Nieuwsbrief 18             Januari 2008

Lieve mensen in Nederland: Allereerst veel geluk in 2008!

Zoals beloofd in de nieuwsbrief van december 2007, zal ik nog even vertellen over onze 'break'. Van 24 december 2007 tot 3 januari 2008 zijn we in de Volta-region geweest. Dit gedeelte van Ghana (Oosten) hadden wij nog niet eerder bezocht. Met een Kerstlopertje op het dashboard gingen we op pad!!! Voor de liefhebbers volgt hier de reisroute: Tamale-Yendi-Bimbila-Nkwanta-Hohoe-Ho. Ho is de 'regional capital' van de Volta region. Voor ons gevoel was het iets minder warm dan in Tamale. In onze Northern region zijn we gewend aan savanne; de Volta region echter is een groene omgeving (met bergen), maar de wegen zijn erbarmelijk slecht! Op een paar gedeelten na bestond het hele traject uit 'rough road'. Uren reden we door typisch Afrikaanse dorpjes. Kinderen schreeuwden constant: 'Father', 'Father'! (Priester). Het bleek dat hier in het verleden Duitse priesters waren geweest en deze kinderen associeerden Ben (een oude, blanke man) met een priester. Als er geen 'Father' werd geroepen, dan hoorden we wel 'Obruni' (white people). In de Volta region wordt een blanke dus aangesproken met Obruni; in onze Northern region spreekt men over Siliminga. Als we onderweg iets niet konden vinden, dan reed er altijd wel iemand even mee om de weg te wijzen. Na afloop was steevast de vraag: 'Where is my Christmas present?' Ook moesten we nog op zoek naar een lasser. Dit i.v.m. de radiateur van de auto. Eén bevestigingspunt was afgebroken. Dit was toe te schrijven aan het vreselijke 'gehobbel' op de bar slechte wegen. De eerste lasser leverde prutswerk; de tweede lasser kon het euvel afdoende verhelpen. Ja en dan ben je ook nog jarig. Op 27 december vierde Dees haar 47e verjaardag en kwamen we terecht bij……..de dokter. Nou ja, zo werd de beste man in het dorpje genoemd. Hij werkte in een apotheek en hij gaf Dees medicatie voor een gezwollen voet. De setting was erg komisch. In een achter-af kamertje stond hij ons te woord. Op diezelfde dag ontmoetten we tevens een gebedsgenezer uit India, die middels 'healing' de pijn verdreef. Het was in ieder geval een heel bijzondere verjaardag. Om nog even bij het hoofdstuk 'gezondheid' te blijven stilstaan: Al enkele weken had Dees last van een stijve nek. Tijdens ons reizen kwamen we in contact met een Ghanese vrouw, die spontaan aanbood om massage toe te passen, want er was toch wel sprake van too much tension! Als Ben onderweg even stopt bij een kapper, (of wat daar voor door mag gaan), vormt zich een massale volksoploop. Hordes kleine zwarte kindertjes staren hem aan als hij plaats neemt in de 'barbershop'. En dan is het 31 december. De laatste dag van het jaar en tevens de laatste dag waarop de oude Ghanese cedis geldig zijn. Op Oudjaar maakten we in Nkwanta kennis met 2 Nederlandse meisjes (Rivka en Angelique), die ook onderweg waren richting Tamale. Oudjaarsavond brachten we dus met ons vieren door. Er was werkelijk niets te beleven! Maar dat maakte het juist heel speciaal! Aangezien we allemaal dezelfde richting uitgingen, boden we aan dat de beide dames wel een eind mee konden rijden. Uiteindelijk reisden we samen van Nkwanta naar Bimbila en van Bimbila naar Yendi. Een paar weken later toen ze opnieuw in Tamale waren, kwamen ze ons zelfs thuis bezoeken en hebben we een NFD-rondleiding georganiseerd. Erg gezellig! Op Nieuwjaarsdag waren we in Bimbila en daar maakten we kennis met nog 2 Nederlandse meisjes (Myrna en Elise). Het was ook in Bimbila dat zich een grappig voorval voordeed: Op straat klampte een Ghanese vrouw ons aan en zei tegen Dees: 'I want to collect your husband and I leave you alone. Do you agree?' Tot opluchting van Ben, zei Dees toch maar: 'No'. Op 3 januari waren we weer terug in Tamale. We hadden een mooie tijd gehad, maar het blijft vreemd om Kerst en Oud en Nieuw in de hitte door te brengen!

Zoals wellicht bekend zitten we in de Harmattan-periode: De wind uit de Sahara die veel stof en zand met zich meebrengt. Hoewel we dit de fijnste periode vinden ('s morgens iets koeler), zijn er ook kleine ongemakjes: Droge huid, schrale lippen en het linkeroor van Dees zit af en toe helemaal dicht! (maar dat laatste komt niet door de Harmattan). De luchtvochtigheid in ons huis is erg laag: slechts 5 à 10%. (Vergelijk percentage in Nederland: Tussen de 60 en 70%). We zitten nu ook midden in het droge seizoen.

Een vriend van ons met een eigen bedrijfje en woonachtig in België, heeft in het kader van onze NFD-Kerstaktie geen Kerstkaarten gestuurd naar zijn zakenrelaties, doch heeft met het 'uitgespaarde geld' de NFD-meiden gesponserd. Maar hij gaat zelfs verder. Hij heeft onze site 'gelinkt' aan zijn site en hij heeft een link 'charity' toegevoegd aan zijn eigen site. Kijk maar eens op: www.tcbvba.be

En dan krijgen we plotseling een telefoontje van Musah (Ghanese staf NorGhaVo)….. Geweldig nieuws: We krijgen een werkvergunning/verblijfsvergunning!!! Musah is bereid deze persoonlijk voor ons op te gaan halen bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken cq de Immigratiedienst. Eind van de maand zal hij hiervoor afreizen naar Accra en kan dit dan combineren met het afhalen van nieuwe NorGhaVo-vrijwilligers (die op het einde van iedere maand in Accra arriveren). Hoewel de 'workpermit' dus een feit is, moesten we toch nog 1 keer ons visum laten verlengen bij de Immigratiedienst in Tamale: 12 januari was namelijk de 'deadline'. Zoals bekend hadden we met de commander van de Immigration Office in Tamale afgesproken hem regelmatig bij te praten als het gaat om de stand van zaken met betrekking tot de workpermit. Wij dachten aanvankelijk dan ook dat het een goede zaak zou zijn om het kantoor frequent te bezoeken. Maar al snel bleek dat onze bezoekjes een averechtse uitwerking hadden. Het stellen van vragen vindt men lastig, maar schijnt in de Ghanese cultuur tevens een motie van wantrouwen in te houden. Conclusie: Voorlopig Musah (staflid NorGhaVo Ghana) maar alleen op pad laten gaan……. Sinds 01-01-2008 bleken de prijzen van de verlenging van de visa met maar liefst 100% te zijn gestegen. Betaalde je vroeger 10 GHc per maand, sinds kort bedraagt de prijs dus 20 GHc. Een workpermit kost 200 GHc. Dan blijkt dat wij zelf zullen moeten afreizen naar Accra. In eigen persoon moeten we verschijnen op het Ministerie van Binnenlandse Zaken cq de Immigratiedienst. We besluiten hiermee te wachten tot de CAN (African Cup of Nations) ten einde is. Na 10 februari zal het voetbalspektakel weer geluwd zijn en is het verstandiger om richting Accra te vertrekken. (Busrit van 14 uur). Op dit moment is het een gekkenhuis in Accra en kan accommodatie een probleem zijn.

