Terug
1 april
2005
Vandaag even afspraken gecheckt op school. Dit blijkt nodig te zijn. Afspraken
maken en nakomen zijn twee verschillende dingen. Het hoofd uit West-Europa
is nog steeds te stipt…….
Van de teachers hoorden we dat de leerlingen erg bezorgd waren geweest. Ze
hadden namelijk gevraagd hoe het kwam dat aunthy een pleister op haar voet
had (een blaar!) en wat de oorzaak was van het nogal rode hoofd van uncle
(de zon!) Het is duidelijk dat de kinderen erg begaan zijn met ons wel en
wee………
Zoals reeds eerder gemeld, zijn er ook in India geen malaria-injecties die
als profylaxe te gebruiken zijn. Deze malaria-injecties zijn slechts relevant
als het onheil al is geschied.
Ook werden de vluchten van a.s. donderdag en vrijdag herbevestigd. Verder
werd er natuurlijk weer gewerkt aan het reisverslag. In de late middaguren
stond een afspraak gepland bij onze tailor. Tot onze verbazing echter stond
ze plotseling bij ons voor de deur. De belofte dat alles vandaag klaar zou
zijn, was natuurlijk niet nagekomen. Morgen zien we dus maar weer verder.
Hierna enkele boodschappen gedaan in de direkte omgeving.
De dagsluiter was wederom het spelen met de kinderen. 50 kinderen die allemaal
tegelijk aandacht willen. Er wordt bijna om je gevochten! Om 21.45 uur viel
ineens de stroom uit. Een zaklamp ligt altijd onder handbereik en bracht ook
nu weer uitkomst.
2 april 2005
De bespreking van het observatieverslag ging vandaag niet door. Behalve de
educatie-coördinator wilde ook dokter Rajagopal hierbij aanwezig zijn.
Aangezien laatstgenoemde een paar dagen 'out of town' was, was de bijeenkomst
verschoven (zonder overleg) naar a.s. maandag 11.30 uur. Maandag a.s. echter
was gepland om met dokter Rajagopal naar een meditatiecentrum te gaan. Zou
hij z'n plannen hebben gewijzigd? Op onze mail werd niet gereageerd. Dan toch
maar weer even naar school om het na te vragen bij de professor(educatie-coördinator)……Maandag:
Bespreking dus. Meditatiecentrum? No idea!
Wij merken in ieder geval heel duidelijk dat wij moeten leren om 'los te laten';
de dingen te laten gebeuren. Alles controleren en willen beheersen werkt hier
averechts!
Dit laatste geldt ook
voor 'ma kleermaker'. Zouden vandaag de chudhidars echt klaar zijn?
De teachers staan te popelen om Dees in Indische kledij te zien! Eerst was
alles te strak; gisteren was het weer te wijd…..Eénmaal ter plekke,
moest toch nog weer van alles hersteld worden, maar uiteindelijk was het dan
toch goed. Nou…….Er zit inmiddels wel een heel verhaal achter deze
chudhidars! Maar ook op het gebied van kleding heb je te maken met cultuurverschillen.
Enkele voorbeelden: Wij zijn gewend aan 'over-sized'modellen; hier wordt strakke
kleding gewaardeerd. Is het voor ons normaal om zakken in een broek te hebben;
hier is dat toch min of meer 'not done'. Wil je dit dus wél, dan moet
je er expliciet om vragen. Behalve cultuurverschillen, heb je ook te maken
met taalproblemen (ma tailor sprak alleen Tamil; een zoontje dat Engels op
school leerde, moest vaak als tolk fungeren). Voeg daarbij miscommunicatie
en misinterpretatie en het hele tailorverhaal is compleet!
Desalniettemin………….We konden het prima met elkaar vinden;
hebben samen veel gelachen en veel gepraat over Nederland en India. Toen we
haar bij het afrekenen een extra beloning gaven voor al het gedoe, straalde
ze over haar hele gezicht! Iedereen weer blij!
Gewapend met onze buit namen we afscheid. Van de stoffen die we vorige week
gekocht hadden, waren nu prachtige chudhidars gemaakt. Deze stoffen hadden
we gekocht in Coimbatore, in de grootste textielzaak van Tamil Nadu. Behalve
in Coimbatore heeft deze zaak (The Chennai Silks) ook vestigingen in Chennai,
Tirupur, Erode en Trichy.
Na de lunch, enig schrijf/typewerk
en een korte siësta, stond een bezoekje op de rol: Weer op
visite bij één van de leerkrachten. (Nummer 6 van de 7). Ze
kwam ons halen en te voet gingen we richting haar huis. We maakten niet alleen
kennis met haar man en kinderen, maar ook met 8 andere families die op hetzelfde
terrein woonden. Iedereen was weer uitgelopen om 2 West-Europeanen te zien.
De woning van de juf bestond uit 3 piepkleine kamertjes, waarvoor 1000 rupees
per maand moet worden betaald (ongeveer 20 Euro). De mensen zitten, slapen
en eten op de grond. De enige 2 stoelen zijn voor de gasten; het eten is voor
de gasten; alles is voor de gasten…………….……………
Iedereen staat toe te kijken hoe wij alles naar binnen proberen te werken.
Met de rechterhand eten begint al aardig te wennen! Ook foto's worden weer
getoond. Bij elk bezoek speelt zich hetzelfde tafereel af. Het stramien blijft
identiek! Als je weggaat wordt continu herhaald hoe blij men is dat je hun
huis hebt bezocht en hun gast wilde zijn.
Je wordt hier als vreemdeling in de watten gelegd. (Diezelfde ervaring hadden
we ook in West-Afrika). Onze gedachten gaan terug naar Nederland, waar buitenlanders
vaak met de nek worden aangekeken……………………………………………………
3 april 2005
Zondag vandaag. Er wordt gelezen (Indonesië wordt opnieuw voorbereid);
de vergadering van morgen wordt besproken; er wordt achter de laptop gewerkt;
er worden '2 emmertjes water' gehaald voor de was; het eten wordt uitgedeeld
aan de kinderen; de evening-prayers worden bezocht (tussen de verplichte nummers,
hoorden we de kinderen plotseling de door ons geleerde liedjes zingen); er
wordt gespeeld. (Ballonnenfeest vandaag!)
De caretakers en de children zijn dolenthousiast over de chudhidhar van Dees.
