Het leven hier begint vaste patronen te krijgen. Een teken dat we ingeburgerd raken. Wekelijks worden de stageplekken bezocht (fase 2); maandelijks worden de docenten betaald (hairdressing en weven) (fase 1). De meest normale dingen kosten hier heel veel tijd: Mails checken; post ophalen op het kantoor van NorGhaVo. Voor alles moeten we naar 'town'.
William, de Nederlandse jongen die nu nog op onze compound woont (maar volgende maand teruggaat naar Nederland), heeft enkele keren assistentie verleend als het gaat om het 'oplappen' van de oude computer op NFD.
Op zondagavond wordt er meestal een beetje 'gesocialized' met de mensen van de compound. In ieder geval weten de kinderen van de huisbaas ons dan wel te vinden. Ze zijn benieuwd wat aunty Dees dit keer weer bedacht heeft. Af en toe worden de door ons aangeschafte batik tie & dye stoffen afgeleverd bij de 'tailor', die er iets moois van maakt.
De shop langs de kant van de weg…….4 bamboestokken en een dakje van stro. Als je te vroeg ter plekke bent, kan het gebeuren dat de 'tailor'er nog niet is. Lang duurt dat echter nooit. In de verte komt ze aanlopen met haar naaimachine op het hoofd! Het leven hier is zo heerlijk ongecompliceerd!

Inmiddels geeft Ben weer een paar uren les per week, zodat Dees orde kan scheppen in de 'schoenendoos-administratie' van NFD. Fondsen in Nederland willen nu eenmaal wel cijfers zien (financieel verslag, jaarverslag e.d.).
Ook stelt Ben alles in het werk om een openstaande vordering bij een wanbetaler te innen. Geen gemakkelijke taak, omdat het 'voor onze tijd was'. Maar…De aanhouder wint! Bovendien bleek de wanbetaler een aardig iemand te zijn, die even op zich had laten wachten, aangezien hij geregeld in zuid-Ghana (Accra) had moeten vertoeven. Probleem opgelost!

Ons educatieve aanbod willen we zeer breed presenteren.In feite is natuurlijk alles welkom. Een middagje samen met Dees bij NFD achter de computer was voor 'high level' een daverend succes en beslist voor herhaling vatbaar. Echter… na de tweede keer, gaf Hawa te kennen dat dit teveel extra elektriciteitskosten met zich meebracht. Dan maar misschien eens met enkele meiden een internetcafé bezoeken en de digitale snelweg opgaan, zodat de globalisering ook hier gestalte krijgt.
Een cybercafé hebben de meiden nog nooit van binnen gezien; e-mailen is totaal onbekend.
Ze geven duidelijk aan dat ze het geweldig zouden vinden om bijvoorbeeld te mailen naar Mathilde en Madelin in Canada. (De 2 meisjes die in november 3 weken op NFD hebben lesgegeven).
Als wij een eigen internetverbinding thuis hebben, is het ook nog een optie om de 4 meiden aan huis computerles te geven. Maar het allermooiste zou zijn als ze in konden stromen op de Nyohini computerschool (NCS); een project van NorGhaVo.
Dees bijt zich hierin vast en er wordt gesproken met Peter (staflid NorGhaVo Ghana) en met Samiwu (de coördinator van de Nyohini computerschool). Resultaat: Op 3 januari a.s. mogen de 4 NFD-meiden van 'high level' meedoen aan het programma. Ze zullen starten met 2 middagen per week.
Zo zie je maar weer……Je moet erin blijven geloven…………..4 straatmeiden achter de computer; dat is toch geweldig?

De timmerman heeft inmiddels de binnenkant van enkele buitendeuren van het NFD gebouwtje gebarricadeerd met enkele uitneembare balken. Twee (oude) computers in een ruimte kunnen ook hier in Ghana een aanzuigende werking hebben op het inbrekersgilde. Voorkomen is beter dan genezen!

Onze eerste NFD-evaluatie is aan Hawa en Paul gepresenteerd, met het verzoek deze kritisch te lezen en zonodig van commentaar te voorzien. De evaluatie wordt ook gebruikt voor de Board of Directors van NFD, NorGhaVo en enkele sponsoren.