Job van de compound wil het leger in! Een formulier voor de 'Military' moest gekocht en ingevuld worden. Dit formulier kost 10 nieuwe Ghanese cedis. Dit bedrag vroeg hij aan ons als zijnde een voorschot op zijn 'salary' van januari.

En dan gaat de auto in de revisie: Radiateur, bedrading, slot, riempje, knalpijp……alles heeft te lijden.

Zoals eerder gemeld speelt Ben een adviserende rol voor een NorGhaVo-vrijwilligster bij een projekt waarbij microfinanciering aan de orde is. Het betreft microkredieten voor blinde bedelaars. Tussen februari en augustus 2007 heeft de Nederlandse Maartje enorm veel werk verzet op het Resource Centre. Eenmaal terug in Nederland liet de 'follow-up' in Ghana behoorlijk te wensen over. Ben probeert samen met Noortje (opvolgster van Maartje) de problemen aan te pakken. Uiteraard zal hij het werk niet overnemen; hij vervult slechts een sturende/coachende rol op de achtergrond.

7 januari namen we de 'NFD-draad' weer op en zagen we de meiden weer terug. Dat wil zeggen: We zagen slechts de helft. De andere helft was afwezig, i.v.m. een 'wedding', een 'funeral' e.d. Tussen neus en lippen door werd ons ook even verteld dat het slot van de container hairdressing 'missing' was. Hoe kan dit nou? De sleutel nog aanwezig; het grote slot zoek. We besluiten om de dames van Kukuomarket hiermee te confronteren. Ook wordt er meteen een nieuw slot gekocht. Wij zullen nu toch de container hairdressing gesloten houden tot het moment dat de meiden van de stageplek arriveren. Dit laatste zal waarschijnlijk eind februari gaan gebeuren. Momenteel werd deze container door de sewing-en weaving-meiden gebruikt als opslagruimte of om hun potje in te koken. Enkele dagen later was het opnieuw raak. Nu konden we een nieuw slot kopen voor de container sewing. Een afgebroken sleutel stak uit het slot. Navraag leerde dat er middels een 'master-key'was geprobeerd om de container open te breken. Poging tot inbraak dus! Hopelijk blijft het hierbij, want wekelijks nieuwe sloten kopen wordt een beetje duur. Maar goed…….Een watchman/securityman aantrekken is nog veel duurder.

Op 9 januari brachten we een bezoek aan de oud NorGhaVo-vrijwilligster Carina, die inmiddels voor de tweede keer in Ghana is. Samen met haar Ghanese vriend Jallof, werd onder het genot van een lekkere maaltijd, volop gekletst. Jallof droeg een soort mutsje en vertelde ons de betekenis hiervan. Je kon de muts op verschillende manieren dragen. Elke manier had een betekenis. De punt van de muts omhoog betekende: 'I am the one and only'; de punt van de muts naar voren of naar achteren stond voor: 'Following the leader'; de punt van de muts naar rechts betekende 'troubles' en de punt van de muts naar links symboliseerde 'peace'. Jallof is een aardige, vredelievende knul, dus de punt van zijn muts stond naar links!

Zoals ieder jaar organiseert de Nederlandse Ambassade in Accra een Nieuwjaarsborrel. Op 9 januari was dit een feit. Vanwege de afstand Tamale-Accra laten we dit natuurlijk aan ons voorbijgaan.

De scholen hebben hier altijd lange vakanties. Voor de privé-scholen begonnen de lessen weer op 8 januari; de leerlingen van de government-scholen hoefden zelfs pas op 15 januari te beginnen. Althans…..Toen teacher Paul dus op 15 januari weer richting zijn governmentschool vertrok, kreeg hij te horen dat hij weer naar huis kon gaan. Tot maar liefst 4 februari zouden er geen lessen zijn. Dit i.v.m. het voetbalspektakel (African Cup of Nations). In Tamale wordt de laatste wedstrijd gespeeld op 3 februari. Maar uh….wat heeft dit te maken met de lessen op school? Ons ontgaat in ieder geval de logica waarom de kinderen dan niet naar school zouden kunnen gaan. Feit is dat deze kinderen dus vanaf begin december tot begin februari geen onderwijs hebben genoten. Een zeer slechte zaak!

Het blijft opmerkelijk dat niemand wisselgeld heeft als je iets koopt. Is dit een kwestie van opzet? Hoopt de verkoper dat de 'witte' zegt: 'Laat het wisselgeld maar zitten', of gaat men ervan uit dat je nog iets extra's koopt in plaats van de ontvangst van de change? Het blijft steeds weer een vreemde zaak…….

We weten het natuurlijk wel, maar als er geschoten wordt dan is dat toch niet alledaags……. Als een chief is overleden, dan worden er schoten in de lucht gelost. We worden dus wel eens verrast door dergelijke 'schietoefeningen'.

Op onze compound valt het natuurlijk op dat Dees en Ben drukke Nederlandse baasjes zijn. Job liet zich dan ook ontvallen: 'The work is too much!' Toen Dees aan hem vroeg naar het waarom, verklaarde Job: 'Because you want results'. Treffend en midden in de Ghanese roos!

Bijna dagelijks hebben we te kampen met watertekort. Dat wil zegggen dat er geen water uit de kraan komt. Steevast krijgen we dan te horen: 'They locked the pipe'. Gelukkig hebben we een grote polytank op de compound staan en dan gaan we maar weer 'emmertjes water halen'.

Een mens heeft toch weinig nodig. Al bijna anderhalf jaar lang vullen wij onze avonden met bijna dezelfde, weinig spectaculaire bezigheden: Werken aan de nieuwsbrief, mails beantwoorden en flessen water vullen. We kopen drinkwater in zakjes en gieten dit dan 's avonds over in flessen. De avonden zijn kort. We zijn 's avonds erg moe en gaan vroeg naar bed.

En dan bereikt ons vreselijk nieuws……………….Het bericht heeft ons enorm geraakt……. In september 2007 is een echtpaar uit Maasbree met hun truc vertrokken naar Ghana om daar enkele jaren te gaan werken met microkredieten. Zij bezochten in het kader van hun voorbereiding in 2006 en 2007 o.a. ook de presentatie in Sevenum van de 'Vrienden van Christopher'. (Wij waren daar present in 2004 en 2005). Huis in Nederland werd verkocht om hun ideaal te gaan verwezenlijken. En dan gebeurt er iets waar geen woorden voor zijn……………We kregen te horen dat na een weliswaar voorspoedige reis, de vrouwelijke helft van het stel rond Kerst in Burkina Faso een malaria-aanval had gekregen, die zeer ernstig bleek te zijn. Na enkele dagen in Burkina Faso behandeld te zijn, werd zij overgebracht naar een ziekenhuis in Zuid-Afrika, waar zij is overleden. Voor ons stond even alles stil: Mensen van onze leeftijd; in Nederland woonachtig in dezelfde omgeving; in Ghana doende met dezelfde idealen……….Pffffff…… Hoewel wij de mensen nooit persoonlijk hebben gesproken, hadden wij tijdens onze verlofperiode in Nederland afgelopen augustus, wel het krantenartikel gelezen waarin melding werd gemaakt van hun grote stap. Voor ons zó herkenbaar………

Op 12 januari werd er gedemonstreerd in Tamale. Er werd een vuist gemaakt richting regering.. Het leven wordt te duur voor de gemiddelde Ghanees! Prijzen van water, elektriciteit stijgen; de kosten van onderwijs en gezondheidszorg gaan omhoog; het land gaat ten onder aan de corruptie enz. enz. 'Join the Birikuti demonstration' was de leus die je zag en hoorde.