Kortom: Een fijne 'rommelzondag'!
4 april 2005
De Indian Bank werd bezocht. Indonesisch geld opnemen was niet mogelijk, omdat
het filiaal te klein was. Dit gold tevens voor Indische rupees en Euro's.
Twee blanken in dit bankfiliaal was blijkbaar niet alledaags. We kregen een
voorkeurshandeling. We werden meteen apart genomen en ontvangen door de bankmanager.
Creditcards laten zien deed wonderen. De bankdirekteur pleegde diverse telefoontjes
naar andere vestigingen. Een concreet antwoord werd niet verkregen. Uiteindelijk
werden we verwezen naar een ATM (Any Time Money); een soort pin-automaat dus
(4 km. verderop). Aangezien we hier morgenavond langs zullen komen op weg
naar het huis van dokter Rajagopal, besloten we om morgen beide zaken te combineren.
Om 11.30 uur stond de bespreking gepland van het observatieverslag. Een half
uur voor de 'meeting' op school arriveerden we weer in Sontham. Tot onze verbazing
gaf de watchman ons enkele copieën. Het was de reaktie van de professor
n.a.v. onze gedane observaties cq. suggesties. Nou…….dat was wel
op het nippertje. Nauwelijks gelezen de vergadering dus maar in… De 7
leerkrachten waren aanwezig, evenals de educatie-coördinator en dokter
Rajagopal.
Onderwijs in Nederland
en onderwijs in India: 2 verschillende werelden! Hier in India blijkt het
voornamelijk om feitenkennis te gaan. Met het hanteren van bepaalde (leer)strategieën
was men totaal niet bekend. (Voor een West-Europees hoofd zat er een 'gat'
tussen van zo'n 50 jaar!) Dit alles moet uiteraard wel gezien worden binnen
de beperkte (financiële) middelen. We hebben het hier natuurlijk wel
over een ontwikkelingsland! Al met al was het een waardevolle opdracht geweest
en hadden we allemaal iets van elkaar geleerd!
Na afloop nog even nagepraat. De afspraak met dokter Rajagopal om een meditatiecentrum
te
bezoeken, werd geannuleerd. (Bleek achteraf alleen op zondag geopend te zijn).
In verband met ons naderende vertrek, hadden we hier geen moeite mee. Morgenavond
zullen we nog wel op bezoek gaan bij dokter Rajagopal thuis. Dat is een leuke
afsluiter!
Trouwens ……..Donderdag a.s. (de dag van vertrek), zullen we met
het busje van 'Udavum Karangal' naar het vliegveld worden gebracht. Wat een
service, nietwaar?
Na de koffie van 16.00 uur was het tijd voor de huiswerkbegeleiding. Zoals
gebruikelijk verliep dit erg onrustig. Hierna werd samen TV gekeken. 57 kinderen
op de grond, inclusief caretakers en uncle and aunthy. Vele kleintjes kropen
tegen je aan. Allemaal wilden ze aangehaald worden. Ook werd er nog binnen
gespeeld. De favoriet van Dees was vanavond slecht gehumeurd en verdrietig…………………
5 april 2005
Inmiddels is wel duidelijk geworden dat religie ook hier erg belangrijk is.
Van het Hindoeïsme spreekt de inhoud ons aan ('doing church' als manier
van leven); de vorm kan ons niet bekoren (kitscherig, kermisachtig, overdreven
suikerzoete tierelantijnen). In West-Afrika daarentegen hadden we moeite met
de inhoud van het Christendom('praying church', de aanzienlijke macht van
priesters, het arm en dom houden van de bevolking). De vorm echter vonden
we daar prachtig (het zingen, het dansen, het expressieve karakter).
Vanochtend naar school
geweest, waar we o.a. een foto hebben gemaakt van onze favorieten. (Allebei
hebben we 'a special child'). Aangezien de toetsdag voor vandaag erop zat,
was er ruimschoots de tijd om met het hele team thee te drinken, bij te praten,
een jaarboek van school te bekijken en zelfs te zingen.
De uitnodiging om thee (milktea) te drinken geschiedt nonverbaal: De duim
wordt tegen de lip/kin aangedrukt. Hierna bezochten we het science-lokaal
op de 1e verdieping. De leerlingen van de first and second standard (6-7-8
jaar oud), hadden m.b.v. enkele ouders en de leerkrachten een prachtige expositie
gemaakt, op het gebied van: flora, fauna, menselijk lichaam, transport, zonnestelsel,
landbouwprodukten, feestdagen e.d.
Ook in India kent men bijvoorbeeld het Oogstdankfeest. Dit wordt Pongal genoemd.
Een leuke naam voor een komkommersoort was: Ladyfingers. Volgens de docenten
erg lekker met chili!
Tot 17.00 uur werden voorbereidingen
getroffen voor ons naderende vertrek. Toen was het tijd om naar het huis van
dokter Rajagopal te gaan. Maar voor het zover was gingen we toch eerst even
apart naar een 'petrol-station'. Daar hadden we de mogelijkheid om bij een
ATM (Any Time Money) cash geld op te nemen. Bij aankomst moesten we een half
uur wachten. Een geldtransport zorgde ervoor dat de voorraad werd aangevuld.
Drie militairen met enorme geweren zorgden voor de bewaking van het hele gebeuren.
Een komisch gezicht; maar blijkbaar is het nodig! Overigens…..Een tankstation
dat 24 uur per dag open is, in combinatie met een ATM-pinautomaat is qua lokatie
nog niet zo gek gekozen. Een tankstation (voorzien van veel personeel), zorgt
voor bedrijvigheid en zal het gevoel van onveiligheid bij de 'pinner' wegnemen.
Koers werd gezet naar
het huis van dokter Rajagopal. Tot onze verbazing werden we
vergezeld door drie oudere dames van Sontham. Natuurlijk werd er veel over
de kinders gesproken. Wist je dat er iedere dag 14 kilo rijst nodig is om
alle mondjes te voeden?
We werden hartelijk ontvangen door de dokter en maakten kennis met zijn vrouw,
zijn schoondochter, zijn kleinkind, zijn zwager en zijn schoonmoeder. Tijdens
het overheerlijke etentje, ontstonden leuke gesprekken met de familie. De
beide kinderen van dokter Rajagopal wonen trouwens in de U.S.A.
