijd vrolijke Job was plotseling en beetje ‘sad’. Oorzaak: Iemand had één van zijn geliefde ‘turkeys’ doodgereden.

Op de laatste dag van september stond ineens Hamishouw bij ons thuis voor de deur: ‘Just to greet Ben and Dees’. Niet te geloven! Maanden van afwezigheid en dan plotseling weer opduiken. Hamishouw heeft altijd wel een excuus voor haar absentie: Ziek, een begrafenis enz. enz. We lieten blijken dat we niet met ons laten sollen. We verwachten van haar dat ze terugkeert naar haar stageplek weven. Zo niet, dan zullen we niet verder in haar gaan investeren. Toen we vroegen naar de reden waarom ze bijna nooit op haar stageplek verscheen, luidde het antwoord: ‘I don’t have an answer’……………

Het was opmerkelijk te constateren dat Dees het best moeilijk vond om Nederland te verlaten, maar toen ze eenmaal weer terug was in Ghana, had ze het meteen weer helemaal naar haar zin. Ben daarentegen had totaal geen moeite om weg te gaan uit Nederland, maar het kostte hem toch verschillende dagen om weer te wennen in Ghana. ‘Strange’……..

Hoewel de start niet gemakkelijk was……Ben ziek…..Ongemotiveerde NFD-meiden en Hawa met al haar ‘grillen’, zijn we toch blij om weer ‘thuis’ te zijn!

Tot de volgende maand!

Warme groet,

Ben en Dees