Eindelijk gingen we dan op kraamvisite bij Sadia. Samen met enkele meiden van stap 2, madam Juliet (stageplek weven) en met teacher Paul togen we richting Sadia. Wellicht is het verhaal nog bekend. Zwanger geraakt en uit de community verstoten, waar zij bij een tante woonde. Hoewel wij haar een nieuwe kans boden op NFD, besloot zij om niet verder te gaan in het traject. Een reden was de grote afstand die zij dagelijks zou moeten afleggen tussen haar stageplek weven en haar hutje. Tot de bevalling moest zij namelijk wonen bij de verwekker van haar kind. Toen de baby-boy in november werd geboren, dacht iedereen dat Sadia terug kon keren naar haar eigen community, maar niets bleek minder waar. Inmiddels is het januari en woont ze nog steeds bij de vader van haar kind. Op zich natuurlijk niet verkeerd. De 'adoration' (de naamgeving) heeft reeds plaatsgevonden op 1 december j.l. In een armzalig hutje werd ons de baby getoond: Suhayini was zijn naam. Deze naam betekent: Peace; unity. Het blijkt een naam te zijn die zowel aan jongens als aan meisjes gegeven wordt. Een 'speeltje' voor de baby uit Nederland vond men heel erg leuk, maar 2 GHc om zeep te kunnen kopen, dát was pas echt geweldig!

We vernamen dat Hamishaw (één van de 'drop-outs' op NFD) ons had voorgelogen. Gestopt op de stageplek weven, had ze ons vorige maand laten weten dat ze terug was gegaan naar school. Helaas bleek dit niet waar te zijn. Het enige dat ze doet is….roaming!

Vaak is het erg dubbel allemaal…………..Als de mensen niets hebben, is er vaak sprake van 'sharing and caring'; zo gauw ze het iets beter krijgen, wil men vaak alles voor zichzelf houden.

Jaarverslag 2007 werd verstuurd naar NFD; NorGhaVo; de Board (het Bestuur); de sponsoren e.d. Dit jaarverslag is op de site geplaatst onder: Uitzending/Projekt. Aan het einde van de maand werd er ook weer gewerkt aan de overview van de 'expenditures and receipts'. Alle uitgaven en inkomsten worden dan inzichtelijk gemaakt.

Job repareerde weer een onderdeel van ons derde weefgetouw, dat gebruikt wordt op Kukuomarket. Kukuomarket……..Weefmeisje Hadidja…………het verhaal van de 'long dress'……. Sinds de containers op Kukuomarket operationeel zijn, is de shop van Kumbungoroad verplaatst naar Kukuomarket. De ruimte van de shop op Kumbungoroad was nodig voor de hairdressing educatiefase. De inhoud van de shop verhuisde dus naar Kukuomarket. In stap 3 is het bovendien ook logischer om spullen te gaan verkopen. Zo hing er in de container weven dus een lange jurk. Hadidja nam die jurk mee naar huis, omdat een tante de long dress wilde kopen. (Versie van Hawa: Hadidja heeft de jurk gestolen). Wekenlang vragen wij Hadidja naar de centjes. Steeds weer een excuus. Dan blijkt dat de jurk toch niet naar de zin is van tante. Hij is inmiddels wel gedragen en nog steeds niet betaald. De jurk wordt nog even 'vastgehouden', omdat kleine Fozia van sewing aanbiedt om de jurk na te maken. Deze aktie mislukt echter volledig. Tante is toch iets dikker……….De nagemaakte jurk is te strak. Uiteindelijk wordt de jurk toch betaald door Hadidja (en het geld afgedragen aan Hawa), maar het geheel verdient niet de 'schoonheidsprijs': Tante heeft geen jurk ; bij Fozia schort het nog steeds aan de 'sewing-kwaliteiten' opmeten en knippen en Hadidja en Hawa schelden elkaar de huid vol.

Typisch het leven van alledag in Ghana: Je gaat naar de dokter, maar de dokter is afwezig; je gaat naar de schoenmaker, maar die heeft een 'funeral'; je wilt iets kopen in de supermarkt, maar vele produkten zijn 'finished'; je gaat een copie maken, maar er is geen papier; je gaat naar het NorGhaVo-kantoor en vraagt of men even kan bellen naar het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Accra, i.v.m. onze werkvergunning, maar NorGhaVo kan niet bellen, omdat men geen 'units' heeft; je vraagt of iemand toegestuurde documenten heeft ontvangen per e-mail en het antwoord luidt: 'My computer broke down'; je wilt benzine tanken en je hoort: 'It's finished'; je wilt een douche nemen, maar er is geen water; je wilt achter je laptop werken, maar er is geen stroom; je wilt een brief posten, maar dat kan alleen op het postkantoor; je hebt een afspraak (met iemand die niet komt opdagen) en krijgt later te horen: 'I was on travelling';je vraagt de reden van absentie aan één van de NFD-meiden en je krijgt te horen: 'She has a wedding, an adoration, a funeral; of……'Her mother send her'. Dit betekent meestal dat het meisje naar de 'village' of naar de 'market' is gestuurd. Kortom: Het schiet allemaal niet op! De meest normale dingen kosten enorm veel tijd. Het komt dan ook regelmatig voor dat we tegen elkaar zeggen: Tsja….we zijn in Ghana….weet je nog?! (Zero-results!)

I.v.m. aanhoudende diarree-klachten van Ben, krijgt hij medicatie voorgeschreven 'to clear the intestins'. Ook krijgt hij nieuwe medicatie voorgeschreven voor de hoge bloeddruk. Aangezien wij nu in een privékliniek komen en dus niet meer in een 'general hospital', merk je dat je betere (en dus duurdere) medicijnen krijgt. Dees kreeg opnieuw medicatie en een zalfje voor een gezwollen voet en wilde tevens laten kijken naar haar linkeroor, dat af en toe dicht gaat zitten. Maar……….het 'oor-apparaatje' was besteld, maar nog niet geleverd….'You come back next month'!!! Oh, Ghana is funny! Als de buikklachten van Ben aanhouden, wordt er gecheckt op malaria en typhoid fever. Uitslag: Malaria (één plusje). Dus….more treatments. Aan pillen slikken is hier geen gebrek!

Al zou je hier nog zo ziek zijn en bijna op sterven na dood zijn, dan nog moet je altijd zeggen dat het goed met je gaat. Iedere keer als iemand naar je gezondheid informeert, behoor je te antwoorden dat er verbetering is (ook al gaat het slechter en slechter…..). Of om met de woorden van Job te spreken: 'Even if you are dying, you have to say that there is improvement. That's our culture!'