Op 6 december werd de primary school van Paul bezocht.
Hij heeft maar liefst 55 kinderen in zijn 6e klas! Nadat we kennis hadden gemaakt met de direktrice en enkele collega's, hebben we in de klas van Paul gesproken met de leerlingen: 30 jongens en 25 meisjes. Het niveau was voor ons een verademing; iedereen aanspreekbaar in het Engels! We hebben een leuke discussie gevoerd en de kinderen vroegen ons 'het hemd van het lijf'…… 2 blanken uit Nederland was namelijk niet alledaags!
De vragen werden op ons afgevuurd. De leerlingen waren erg gretig. Bij het stellen van een vraag gingen ze staan en noemden eerst hun naam.
Verschillende onderwerpen passeerden de revue: Van president naar koningin; van standaardhuwelijk naar homo-huwelijk; van dierenmishandeling naar dierenambulance; van hond als consumptie naar hondenbelasting; van 'sharing en caring' naar individualisme en materialisme; van fufu en banku naar Nederlandse kaas; van cedi naar euro en Europese Unie; van 'African time' naar 'timemanagement' (Time is money); van socializing naar druk, druk, druk enz. enz. enz.
De onderwerpen riepen vragen op, veroorzaakten ongeloof, maar ook hilariteit!
De Nederlandse samenleving is in Ghana gewoon niet uit te leggen!

Het totale aantal meiden in fase 1 blijft min of meer constant. Nadat we de beide zusjes hadden 'geschrapt'(de 2 laatste instromers) bleef de teller staan op 12 girls in de educatiefase.
Er is één ex-Kayayoo-girl die 'extra moeilijk in de omgang is'. We hebben haar duidelijk gemaakt dat dit haar enige en laatste kans is.
Zoals reeds eerder gemeld hebben we 3 Azara's in de educatiefase. Onlangs echter bleek Azara 2 ook een andere naam te hebben: Akiti. In haar 'community' weet niemand wie Azara is, maar Akiti kent iedereen!
Het moge duidelijk zijn dat de meiden een zwaar leven hebben. Aan problemen is geen gebrek! Enkelen moeten zelfs na school meteen de schaal weer op het hoofd zetten, om op de markt bijvoorbeeld tomaten te gaan verkopen. Als dit lukt, kunnen ze de dag erop eten kopen, zodat ze geen honger hebben als ze weer op NFD zijn.

De oma van Hawa (direktrice van een kindertehuis en bestuurslid van de Board of Directors van NFD) heeft een 'showcase' geschonken voor het NFD-winkeltje. In deze 'vitrinekast' zullen kappersattributen uitgestald worden, met het doel om te verkopen.

De 'Senior Father' van onze huisbaas Jacco is overleden. Hoezo 'Senior Father?' Dit blijkt in z'n algemeenheid de oudste broer te zijn van je vader. Hoewel de beste man reeds op 3 oktober was overleden, vond er op 7 december nog een slotceremonie plaats.

Frustraties horen er bij: ………….Als geld belangrijker wordt gevonden dan kennis…….Als miscommunicatie ontstaat ten gevolge van verkeerde interpretaties………….Als een taalbarrière en lastige cultuurverschillen je opbreken……
Als…….Als…..Als……………….