Op de terugweg nam Ben plaats op de 3e geïmproviseerde achterbank van
de 'van'; dat wil zeggen een laag plastic krukje in de laadruimte. Op de heenweg
was gebleken dat de beschikbare ruimte voor ons gezelschap te krap was. Een
vrouw van 72 jaar die op schoot moest zitten bij een andere 'caretaker' verdient
nou ook niet echt de schoonheidsprijs!
Deze West-Europese hoffelijkheid van Ben deed de Indische dames verbazen.
Hier namelijk is de vrouw ondergeschikt en zou een vrouw dus juist plaats
hebben moeten nemen in de laadruimte. Twee caretakers werden thuis afgezet;
de derde echter woont in het kindertehuis.
Bij thuiskomst werd Ben uit zijn 'benarde' positie bevrijd en noemde hij zichzelf
'special transport'. Hilariteit alom!
6 april 2005
Vanmorgen op school nog een foto gemaakt van de 'morning-prayers'. (Aangezien
het woensdag is, betekent dit voor de kinderen het witte uniform).
Verder de laatste voorbereidingen getroffen voor ons vertrek van morgen.
Onze bedoeling was om vandaag van iedereen afscheid te nemen, maar………………..
Gisterenavond laat vernamen wij dat er voor vandaag een afscheidsfeestje staat
gepland. Wij zijn gewend dit soort zaken vooraf te bespreken; hier blijkbaar
niet…………
Kortom: Voor ons een onverwachte, aangename verrassing!
Het samenzijn vond plaats
in het schoolgebouw en velen waren aanwezig: de leerkrachten, overig personeel,
dokter Rajagopal, de educatie-coördinator en iemand van het kantoor in
Coimbatore. Twee kinderen mochten ons bloemen geven. Ook kregen we een schilderijtje
als aandenken. Het hele klaslokaal was versierd. Stoelen stonden opgesteld.
Achter een tafel moesten plaatsnemen: dokter Rajagopal, iemand van kantoor,
de professor en jawel…….Ben en Dees. Het was een hele formele gebeurtenis,
die past in de cultuur. Hoewel de mensen het allemaal erg goed bedoelden,
vonden wij het toch ietwat beladen. De mensen van 'Helpende Handen' hielden
een speech. Men ging in op onze motieven om enkele jaren in een ontwikkelingsland
te gaan werken. Vele (beslist geen oppervlakkige) vragen werden gesteld. Voor
een West-Europees hoofd kwam het bijna over als een kruisverhoor! Natuurlijk
ontbrak het ook niet aan lofuitingen en vroeg men zich hardop af waarom we
niet gewoon in India bleven. Na afloop van dit officiële gedeelte, konden
we gelukkig informeel afsluiten met koffie en iets lekkers. Van de teachers
namen we afscheid op een Nederlandse manier: 3 kussen op de wangen. Ze schrokken
zich wezenloos…………………….Toch moesten
ze vreselijk lachen. Wederom…..Cultuurverschillen!
Tot slot gingen we nog even gedag zeggen bij de caretakers en de kinderen.
Het zal vreemd zijn om morgen hier weg te gaan.
7 april 2005
Vandaag gaan we dus echt India verlaten. Aangezien we de komende 2 dagen aan
het reizen zijn, besloten we om de bloemen die we gisteren hadden gekregen,
terug te geven. We stelden voor om deze bij het huistempeltje neer te zetten,
zodat iedereen ervan kon genieten. Op de valreep stak Bealah nog een roos
in het haar van Dees. Om 12.15 uur vertrokken we, na uitgezwaaid te zijn door
enkele leerkrachten, caretakers en de watchman. Met het busje van 'Helpende
Handen' werden we naar airport Coimbatore gebracht, waar we om 13.00 uur arriveerden.
Behoorlijk vroeg. Onze vlucht stond gepland om 15.55 uur. Beetje rondgehangen
op het vliegveld dus. De vlucht van Coimbatore naar Bangalore duurde een klein
uurtje. Om 16.45 uur landden we in Bangalore. De volgende vlucht Bangalore-Singapore
vertrok pas om 23.55 uur. 7 uur wachten op een vliegveld is niet echt leuk,
als je je niet fit voelt. Toen we om 0.00 uur vertrokken, moest de klok 2½
uur vooruit gezet worden. Het was dus ineens 2.30 uur en dus was het 8 april.
8 april 2005
Bij het inchecken voor de vlucht naar Singapore moest de rugzak volledig worden
uitgepakt. Dit vanwege veiligheidsredenen. Inmiddels zijn we gewend geraakt
aan het steeds opnieuw gefouilleerd worden bij elke controle. De vlucht Bangalore-Singapore
duurde precies 4 uur.
Om 6.30 uur arriveerden we in Singapore. Daar moesten we wachten tot 9.35
uur voor onze vlucht naar Denpasar Bali. Deze had vertraging, i.v.m. het schoonmaken
van het vliegtuig. In de tussentijd moesten veel douaneformulieren ingevuld
worden. (Arrival Card; Departure Card for the Republic of Indonesia and Custums
Declaration). Bij het inchecken naar Bali voelden we ons toerist tussen de
vakantiegangers. We vertrokken met een half uur vertraging (omstreeks 10.05
uur). In plaats van 12.00 uur zouden we dus om 12.30 uur moeten arriveren,
maar uiteindelijk werd dit 13.00 uur. Dit had te maken met het feit dat er
sprake was van zeer zware regenval op Bali. De verkeerstoren gaf geen toestemming
om te landen. We moesten dus een half uurtje in de lucht boven het vliegveld
blijven rondcirkelen. Safety first! Bij de douanecontrole op Bali moest één
van onze koffers worden opengemaakt. Er werd iets gemompeld van: Nederland…….niet
goed…….
Onze eerste indruk was
een toeristische entourage. Gelukkig zijn we hier maar 1 dag!
Deze stop is noodgedwongen, omdat er maar één vlucht per dag
is van Denpasar Bali naar Maumere Flores. Deze ene vlucht konden we net niet
halen. (Op de terugweg hoeven we niet te overnachten op Bali, omdat de vluchten
dan wel aansluiten; dat wil zeggen: een wachttijd van 6 uur). Onze vlucht
van morgen werd nog even herbevestigd en Euro's werden gewisseld en Rupiah's
werden opgenomen. (11.000 Rupiah = ongeveer 1 Euro). Met de taxi naar ons
onderkomen voor 1 nacht. Een hartelijke ontvangst! Na een non-stop reis van
27 uur zonder geslapen te hebben, waren we doodop!