Op onze compound is het altijd een komen en gaan van mensen. Iedereen komt zomaar voorbij 'just to say hello'. Veelvuldig blijft één familielid een tijdje langer 'hangen' Dit is Tainie (Tiny) uit Bimbila (ten zuid-oosten van Tamale); een jongedame van midden twintig. Zij is erg gecharmeerd van mannen en vindt het maar niets dat ze nog alleen is. Vooral blanke mannen (lees geld) vindt ze erg interessant. Al zijn ze oud en dik, dat maakt allemaal niet uit….zolang hij maar 'wit' is! Iedere keer als ze Ben dan ook ziet roept ze met haar schelle stem: 'I am your second wife!' 'I go with you to the Netherlands and we leave Dies alone!'

Als je niets hebt, word je inventief en creatief. Dat geldt zeker voor de spelende kinderen bij ons uit de buurt. Van een blikje wordt een autootje gemaakt; een band van een auto wordt al rennend en rollend voortgeduwd middels een stokje; een springtouw is een binnenband van een fiets enz. enz.

Als wij op de compound voldoende water hebben, dan brengen we dagelijks een jerrycan water naar de meiden op Kukuomarket. (Daar is namelijk noch water noch elektriciteit). Soms verwennen we de dames ook wel eens…..zo ook die ene keer….. Met een grote watermeloen togen we richting Kukuomarket. Toen we bijna bij de girls waren legde Dees de meloen op haar hoofd en arriveerde zo op Hawa-Plaza. Dolle pret natuurlijk!.... …'Look, madam Dies is a real African woman!'......Uiteraard werd er volop gesmuld en binnen no-time was de meloen verorberd. Deze meiden kunnen alles gebruiken en dus werd zelfs het afval bewaard. Met zorg sneed Salamatu (weaving) het afval in kleine stukjes. Dit was bestemd voor de geiten. Niet voor haar eigen geiten, maar voor de geiten van Suhayini (sewing). Ze keek me (Dees) aan met een blik van: 'Snap je dat dan niet?' 'It is for the goats!'

De certificaten voor de pre-graduation werden ingelijst. Op 15 februari zullen namelijk 5 meiden van de stageplek hairdressing en 1 meisje van de stageplek weven hun certificaat krijgen. Maar dan laat madam Mariam van de stageplek hairdressing ons weten dat dit een week wordt uitgesteld naar vrijdag 22 februari. Jammer dan……….de certificaten waren klaar en dus prijkt er een verkeerde datum op. Niemand die daar moeilijk over doet. De 6 stage-meiden (5 hairdressing en 1 weaving) krijgen allemaal 2 certificaten: 1 van NFD (gemaakt door Dees) en 1 van de stageplek (gemaakt door de stagebegeleiders). Voor de duidelijkheid: Voor de NFD-meiden is er slechts een 'pre-graduation', die bestaat uit: bidden en certificaatuitreiking. De andere meiden uit de shop van madam Mariam krijgen een echte 'graduation', die 2 dagen later plaatsvindt, namelijk op zondag 24 februari. Dit is een grote 'celebration' met muziek, dans, drankjes e.d. Zo'n echte graduation hebben wij vorig jaar mei georganiseerd voor de eerste NFD-groep op onze hoofdlokatie. Nu echter had de nieuwe groep aangegeven slechts een simpele 'celebration' te willen. Reden: Tijdens een graduation is 'fundraising' een onderdeel van het programma. De meiden hadden verwacht dat zij de opbrengst mochten delen. Die opbrengst echter was nodig om de muziek, de stoelen, de drankjes e.d. te kunnen betalen. Voor de nieuwe groep was dit reden om te kiezen voor een eenvoudige happening.

Het werd tijd om op huisbezoek te gaan. (Lees: Op hutjesbezoek in de community). Dit vinden wij beiden één van de mooiste taken. We wilden de 'caretakers'van de meiden uit stap 2 even bijpraten als het gaat om het vervolg in het traject. De stageperiode is namelijk bijna afgerond; 22 februari is de pre-graduation; daarna gaan de dames richting Kukuomarket en moeten er dus fietsen gekocht worden en in juli hopen we de eigen shops te kunnen realiseren. Als eerste gingen we naar de vader van Asia (stage weven). Zij woont helemaal achteraf; je waant je echt in de bush! Hoewel wij de vader van Asia eerder hebben ontmoet tijdens een "Parents Teachers Association' en we inmiddels best wel enigszins op de hoogte zijn van de moslim-gebruiken, vergiste ik (Dees) me in de begroeting. Nietsvermoedend stak ik mijn hand uit, terwijl ik beter had moeten weten. Deze moslim geeft slechts mannen een hand……………..Toch altijd weer even wennen! De entourage was erbarmelijk! Poverty, poverty, poverty……Wat een armoede en wat een ellende! Uiteraard sprak de man slechts Dagbani. Gelukkig hadden we teacher Paul bij ons, die kon vertalen van Engels naar Dagbani. Toen we de eigen bijdrage van 9 GHc voor de aanschaf van een fiets ter sprake brachten, liet de vader ons weten dit niet te kunnen betalen. Hij had geen werk meer en zou nog harder tot Allah gaan bidden…………….Zijn enige zorg was: 'Hoe kom ik aan eten voor mijn kinderen?' Zijn dag was geslaagd als hij een kom maïs tegen de avond had weten bijeen te vergaren. Bij de moeder van Azara 1 (stage hairdressing) kregen we wel het idee dat de eigen bijdrage voor de fiets geregeld zou kunnen worden. Deze vrouw verkocht 'van alles en nog wat' aan de kant van de weg. Toen wij met ons drieën onder de boom op een bankje wat 'fried yam' bij haar kochten, fleurde haar gezicht helemaal op. Binnen een mum van tijd stond de hele community om ons heen en lieten we de stukjes yam maar verdwijnen in al die uitgestoken zwarte kleine kinderhandjes…..!!! Of we de andere 'caretakers' nog gaan bezoeken, is afhankelijk van onze tijd. Anders doet de 'tam-tam' zijn werk verder wel:……….. Die 2 'witten' komen langs voor de eigen bijdrage van 9GHc voor de fiets.