Het werk begint zich op te stapelen en we raken het overzicht een beetje kwijt. Het lijkt wel of er steeds meer werk op ons afkomt. Nog 'een tandje hoger' dan maar…! 's Avonds thuis en/of in het weekend wordt er doorgewerkt voor NFD. Onze werkdag stopt niet als de lessen om 15.30 uur zijn afgelopen. Op zich is dat absoluut geen probleem, omdat het werk heel goed bevalt. Bovendien is NFD een jong project dat helemaal opgebouwd moet worden. Ons plan om in de Kerstvakantie naar de Volta-region te gaan wordt ook geschrapt. Geen tijd! Hoe kan dat toch? Wat doen wij verkeerd? Onze NorGhaVo collega-vrijwilligers trekken er regelmatig even op uit. Natuurlijk is onze insteek anders: Wij zijn ouder, blijven langer, willen ons voor 300% inzetten voor NFD en hebben nu niet de behoefte om te reizen. Maar even iets minder 'druk op de ketel' zou wel fijn zijn.
Bovendien heeft Dees het idee dat Hawa niet echt begrijpt dat de fondsen in Nederland inzage willen hebben in alle 'ins and outs' van NFD. Men wil cijfers zien en alles moet op papier gezet worden. ….Ja Hawa, uit die cultuur komen wij…..
Je komt er nou eenmaal niet met:…………… 'Let's wait and see' or 'let's pray'!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!......................
Hawa merkte dat het menens was en vroeg ons te noteren wat volgens ons nog moet gebeuren. Nou, daar gaat ie dan:
Een 'projectdescription'moet geschreven worden, maar ook een educatieplan, een businessplan en een preventieplan. Verder moet er een jaarverslag gemaakt worden en een financieel verslag. De 'schoenendoos-administratie' van NFD moet enigszins logisch ingevoerd worden in de computer. Ook moet er een soort van 'volgsysteem' van de meiden opgezet worden aan de hand van intakeformulieren. Tenslotte is het nodig dat er een soort van 'overview' komt, als het gaat om de lesopzet.
Zeker voor de 'follow-up', is het belangrijk dat onze opvolgers over 2 jaar kunnen zien wat wij hebben gedaan op het gebied van: Engels, maths, Frans , gezondheidsvoorlichting e.d. Alles moet uiteraard in het Engels op papier worden gezet.
We stellen voor dat zowel Hawa, Paul als Ben en Dees enkele punten gaan afwerken. De taken worden verdeeld. We zijn benieuwd! De bedoeling is goed, maar de praktijk is vaak zo anders. Een excuus heeft men altijd klaar en de schuld krijgt…… 'our culture'!
Ja, die cultuurverschillen blijven lastig……..Travelling, funeral, too tired, ceremony: Allemaal redenen om te verzuimen.
'I didn't come today, because I had to go to the market'. We proberen Hawa uit te leggen dat er 'andersom' gedacht moet worden. 'I can't go to the market, because I have to work'.
Ook het feit dat er nooit iets wordt gepland of dat afspraken niet worden nagekomen, is dagelijkse realiteit. Moeilijk hoor!
Voor wat betreft het lesrooster: Hawa heeft altijd wel een excuus om geen les te geven. Paul is dan weer zo goed om de groep over te nemen. Nu moet gezegd worden dat 'low level' ook meer gebaat is met Paul: Een echte teacher, Dagbani-sprekend, een engelen-geduld en een 'goedzak'. Maar het gaat natuurlijk om het principe.
We merken ook dat de capaciteiten van Hawa beperkt zijn. Het schrijven van een businessplan werkt in ieder geval op onze lachspieren: Ze schrijft gewoon organisatiestructuren over van grote bedrijven, die dan als leidraad moeten fungeren voor ons kleine NFD-project. Tactvol moet je haar dan weer op het goede spoor brengen. Ze kan namelijk moeilijk omgaan met kritiek. We begrijpen heel goed dat Nederlanders, in z'n algemeenheid, niet met haar kunnen samenwerken.
Geduld is ook hier weer een schone zaak!
Status, geld, uiterlijkheden, vorm, buitenkant e.d. voeren bij Hawa de boventoon! Voor ons is de overdracht van kennis veel belangrijker; voor Hawa ligt dit anders. Ze vindt 'our thinking too high'! Frustraties dus! Het is belangrijk deze frustraties wel te ventileren. De kunst is om je niet te ergeren, maar om je te laten verwonderen! Mooi in theorie, maar moeilijk in de praktijk!

Wij vinden het erg jammer dat we geen Dagbani spreken. Hierdoor is het lesgeven in de 'low-level'-groep bijna onmogelijk, hoewel:…….Met behulp van wasknijpers kun je de kinderen prima helpen bij het maken van rekensommetjes!
Maar:…. Dagbani-sprekende teachers zijn eigenlijk een 'must' voor deze analfabeten. Voor Hawa en Paul betekent dit dus: Voornamelijk lesgeven in de 'low-level'-groep. Ben en Dees zullen de lessen in de 'high level'-groep voor hun rekening nemen. Daar zijn de meiden namelijk aanspreekbaar in het Engels.

Hamishouw, één van de meiden uit 'high level' had ons al verschillende keren gevraagd om mee te gaan naar haar huis.
Op 8 december zagen we haar moeder, maar ook enkele 'stiefmoeders'. Haar vader heeft namelijk meerdere vrouwen. Bij elke vrouw heeft hij kinderen. Het totale aantal is onbekend, maar Hamishouw liet weten: 'We are more than twenty'.
Dit is nou echt het probleem van Afrika: De man met veel vrouwen en veel kinderen, die in deze zijn verantwoordelijkheid niet neemt.

