Terug
4 maart
2005
Vandaag begint onze reis naar India cq. Indonesië, die 2 maanden zal
gaan duren.
Doelen: Projecten bezoeken; een maand werken in een kindertehuis in Coimbatore
en nog meer tropenervaring opdoen.
Ons reisschema is behoorlijk gecompliceerd: 10 vluchten in 2 maanden, waarvan
8 binnenlandse vluchten:
Amsterdam-Singapore
Singapore-Chennai (Madras)
Chennai-Coimbatore
Coimbatore-Bangalore
Bangalore-Singapore
Singapore-Denpasar Bali
Denpasar Bali-Maumere
Maumere-Denpasar Bali
Denpasar Bali-Singapore
Singapore-Amsterdam.
Aangezien we geen rechtstreekse vlucht hebben naar India, zullen we ongeveer
20 uur vliegen. In India is het 4½ uur later dan in Nederland; in Indonesië
is het 6 uur later en in Singapore is het 7 uur later dan in Nederland.
In de koudste nacht sinds jaren kwam de Schipholtaxi ons om 5.15 uur in Venlo
halen. (Combi-rit). We gingen richting vliegveld en arriveerden om 7.45 uur
op Schiphol.
De geplande vlucht van 11.10 uur vertrok omstreeks 11.35 uur naar Singapore.
Een zit van 13 uur volgde. Slapen lukte niet; een nacht werd dus overgeslagen.
De verzorging aan boord van Singapore Airlines liet niets te wensen over.
De klok werd 7 uur vooruit gezet.
5 maart 2005
Om 6.30 uur plaatselijke tijd arriveerden we in Singapore. Intern op het vliegveld
werden we door een onbemande sky train vervoerd naar de terminal voor de Transit
(Transfer). Vandaag staan er namelijk nog 2 vluchten op de rol: Singapore-Chennai
(Madras) en Chennai-Coimbatore. Onze bagage werd van Amsterdam via Singapore
doorgelabeld naar Chennai.
Het vliegveld van Singapore was mooi: Vloeren bedekt met tapijt; passagiers
konden gebruik maken van p.c.'s enz. De Afrikaanse gezichten van enkele maanden
geleden hadden plaats gemaakt voor Aziatische gelaatstrekken. Was even wennen!
Met Indian Airlines vlogen we naar Chennai. De vlucht van 8.25 uur vertrok
om 8.55 uur.
I.v.m. het doorkruisen van tijdzones werd de klok 2½ uur teruggezet.
Voor de douane werden in het vliegtuig nog papieren ingevuld. (Government
of India arrival and departure card for foreign nationals).
Aankomst Chennai: Omstreeks 10.15 uur. Duur van de vlucht: Ongeveer 4 uur.
Bij aankomst in Chennai bleek dat onze koffers niet waren meegereisd. Wat
we reeds vreesden, was geschied: Ze waren achtergebleven in Singapore. En
dat terwijl we herhaaldelijk navraag hadden gedaan, zowel op Schiphol als
in Singapore. Steeds werd bevestigd dat de koffers samen met ons zouden arriveren
in Chennai. Nee dus……………..
Met iemand van de staff van Indian Airlines kwamen we tot het volgende compromis:
Tickets Chennai-Coimbatore ter plekke laten vervallen.
(Vlucht stond gepland om 11.25 uur en zou ongeveer een uur hebben geduurd).
's Avonds omstreeks 22.00 uur konden we de koffers op het vliegveld van Chennai
ophalen, zonder tussenkomst van de douane.( De koffers moeten meekomen met
een latere vlucht van Singapore Airlines).
Onze geplande treinreis morgen van Coimbatore naar Calicut (een treinreis
van ongeveer 10 uur) ging niet door. Daarvoor in de plaats werd besloten om
morgen om 15.10 uur rechtstreeks van Chennai naar Calicut (Kozhikode) te vliegen.
Een vlucht van ongeveer een uur.
Op kosten van de luchtvaartmaatschappij werden we voor een dag ondergebracht
in een hele mooie accommodatie in Chennai.
Met een busje van de airport
naar ons onderkomen gebracht, waar we weer even mens werden. Dit was een rit
van een kwartier, die zeer de moeite waard was. Verkeer in India op z'n best!
De eerste Uthappam werd geproefd (een soort pannekoek). Onze contactpersoon
(Steven) van het project 'Udavum Karangal' ('Helpende Handen'), heeft niet
alleen een kindertehuis in Coimbatore (waar wij naar toe gaan), maar o.a.
ook in Chennai (hoofdgebouw). Aangezien het koffer-incident ons onverwachts
in Chennai had gebracht, besloten we om telefonisch contact op te nemen met
Steven. Er werd een afspraak gemaakt voor morgenvroeg. Dat kwam goed uit,
omdat ons vliegtuig pas om 15.10 uur zou vertrekken.
Overigens, hiervoor moeten vanavond nog tickets worden gekocht. Maar ons eerste
doel van vanavond was om onze bagage terug te krijgen. Met een taxibusje naar
het vliegveld dus….