We hadden al langer het voornemen om eens een keertje met Ayisha en Taiba (de supervisoren van Kukuomarket) de andere NFD-plekken te bezoeken. Dus……….op naar de stage plekken (stap 2) en de educatiefase (stap 1). Ook namen we de beide dames nog even mee naar het kantoor van NorGhaVo; het huis van Paul en Abena en naar ons huis, waar we samen de lunch gebruikten. Ze durfden bijna niet naar binnen te gaan en bleven staan in de veranda. Toen we zeiden: 'You are welcome; feel free', liepen ze door naar de eerste kamer, waar ze vervolgens op de grond gingen liggen. Toen we zeiden dat ze verder konden komen, hoorden we de dames tegen elkaar zeggen: 'They have a real sitting room! This is the good side of life!' Ook lieten we in een internetcafé de foto's op onze site zien. Dat zij beiden op het world wide web voorkwamen, ging hun verstand te boven. Zij hadden nog nooit een internetcafé van de binnenkant gezien. Plotseling vielen zij alle twee in slaap. Was het dan zó saai? Of was ons programma te overladen? Nee……ze werden moe van….de kou…..veroorzaakt door de ter plekke aanwezige airco!!! Toch waren ze allebei op het einde van de dag erg moe. Ayisha was zelfs 'too tired' om de auto uit te komen om de laatste 2 stageplekken te bekijken (sewing en hairdressing). Gaan wij met gemak nog 'een tandje hoger', hier laat men al snel 'het koppie hangen'. Het lijkt of wij mentaal veel sterker zijn. Qua lichamelijke kracht 'pakken zij ons echter 3x in'! De mensen hier hebben een oerkracht en zijn lichamelijk erg sterk. Wij worden al moe als we er alleen maar naar kijken! Zijn wij gewend om veel 'aan ons hoofd' te hebben, hier hebben ze slechts veel 'op het hoofd'!!! Tot nu toe hadden Ayisha en Taiba gratis gewerkt. Wij hadden al langer overwogen om de beide dames te gaan betalen, totdat Taiba zelf hierover ook 'een balletje opgooide'. Uiteindelijk besloten we om beiden m.i.v. februari te belonen met 25 GHc per maand. Dit is hetzelfde bedrag dat de teachers in stap 1 verdienen.

Zoals bekend helpt Job ons met allerhande klussen. Toch duurt het - in onze beleving - vaak lang voordat er concreet iets klaar is. Redenen te over: Te moe, te druk, vergeten enz. enz. Op een gegeven moment bedachten we een geintje en maakten we een 'to do list' voor hem. Hij bestudeerde het kladje papier en zei: 'Let's pray that tomorrow I can finish everything'! Uh…Job….Hoezo let's pray? Come on ...let's do it! Oh, Ghana.....interessant hoe het hier werkt - of liever gezegd - hoe het hier niet werkt…….in ieder geval….Ghana werkt op onze lachspieren!!!

NFD heeft een zgn. Board of Directors. (Bestuur). Het is een hele eer als je voor deze functie wordt gevraagd. Het geeft een zekere status.Voor de lezers die het nog niet wisten: de vorm, de buitenkant, de strik, het aanzien, zijn feiten die scoren in de Ghanese setting. We waren echter niet tevreden over een 3-tal leden. In september 2006 (kort na onze start) had Ben reeds een indringend gesprek met één van de members. De man in kwestie kwam - volgens Hawa en Paul - nooit opdagen als er een vergadering was. Uiteindelijk bleek gebrek aan tijd de simpele reden van zijn permanente absentie. Het duurde destijds nog even voordat schriftelijk werd bevestigd dat hij inderdaad wilde stoppen. Inmiddels hebben we zelf kunnen constateren dat ook de voorzitter het veelvuldig laat afweten. Zonder een afmelding verzuimt hij regelmatig op geplande Board meetings. Als hij toch verschijnt, dan is hij gewoon te laat. Mails worden nooit beantwoord. Wij hadden hier toch wel moeite mee en stelden voor hem zijn congé te geven. Geen gemakkelijk voorstel, aangezien het toch de voorzitter betreft die nota bene ook nog eens een topfunctie bekleedt bij de Bank of Ghana hier in Tamale (te vergelijken met de Nederlandse Bank). Maar men kon zich blijkbaar toch vinden in ons voorstel en het vertrek van de voorzitter was een feit. Nadien bleek dat de man het dus ook gewoon te druk had…….. En dan onze nestor in de Board. Een dame van 70 jaar (hoge leeftijd voor een Ghanese) die niet alleen oud is, maar ook kampt met gezondheidsproblemen (oogklachten). Tijdens vergaderingen viel het ons op dat ze vaak gewoon sliep…… Bovendien is zij de grandmother van Hawa. Nou ja zeg, enige objectiviteit in discussies is dan natuurlijk ver te zoeken. Aanvankelijk voelden we ons wat ongemakkelijk bij het bespreekbaar maken van dit isssue, maar achteraf viel het erg mee. Hawa en Paul en wij, alsmede de resterende Board members kregen de opdracht voor nieuwe aanwas te zorgen. Deskundigheid, sociale betrokkenheid, een actieve houding alsmede het beschikken over tijd waren de steekwoorden. Ook het vrouwelijke geslacht mocht niet ontbreken…….. Ghanezen beschikken over een uitstekend netwerk en……het huiswerk werd succesvol afgerond. De Board werd versterkt met vier nieuwe members en we gaan er vanuit dat deze change een verbetering voor de toekomst zal betekenen.

Natuurlijk werd ook weer een bezoek gebracht aan de 'principal' van het Business College International: de school waar Hawa haar managementcursus volgt.Tot onze vreugde liet de 'principal' weten dat de studieresultaten van Hawa waren meegevallen…..above average! Zoals wellicht bekend had deze 'principal' ons beloofd een financieel manager cq een deskundige op het gebied van microfinanciering te regelen voor NFD, als wij zouden zorgen voor een nieuwe Board. Nou, wij hadden inderdaad een nieuw NFD-bestuur geregeld en hij had een 'mannetje' voor ons. Dit 'mannetje' heet Ishmel en is als docent verbonden aan het 'Business College International'. (Hawa krijgt overigens geen les van hem). Hij heeft een financiele achtergrond en op het gebied van microfinanciering heeft hij ook ervaring. Verder heeft hij een 'sociaal hart' en is begaan met het lot van 'Kayayoo-girls'! Het moge duidelijk zijn dat we erg blij zijn met hem. We stuurden hem vele documenten, zodat hij zich al een beetje kon 'inlezen' en we gaven hem een rondleiding. We bezochten de educatiefase, de stageplekken en de containers op Kukuomarket. We hebben er vertrouwen in dat Ishmel iets kan toevoegen en iets kan betekenen voor NFD. De rondleiding echter was een rondleiding met 'hindernissen'. We begonnen op Kukuomarket en gingen vervolgens naar de stageplekken sewing, hairdressing en weaving om te eindigen op de hoofdlokatie. Nauwelijks vertrokken op de stageplek hairdressing, of we hoorden plotseling een afschuwelijk gekrijs en gegil. We draaiden ons om en zagen een……………vlammenzee! Enkele houten krotjes achter de shop van madam Mariam hadden vlam gevat en het vuur greep snel om zich heen. Gelukkig waren onze NFD-meiden op dat moment niet ter plekke. De achterkant van de kapsalon (een bouwvallig houten gebouwtje) was zwart geblakerd; ook het plafond hing aan flarden en een gedeelte aan de zijkant was verwoest. Een paar seconden eerder hadden we deze attachment nog bezocht en gesproken met madam Mariam. Niet te geloven! Het leek net een horrorfilm! Ishmel ('onze' microfinancierings-deskundige) bedacht zich geen moment en rende terug naar de plek des onheils. Hij heeft nog enkele spullen uit de shop kunnen redden. Wij belden de brandweer, maar……network was busy! Uiteindelijk arriveerde de brandweer en toen was de brand snel geblust. De laatste stap van de rondleiding was de educatiefase/hoofdkantoor/Kumbungoroad. Daar wachtte ons een tweede onaangename verrassing: Een tierende Hawa, die duidelijk liet weten geen zin te hebben om het kantoor te moeten openen voor Ishmel. Zij kon zelf wel iemand vinden voor de microfinanciering; daar had ze Ben en Dees niet voor nodig…… Nou, daar sta je dan….hebben we weken gesjouwd om een deskundige te vinden en dan is deze persoon niet welkom! Hier zijn echt geen woorden voor! Of toch:…..Stank voor dank?!