9 april 2005
Na het ontbijt gingen we richting vliegveld. De vlucht Denpasar Bali- Maumere
Flores stond gepland om 11.35 uur. Bij de incheckbalie bleek dat de vlucht
geannuleerd was (ondanks de herbevestiging). Het was ons bekend dat vluchtmaatschappij
Merpati nogal onbetrouwbaar is. Merpati echter is de enige luchtvaartmaatschappij
die vluchten verzorgt tussen Bali en Flores.
Ja……de betrouwbaarheid van Singapore Airlines (5 van de 10 vluchten)
is natuurlijk niet te evenaren, maar…….gelukkig nemen wij altijd
veel 'reizigersflexibiliteit' in onze bagage mee! Morgen dus maar naar Flores.
Mama België werd meteen ingelicht. En nu? Hoe vul je zomaar een extra
dag Bali in?
Onze verblijfsaccomodatie voor in principe 1 overnachting, was gekozen vanwege
de ligging op 10 minuten rijden van het vliegveld.
Maar…Elk voordeel
heeft z'n nadeel.
Het plaatsje Kuta waar wij verbleven, lag aan de kust en was erg toeristisch.
(In het mooie binnenland zouden we ons meer op ons gemak hebben gevoeld!)
Jammer, maar helaas!
Besloten werd om de zee op te zoeken. We vonden zelfs een heerlijke rustige
plek. Het is vaak net om het hoekje! Inmiddels hadden we geconstateerd dat
op elke hoek van de straat en in ieder huistempeltje geofferd wordt: een opgevouwen
bananenblad (dat als schaaltje fungeert), voorzien van bloemetjes en wierookstaafjes.
Morgen…….Op naar Flores!
10 april 2005
Vanochtend naar het vliegveld. De tweede poging om van Bali te vertrekken.
Gelukkig…..Er was een vlucht! Luchtvaartmaatschappij Merpati was natuurlijk
niet bereid om de kosten van het langere verblijf op Bali te vergoeden. Bij
het betalen van de luchthavenbelasting bleek dat we zojuist een vals biljet
van 50.000 Rupiah's hadden ontvangen (ongeveer 5 Euro). Dit biljet hadden
we als wisselgeld ontvangen op het vliegveld, toen we iets lekkers kochten.
Het kon dus snel geruild worden tegen een echt exemplaar! De vlucht van 11.35
uur vertrok om 11.45 uur en na 5 kwartier werd voet gezet op Flores-bodem!
De landing op Flores was bijzonder……De landingsbaan ligt vlak aan
zee. Het toestel verloor in sneltreinvaart steeds meer hoogte; het water leek
op ons af te komen; toen zagen we een knollenveld, maar gelukkig verscheen
er toch ook nog een landingsbaan!
We werden afgehaald door
Maire-Jeanne Colson. Deze ontwikkelingswerkster (van origine afkomstig uit
België), is al 30 jaar aktief op Flores en wordt door iedereen 'Mama
België' genoemd (of Mama Belgi). Allereerst gingen we naar haar eigen
huis in Maumere waar we een hapje aten. Mama België vertelde……….vertelde………..vertelde……….over
haar zes kindertehuizen; over haar 3 adoptie-dochters Fien, Corrie en Mieke
enz. De kinderen van Fien zagen we ook: Janne, Sarah, Bram en David. Mama
België……….Wat een inspirerende vrouw! Betrokken, bevlogen,
bewonderenswaardig!
Toen werd koers gezet
naar ons onderkomen. We dachten dat we in Watublapi zouden bivakkeren, maar
Mama België had dit veranderd in Nangahure. Dit vanwege de meer centrale
ligging ten opzichte van Maumere.
De zes kindertehuizen zijn achtereenvolgens:
- Maria Stella Maris in Nangahure (De hoofdvestiging, waar naast niet gehandicapte
weeskinderen ook gehandicapte kinderen verblijven en het is tevens onze verblijfplaats).
- Nativitas in Watublapi (Het allereerste kindertehuis).
- Maria Visitasi in Nebe-Blawuk.
- Assumptio in Wolofeo.
- Resurexio in Lekebai.
- Asrama St. Theresia in Nebe-Wairmitak. (Een tehuis voor studerende meisjes).
Ons hoofddoel is om alle kindertehuizen (Panti) te bezoeken. Op deze zes plaatsen
is Nativitas werkzaam. (Zie link projecten). Verder is het de bedoeling om
het eiland op eigen gelegenheid per openbaar vervoer te verkennen. (Zie link
landeninfo.).
Ons onderkomen is een verhaal apart…..Een bamboehuisje op palen aan zee!
Een pittoresk plekje! Een overdekte veranda, zonder ramen betekent dat het
wemelt van de muskieten!
Als dat maar goed gaat……………De malaria ligt wederom
op de loer! De coils (anti-muskietenattributen) werden uit de koffer gehaald
en aangestoken; er werd gespoten; er werd flink ingesmeerd met Deet; de klamboe
werd bevestigd; 's avonds bedekkende kleding aan en natuurlijk hebben we wekelijks
onze profylaxe. Dan zijn alle voorzorgsmaatregelen getroffen en kunnen we
er verder ook niets meer aan doen.
We maakten kennis met
ibu (mama) Frans, een medewerkster van kindertehuis Maria Stella Maris in
Nangahure. De vrouwen worden hier ibu of mama genoemd; de mannen zijn papa.
Wij zijn dus ibu Dees of mama Dees en papa Ben. (In India was het aunthy en
uncle). Mama Frans sliep vannacht ook in ons bamboehuisje. Was dit uit veiligheidsoverwegingen?
We konden echter geen woord met elkaar wisselen, omdat ze alleen Indonesisch
kan praten.
We installeerden ons. Dit ging niet zonder slag of stoot……Muskietennet
ophangen; lamp kapot; stroomuitval e.d. Mama Frans assisteerde ons. Onder
het genot van koffie werd in gebarentaal gecommuniceerd. Rond de klok van
20.00 uur nam Mama Frans ons mee naar het avondeten. Als we in Stella Maris
zijn, zullen we 's middags en 's avonds met het personeel eten. Het ontbijt
is met ons tweetjes in het bamboehuisje. We maakten kennis met Grace. (Ibu
Graci). Zij heeft de algehele leiding. Ook kok Seadock (Fonetische schrijfwijze)
en de andere caretakers werden voorgesteld. Nog een snelle blik op de kinderen
van Stella Maris en de dag was voorbij.