Om 21.00 uur gingen we op pad. Onze 'driver' wachtte, terwijl wij belden met
Singapore Airlines en Indian Airlines. Vervolgens probeerden we actie te ondernemen.
Dit verliep erg traag, formeel en ambtelijk. Overal papieren invullen, overal
handtekeningen plaatsen en overal vooral wachten……………wachten………………wachten.
In het kantoortje van een office manager raakten we aan de praat met hem en
zijn collega. Ondanks het hele gedoe was het ook wel komisch. Vooral Dees
zag de humor er wel van in en bleef erg rustig, hoewel het inmiddels al 23.30
uur was en we nog steeds geen stap verder waren. Ben draafde als een dolleman
over het vliegveld, ieder uniform-mens aansprekend!
Maar eindelijk was het dan zover……..Onze koffers waren terug! Dees
ondertekende een verklaring dat ze 2 koffers in ontvangst had genomen. Ook
moest het vermeld worden in een dik boek en weer werden overal handtekeningen,
stempels e.d. geplaatst. Een heel gedoe!
Dat een vrouw dit soort dingen tekende, vond men wel heel vreemd. Maar ja,
ze kwam uit West-Europa……………………..
Op de valreep werd ook nog een ticket gekocht voor de vlucht van morgen. (Chennai-Calicut).
Om 1.00 uur waren we terug in ons hotel. Dit alles had 4 uur in beslag genomen!
Wij waren in ieder geval doodmoe!
6 maart 2005
Om 8.30 uur kregen we een telefoontje van de rechterhand van Steven. Deze
vrouw (Uma) kwam ons om 9.00 uur halen en bracht ons naar Udavum Karangal
(Helpende Handen). Dit project fungeert als voorbeeld. Dat konden we begrijpen
toen we ter plekke waren. Een prachtig kindertehuis en mooie opvangplek voor
verlaten baby's; kinderen; geestelijk gehandicapte kinderen; kinderen die
psychiatrische zorg nodig hebben; kinderen die HIV-positief zijn.
Er is een kinderdorp voor schoolgaande kinderen; een basis-en middelbare school
voor ruim 1400 kinderen (inclusief kinderen uit nabijgelegen dorpen). Verder
is er een doorgangshuis voor mensen waarvan vermoed wordt dat ze als vermist
zijn opgegeven; het is een leefplek voor verlaten oude mensen;
vrouwelijke en mannelijke psychiatrische patiënten krijgen er behandeling
en nazorg; ook is het een tehuis voor kortdurend verblijf van in moeilijkheden
geraakte vrouwen; een opvangcentrum voor verstandelijk gehandicapte vrouwen
en mannen en het fungeert als laatste toevluchtsoord en verblijf voor terminaal
zieke vrouwen en mannen.
Kortom: In Udavum Karangal wordt zorg gedragen voor meer dan 2000 mensen,
van zuigelingen tot hoogbejaarden, die vrijwillig of onvrijwillig door familie
en naasten in de steek zijn gelaten.
De hele ochtend werd in beslag genomen door de rondleiding over het terrein.
Alle 'sections' werden bekeken: Van baby's tot hoogbejaarden; van verstotenen
tot 'disabled people'.
Iedereen passeerde de revue. Bij de kleintjes deden de meegebrachte ballonnen
het erg goed. Het ijs was meteen gebroken. Stralende snuitjes! De allerkleinsten
kropen op schoot; onderwijl kauwend op een hap rijst. Wij kregen al zin om
te beginnen! 10 maart start onze job bij 'Helpende Handen'; weliswaar niet
in Chennai, maar in Coimbatore. Dit is een dependance. Daar had men de hulp
namelijk nog harder nodig. Bovendien is het voor hen ook een try-out: In Coimbatore
zijn nog nooit buitenlandse vrijwilligers geweest. Wij gaan daar dus de spits
afbijten! Maar goed….Nu zijn we dus in Chennai: Headquarters van 'Helpende
Handen'. Een 82-jarige patiënt die schilderen als hobby had, liet ons
vol trots zijn werkstukken zien. Sommige gebouwen/afdelingen waren vernoemd
naar donateurs. Zo aanschouwden we bijvoorbeeld een Venray-house; een Berend-house;
een Juliana-house: Voornamen van sponsoren uit de regio Venray. Ook een voorlichtingsbijeenkomst
op het gebied van de ogen werd bezocht. Toen we kennis maakten met Steven,
zagen we een bescheiden man. In 1983 begonnen met 1 baby en nu uitgegroeid
tot een project van wereldformaat met vestigingen in o.a. Londen en de Verenigde
Staten.
Steven sprak met ons over het werk dat wij zullen gaan verrichten van 10 maart
tot 7 april.
Zoals eerder gemeld zullen wij niet in het kindertehuis in Chennai gaan werken,
maar in het kindertehuis in Coimbatore.
Omstreeks 12.30 uur verlieten we Udavum Karangal en gingen richting vliegveld.