En dan onze Kerstaktie. Een daverend succes voor de financiering van de micro-kredieten cq de realisering van de eigen shop voor 'onze' meiden van stap 2 en 3. Zoals bekend hebben we met Hawa afgesproken dat wij deze fase zullen gaan uitvoeren. Twee oud-vrijwilligers van NFD (onze voorgangers) hadden vanuit Nederland op 27 december eveneens gedoneerd voor dit doel. Vrij kort daarna was er telefonisch contact tussen één van deze oud-vrijwilligers en Hawa en kwam de bewuste donatie uiteraard ter sprake. Hawa wordt op het einde van elke maand door ons ingelicht als het gaat om de inkomsten (lees donaties) en uitgaven. Op het moment van het telefoongesprek hadden wij haar echter in verband met de Christmas break slechts 'bijgepraat' tot 20 december. Resultaat: Een telefoontje van een uiterst furieuse Hawa, die op niet mis te verstane wijze, waar de bekende honden geen brood van lusten, vertelde (lees schreeuwde), dat het uiterst laakbaar was, dat wij haar niet hadden ingelicht en dat het geld uiteraard voor haar was bedoeld. Een rustig gesprek met de nodige toelichting en uitleg was op dat moment onmogelijk. Hawa heeft haar emoties op zulke momenten niet meer onder controle en gaat door het lint…… Op dat moment was voor haar de betaling van de huur actueel. Hawa huurt enkele vertrekken waar het 'klaslokaaltje' en onder andere 'het kantoor' zijn gevestigd. Achter deze ruimte bevindt zich de woonruimte van Hawa zelf. In maart/april a.s dient de huur van al deze vertrekken (NFD-ruimte plus eigen huisvesting Hawa) te worden betaald. Jaarlijkse vooruitbetaling van huur is heel gebruikelijk in Ghana. Hawa beschikt niet over de middelen om deze betaling te verrichten. Zij wilde dus de ontvangen donatie gebruiken voor de betaling van de huur. Hawa kon het niet accepteren dat het geld uiteraard wederom voor de meiden was.

En dan….zomaar…out of the blue laat Hawa telefonisch weten een tijdje te willen stoppen met NFD; ze wil even naar Accra; ze is 'too tired'; ze wil geen NorGhaVo-vrijwilligers meer in de toekomst; ze begrijpt niet hoe wij de sponsorgelden besteden (terwijl ze iedere maand van ons een overzicht krijgt van alle inkomsten en alle uitgaven); ze wil de strategie veranderen en helemaal opnieuw beginnen…….blablablabla….. Een nieuwe kuur van Hawa; een nieuwe 'Hawa-gril'???….Ze wil de meiden van stap 1 (educatie) naar huis sturen. De hoofdlokatie wil ze tijdelijk sluiten. Volgens haar moesten de meiden dan maar naar stap 2 (attachment) gaan. Maar…..uh….deze girls moeten nog tot september 2008 in stap 1 blijven. Zij moeten hun educatie nog afronden. Bovendien….. wie gaat de stageplekken betalen? Ook wij dachten koortsachtig na over een oplossing voor de meiden van stap 1. Eerder op stage sturen is geen optie. Iedereen overbrengen naar Kukuomarket? Ook dit is geen optie. Teachers moeten aangetrokken en betaald worden; fietsen moeten aangeschaft worden e.d. Wel een optie zou kunnen zijn: Onderbrengen bij GIGDEV: een project dat vergelijkbaar is met NFD en reeds een tiental jaren bestaat. Het is 'free of charge' en de meiden kunnen verder gaan in het traject. Bovendien geef je de girls het gevoel dat je er alles aan doet om de 'trein te laten doorrijden'. Op basis van onze goede contacten met GIGDEV, zou dit moeten kunnen lukken. Het enige obstakeltje zou kunnen zijn dat ze niet à la minute kunnen instromen. Maar toen kwam onze landlord met een nóg beter idee: Het management van NFD in een part-time vorm gieten en dit tijdelijk in handen geven van de Board (het bestuur); in combinatie met de nieuwe aanwinst, namelijk de financiele manager cq de microfinancierings-deskundige en natuurlijk in samenwerking met teacher Paul. Het voordeel is dat de meiden op de hoofdlokatie op Kumbungo road kunnen blijven. Maar dan nog blijven we zitten met de betaling van de huur. Ook hier zien we weer mogelijkheden: Er kan contact opgenomen worden met de huisbaas van Kumbungo road en we kunnen gaan onderhandelen over de betaling van de huur in gedeelten. Een idee zou kunnen zijn: Wij betalen de huur tot augustus, zodat de meiden van stap 1 in ieder geval hun educatie kunnen afmaken en wij betalen de stageplekken, zodat zij in september ook nog op stage kunnen gaan. Het moge duidelijk zijn dat Hawa niet zomaar kan vertrekken. Zij moet de Board (Bestuur) hiervan in kennis stellen. Volgens de Ghanese wetgeving is de Board de baas en kan deze niet zomaar gepasseerd worden. Mocht Hawa tóch vertrekken zonder toestemming van de Board, dan kan het bestuur iemand aanwijzen die de taken van Hawa tijdelijk overneemt. Deze laatste figuur kan een member van de Board zijn, maar ook de financiele manager of teacher Paul. Zomaar de deur sluiten en er vandoor gaan met de sleutel geeft de Board de mogelijkheid Hawa voor de rechter te slepen. Hoe het ook zij….Zij wil even stoppen met het project en ergens in 2008 weer de NFD-draad oppakken. Dit laatste zou dan beslist gebeuren zonder NorGhaVo vrijwilligers. Een brief met deze strekking was reeds onderweg naar NorGhaVo………. Kortom: de directeur/projectmanager/initiatiefneemster van het NFD project lijkt het bijltje er tijdelijk bij neer te gooien……

En vervolgens werd ook duidelijk waarom Hawa wil stoppen met de vrijwilligers van NorGhaVo. Hawa is op zoek naar vrijwilligers van andere organisaties (Syto; Sid Ghana). Hier in Tamale zijn er legio van dergelijke organisaties. Het is dan echter wél de bedoeling dat deze vrijwilligers geld meenemen voor het NFD- project (lees voor Hawa zelf), zodat uit dit budget in ieder geval haar salaris betaald zou kunnen worden. Hawa was al druk doende haar eigen salaris te berekenen!!!!!!! 'Witte geef geld' blijft in ieder geval voor Hawa hoogst actueel!!! Meermaals hebben we haar gezegd dat de doorsnee jonge Nederlandse vrijwilliger thuis lang moet sparen om vrijwilligerswerk in Ghana te kunnen gaan doen. Ze heeft blijkbaar nog steeds niet begrepen dat alle kosten voor eigen rekening zijn: vliegticket, verblijf, ziektekostenverzekering etc…..Hawa blijft Hawa en haar ideeën zijn vaak echt opmerkelijk! Laten we hopen dat deze 'Hawa-gril' weer snel voorbij gaat………….