Op de fiets op weg naar ons werk werden we een keer 's morgens verrast door een kleine overstekende krokodil!!!!
Zelfs de lokale bevolking schrok ervan!

Job, onze huishoudelijke hulp, (die op het einde van de maand wordt betaald), dacht slim te zijn:
Hij moest iets kopen, had geen geld en vroeg aan ons een voorschot van 4 maanden!
Nee dus……………….

Op 10 december is de staf van NorGhaVo bij ons thuis op bezoek geweest: Musah, Peter, Charlot.
Er werd gezellig gekletst, natuurlijk ook over het werk, maar ook over de cultuurverschillen.
November had in plaats van 2, zelfs 3 nieuwe vrijwilligers opgeleverd en eind december komen er weer 6 nieuwelingen bij.

De NFD-meiden hebben Dees ook al een bijnaam gegeven: Wumpini (God's gift). Later werd deze gewijzigd in: Madam Suglo. (Suglo betekent 'geduld' in het Dagbani). Nou, vooruit dan maar………………….
De girls vinden het altijd leuk om een beetje 'flauwekul te verkopen' en dit met ons te delen. Handgebaren en rijmpjes horen hier altijd bij: Give me the five and the blues and the kiss.
Ook willen ze constant je handen aanraken. Ze vinden onze huid erg zacht en blijven maar voelen. Tsja…….dat komt, omdat wij nooit met onze handen hebben gewerkt!!!!!! Als je uitlegt dat wij een machine hebben voor onze was, onze afwas e.d. kijken ze ons verbaasd aan. Ja, wij hoeven alleen op knopjes te drukken!!!!!!!!!!!!
Al 4 maanden lang horen we dagelijks kinderen roepen: 'Siliminga hello'. ('Hallo blanke'). Wij wilden ook wel eens in het Dagbani van repliek dienen: 'Gban sabli hello'. ('Hallo zwarte').

Op 16 december hebben we het ITFC mango-project bezocht. (Integrated Tamale Fruit Company). Voor ons vertrek uit Nederland had Ben in Venlo reeds een presentatie over dit project bijgewoond. ITFC heeft o.a. in samenwerking met het Mondiaal Platform Venlo het CTSP-project opgestart: Children To School Project.
ITFC heeft het hoofdkantoor in Tamale en het project zelf is gelegen in Dipale in Savelugu (Nanton district in noord-Ghana).
De hoofdtaken van ITFC zijn: Het kweken van mango's en zaden en het promoten van inheemse bomen.
Het klimaat in noord-Ghana is ideaal voor de mango.
Voor de echte liefhebbers hierbij een verwijzing naar de website: www.itfcorganic.com

Dat religie hier heel erg belangrijk is, zal inmiddels wel bekend zijn. Hierbij een bijzonder voorbeeld:
Ben sprak met een leerkracht. Zoals wellicht nog bekend, is gedurende een periode van 6 tot 8 weken geen les gegeven op de basisscholen. Het resultaat van deze staking was nihil; de eisen zijn niet ingewilligd. Het commentaar van de betreffende leerkracht luidde: 'In heaven there is our reward!!!!!'