Aldaar werd Marie-Jeanne gebeld: Onze contactpersoon uit Blerick die betrokken
is bij het project Sneha Bhavan in Mananthavady. De binnenlandse vlucht van
Chennai naar Calicut van 15.10 uur verliep goed en duurde een uurtje. Met
een prepaid taxi gingen we naar Calicut-city om elkaar te ontmoeten in Calicut-tower-hotel.
Een autorit van zo'n drie kwartier volgde. Levensgevaarlijke inhaalmanoeuvres
en niet alleen van onze taxichauffeur. Het verkeer is een heksenketel! Aangezien
er links gereden wordt, komt alles ook extra 'uitvergroot' over. Af en toe
moet je de ogen maar gewoon sluiten! In Calicut werden we begroet door Marie-Jeanne
en maakten we kennis met haar vrienden. De plannen voor de komende dagen werden
besproken.
7 maart 2005
Vandaag gaan we van Calicut naar Mananthavady. Vandaag zien we dus Sneha Bhavan:
Het huis van Hoop en Liefde. Marie-Jeanne kwam ons halen in Calicut-Tower
en samen nuttigden we ons ontbijt. Met de riksja gingen we naar de bus. Niet
echt handig met 2 koffers, een rugzak en een laptop. Een busrit van 3 uur
volgde dwars door de bergen. Onderweg zagen we theeplantages. Omstreeks 13.00
uur arriveerden we in het huis van Hoop en Liefde, waar we welkom werden geheten
door o.a. zuster Charlet (dagelijkse leiding)en Father Mathew (algehele leiding).
Ook Father Thomas en priesterstudent Paul werden aan ons voorgesteld. Opgefrist
en geluncht. Hierna kregen we een rondleiding door het huis. Een prachtige
accommodatie: Geopend in februari 2004; gestart in juni 2004. Men bevindt
zich dus nog in de opstartfase.
Het gebied waar dit project ontstaan is, is het Wayanad District; een gebied
in Kerala, zuid-India. Sneha Bhavan: Een thuis voor straatkinderen, gehandicapten,
ongehuwde zwangere meisjes en vrouwen met hun kinderen in een noodsituatie.
Toen de kinderen omstreeks 16.00 uur thuis kwamen, werden ze aan ons voorgesteld.
In het huis verblijven momenteel 6 vrouwen en 17 kinderen. Het is dus nog
erg kleinschalig. Onze meegebrachte kleurpotloden, ballonnen, stiften, schriften
en notitieblokjes vielen goed in de smaak. De springtouwen echter waren helemaal
het einde en werden meteen uitgeprobeerd. Zelfs Father Mathew sprong mee!
De keukenprinses verraste ons de hele dag met lekkernijen (zowel Indisch als
West-Europees). Op het einde van de middag werd een koffieplantage bezocht:
Nirmala plantation Kartikulam en we werden uitgenodigd in het 'parish house',
waar voor ons gezongen werd. De dag werd afgesloten met een bezoek aan de
kapel in het huis en met een speciaal optreden van de kinderen voor ons. Er
werd gedanst, gezongen, toneel gespeeld. Ook hierbij valt de discipline weer
op.
8 maart 2005
Om 7.00 uur een Orthodoxe mis bijgewoond. Vandaag is het Shivarathrie: De
nacht van Shiva. Shiva is een Hindoe-God: De vernietiger van het ego (en tevens
de herschepper). Tijdens het ontbijt Oepoe Maw geproefd. (Voor de duidelijkheid:
Dit woord is fonetisch opgeschreven!)
Vanochtend hebben we de rijstvelden en de plantage bekeken bij Sneha Bhavan.
Hierna gingen we (Father Mathew, Marie-Jeanne, Ben en Dees) naar de plaats
Bathery. Daar bezochten we Shreyas: A social centre. (Training & Research
Centre). We maakten kennis met de direkteur. De organisatiestructuur werd
uitgelegd. Het centrum is opgericht in 1979 met als doel het vergroten van
persoonlijke ontwikkeling, sociale rechtvaardigheid, geplaatst in het kader
van eigen verantwoordelijkheid. De doelgroep bestaat uit mensen aan de onderkant
van de samenleving; verspreid over 15 districten van Kerala, Tamil Nadu en
Karnataka. Verder zijn er 10 regio's, 98 units en 2350 zelfhulpgroepen, verdeeld
over 45.000 gezinnen. Er wordt gewerkt via het bottum-up model. De West-Europese
denkwijze was duidelijk herkenbaar. Niet vreemd, omdat de direkteur (een priester)
veelvuldig in Europa had vertoefd. De strategie reflection-action-reflection
werd toegepast.
Hierna werd een workshop
bezocht met als thema: micro/family budgettering. We introduceerden onszelf
en er werden vragen aan ons gesteld. Aangezien het gezelschap voornamelijk
uit vrouwen bestond, wilde men ons tevens de betekenis uitleggen van de 3
stippen op het voorhoofd van enkele dames.
Voorhoofd van boven naar beneden:
Grote rode stip: Gehuwd.
Witte afbeelding: Hindoe.
Kleine rode stip: Symbool van schoonheid. (Decoratie).