Andere gedachtenspinsels zijn: Kunnen we naast het nieuwe bestuur wellicht ook een andere director benoemen en Hawa dus hiermee de NGO ontnemen? Moeten we alle middelen onderbrengen in een andere stichting, bijvoorbeeld in NorGhaVo Ghana? Of moeten we wellicht een nieuwe NGO oprichten? Een nieuwe 'director' is volgens Paul absoluut niet aan de orde……'Hawa will start a war!' Een nieuwe NGO is volgens Paul niet haalbaar in de tijd. In ieder geval wordt het de hoogste tijd om een MOU op te stellen. Dit is een 'Memorandum of Understanding' waarin rechten en plichten worden vastgelegd. Samen met NorGhaVo Ghana en NFD zullen wij 'om de tafel' gaan zitten om de sponsorgelden 'veilig te stellen'. Het kan niet zo zijn dat Hawa spullen verkoopt die wij hebben aangeschaft en vervolgens afreist naar Accra om aldaar te gaan potverteren. Het mag ook niet zo zijn dat Hawa tijdelijk uit beeld is en ons met de brokstukken laat zitten en vervolgens na ons afscheid weer terugkomt en opnieuw begint. De Board moet hierin een sterke en sturende vinger in de 'Ghanese pap' hebben. En dan natuurlijk de financiële zaken: Wie kan geld opnemen van de account van de NGO? Meestal heb je hier in Ghana 2 handtekeningen nodig bij geldopnames. Hoe worden de aflossingen van de leningen straks weer ingezet voor nieuwe leningen (was onze bedoeling) en/of bij eventuele financiele tekorten in stap 1? Hawa zal in ieder geval zeer frequent financiële verantwoording moeten afleggen aan de Board. De kunst is om een MOU op te stellen die aan de ene kant een vast fundament laat zien waaraan niet getornd mag worden, maar aan de andere kant moet het natuurlijk wel werkbaar blijven. Het kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn dat de MOU een toekomstige sta-in-de-weg wordt die normaal functioneren verhindert. En dan blijven er natuurlijk 'grijze gebieden'. We kunnen altijd een clausule opnemen 'in die gevallen waarin niet is voorzien, beslist unaniem de Board'. Een soort ontsnappingsclausule dus….

Feit blijft dat de 'spanning te snijden is'. Het toppunt was toch wel 14 januari. Zoals in het begin van deze nieuwsbrief vermeld, hadden wij in de Volta-region 2 Nederlandse meisjes ontmoet (Rivka en Angelique). Tijdens hun reizen door Ghana waren zij ook een paar dagen in Tamale neergestreken en werden wij met een bezoekje vereerd. Bovendien lieten we beiden natuurlijk ons NFD-project zien. Ze zagen de containers op Kukuomarket en alle stageplekken in town. Toen we echter ook de educatiefase wilden laten zien (stap 1 main office Kumbungo road), liet Hawa ons weten: 'It's not allowed!' Nou, daar sta je dan…… Je werkt 2 jaar met 2 personen gratis voor haar en de toegang word je geweigerd!!! De reden is duidelijk voor ons: Hawa associeert 'wit' met 'geld'. Ze weet dat wij succesvol zijn (geweest) in fondsenwerving en dat iedere cedi door ons heel goed wordt besteed en bestemd is voor de meiden. Zij blijft echter van mening dat zij ook recht heeft op een gedeelte. (Dat wij haar managementopleiding hebben betaald ad. 500 euro is blijkbaar al heel normaal!) Als ze ons dus ziet met andere Nederlanders, dan denkt ze: 'Er wordt geld gegeven aan Ben en Dees en ik word weer overgeslagen!' Het moge duidelijk zijn dat wij er bewust voor hebben gekozen de geld-stromen via NorGhaVo te laten lopen.

Waren wij op 14 januari niet welkom met de 2 Nederlandse meisjes; op 18 januari werd ons wederom de toegang tot het kantoor ontzegd toen we de nieuwe microfinancierings-deskundige Ishmel de 'main office' wilden laten zien. Vloeken, tieren en schelden was het enige dat Hawa deed. Zowel Ishmel, teacher Paul en wij beiden bleven heel erg rustig en lieten haar uitrazen. Ben en Dees werden door Hawa uitgemaakt voor 'thieves'…..al het geld gaat naar de meiden en niet naar haar………dát is en blijft voor Hawa niet te verkroppen.

Iedereen probeert ons 'een hart onder de riem te steken': De mensen op de compound; alle andere mensen op NFD; de mensen van NorGhaVo………..Iedereen blijft zeggen dat wij hier zijn voor de meiden en niet voor Hawa; iedereen blijft herhalen dat Hawa 'crazy' is en dat ze handelt uit onwetendheid (gebrek aan opleiding) en dat ze haar boekje ver te buiten is gegaan door ons op deze manier te behandelen. Niemand zal zoveel geduld meer opbrengen als Ben en Dees hebben gedaan. Welke vrijwilliger wil nog op NFD werken? Hawa heeft duidelijk haar eigen ruiten ingegooid.

Nu zien wij nog maar één mogelijkheid en dat is…..afstand bewaren. Gelukkig blijft teacher Paul ons enorm steunen. Wij gaan geregeld naar zijn huis. Hij woont precies tussen NFD-office en ons huis in. Wonen wij op 'Kpaluu-junction', we hebben zijn kruispunt omgedoopt tot 'Paul's junction'. We treffen elkaar dus vaak bij hem of bij ons thuis. We bellen elkaar en altijd voel je een goede verstandhouding. Met Hawa wordt nog slechts gemaild. Hoewel……..ze heeft te kennen gegeven geen mails meer te willen ontvangen. Ze wil alles zelf doen en heeft absoluut niemand meer nodig……. 'Leave me alone'….Oké, prima! Maakt het voor ons alleen maar gemakkelijker! Natuurlijk is het jammer, maar we kunnen niet om de feiten heen! (Overigens…..Ze is nog niet naar Accra vertrokken).

Het kopen van voetbalkaartjes voor de CAN is niet zo simpel als het lijkt. Waar en wanneer kun je die tickets nu kopen? Een luisterend oor leert dat er nogal (tegenstrijdige) indianenverhalen de ronde doen. Eind 2007 werd zekerheidshalve toch maar de office bezocht van de organisatie. De start van de verkoop van de tickets was weliswaar onbekend, maar een website zou binnenkort uitsluitsel geven. En ja hoor: 31 december kun je de tickets daadwerkelijk kopen. Maar…….op die bewuste dag waren er geen tickets te koop. De drukkerij had bij het printen vertraging opgelopen….. Via de pers hoorde Ben dat zaterdag 5 januari de verkoop gestart zou worden via de postkantoren en enige banken. Maar…….op zaterdag zijn deze instanties toch gesloten? Dan maar proberen op maandag 7 januari. Een uiterst vriendelijke en behulpzame postbeambte wist ons na enig speurwerk met een glimlach te vertellen dat we op het einde van de tweede week van het nieuwe jaar nog maar eens terug moesten komen. Ook Job van de compound informeerde bijna dagelijks, maar steevast luidde het antwoord: 'The tickets are not yet in'. Uiteindelijk spande een krantenartikel in de landelijke Daily Graphic de kroon: Zodra de tickets aanwezig waren, zou de verkoop starten………..Wat een giller! Het is de kunst je niet te ergeren, maar je te laten verwonderen………….