Kerst nadert…………..De praktijk leert dat in deze periode de 'servers' van de internetcafés 'down'zijn; de telefoonverbindingen slecht zijn en het verkeer op de weg nog gevaarlijker wordt.
Vlak voor de Kerstvakantie werd er een 'general cleaning day' door Hawa georganiseerd. Dit betekende dat alle meiden het NFD-gebouwtje grondig moesten schoonmaken. Zelfs de 'gutter' buiten moest eraan geloven!
Ook in de laatste week voor Kerst maakten we kennis met een vrijwilligster uit Zweden, die ons met ingang van 5 januari a.s. komt helpen. Ze zal blijven tot omstreeks maart en zal op vrijdagmiddag de les 'health education' voor haar rekening nemen.
Bovendien krijgen we na de Kerstvakantie waarschijnlijk hulp van een NorGhaVo-vrijwilligster, die sinds eind november in Tamale verblijft. Deze Nederlandse zal enkele middagen onze lessen overnemen.
Op 20 december was het dan eindelijk zover. Een rastakapsel voor Dees. De meiden stonden te popelen om dit te realiseren.
En Ben heeft zich laten kortwieken. Voor de NFD-girls van 'hairdressing department' een fluitje van een cent!
22 december werd een 'Christmas party' op NFD georganiseerd voor alle meiden van fase 1 (educatie) en fase 2 (stage). In totaal: 21. Samen met de teacher hairdressing en de teacher weaving en met Hawa en Paul en wij-zelf was het een leuk gezelschap.
Door de meiden werd 'fried rice' gekookt. Voor de kinderen een lekkernij, aangezien ze thuis meestal slechts fufu, banku of TZ krijgen. Toen we de girls ook nog trakteerden op koekjes en limonade (in poedervorm) was hun dag helemaal geslaagd. Bovendien hadden we als aardigheidje enkele springtouwen en een basketball-paal aangeschaft. Goed voor lijf en leden, maar bovendien ook weer een manier om het groepsgevoel te verstevigen.
Eerste Kerstdag was ook heel bijzonder. Alle meiden van de educatiefase (12 in totaal) hadden we uitgenodigd in ons huis. Ook de juf hairdressing en weven, plus Hawa en Paul waren van de partij. Aangezien wij op een 'sharing compound' wonen,
werden de Nederlandse William (in gezelschap van zijn vriendin Nienke) en het gezin van Jacco en Suzy (inclusief familie, vrienden, bekenden) ongemerkt ook onderdeel van de hele happening.
Moslims en Christenen waren aanwezig. Iedereen leeft in harmonie met elkaar.
Kerst buiten in de hitte tussen allemaal Ghanezen!.........Nog nooit zoveel 'sharing and caring' gevoeld!
Ons huis was versierd met oranje vlaggetjes. Zelfs Kerstmuziek ontbrak niet!
De meiden smulden van de 'jollof rice', die Suzy had gemaakt en vandaag kregen ze zelfs echte limonade. Ja, als je dan die grieten tussen 10 en 20 jaar ziet genieten van een biscuitje, een bekertje Fanta en rijst, dan gaan je gedachten toch wel even naar hun leeftijdgenoten in Nederland…………………..
We hadden tegen de meiden gezegd dat ze welkom waren vanaf 12.00 uur. Om 10.15 uur echter arriveerden de eersten al.
Achteraf bleek 12.00 uur een ongunstig tijdstip te zijn: Het gezin van Jacco en Suzy was nog niet teruggekeerd uit de kerk; op dat tijdstip is het ook te warm om buiten te vertoeven en bovendien moesten onze meiden thuis nog diverse klussen klaren.
Cultuurverschillen werden eveneens duidelijk: Wij denken bij een gezamelijke maaltijd ook aan het sociale aspect, sfeer, muziek, praten enz., maar voor deze kinderen was slechts één ding belangrijk: Eten en snel, want ze hadden honger!
Deze straatkinderen zijn gewend om te overleven. Er werd gehandeld vanuit hun intuïtie: Pakken wat je pakken kunt, m.a.w.: Zoveel mogelijk eten en drinken! Het was aandoenlijk om te zien, zeker toen we opeens overal zwarte plastic zakjes zagen.
Van de drie koekjes, verdwenen er twee in het zakje; van de 2 borden rijst; verdween er één in datzelfde plastic zakje!!!!!!!
Om de lege limonadeflessen werd bijna gevochten. De Fanta uit het bekertje verdween in een lege fles. Dit alles met het doel om ook iets mee naar huis te kunnen nemen. Delen met je familie hoort erbij. Maar ook het kunnen showen van lekkernijen in hun community was een reden om niet alles ter plekke te verorberen. Dit 'luxe' eten en drinken fungeert in hun woonomgeving als statussymbool. Toen ze begrepen dat ze ook hun plastic beker, vork, kartonnen bord en papieren servetje mee naar huis mochten nemen, begonnen ze spontaan te zingen: Thank you, thank you……Volgens onze huisbaas Jacco hebben we iets losgemaakt en zal er nog dagen over gesproken worden.
Op Tweede Kerstdag hadden we onze eerste Djembé-les én onze tweede Djembé-les.

En dan is het 27 december en ben je jarig in Ghana. Reden voor een etentje 'entre nous'. 's Avonds zongen de kinderen van de compound: 'Happy birthday aunty Dees; how old are you now?'