Toen werd het tijd om
het bisschopshuis te bezoeken. De naam hiervan luidt: Dharmapitam. Dit betekent:
'Justice be done'. Voor de lunch werd nog een bezoek gebracht aan een tempel.
Marie-Jeanne vertelde veel over het Hindoeïsme. De 7 chakra's passeerden
de revue. Hoewel er nu niet op ingegaan wordt, boften wij toch maar met zo'n
goede gids. Haar kennis op dit gebied mag er zijn! Op een groot bananenblad
kregen we Paisam: Een mengsel van rijst, suiker en noten. In de stad werd
geluncht: Paneer Butter Masala met parotha-brood.
Alles smaakt overheerlijk! Een volgende stop werd gemaakt bij het parish-house
waar Father Mathew woont. Ook daar weer lekkernijen voor de gasten. Father
Mathew bleef achter, terwijl Marie-Jeanne, Ben en Dees per riksja naar de
plaatselijke tempel vertrokken.
Via connecties van Marie-Jeanne was geregeld dat wij op deze Shivarathriedag
de tempel mochten bezoeken. Ook wij kregen een stip van een pasta op ons voorhoofd
en in onze hals geplakt. Het was een mengsel van een houtsoort met gewijd
water. Dit water moest gedeeltelijk worden opgedronken en de rest moest over
het hoofd worden gegoten. Vanwege de tempelbezoeken, moesten vandaag de schoenen
weer vaak aan en uit. Met de riksja terug naar 'huis', waar zuster Charlet
al weer klaar stond met iets lekkers. We hebben trouwens veel last van muggen;
het klimaat hier in Kerala is prima te hebben. Volgens de kenners is dit wel
anders in Coimbatore. Daar is het namelijk veel warmer.
's Avonds met de kinderen gezongen en in de kring gespeeld. De kinderliedjes
kwamen spontaan weer naar boven…………………
Witte zwanen, zwarte zwanen…………..Advocaatje ging op reis……………..Heb
je wel gehoord van de zeven de zeven…………..Hoofd en schouders,
knie en teen…………….
9 maart 2005
Na het ontbijt op bezoek geweest bij de 'Daughters of Mary'; een klooster
op loopafstand van Sneha Bhavan. Eén van de nonnen liet ons een kaartje
trekken uit een doosje, waarop in het Hindi een boodschap stond. Voor ons
werd dit in het Engels vertaald. Lekkernijen werden voor ons neergezet. Het
oude klooster had een 'store' (voorraadplaats) van stro. De entourage was
arm; de mensen daarentegen weer zeer warm. We vervolgden onze tocht en liepen
naar de stad (Mananthavady). Aangezien Marie-Jeanne hier al 14 jaar komt,
kent ze veel mensen. Zo werden we voorgesteld aan Moslim Latif, die een winkeltje
runt in buitenlandse goederen en aan Hindoe Hariprasad, werkzaam in een zaakje
waar medicijnen worden verkocht.
Ook hier was het: binnenkomen, gaan zitten, thee drinken e.d. Natuurlijk kon
een bezoek aan een echte 'Indian Coffee Shop' niet ontbreken. Verder werden
verschillende dingen gekocht, o.a. maxo cyclothrin coils: Cirkelvormige staafjes
die, eenmaal aangestoken, een wierookachtige geur verspreiden. Dit met het
doel om ons nog beter tegen de muggen te beschermen. Met de riksja naar huis,
waar de lunch werd gebruikt en waar Udavum Karangal werd gebeld. Morgen gaan
we namelijk vertrekken uit Mananthavady en zullen we via Calicut naar Coimbatore
reizen. Daar wacht het kindertehuis, waar we een maand gaan werken.
Dus…..Onze laatste
middag en avond in Sneha Bhavan. Uiteraard werd er gewerkt aan verslaglegging.
Omstreeks 17.00 uur vertrokken we naar Kartikulam. Hier gingen we op bezoek
bij vrienden van Marie-Jeanne: Babo en zijn familie…..Arm, maar warm!
Babo liet ons vol trots zijn plantage zien.
In het huis was slechts 1 kamertje; er was geen elektriciteit; 1 kaars gaf
licht. Met z'n allen zaten we op een bed en op een klein tafeltje werden hele
maaltijden neergezet voor de gasten. Het gezin zelf at niets, maar bleef staan
kijken hoe wij aten. Na het eten werd er gedankt, met het gezicht naar het
oosten.
De laatste avond in Sneha Bhavan hebben we met de kinderen 'elastieken' gedaan.
Een waar succes! Wat je met een simpel elastiek kunt doen! Hoogspringen, figuren
maken met je voeten e.d. Als afscheidscadeautje werden pennen uitgedeeld.
Het enige jongetje kreeg een klein autootje. Hij werd helemaal gek van vreugde!
Moeten we hier morgen echt weg?
10 maart 2005
Om 7.30 uur vertrokken we uit Sneha Bhavan. De 6 vrouwen, de 17 kinderen,
zuster Charlet en ander personeel zwaaiden ons uit. Hoewel we hier slechts
enkele dagen waren geweest, viel het iedereen zwaar om afscheid te nemen.