Je vraagt je af waarom de start van de verkoop zo moeizaam is. In de discussies werd met de plaatselijke bevolking wel eens geopperd dat de organisatie vreesde voor het in omloop brengen van valse tickets. Slimme lieden zouden de originele tickets wel eens kunnen kopiëren! Op het moment dat de officiële verkoop uiteindelijk dan toch startte, werden in eerste instantie in beperkte mate de duurdere tickets aangeboden. En natuurlijk, ook hier in Ghana geldt de wet van vraag en aanbod. Ghana is echt voetbal minded en op deze wijze kun je de voetballiefhebbers echt gek maken. Uiteindelijk werden de goedkoopste kaartjes in omloop gebracht en voilà bepaalde lieden kochten de kaartjes ineens in grote partijen op. Ja ja, ook Ghana kan een zwarte markt scheppen. Al met al een heel gedoe om voetbalkaartjes te bemachtigen, maar het was leuk om te zien hoe 'onze' Job er zich in vastbeet en met eigen ogen zag dat zijn land er toch een beetje een puinhoop van maakte, als het ging om de simpele verkoop van de tickets.

De stad Tamale maakte zich gereed voor het a.s voetbalfestijn Ineens werkten alle 4 de verkeerslichten die Tamale rijk is. De borders van de doorgaande wegen werden voorzien van een nieuwe kalklaag en ……er werd verlichting aangebracht op alle doorgaande wegen en invalswegen. Als je ziet dat er in een 'ontzettend hoog Ghanees tempo' lantaarnpalen verrijzen en dan vervolgens in je eigen stulpje arriveert en moet constateren dat je wéér eens geen elektriciteit hebt, dan………begrijp je het toch niet meer. De kleine rotondes in Tamale werden voorzien van betonnen sokkels met daarop een beeld van een voetballer die richting stadion wijst. Maar zelfs de particulieren waren driftig aan het poetsen en boenen. Muren werden plotseling voorzien van een nieuw verflaagje en links en rechts begon het te wemelen van de Ghanese vlag. Motorbikes en cars werden eveneens voorzien van de 'black star flag'.Ook op onze jeep prijkt de Ghanese vlag en regelmatig werd ons gevraagd wie onze favoriet was. Het antwoord laat zich gemakkelijk raden……..

Op 20 januari gaat de CAN van start. Op 23 januari wilde Ben de wedstrijden Tunesië-Senegal en Zuid-Afrika-Angola bijwonen in het nieuwe voetbalstadion in Tamale (samen met Job van de compound, teacher Paul van NFD, Musah, Peter en Alex van NorGhaVo en nog een klein kereltje uit de buurt). Voor deze wedstrijd konden echter geen kaartjes meer bemachtigd worden. Maar…..de aanhouder wint: Op zondag 27 januari waren zij present tijdens de wedstrijden Senegal versus Angola en Tunesië versus Zuid-Afrika.

Tenslotte……Op het gebied van een sponsoraktie hebben wij besloten om nog éénmaal te 'vlammen' en dat is dit keer voor teacher Paul. De tekst is ook te vinden op onze homepage.

HELP TEACHER PAUL AAN EEN VERVOLGOPLEIDING OP DE UNIVERSITY!!!

Docenten helpen docenten........

Oproep aan docenten(opleidingen) en/of bedrijven/instellingen en/of familie/vrienden en bekenden in Nederland: Is er nog een 'potje' waar het dekseltje vanaf kan? Is er wellicht een fonds, waarbij Nederlandse docenten een collega in een Derde Wereldland kunnen helpen?

Paul. Paul is van origine een 'cow-boy' en dat betekent in deze context een koeiendrijver. Hij heeft zich opgewerkt tot teacher en heeft nu een volledige baan op een 'primary school'. In de praktijk van alle dag betekent dit dat hij om 13.30 uur klaar is met de les en omstreeks 14.00 uur start (als vrijwilliger) met de les op NFD locatie Kumbungoroad (educatiefase stap 1). In principe geeft hij daar les tot 15.30 uur. Maar ook na 15.30 uur is hij niet te beroerd om met ons op pad te gaan en bijvoorbeeld instanties te bezoeken als er weer eens iets geregeld moet worden voor NFD. Zelfs in de avonduren, in weekenden of tijdens schoolvakanties kunnen we een beroep op hem doen. Geen enkel probleem voor Paul. Zijn school, NFD Kumbungoroad en zijn hutje bevinden zich binnen een straal van ca. 3 km. Met zijn motorbike is deze afstand geen punt. Je kunt je voorstellen dat we hem soms wat benzinegeld of een extraatje toestoppen. Paul is uiterst waardevol voor NFD. Paul is ook sociaal voelend en aimabel. Hij is van mening dat het gewoon zijn plicht is om zijn medeburgers (lees onze straatmeiden) middels het geven van les te helpen en samen te werken aan een betere toekomst. Met hart en ziel zet hij zich dan ook in voor NFD. Het is tevens een opdracht van The Lord en uiteindelijk volgt straks wel de beloning. (The reward is in heaven!!! Dat is wat men hier gewoon denkt!!!) Paul is kostwinner voor de hele familie. Hij is de enige met een vaste baan. Het is gewoon zijn familiaire plicht zijn vader/moeder, alsmede broers en zussen, te onderhouden. Vaak gaat het nog verder.....Ooms, tantes, neven, nichten enz. Familiebanden zijn onduidelijk. Iedereen is je 'brother' of 'sister'. Simple like that!!! Inmiddels is hij volgens de community regels gehuwd met teacher Abena (juf hairdressing NFD) en hun eerste kind is op komst. (Februari 2008). Paul en Abena wonen dus met de gehele familie samen op een compound in de community. Een echt huwelijk is vooralsnog niet aan de orde (te duur) en bovendien kan en mag hij zijn hutje pas verlaten als een andere broer of zus zijn rol als kostwinner kan overnemen en de hele familie kan onderhouden. Zijn huidige kostwinnerschap blokkeert dan ook volledig zijn toekomst. Paul zou heel erg graag enkele modulen 'mathematics and statistics' willen volgen op de Presbyterian University College. (Bachelor of Science). Hij heeft inmiddels bericht gekregen dat hij daar is aangenomen, maar er is één probleem: Hij kan zijn 'schoolfees' niet betalen. De modulen die hij wil volgen vinden plaats tussen juni en september 2008 en het schoolgeld hiervoor bedraagt omgerekend 950 euro. Het vervolg van de opleiding zal een jaar later plaatsvinden (juni-september 2009) en dan moet er eveneens omgerekend 950 euro betaald worden. Vervanging op zijn 'primary school' tijdens zijn afwezigheid wordt geregeld. We hebben Paul beloofd ons best voor hem te gaan doen in Nederland. Garanties kunnen we hem natuurlijk niet geven, maar...........als iemand het verdiend heeft, dan is Paul het wel!!!

Donaties zijn welkom op giro 9397346 t.n.v. NorGhaVo Nederland te Nijmegen o.v.v. project Ben en Dees t.b.v. Paul.

Overigens......Is het niet bijna Carnaval in Nederland? Misschien een paar pilsjes voor Paul?

Warme groet, Ben en Dees