Terug
4 juli
2005
Vandaag beginnen we aan een maand Latijns-Amerika. Van 4 juli tot 3 augustus
staat Nicaragua op de rol!
Ons programma bestaat voornamelijk uit twee onderdelen: Een bezoek aan de
priesters van de SVD (Societas Verbi Divini) en een bezoek aan de projecten
van WereldOuders: NPH (Nuestros Pequeños Hermanos): Our Little Brothers.
De rest is open.
In de nacht van 3 op 4 juli werden we opgehaald door de Schipholtaxi. Vertrek
uit Venlo om 3.30 uur! Na een combi-rit arriveerden we omstreeks 6.00 uur
op Schiphol. Ons vluchtschema is: Amsterdam-Houston; Houston-Managua.
Managua is de hoofdstad van Nicaragua. Vertrektijd: 9.50 uur. Luchtvaartmaatschappij:
Continental Airlines.
Voor de Amerikaanse douane moesten we verscheidene formulieren invullen: Department
of the Treasury United States Customs Service (Douaneaangifte) + U.S. Department
of Justice Immigration and Naturalization Service (Niet-Immigratie Visum Ontheffingsformulier).
We zullen een tussenstop maken in de Verenigde Staten (Houston). De veiligheidsvoorschriften
zijn enorm aangescherpt. De vlucht Amsterdam-Houston duurde ongeveer 10½
uur. De klok werd 7 uur teruggezet. Het was een vlucht met veel turbulentie.
Omstreeks 13.15-13.30 uur lokale tijd werd er geland in Houston. Vanwege security
maatregelen moesten we zelf onze koffer afhalen. Normaal gesproken wordt bagage
bij een tussenstop doorgelabeld. Vervolgens moesten we opnieuw door de douane,
hetgeen de nodige tijd kostte. Zelfs vingerafdrukken werden genomen; ook het
maken van een irisscan ontbrak niet! Bij de controle van de handbagage moest
de laptop uitgepakt worden en als klap op de vuurpijl moesten bovendien nog
de schoenen uit! 11 september heeft aardig wat teweeg gebracht!
In Houston moesten we
wachten op onze vlucht naar Managua. Deze stond gepland om 17.45 uur. Uiteindelijk
vertrokken we om 18.30 uur. Onderweg werd een registratieformulier ingevuld
voor de Migratiedienst. Om 21.15 uur arriveerden we op de luchthaven van Managua;
de hoofdstad van Nicaragua. De totale vlucht had ruim 13 uur geduurd. Een
regional council member van de SVD (Father Donald D'souza, woonachtig in Palacaguina
in Noord-Nicaragua), had ons toegezegd dat één van de priesters
uit de parochie in Managua ons zou komen afhalen op het vliegveld. Het parochiehuis
bevindt zich namelijk op een half uur rijden van het vliegveld van Managua.
Het huis van de regional council in het Noorden was geen optie (3 uur rijden
vanaf het vliegveld). Voor onze reis hebben we de hoofdstad Managua gekozen
als start. Dit vanwege de centrale ligging. Vanaf hier zullen we richting
Noorden gaan; dan via Managua richting Zuiden, om uiteindelijk het land weer
te verlaten via Managua. Tot 22.00 uur werden we in beslag genomen door douaneformaliteiten.
Toen we eindelijk bij
de uitgang waren, stond er niemand om ons af te halen. Het bekende bord met
onze namen ontbrak dit keer. Gelukkig hadden we veel telefoonnummers van de
SVD-priesters gekregen, zodat we de betreffende priester van de parochie konden
bellen. Wat bleek echter? Deze parish priest (Father Enrique Herrera) wist
niets van onze komst, maar beloofde naar het vliegveld te komen. Oorzaak van
de miscommunicatie: Father Enrique leest zijn e-mails nooit! Hij is niet computer-minded.
In onze voorbereiding hadden wij naast een zekere Father Jose Cyriac Melukunnel
en de betreffende Father Enrique (priesters uit de parochie in Managua), ook
een intensief e-mailcontact gehad met Father Donald (council-member uit Noord-Nicaragua).