Father Mathew en de watchman gingen mee naar een soort busstation om ons de
bus te wijzen. We moeten namelijk van Mananthavady naar Calicut, een busrit
van precies 3 uur (8.00-11.00 uur). Marie-Jeanne reisde de eerste 2 uur met
ons mee. Toen stapte ze uit, i.v.m. afspraken elders. Wij vervolgden onze
tocht. In Calicut aangekomen, gingen we per taxi naar het station, waar een
treinkaartje werd gekocht voor Coimbatore. (Prijs treinkaartje Calicut-Coimbatore:
60 rs. Dit is iets meer dan 1 euro): De prijs voor 2 personen voor een treinreis
van 7 uur! Dat de prijs zo goedkoop was, had te maken met het feit dat we
een kaartje hadden gekocht voor de passengers-train. Vanzelfsprekend een bewuste
keuze: Een oude boemeltrein met houten banken, die op ieder stationnetje halt
hield. De trein zat volgepropt met plaatselijke bevolking. Een geweldige ervaring!
Voordat de trein vertrok aten we nog een hapje. Onze koffers konden we 'parkeren'
in een 'cloak-room': een bagagekluis (opbergruimte) in een oude loods. Voor
mannen en vrouwen waren er aparte wachtruimtes op het perron. Op een lokaal
station, zoals hier in Calicut, voelden we ons nog tamelijk 'bekeken'.
De treinreis begon om
13.00 uur en zou duren tot 20.00 uur. Veel bedelaars liepen door de trein.
Ook aan verkopers ontbrak het niet. Iedereen probeerde z'n etenswaren aan
de man te brengen. De tijd werd gedood met: schrijven, lezen, eten, naar buiten
kijken, maar vooral met praten. We hadden leuke gesprekken met de plaatselijke
bevolking (als ze de Engelse taal machtig waren). Overal zien we de traditionele
kleding van zuid-India: Voor mannen de dhothi; een lange doek om het middel,
die er uitgerold als een lange rok uitziet, doch vaak opgeknoopt wordt tot
kniehoogte. (Van achteren lijkt het dan net op een rokje; aan de voorkant
is het net een luier!). De vrouwen dragen over het algemeen allemaal sarees.
Bij een stop zagen we vaak dat passagiers uit de trein sprongen om een ommetje
te maken over de rails. Of een groepje mensen zat op de rails gezellig te
kletsen.
De treinreis eindigde om 20.00 uur: Een dag van 3 uur bus en 7 uur trein!
Op het perron stonden 3 mensen van Udavum Karangal ons op te wachten: Iemand
van kantoor; iemand van de staff en dokter Rajagopal. De dependance van Udavum
Karangal bevond zich op 15 km. rijden van het station. Eénmaal ter
plekke maakten we kennis met Bealah. (Spreek uit: Bjoela). Voor dagelijkse
dingen is zij ons aanspreekpunt. Ons onderkomen is heel erg mooi.
We installeerden ons. Het muskietennet van het huis hingen we op. Ook het
Oosterse toilet ontbrak niet! Weliswaar even wennen, maar in feite veel hygiënischer
dan een Westers toilet.
Ons onderkomen heet: Sontham (Children's village) in Coimbatore. Hier zullen
we 4 weken blijven.
11 maart 2005
Om 5.30 uur werden we wakker door een hels kabaal vanuit een tempel die vlak
achter ons gebouw ligt. Een wekker hebben we hier dus echt niet nodig de komende
maand!
Op dit vroege uur zagen we ook wat de muggen de afgelopen nacht hadden aangericht:
Dees weer van top tot teen gestoken! Wat was het geval? Onder het muskietennet
hadden zich blijkbaar enkele muggen schuil weten te houden voor ons oplettend
oog. Op deze manier konden ze de hele nacht hun hart ophalen aan ons zoete
bloed. Het lijkt net of de muggen hier groter zijn dan in Sneha Bhavan. Je
ziet ze dus wel, maar je hoort ze niet. In Sneha Bhavan zag je ze niet, maar
hoorde je ze wel. Onze lieve Bealah (ons dagelijkse aanspreekpunt) was niet
gecharmeerd van onze coils tegen de muggen. (Cirkelvormige staafjes die, eenmaal
aangestoken, een wierookachtige geur verspreiden). Ze bracht ons een muskietenverdelger
dat in een stopcontact geplaatst kan worden.
Om 8.00 uur maakten we
kennis met de kinderen. Er wonen 56 kinderen in dit kindertehuis. Er is capaciteit
voor 100 kinderen. De kinderen zijn tussen de 0 en de 8 jaar. Alle kinderen
zijn in de steek gelaten; achtergelaten op een vuilnisbelt; weggegooid of
anderszins verstoten. Onvoorstelbaar!!!
Bealah liet ons alles zien: de plek waar geslapen, gegeten, gespeeld en gebeden
werd. We zagen de keuken, de natte ruimtes, de voorraadruimte e.d. Om 9.00
uur liepen we samen naar school. Deze school bevindt zich op het terrein van
het kindertehuis en heet: Sree Rama Krishna Vidya Mandir Matriculation School.