Op 28 december hebben we de Dr. Adams Clinic bezocht (één van de NorGhaVo-projecten, waar verschillende Nederlandse NorGhaVo-vrijwilligsters hebben gewerkt). Na 4 maanden Tamale werd het de hoogste tijd om deze kliniek eens te gaan bezoeken. Bij velen is hij bekend: Dr. Adams, de oprichter en arts van de Adams Clinic in Tamale. In het centrum van de stad geeft hij onder moeilijke omstandigheden voor weinig tot geen geld medische hulp aan mensen die de reguliere medische zorg niet kunnen betalen. De oude kliniek, de entourage, de hele setting……..Het was erbarmelijk om te zien! Maar………..de nieuwbouw van de kliniek is bijna klaar! Samen met Dr. Adams is NorGhaVo enkele jaren geleden gestart met het maken van plannen voor de nieuwbouw van zijn kliniek. Gestaag is er gebouwd aan een nieuw, moderner en groter onderkomen en nu hoopt Dr. Adams binnenkort te kunnen gaan verhuizen.
In zijn auto reden we van de oude naar de nieuwe lokatie. Aangezien de 'watchman' niet aanwezig was, konden we het gebouw niet aan de binnenkant bekijken. Maar ook aan de buitenkant konden we al zien dat het een kliniek gaat worden, waar een ieder trots op zal zijn!

Aangezien onze kleding snel slijt, geven we de 'tailor' af en toe opdracht om de voorraad op peil te houden. Van prachtige batikstoffen wordt dan iets moois gefabriceerd. Meestal heeft de 'tailor' als onderkomen een 'stretcher'. Deze shop bestaat uit enkele houten palen, met een dakje van stro. Soms heeft een kleermaakster/naaister een iets beter zaakje. Haar business wordt dan gerund vanuit een echte container. Een stretcher of een container zijn straks ook aan de orde als onze NFD-meiden in fase 3 terechtkomen (own shop). Het hangt van het budget af of we containers kunnen kopen (500 euro per stuk) of toch stretchers (100 euro per stuk). Meestal gaan wij naar de tailors die in de stretcher hun business runnen, maar in de Kerstvakantie ontmoetten we Candy (een tailor die vanuit een container werkt). Haar telefoonnummer hadden we al in Nederland gekregen van Vivian (een NorGhaVo-vrijwilligster die in 2004/2005 in Tamale had vertoefd). Toen we vertelden dat we uit hetzelfde land kwamen als Vivian, werden we meteen uitgenodigd om een keer te komen eten. Maar allereerst moesten we haar familie leren kennen. Ja, de Ghanese gastvrijheid is echt geweldig! Op een kleine binnenplaats maakten we kennis met haar moeder, broers, zussen, die allemaal hard werkten. Ze moeten wel, want anders hebben ze geen'chop' (eten).
De eerder genoemde Nederlandse Vivian had ons in onze voorbereiding nog meer telefoonnummers gegeven. Zo ook van Asana. Zij runt een hele mooie shop (voor Ghanese begrippen) op het 'cultural centre', waar ook het kantoor van NorGhaVo is gevestigd. Haar shop bestaat uit 2 gedeelten: 1 batik tie & dye-afdeling en 1 hoek waar je local dishes kunt eten.

2006 gaat voorbij…………Hamishouw, één van de meiden van 'high level' nodigde ons uit om de laatste dag van het jaar bij haar thuis op bezoek te komen. Ze woont ook in Gurugu.
Oudjaar in Ghana………….Een vreemd idee…………..Een samenzijn met de mensen van de compoud.

Op het einde van het jaar is het misschien goed om ook in de nieuwsbrief enig inzicht te geven in de financiele stand van zaken van NFD. We weten dat sommige lezers cq (nieuwe) sponsoren hierin zijn geïnteresseerd. Nou,vooruit dan maar……………

Tot de volgende maand!
Lieve groet,
Ben en Dees

Gegevens project:

Het project is sinds september 2005 operationeel en wordt gerund door de huidige director Hawalatu (25 jaar) en teacher Paul (28 jaar).
Hawalatu is volledig werkzaam als vrijwilligster en Paul is 50% werkzaam als vrijwilliger. Paul heeft bovendien een normale baan als teacher.

Het NFD project is gesitueerd in het noorden van Ghana in de stad Tamale. Het noorden van Ghana is het armste gedeelte van het land: Nog geen 70% van de bevolking beschikt over een inkomen van 70 Euro op jaarbasis!