Father Jose had ons doorverwezen naar Father Enrique. Father Enrique opent
z'n mailbox nooit en Father Donald had alles moeten regelen op een te grote
geografische afstand van Managua. Hiermee is de miscommunicatie verklaard.
Father Enrique bood z'n verontschuldigingen aan, maar zag er ook wel de humor
van in (en wij ook!)
Omstreeks 23.30 uur arriveerden we in z'n parochiehuis (Parroquia del Verbo
Divino). Dit bevindt zich in het gebied dat Reparto Shick heet. Dit blijkt
de meest gevaarlijke wijk te zijn: gangsters, bendes maken dit stadsdeel erg
onveilig. Gewapende roofovervallen zijn aan de orde van de dag. Armoede, drugsgebruik,
werkloosheid zijn hier o.a. debet aan. Oppassen dus en 's avonds niet alleen
de straat op! Ook Father Enrique had in z'n parochiehuis veiligheidsmaatregelen
getroffen: Een waakhond (Bettina) en een watchman met een pistool op zak.
Na een eerste korte kennismaking en een pilsje werden de kamers opgezocht.
Een vermoeiende dag van 31 uur (waarvan 13 vlieguren) was ten einde. De entourage
was er weer één van de Derde Wereld: Muggen, bloedheet, vies
sanitair. De hartelijke ontvangst was er ook weer één van de
Derde Wereld: Arm maar warm!
5 juli 2005
Tijdens het ontbijt met Father Enrique maakten we kennis met Father Jose en
Father Martin.
Father Jose komt van origine uit India (Kerala) en woont in een parochiehuis
enkele kilometers verderop.
Father Martin woont, net als Father Enrique, in ons parochiehuis. Hij is afkomstig
uit Flores (Maumere). Wat een toeval!
Enkele maanden geleden hadden wij India (Kerala) en Flores bezocht. Aan gespreksstof
was dus geen gebrek. Het is een kleine wereld! De priesters vonden het leuk
te horen dat wij in Venlo wonen, vlakbij Steyl. In Steyl namelijk bevindt
zich het missiehuis van de oprichter van hun SVD-congregatie: Arnoldus Janssen.
Overal hangt zijn afbeelding. Alle priesters hadden Steyl wel eens bezocht.
We zagen in de keuken waar we eten dat sommige etenswaren 'hoog en droog'
werden bewaard. Ratten in de buurt dus…………….De aanwezigheid
van een kat is ons nu ook weer duidelijk.
Na een interne verhuizing, waarbij wij werden overgeplaatst naar een andere
kamer (voorzien van een groot liggend kruis van zeker 4 meter hoog), vertrokken
we naar het parochiehuis van Father Jose (Filosofado Svd Casa de Foramción).
Daar maakten we kennis met een priester-huisgenoot, die oorspronkelijk afkomstig
was van de Filippijnen. Hij benadrukte nog eens de gevaarlijke buurt waar
wij nu verblijven. I.v.m. de beëindiging van de Burgeroorlog omstreeks
1990, circuleren er nog vele wapens onder de plaatselijke bevolking. De watchman
van Father Jose was afgelopen zaterdagavond neergestoken door een bende. Ernstig
gewond was hij afgevoerd naar het ziekenhuis. De kosten van deze ziekenhuisopname
worden betaald door de SVD-priesters. Deze laatsten overwegen om zelf pistolen
aan te schaffen om daarmee straks ter afschrikking van bendes, in de lucht
te kunnen schieten. Ook werd verteld dat er een overschot is aan vrouwen.
Veel mannen zijn namelijk omgekomen in de Burgeroorlog. De taaie wet-en regelgeving
op het gebied van visumaanvragen voor de priesters passeerde ook de revue,
evenals het functioneren van de huidige president Bolaños en het feit
dat ten zuiden van Nicaragua (in Costa Rica) de toeristenindustrie floreert.