Overigens, we hebben hier behoorlijk last van de warmte. Er is een duidelijk
verschil in temperatuur. In Kerala was het beduidend koeler dan hier. Vanochtend
zou doker Rajagopal komen om de aard van de werkzaamheden met ons te bespreken.
Dat werd wachten……….wachten………wachten……..,
totdat ons eindelijk werd verteld dat hij morgenvroeg zou komen. We hadden
net dit gesprek een beetje voorbereid. Dan maar werken aan verslaglegging.
Helaas………..Computerproblemen. Het hoofdkantoor van 'Helpende
Handen' bevindt zich niet op onze compound, maar in de stad (15 km. verderop).
Gelukkig was er iemand onderweg naar deze dependance, zodat we het euvel konden
voorleggen. Tevens wilden we onze memory-stick aan hem meegeven om onze mails
te verzenden cq. op te halen, doch op kantoor had de p.c. geen USB-poort.
Maar…….Op onze kamer kon wel een internetverbinding tot stand worden
gebracht m.b.v. onze laptop en de Indische provider. Dit werd voor ons gerealiseerd.
Ongevraagd……………….We voelen ons bezwaard. Tegensputteren
helpt niet. De gasten mag het aan niets ontbreken.
Na de lunch naar school
geweest en lessen bijgewoond. (Les Hindi/Tamil). Dingen die opvallen:
- Bij tellen van 1 tot 5 wordt gestart bij de pink, i.p.v. bij de duim.
- In een gesprek wordt er voortdurend met het hoofd gedraaid in een soort
wiebelende,
draaiende ja/nee-combinatie. De vraag blijft echter steeds of je boodschap
bij de ander wel
overkomt. Dit vreemde draaien met het hoofd betekent dat je gesprekspartner
blij is.
- Alle lessen worden in het Engels gegeven.
Na afloop werd er gepraat met het onderwijzend personeel. Men had veel belangstelling
voor onze achtergrond en voor ons land. Ook lieten de leerkrachten goed merken
dat ze het fijn zouden vinden als er Franse les gegeven zou worden. Hoewel……Waarschijnlijk
zijn de kinderen hier te jong voor. De indeling:
- Pre-KG, (Pre-Kinder Garten) en LKG (Lower Kinder Garten): Bestemd voor kinderen
van 3 jaar.
- UKG (Upper Kinder Garten): Bestemd voor kinderen van 4 jaar.
- 1 to 5 Standard: Bestemd voor kinderen van 5 tot 10 jaar. Momenteel zijn
hiervan nog
slechts 2 'standards' operationeel.
Wij hadden steeds gedacht dat we hier Engels zouden moeten geven, aangezien
we de afgelopen week vaak hadden moeten constateren dat lang niet iedereen
Engels sprak.
Deze school is daar wellicht een uitzondering op. Misschien wordt het voor
ons wel een combinatie van Engels, Frans en/of Maatschappijleer. Morgen zullen
we het bespreken met dokter Rajagopal. De kinderen gaan van 9.00- tot 15.30
uur naar school.
Tussen omstreeks 17.00-17.30
uur en 18.30 uur wordt er buiten gespeeld. Eindeloos zongen we: 'Papagaaitje
leef je nog'…………..en 'Zagen, zagen, wiede wiede wagen'……………
Voordat je het weet zit je met een hele groep om je heen. Kinderen klimmen
op en over je heen en de allerkleinsten kruipen op je schoot. Je wordt aangestaard
door grote donkere bruine ogen. Na het avondeten de 'evening prayers' bijgewoond.:
kinderen zittend en knielend op de grond, gebedjes prevelend in een strakke
cadans. 1 rij meisjes; 1 rij jongens. Toen ze naar bed moesten, kwamen ze
één voor één op ons af en gaven een soort saluut-groet
(Hand tegen hoofd): 'Goodnight aunthy'; 'Goodnight uncle'…………….
12 maart 2005
Aangezien het de 2e zaterdag van de maand is, is er vandaag geen les. Normaal
gesproken is er 6 dagen per week school. Vanochtend assisteerde Ben een medewerker
van kantoor Coimbatore bij het realiseren van een internetverbinding. Dees
bezocht de tempel die vlak achter ons weeshuis ligt. De eigenaar gaf tekst
en uitleg. De naam van de tempel is: Ayyappan Temple. De tempel is erg bekend
in de omgeving en wordt door velen regelmatig bezocht. Aan symboliek is geen
gebrek! Het personeel van het kindertehuis is ontzettend aardig voor ons.
Geen enkele moeite is teveel! Ongevraagd worden er zaken voor ons geregeld.
Tegen 11.00 uur gingen we met dokter Rajagopal op pad. In de stad bezochten
we het 'office' en daarna gingen we naar Myleripalayam (16 km. van Coimbatore).
Hier bevindt zich Sakthi Vanam (Power). Dit is een tehuis voor 100 geestelijk
gehandicapte mannen. Sakthi Vanam houdt zich bezig met begeleiding, verzorging,
therapie, counselling e.d. Op hetzelfde terrein als Sakthi Vanam bevindt zich
Thanjam. Dit is een opvangplek voor vrouwen: Psychiatrische patiënten,
kansarmen, zieken. Momenteel verblijven hier 60 vrouwen. Op het einde van
de middag werden al onze ervaringen en indrukken besproken met dokter Rajagopal.