Het is een kleinschalig project met als doelgroep de Kayayoo girls. Deze jonge meiden tussen de 10 en 20 jaar hebben in hun eigen regio geen perspectief en trekken dus naar de grote steden zoals Kumasi en de hoofdstad Accra. De werkzaamheden van de meiden bestaan uit het dragen van bagage op hun hoofd (head-portage); Kaya betekent luggage/bagage in de Haussa-taal.
Het 'grote geluk' echter wordt niet gevonden en vaak komen de meiden in contact met voornamelijk mannen met verkeerde bedoelingen. Van kwaad komt erger en de neerwaartse spiraal is ingezet: criminaliteit, prostitutie, ongewenste zwangerschappen etc…
NFD wil de meiden perspectief bieden in hun eigen omgeving en daarmee de trek naar het zuiden voorkomen.
Het totale aantal Kayayoo girls in Ghana is mij onbekend; ons project echter telt op dit moment ongeveer 25 meiden.

Aanpak:

Zoals reeds gememoreerd is het doel van het project: voorkomen dat jonge meiden naar het zuiden van het land gaan om aldaar hun geluk te zoeken.
De toekomst van deze meiden ligt in hun eigen regio, namelijk het noorden van Ghana.
NFD heeft het volgende plan van aanpak opgestart:
- Educatiefase (fase 1) 12 maanden: 's Ochtends practical skills.
Deze vaardigheden bestaan uit: weaving in combinatie met batik tie & dye of
hairdressing in combinatie met batik tie & dye. 's Middags wordt er lesgegeven in
Engels, rekenen, gezondheidsvoorlichting, (een combinatie van environmental
studies/social studies/science) en Frans.
- Stageperiode (fase 2) 8 maanden: Deze stageplekken (attachments) omvatten weaving
of hairdressing.
- Startersfase (fase 3) 6 maanden: Begeleiding bij het starten van een eigen klein bedrijfje. Deze fase zal vanaf mei 2007 operationeel worden. Na deze 6 maanden is het de bedoeling dat de girls middels microfinanciering hun eigen bedrijfje opstarten.

Nadrukkelijk moet worden opgemerkt dat - met name in fase 1 - sprake is van sociaal pedagogische aspecten. De meiden (straatkinderen, weeskinderen, moslimmeisjes, analfabeten) komen veelal uit communities waarin totaal geen aandacht is besteed aan opvoeding. Een bekend gegeven is dat de ouders/verzorgers in deze hun verantwoordelijkheid niet nemen!
Verder is het niveau van de deelnemers erg laag en heeft meer dan de helft nog nooit een school bezocht, is niet in staat te lezen en/of te schrijven, verstaat geen Engels, spreekt slechts de lokale taal (Dagbani) en weet de eigen leeftijd niet.

In september 2005 werd aangeboden weaving en sewing; aangezien sewing te duur werd (aanschaf nieuwe naaimachines), werd besloten het aanbod tijdelijk te wijzigen.
In plaats van sewing wordt vanaf september 2006 hairdressing aangeboden, waarbij gebruik wordt gemaakt van kappersspullen die door ons in juni 2006 zijn verscheept van Nederland naar Ghana.

In oktober 2006 bevinden zich 16 personen in fase 1 ( 8 weaving en 8 hairdressing)) en 9 personen in fase 2 (5 sewing en 4 weaving).

Financiële aspecten:

Voor wat betreft de korte termijn zijn de volgende bedragen op jaarbasis noodzakelijk:

Sewing: bijdrage stageplek 5 x 20 Euro bedraagt 100 Euro
Weaving: materialen 400 Euro
Weaving teacher 12 maanden halve dagen 300 Euro
Weaving bijdrage stageplek 4 x 20 Euro 80 Euro
Batik tie & dye: materialen 75 Euro
Hairdressing teacher 12 maanden halve dagen 300 Euro
----------
Totale begroting korte termijn 1255 Euro

Opmerking:
De director zelf geeft batik tie & dye, zodat hiervoor geen kosten teacher zijn verschuldigd.

Vanaf mei 2007 worden de girls uiteindelijk gedurende een periode van 6 maanden intensief voorbereid en begeleid naar het einddoel: het opzetten en zelfstandig runnen van een eigen bedrijfje.
Er wordt vanuit gegaan dat alle huidige deelneemsters in fase 2 in mei 2007 ( 9 girls) zullen doorstromen naar fase 3.