11 april 2005
Onze eerste nacht in het bamboehuisje……erg warm; veel muggen en
heel stil en verlaten…….Als we naar buiten kijken zien we de zee.
Een plaatje!
's Morgens maakten we kennis met Mieke: één van de adoptiedochters
van Mama België. Samen met Mieke en Mama Frans begonnen we aan de rondleiding
over het terrein van Stella Maris. We bezochten de nieuwe kleuterschool in
aanbouw en de bestaande kleuterschool. De kinderen zongen een liedje voor
ons. Mama België heeft voor de eerste keer in 30 jaar geld van de overheid
gekregen voor de bouw van de nieuwe kleuterschool. Verder zagen we de fysiotherapie,
de orthopedische werkplaats, de kippenfarm, de varkensboerderij, het naaiatelier,
de boomgaarden, de voorraadschuren, de recreatieruimte, de ruimte waar gespeeld
wordt en huiswerk wordt gemaakt, de slaapzalen, de wasplaats e.d. Ook buiten
op het terrein kan volop door de kinderen gespeeld worden. (Deze plek heet
Odilia). Op het kantoor maakten we kennis met Mama Din. Gelukkig sprak zij
wel een beetje Engels, zodat we het doel van onze missie konden vertellen.
We vernamen dat de kosten voor 1 maand eten in alle kindertehuizen 30 miljoen
Rupiah's bedragen (ongeveer 300 Euro). Tevens hoorden we dat Mama België
in de afgelopen 30 jaar zorg had gedragen voor 3750 kinderen!
De filosofie van Mama
België is dat iedereen die in het tehuis verblijft, wordt ingezet. Dit
heeft natuurlijk vele voordelen. Het bevordert de eigenwaarde van de mensen
en men beschikt over goedkope arbeidskrachten. Men wil zoveel mogelijk self-supporting
zijn. Door de hele organisatie heen is dit goed waar te nemen. De gedrevenheid
van Mama België kwam duidelijk naar voren. Alle lof! Terecht dat zij
genoemd wordt: De moeder Theresa van Flores! Het is natuurlijk belangrijk
dat de verantwoordelijkheden goed verdeeld worden, zodat het stokje straks
kan worden overgedragen en daarmee de continuïteit is gewaarborgd.
Behalve weeskinderen, verblijven in Stella Maris ook geestelijk en/of lichamelijk
gehandicapte kinderen. Iedereen wordt ingezet. Zodra je mensen een taak geeft,
zie je ze opfleuren! Men krijgt het gevoel nuttig en nodig te zijn.
Omstreeks 11.00 uur waren
we terug in ons bamboehuisje waar we koffie dronken met Mieke en Mama Frans.
Hierna kwam Mama België. Zij had al een vergadering achter de rug. Vervolgens
met de auto naar Maumere om in het kantoor van Merpati de vertrekdatum vanaf
Flores te laten wijzigen. Ons is namelijk duidelijk geworden dat Merpati een
monopoliepositie heeft als het gaat om de vliegverbinding Maumere-Flores en
Denpasar Bali.
Bovendien is Merpati erg onbetrouwbaar. Aangezien op 1 mei de vluchten staan
gepland van Bali naar Singapore en van Singapore naar Amsterdam, moeten we
dus absoluut op 1 mei vanuit Maumere Flores op Bali zijn.
Vanwege de eerder genoemde onbetrouwbaarheid van vliegmaatschappij Merpati,
hebben we onze vertrekdatum vanaf Flores een paar dagen naar voren gehaald:
28 april.
Op de terugweg langs het postkantoor: Waarschijnlijk zag het er 100 jaar geleden
bij ons ook zo uit! Het hebben van een eigen postbus zegt ook niets op Maumere:
De post van Mama België werd in het verleden vaak uit het postvak gehaald.
Mama België ging met Mieke naar haar eigen huis; wij gingen met de chauffeur
terug naar Stella Maris, waar we samen met Grace de lunch gebruikten. Daarna
werd gewerkt aan verslaglegging.
Om 16.00 uur gingen we
op pad met Grace. Wairiit stond op de rol. Hier bezochten we St. Damian. Op
deze lokatie (6 km. van Nangahure) wordt 1x per week hydrotherapie gegeven.
Concreet betekent dit dat er 's zondags gezwommen wordt in zee! De accommodatie
die gebouwd is voor dit doel bevindt zich in de afwerkfase. Een plaatje!
Met de taxi terug naar Stella Maris. Bij het instappen trapte Ben op een grote
juten zak die op de grond lag. Een krijsend geschreeuw was het gevolg! Wat
bleek? In de juten zak zat een varken! Grote hilariteit! Het was een taxibusje
voor ongeveer 8 personen. In werkelijkheid zaten er zo'n 25 mensen in het
busje en bovendien hingen er nog enkelen aan de buitenkant.
Samen met de oorverdovende muziek was het een spectaculaire rit. Verslag getypt.
Na het avondeten van 20.00 uur hebben we onszelf opnieuw geïntroduceerd
bij een groep kinderen van Stella Maris, die bezig waren met hun huiswerk.
Wij vertelden over Nederland en zij mochten ons vragen stellen. Grace fungeerde
als tolk. Afgesproken werd om 's avonds na het avondeten Engelse les te geven.
We hebben dan wel Grace nodig, aangezien de kinderen geen woord Engels spreken
en wij geen woord Indonesisch.
12 april 2005
Vanochtend zijn we met Grace naar een kantoortje gegaan om ons verblijf te
laten registreren. (Pemerintah kabupaten Sikka Kecamatan Alok Kelunahan Wuring
Nangahure). Het betrof slechts een formaliteit, maar het moest wel gebeuren.
De typemachine was hier nog niet verdwenen. Tijdens het wachten spraken we
met het personeel. De entourage leek meer op een kippenhok dan op een kantoor.
Na afloop van de hele procedure moesten we de baas van het spul (die niets
gedaan had), formeel bedanken. Voor ons een ongebruikelijke vertoning!