Tijdens de autorit terug naar het kindertehuis informeerde hij tevens belangstellend
naar de situatie in de Nederlandse samenleving. Overigens…..Over de aard
van onze werkzaamheden heeft hij ons verwezen naar de educatie-coördinator
van school.
's Avonds hebben we ballonnen uitgedeeld aan de kinderen. Ze waren door het
dolle heen en sprongen een gat in de lucht. Dat een kind zó blij kan
zijn met een ballon. Die blije bruine ogen gaan je door merg en been! Tijdens
het eten viel de elektriciteit uit. Een kaars zorgde voor licht. Evening-prayers
bijgewoond. Indrukwekkend om te zien hoe de kinderen opgaan in een gebedsdienst.
Tot slot nog even de tempel bezocht. En weer was een dag voorbij………………..
13 maart 2005
's Ochtends binnen met de kinderen gespeeld, gedanst en gezongen. De favorieten
blijven toch: 'Papagaaitje leef je nog' en 'Zagen, zagen, wiede wiede wagen'.
Na de lunch werd er siësta gehouden, getypt, gelezen. Tussen 17.00-en
19..00 uur buiten gespeeld met de kleintjes. Het meegebrachte stoepkrijt was
natuurlijk midden in de roos! Tekeningen, woordjes, namen werden gefabriceerd.
Het valt op dat deze kinderen goed kunnen delen. Natuurlijk moest er weer
in de kring gespeeld worden: 'Heb je al gehoord van de zeven, de zeven'; 'Advocaatje
ging op reis'; 'Hoofd en schouders, knie en teen' e.d. Met z'n allen werd
gezongen: Kumba Yah werd ingestudeerd. Na het eten, de evening-prayers bijgewoond.
De rillingen lopen over je rug. Kleine kinderen opgesteld in 2 rijen, die
moeten zingen en bidden.
14 maart 2005
's Morgens hebben we in de keuken gewerkt: Een heleboel groente snijden was
onze taak. Hoewel de vrouwen zittend op de grond het werk verrichtten, bleven
wij toch maar staan. Wel zo hygiënisch en wat prettiger voor je rug!
Na het ontbijt werden in de shop op het terrein enkele kleine dingetjes gekocht.
Toen stond een gesprek met de educatie- coördinator op de rol. (Prof.
P. Narayanasamy). Hoewel we best af en toe les mogen geven, zal het accent
op observatie komen te liggen. Aangezien de kinderen veel te jong zijn voor
Frans werd het volgende voorgesteld: Wij zullen gaan observeren in de lessen
en op basis van onze bevindingen zullen we strategieën aanreiken aan
het onderwijzend personeel, met als doel de huidige aanpak te verbeteren en
nieuwe inzichten en impulsen te geven. Vanmiddag gaan we hiermee aan de slag.
Maar eerst werd geassisteerd bij de lunch. We hielpen mee met het opdienen
van het eten. Kortom: We raken op alle fronten goed ingeburgerd in kindertehuis
Sontham.
's Middags geobserveerd in één van de klassen. (Second Standard).
De Engelse les werd bijgewoond. Er is hier werk aan de winkel! De manier van
lesgeven is compleet achterhaald voor West-Europese hoofden. (Klassikaal/Frontaal
onderwijs). We zullen handvaten aanreiken voor een efficiëntere werkwijze.
Tegen het einde van de middag werd door Dees al een eerste plan van aanpak
opgesteld. Als onze bevindingen klaar zijn, zullen we hier verslag van uitbrengen.
Ook het reisverslag wachtte weer………….
Van 17.00- tot 18.30 uur werd gespeeld met de kinderen: Bellenblaasactiviteiten
deze keer. Een groot succes! In de loop van de middag was Steven gearriveerd
(de oprichter van Udavum Karangal). Door iedereen wordt hij 'papa' genoemd.
Hij zal 3 dagen op deze lokatie blijven. 's Avonds evening-prayers bezocht
en buiten gepraat met Steven en dokter Rajagopal. Trouwens…..Van de kinderen
die in het kindertehuis verblijven, is geen geboortedatum bekend. Deze wordt
geschat. Verjaardagen worden dus nooit gevierd……………………..Triest!
15 maart 2005
's Ochtends een les bijgewoond op school. (First Standard). Het was een les
Engels. Halverwege hebben we de les overgenomen en werd de docente door ons
afgelost. Heel voorzichtig probeerden we de kleine kinderen in groepjes te
laten werken. Alles beter dan het 'gedrilde' nazeggen. We constateren dat
de kinderen in het weeshuis gehoorzaam zijn. Daar heerst discipline. Op school
echter voelen ze vrijheid en zien we dus geregeld een chaos. Schreeuwende
kinderen en leerkrachten (allemaal vrouwen), die nog harder schreeuwen om
er boven uit te komen. Binnen een mum van tijd barsten wij in ieder geval
van de hoofdpijn! Niet alleen de kinderen uit het weeshuis bezoeken deze school,
maar ook kansarme kinderen uit de direkte omgeving. Zoals eerder gemeld gaan
de kinderen 6 dagen per week naar school. Het schooluniform is groen van kleur;
op woensdag is het wit. Op onze kamer gewerkt aan onze schoolbevindingen.