Vanaf mei 2007 is er sprake van een soort 'kweekvijver'.
Onder de paraplu van NFD krijgen de meiden dan de gelegenheid praktische ervaring op te doen in het runnen van een shop. Daarvoor is het de bedoeling dat weaving, sewing en hairdressing hun eigen shop krijgen waarin de girls onder begeleiding samenwerken. Ook het leren van elkaar is gedurende deze fase een issue.
Voor elke skill wordt een container van 500 Euro per stuk aangeschaft die fungeert als shop.
Er wordt straks gekozen voor een container, omdat materialen veilig opgeslagen kunnen worden. Zoals reeds gememoreerd dient elke container cq elk department te worden voorzien van materialen en het department weaving van een nog aan te schaffen weaving machine (ca. 180 Euro)
Resumerend:
De begroting voor de langere termijn ziet er dus als volgt uit:

3 containers ad 500 Euro ……………..1500 Euro
weaving machine ………………….….. 180 Euro
materialen (geschat)…………………….420 Euro
-----------
2100 Euro

Microkrediet:

Microfinanciering is een van de instrumenten die vanaf november 2007 (6 maanden na mei 2007) worden ingezet om de girls financieel te ondersteunen.
Op dit moment is nog onduidelijk op welke wijze dit zal gaan gebeuren.
In ieder geval is wel duidelijk dat gekozen wordt voor een eenvoudige werkwijze.
Bovendien zal er maatwerk geleverd worden: Nu al blijkt dat we sterke en zwakke kandidaten hebben.
Ten aanzien van de invulling en uitvoering van de microfinanciering zal op zeer korte termijn 'policy' moeten worden ontwikkeld.
Concrete zaken als maximale hoogte van de lening, rentepercentage, terugbetaling van de lening, hoe om te gaan met achterstanden in aflossingen etc. passeren dan de revue.

De girls moeten dus uiteindelijk zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien.

Het totale NFD project dient op de langere termijn ook inkomensgenererend te worden.
Degenen die fase 3 hebben voltooid kunnen in de toekomst worden ingezet als teacher cq hun shop kan fungeren als stageplek. Deze ontwikkeling werkt dan kostenverlagend voor het gehele NFD project.
Natuurlijk zullen er straks in fase 3 zeker inkomsten zijn uit de verkoop vanuit de shops. Op dit moment is moeilijk te overzien over welke bedragen het zal gaan.

Het microkrediet per girl (weaving) kan als volgt worden vastgesteld:
- eenvoudig winkeltje, (4 palen met rieten dak)………………..100 EURO
- kosten aanschaf stoffen in verband met de start.…………….. 60 EURO
- weaving machine……………………………………………..180 EURO
------------
Benodigde microkrediet voor weaving per girl………………………..340 EURO

Het microkrediet per girl (sewing) kan als volgt worden vastgesteld:
- eenvoudig winkeltje ( 4 palen met rieten dak) 100 EURO
- kosten aanschaf stoffen in verband met de start..……………………. 60 EURO
------------
Benodigde microkrediet voor sewing per girl………………………….160 EURO

De afdeling hairdressing is pas vanaf september 2006 operationeel.
Hairdressing zal dus een jaar later ( november 2008) kunnen starten met microfinanciering.
Dit geldt ook voor de huidige weaving-groep in de educatiefase (fase 1).

De girls van sewing hebben reeds hun eigen naaimachine. Aanschafkosten hiervan behoeven dus niet meer begroot te worden.

Het totale bedrag dat in november 2007 voor microfinanciering nodig zal zijn, is als volgt begroot:
4 weaving girls ad 340,-- EURO bedraagt..... 1360 EURO
5 sewing girls ad 160,-- EURO bedraagt….. 800 EURO
-------------
Totale benodigde budget microfinanciering 2160 EURO

Microfinanciering is het sluitstuk van het individuele traject dat afgelegd wordt.

Allereerst moeten fase 1, 2 en 3 (kweekvijver) gefinancierd en doorlopen worden, alvorens sluitstuk microfinanciering aan de orde is!!!

Samenvatting:

Zoals uit de begrotingen blijkt zijn de volgende bedragen noodzakelijk:
- begroting korte termijn:………………………………… 1255 EURO
- begroting langere termijn………………………………….2100 EURO
- microkredieten……………………………………………2160 EURO
. --------------
Totale begroting………………………………………………5515 EURO