Na het betalen van 30.000 Rupiah's (ongeveer 3 Euro) konden we vertrekken.
Even na elven vertrokken
we met Grace naar Watublapi. Hier bezochten we kindertehuis Nativitas. De
laatste 9 km. moesten we afleggen over een smalle, bochtige weg, de bergen
in.
We werden hartelijk ontvangen door het personeel. De kinderen van het weeshuis
zorgden voor een speciale begroeting. Ze pakten onze hand en drukten daarop
met hun neus.
De rondleiding voerde ons langs de slaap-en eetzalen; de ruimte waar huiswerk
gemaakt kon worden (Patrycia); de keuken; de natte ruimtes e.d. Met dit kindertehuis
(Nativitas in Watublapi) is Mama België zo'n 30 jaar geleden gestart.
Dit is dus het begin van alles…………In dit kindertehuis
wonen 44 kinderen. Ieder kind met een trieste achtergrond. Onwillekeurig dwalen
je gedachten af naar de kinderen in Nederland die alles hebben. Elke vergelijking
gaat mank, maar toch…………….Hier verblijven geen gehandicapte
kinderen. Die verblijven in Stella Maris (overigens tussen niet gehandicapte
weeskinderen).
De rondleiding ging verder richting baby's (1,2,3 maanden oud). Ze lagen in
houten en glazen boxen. Onder de andere kinderen werden ballonnen uitgedeeld.
India of Indonesië…… ballonnen uitdelen aan kinderen levert
altijd blije gezichten op! We lunchten in Nativitas in Watublapi.
Hierna werd koers gezet naar Mama België in Maumere. We dronken iets
en wisselden
informatie uit. De plannen werden besproken en bijgesteld. We mochten gebruik
maken van de computer van Mama België, zodat we even konden mailen. Tijdens
het mailen gebeurde er een vreselijk ongeluk voor de deur van Mama België.
Ook hier is het verkeer gevaarlijk. Gisteren hadden we nog een ongeluk met
dodelijke afloop gezien. Voor we vertrokken gaven we de 'kleinkinderen' van
Mama België ook enkele ballonnen. Wie enthousiaster was, is de vraag…….Mama
België of de kinderen. De 70-jarige Marie-Jeanne sprong als een jonge
meid achter de ballonnen aan!
Toen was het tijd om terug
te gaan naar Stella Maris in Nangahure. Ook deze kinderen wilden natuurlijk
ballonnen. Terug in ons bamboehuisje werden we plotseling verrast door enkele
personeelsleden. Spullen van Mama Frans werden opgehaald. Zij had haar kantoortje
in ons bamboehuisje, maar krijgt elders op het terrein een andere plek. Er
wordt dus geholpen met de herinrichting. Ze zal dus ook niet meer bij ons
slapen.
19.00 uur: Eveningprayers. Dit vond plaats in de buitenlucht. Indrukwekkend!
Kaarslicht; er werd gebeden en gezongen. Ook werd stil gestaan bij het doel
van onze reis. Alles vond plaats onder een groot beeld met daarop de woorden:
'You are my hands'. 85% van de bevolking is katholiek. Weer even omschakelen,
na 5 weken Hindoeïsme, tempels e.d.
Tussen de kaarsjes en de liedjes zagen we enkele verdwaalde ballonnen………….
20.00 uur: Avondeten. Onze eerste Indonesische woorden werden eindelijk onthouden:
Selamat pagi (good morning); Selamat siang (good afternoon) en Selamat Malam
(good evening). Hierna gaven we Engelse les en tevens werd er gezongen. Nieuwe
liedjes werden ingestudeerd.
13 april 2005
Zoals afgesproken arriveerde Mama België om 10.00 uur bij ons inmiddels
vertrouwde bamboehuisje. Van tevoren was er reeds gewerkt op de laptop. Vandaag
zou een drukke en lange dag worden. Allereerst werd koers gezet naar het huis
van Mama België. Zij wordt werkelijk de hele dag geclaimd. In haar huis
troffen we een vrouw aan, die haar kleinkind onder de hoede van Mama België
wilde brengen. Zo eenvoudig gaat dat echter niet, maar Mama België beloofde
er werk van te maken. (Plaatsing in een kindertehuis; wellicht t.z.t. adoptieouders).
Toen konden we gaan en
als eerste stond een nieuw project in Waiara op de rol. Hier is men doende
met de bouw van een varkensboerderij en een kippenfarm. Het is de bedoeling
dat beiden straks als toeleverancier gaan fungeren voor de zes kindertehuizen.
Uit alles blijkt dat Mama België zoveel mogelijk self-supporting wil
zijn en blijven. Dit drukt natuurlijk de totale kosten en houdt tevens onafhankelijkheid
in. Zoals wellicht bekend wordt Flores jaarlijks vele malen getroffen door
aardbevingen. (Volgens Mama België zou de kans groot zijn dat wij ook
nog een aardbeving zouden meemaken tijdens ons verblijf). De muren rondom
het project worden gemaakt volgens een nieuwe Japanse procedure, zodat ze
meer 'aardbeving- bestendig' zijn. In plaats van staal worden bamboestokken
in beton gegoten.
Tussen deze bamboestokken worden bamboematten bevestigd. Deze worden afgesmeerd
en
gepleisterd met cement. De constructie is daardoor meer flexibel en - zoals
gezegd- beter
bestand tegen aardbevingen. De hokken voor de varkens en de kippen heeft Mama
België zelf ontworpen en getekend. Verder houdt ze toezicht op de bouw.
Als je met Mama België op pad bent, moet je constateren dat zij een zeldzame
duizendpoot is!
Zij is werkelijk van alle markten thuis en heeft inmiddels een gigantisch
netwerk op Flores opgebouwd. Complimenten worden bescheiden weggewuifd!
De reis werd voortgezet en er werd een korte stop gemaakt bij een palmwijnstokerij.
Nadat het procédé door de eigenaar was uitgelegd en natuurlijk
de wijn was geproefd, werd een fles palmwijn gekocht.
We reden richting Larantuka
en gingen naar het huis van Mr.Jack. Mama België had al één
en ander over deze Mr. Jack verteld. Een landgenoot van haar die in België
een reisagentschap bezat. Via zijn vrouw - afkomstig uit Flores- raakte hij
verzeild op dit Indonesische eiland. Hij besloot zijn reisagentschap in België
te verkopen en een kleinschalig hotel te starten op Flores.. Op een prachtige
lokatie nabij strand en zee verrees een 'beauty' van een huis. Mr. Jack heeft
er slechts een maand mogen wonen, want hij had de economische wind niet mee.