Ook werd er geschreven, getypt, gelezen, gemaild en geluncht. Aangezien we
's ochtends omstreeks 5.00-5.30 uur wakker worden van het kabaal uit de aangrenzende
tempel, hebben we een klusjesman gevraagd om een raam dicht te maken. (Was
even moeilijk, i.v.m. aanwezige muskietengaas). Het trommelgeroffel en het
geluid van bellen en klokken verstoort onze nachtrust behoorlijk. Ook maar
oordopjes indoen!
Tegen 12.30 uur hebben we het eten opgediend voor de kinderen. Vanmiddag na
schooltijd is ons plan om de kinderen te assisteren bij het maken van hun
huiswerk. Deze huiswerkbegeleiding verliep erg rommelig. Het was voor ons
niet duidelijk in hoeverre dit een verplicht karakter had. Er was 1 leerkracht
aanwezig en een oudere dame hield toezicht. Hierna maakten we kennis met 3
Nederlandse meisjes (Renske, Ilse en Marijke), die een paar dagen in Coimbatore
zullen zijn en dan weer teruggaan naar hun werk/stageplek in Chennai. Vandaag
werd er niet buiten gespeeld. In plaats daarvan mochten de kinderen TV kijken.
Na het eten stonden de evening-prayers op de rol. Wij raken al aardig gewend
aan de 'timetable' van kindertehuis Sontham.
16 maart 2005
Vandaag weer naar school. 's Ochtends les bijgeoond (Upper Kinder Garten).
Er werd begonnen met een soort Total Physical Response. Er werden allerlei
bevelen gegeven die uitgevoerd moesten worden, bijvoorbeeld: 'Close your eyes';
'Sit down'; 'Clap your hands'; 'Stand up' enz. Hierna was het tijd voor 'maths'.
De getallen werden geoefend. Optellen werd uitgelegd. Eerst werd het woord
genoteerd en daarna het symbool: Addition (+). Er werd volop geoefend. De
leerlingen die een goede beurt maakten voor het bord, kregen als beloning
een applaus. Na de rekenles was het onze beurt. We hebben verteld over Nederland
en er werd geluisterd naar Nederlandse kinderliedjes.
's Middags hebben we les gegeven in de Second Standard. Aangezien deze kinderen
iets ouder zijn (ongeveer 8 jaar), was het leuker om hier iets over Nederland
te vertellen. Ook mochten ze vragen stellen aan ons. In het Tamil deponeerden
ze hun vraag bij de docente en deze vertaalde het in het Engels naar ons toe.
De leerkrachten en de kinderen hadden ons gevraagd om een Nederlands rijmpje
of liedje. Het moest gemakkelijk en kort zijn. Er werd gekozen voor: 'Poesie
Mauw'. Er werd veel van gedachten gewisseld met de docenten. We werden door
enkelen uitgenodigd om op bezoek te komen. De eerste afspraak werd daarvoor
gemaakt: A.s. zondag 11.00 uur. Ook werd verteld dat de afspraak die we met
z'n allen hebben bij de educatie-coördinator a.s. zaterdag om 11.00 uur
zal plaatsvinden in plaats van 's middags. We maakten een foto van het hele
docententeam en we lieten foto's zien die we mee hadden genomen uit Nederland.
Dat vonden ze erg leuk!............Ben in de auto, thuis achter de computer;
Dees in de tuin of achter de piano…………….Ook had Dees
enkele Jongerenkoor-liedjes meegenomen. Dat viel ook in goede aarde. Het eerste
lied moest meteen ingestudeerd worden. Wij vertelden over Nederland; zij vertelden
over India. Al deze jonge vrouwelijke leerkrachten waren uitgehuwelijkt. ('Liefde
komt immers toch pas na het huwelijk?!' zo werd ons meegedeeld). Toen wij
het homohuwelijk aanroerden, begonnen ze te giechelen, maar begrijpen konden
ze het niet.
Na school gewerkt aan verslaglegging, zowel voor het reisverslag als voor
de opdracht van de educatie-coördinator . Het is een hele klus! Ook gekletst
met Renske, Ilse en Marijke. Op het terrein is gestart met aanvullende nieuwbouwaktiviteiten.
De aanpak is nogal apart: Cement, water, zand worden op het hoofd door een
40-tal vrouwen aangevoerd. In verband met de bouw wordt het spelen van de
kinderen verplaatst naar het terrein bij de school. Blijft overigens op dezelfde
compound. Het buitenspel werd binnen voortgezet. Tussen het buiten-en binnenspel
moesten alle kinders in bad. Dat gaf uiteraard een hele consternatie. Tot
middernacht gewerkt achter de laptop.
Terug