De toeristen op Flores bleven weg.
Mama België kreeg de gelegenheid het pand met bijbehorend perceel te
kopen. Aanvankelijk zou het moeten gaan dienen als een soort gastenverblijf,
doch de zeer scherpe controle van de politie heeft vooralsnog roet in het
eten gegooid. Nu gebruikt Mama België het huis om even tot rust te komen
(hoewel…….dit komt er natuurlijk nauwelijks van), maar ook haar
zus uit België vertoeft in het huis van Mr. Jack als zij Mama België
bezoekt. De meegebrachte lunch werd in het huis van Mr. Jack gebruikt en op
ons verzoek werd de naburige kampoeng bezocht. (Bush-dorp).
Zoals misschien bekend,
is het de bedoeling dat de kinderen uit de kindertehuizen uiteindelijk teruggaan
naar de kampoeng. Bij terugkeer zijn bepaalde basisvaardigheden aangeleerd.
In de kampoeng kregen we spontaan uitleg door een familie over de ikat-techniek.
Er volgde een weefdemonstratie. Een sarong werd getoond. Hier was een week
aan gewerkt. Ook liet men ons zien hoe van bladeren van de kokosboom tassen
en manden werden gemaakt. Ware kunstwerken!
Om 15.00 uur stond een vergadering op de rol. Het hele dorp was aanwezig onder
de grote boom in de koelte van de schaduw. Onze gedachten dwaalden af naar
Ghana waar we ook diverse openlucht-vergaderingen in de bush-dorpen hadden
bijgewoond. Hoofdthema nu was: Het verstrekken van een voorschot, om de bevolking
in staat te stellen tot juni a.s. voedsel te kopen. Het voorschot wordt dus
in juni terugbetaald. Men kreeg 50.000 Rupiah's (ongeveer 5 Euro). Bij de
vergadering was ook de baas van de kampoeng aanwezig (Te vergelijken met de
chief; het stamhoofd in Ghana). Bij de rondvraag vroeg de plaatselijke onderwijzer
of Mama België grond kon regelen voor een nieuw te bouwen school. De
huidige school lag te ver van de kampoeng. Een volgende vergadering zou hier
op worden teruggekomen. De kinderen werden verblijd met een verrassing. Wij
schrokken op door enkele sprinkhanen.
Na de vergadering en nadat de vaat was gedaan in het huis van Mr. Jack, vervolgden
we onze tocht.
Onderweg maakte Mama België
ons attent op een vulkaan, die nog regelmatig zeer aktief is. Vroeger kon
je de vulkaan nog bezoeken, maar nu is dat niet meer toegestaan. (Veiligheidsoverwegingen).
Er werd koers gezet naar kindertehuis Maria Visitasi in Nebe-Blawuk. Wederom
een hartelijke ontvangst door de 26 kinderen en hun begeleiders. Er werd koffie
gedronken en we probeerden een discussie op gang te brengen met de kinderen.
De nog jonge leeftijd, hun verlegenheid en het taalprobleem speelden ons echter
parten. Daarom werd er maar gezongen en een kleinigheidje uitgedeeld. De tijd
begon te dringen. Inmiddels was het donker geworden (18.00 uur) en we moesten
nog een laatste bezoek afleggen, namelijk Asrama St. Theresia in Nebe-Wair
mitak.
Dit is een tehuis voor studerende meisjes. We arriveerden tijdens de eveningprayers
en besloten eerst om de bouw te inspecteren. Ook hier vindt namelijk nog een
aanbouw plaats. Na de rondleiding hebben we een klassikaal gesprek gevoerd
met de meisjes (middelbare school-leeftijd). In St. Theresia kunnen zij een
opleiding volgen. Deze meisjes verblijven in het internaat. Er wordt een kleine
vergoeding betaald voor studie-en verblijfskosten. Ook hier kwam de discussie
moeilijk op gang, maar dit had te maken met hun nog geringe kennis van de
Engelse taal. Sommigen echter waren heel leergierig. Toen het ijs een beetje
gebroken was, ging het stukken beter. Er werden goede vragen gesteld. In het
klaslokaal hing een foto van Arnoldus Janssen (grondlegger SVD; bakermat Steyl
Tegelen, die nog niet zo lang geleden zalig is verklaard).
We namen afscheid van de meisjes, nadat ze een werkelijk hartverwarmend afscheidslied
hadden gezongen, waarin ze ons succes wensten in Afrika.
Inmiddels was het behoorlijk laat geworden en waren we beiden doodop. De opgedane
indrukken maakten het erg vermoeiend. We hadden vandaag vele plaatsen bezocht,
vele handen geschud en de warmte blijft natuurlijk een factor die zijn tol
eist. In een restaurantje langs de weg werd een 'brokje' gegeten (zoals Mama
België dat noemt). Samen werd de dag afgesloten. We waren op pad geweest
met Mama België, adoptiedochter Mieke, haar vriend Ton, technicus Blasius
en de chauffeur Does (Fonetische schrijfwijze).
Een lange, vermoeiende, doch zeer interessante en leerzame dag was ten einde.
Dat we ons niet hadden kunnen afmelden voor 'supper' in Stella Maris en dat
de Engelse les niet door had kunnen gaan, was 'no problem'.
Om 23.00 uur kropen we onder de klamboe.
14 april 2005
Vandaag geen programma. Het is praktischer om morgen de 2 laatste kindertehuizen
te combineren op 1 dag. Dus vandaag een rustig dagje. De ochtend werd besteed
aan verslaglegging. De was werd ons letterlijk uit de hand genomen door een
meisje van Stella Maris, dat 's ochtends ook ontbijtspullen klaar zet (Maria).We
lunchten met Mama Din en vertelden onze belevenissen van gisteren en onze
plannen voor vandaag: Spelen met de kinderen-Eveningprayers-Engelse les-Zingen.
Grace kwam vertellen dat de eveningprayers niet om 19.00 uur zouden plaatsvinden,
maar om 17.00 uur. Dit had te maken met de komst van een pastor. Daardoor
werd de speeltijd ook naar voren gehaald. (Van 16.00 - naar 15.00 uur).
Tijdens het spelen werd
bellen geblazen voor de kleintjes; om autootjes werd gevochten en de grotere
kinderen waren erg fanatiek tijdens het hoogspringen met behulp van een stuk
elastiek. Om 17.00 uur zou een pastor komen om de mis op te dragen. Hij verscheen
uiteindelijk om 18.00 uur. Wachten maakt ook hier weer onderdeel uit van het
dagelijks leven. Afspraken nakomen, planning e.d. zijn West-Europese zaken
en komen niet voor in deze context. Na de mis aten we samen (pastor, mama
Din, Grace, Ben en Dees).
De avond werd besloten met het geven van Engelse les. Ook zingen kon natuurlijk
niet uitblijven. Iets dat ons opvalt…………..Als mensen voor
je langs willen gaan, houden ze hun hand verticaal evenwijdig aan hun lichaam
en passeren min of meer ineengekrompen. Dit komt erg onderdanig over.
15 april 2005
Iedere ochtend horen we op de achtergrond de kinderen op school al de lessen
opdreunen. We hebben inmiddels geconstateerd dat in de Derde Wereld door de
schoolkinderen veel van buiten wordt geleerd. Eén van de caretakers
(Rose) kwam ons vertellen dat we om 10.00 uur zouden vertrekken. Dit was namelijk
gisteren nog niet duidelijk. De laatste twee kindertehuizen worden vandaag
bezocht: Resurexio in Lekebai en Assumptio in Wolofeo.
10.00 uur werd 10.30 uur……10.30 uur werd 10.45 uur……..10.45
uur werd 11.00 uur…….
Uiteindelijk vertrokken we om 11.20 uur.
Aangezien we straks de rimboe ingaan, geschiedt het vervoer per vrachtwagen.
Vandaag werd er volop gecombineerd: Materialen moesten worden afgegeven in
Lekebai en rijst moest worden afgeleverd in Wolofeo.Verder moesten de medewerkers
problemen kortsluiten en waren er ook nog twee gasten (Ben en Dees) die de
beide lokaties wilden zien. Combineren (vanwege de hoge transportkosten) was
dus het devies! De tocht was prachtig! Maïs lag in de zon te drogen,
bergmeren trokken aan ons oog voorbij. Al vaker hadden we gezien dat er naast
de hutjes waar de mensen wonen, grafstenen zijn geplaatst. Wellicht praktisch,
maar toch een vreemd gezicht………De was ligt er op te drogen,
de kinderen spelen erop enz. enz.
Eerst werd kindertehuis
Resurexio bezocht in Lekebai. Momenteel verbleven hier 18 kinderen. Alle kindertehuizen
zijn opgezet vanuit de gedachte dat, zodra de omstandigheden het toelaten,
het kind weer wordt teruggeplaatst in z'n eigen woonomgeving (de kampoeng).
In Resurexio gebruikten we de lunch. Op Flores eten we overigens met lepel
en vork. In India werd altijd met de rechterhand gegeten. Niet alleen Grace
vergezelde ons vandaag, maar ook Blasius. (De technisch adviseur van Mama
België).
Toen met de truck dwars
door de bergen de rimboe in. De weg was erg slecht en onbegaanbaar. We waanden
ons weer even in de bush in Nigeria en Ghana! De rit van 15 km. duurde 1 uur!
Na dit uurtje 'hobbelen' (volgens Grace: 'dancing in the truck'), arriveerden
we bij kindertehuis Assumptio in Wolofeo. De meegebrachte pennen vonden gretig
aftrek bij de ongeveer 22 kinderen.
Dit wel erg afgelegen gebied is door Mama België in 1979 'ontdekt'. Op
dat moment heerste er daar een grote hongersnood. De regering was hier zogenaamd
niet van op de hoogte en ondernam geen actie. Via pers en media mobiliseerde
Mama België de verantwoordelijke autoriteiten. De minister en de gouverneur
kregen van Mama België een rondleiding door het gebied en weldra dropten
helikopters zakken rijst. Mama België was van mening dat de zaken structureel
aangepakt moesten worden en realiseerde in Wolofeo het kindertehuis Assumptio.
Tijdens haar hulpactie voor Wolofeo werd duidelijk dat zij door de regering
min of meer als staatsgevaarlijk werd beschouwd, zodat zij zich moest onthouden
van politieke uitspraken.
Nadat we het kindertehuis bekeken hadden, werd er samen iets gedronken. Zoals
in alle kindertehuizen, moesten we ook hier weer in het gastenboek schrijven.
Hierna vertrokken we weer.Van Wolofeo richting Lekebai. Onderweg werd gestopt
om boomstammen te laden, die nadien in Lekebai werden gelost. Omdat de vrachtwagen
nog elders in Maumere moest zijn, werden wij even 'gedropt' bij Mama België.
Na drie kwartier werden we opgehaald en gingen we terug naar Stella Maris,
waar we laat arriveerden. Aangezien er nog gegeten moest worden, kon de Engelse
les niet doorgaan. We beloofden de kinderen echter dat de schade morgen zou
worden ingehaald!
16 april 2005
Aangezien nu alle 6 kindertehuizen zijn bezocht, is ons belangrijkste doel
gehaald. Vanaf
morgen zullen we per openbaar vervoer het eiland gaan verkennen. Vandaag werden
voorbereidingen getroffen. Rugzakken zullen volstaan. De rest van de bagage
zal
achterblijven in kindertehuis Stella Maris in Nangahure. We zullen dit 'parkeren'
in het hoofdgebouw. Dat is toch iets veiliger dan in ons bamboehuisje. Ook
op kantoor gevraagd of men op 25 april de vlucht van Flores naar Bali met
Merpati wil herbevestigen.
We zullen waarschijnlijk zo'n 10 dagen over het eiland gaan trekken en komen
daarna dan voor een paar dagen weer terug in Stella Maris in Nangahure. Er
werd gewerkt aan verslaglegging en het reisverslag werd op de memory-stick
gezet.
Als we aankomende week over het eiland reizen en ergens een internetcafé
tegenkomen, dan kunnen we weer een gedeelte naar onze webmaster mailen. Dus
vandaag werden spullen ingepakt, accu's opgeladen; maar ook werd er gespeeld
en gezongen met de kinderen. En natuurlijk konden de eveningprayers en de
Engelse les niet ontbreken!
Terug