Eénmaal teruggekomen
bij onze parish, was een medisch team uit Chicago gestart met het adviseren,
onderzoeken en verstrekken van medicatie. Deze hulp wordt gratis aangeboden
aan de mensen, woonachtig in het stadsdeel waar wij nu verblijven. (Reparto
Shick). We maakten kennis met John en zijn dochter Sarah. 1 week per jaar
komen zij vanuit Chicago naar Nicaragua om het medische team te ondersteunen.
Ook werd buiten gezeten en gekletst. Father Martin pakte de gitaar en samen
met de zangmap van Dees werd het erg gezellig. Men wilde meteen copieën
hebben van de liedjes.
De verdere middag werd besteed aan een rondrit door Managua. Father Jose vergezelde
ons. Eerst werd een lokale markt bezocht en daarna werd koers gezet naar Centro
Bilico Verbo Divino. In dit SVD-huis maakten we kennis met Father Jorge, van
origine afkomstig uit Polen. Plotseling verscheen Father Donald(o). Hij bood
z'n excuses aan, omdat er gisteren niemand op de airport had gestaan. Hij
had zich vergist in de datum en verkeerde in de veronderstelling dat we vandaag
zouden arriveren. Samen werd nader kennis gemaakt en er werd veel gelachen.
De priesters die we tot nu toe hebben ontmoet zijn jong en humoristisch. (
Father Donald: 'I like the simple men, although I am complicated'…………..).
Er werd voorgesteld om vanavond niet "thuis" te eten, maar "uit".
Ons gezelschap bestond uit: Father Enrique (afkomstig uit Nicaragua), Father
Martin (afkomstig uit Indonesië), Father Donald (afomstig uit India),
Father Arnaldo (afkomstig uit Brazilië) en Ben en Dees.
24 uur geleden kenden we deze mensen nog niet en nu zitten we gezellig te
tafelen…………………
6 juli 2005
Vandaag gaan we met Father Donald en Father Arnaldo naar hun parochiehuis
in Palacaguina. Dat betekent een autorit van ongeveer 3 uur richting Noorden;
richting Honduras. Maar eerst werd om 7.00 uur de mis bijgewoond. De parochianen
heetten ons welkom in het Spaans. Tijdens het typisch Nicaraguaans ontbijt
(Gallo pinto: rijst met bonen), vernamen we dat de kat reeds een heerlijk
ontbijt achter de kiezen had, namelijk:…..een rat! Eet smakelijk!!!
Grofmazig werd de planning voor de komende dagen doorgenomen, dat wil zeggen
dat alles mogelijk blijft; alles open is; dat er niets van te voren wordt
uitgelegd en dat wij blijven gissen. Men blijft echter altijd behulpzaam.
Father Enrique stelde voor dat we na terugkomst uit Palacaguina weer in Managua
terug zouden keren, als tussenstop van onze reis richting Zuiden (San Jorge,
Rivas). Samen met Father Arnaldo haalden we Father Donald op. Van hem hoorden
we dat we vrijdag samen per bus terug zouden reizen richting Managua. Uit
praktisch oogpunt 'parkeerden' we onze bagage dus in het parochiehuis (Centro
Biblico Verbo Divino). Met alleen een rugzak voor een paar dagen gingen we
met ons vieren op pad.
We reden over de Pan-american
road. (Deze loopt van Canada tot aan Argentinië). Aangezien Father Arnaldo
geen Engels spreekt en wij geen Spaans, moet Father Donald constant als tolk
optreden. Laatstgenoemde komt uit India (Mangalore), maar spreekt goed Spaans
én Engels. In de auto werd veel van gedachten gewisseld. Father Donald
vertelde o.a. dat hurricane Mitch in 1998 veel schade had aangericht. Sinds
die tijd is het water in veel meren nooit meer echt schoon geworden. De aardbeving
van 1972 had heel Managua verwoest. Overigens…..Vorige week was de omgeving
van Rivas getroffen door een aardbeving van 6.2. op de schaal van Richter.
Onze priesters zijn net twee kwajongens; maar als ze plotseling beginnen te
bidden voor een veilige reis, merken we weer dat het priesters zijn. Ben merkte
op dat de schoolbussen van Nicaragua verdacht veel leken op die van de U.S.A.
En inderdaad……de afgedankte U.S.A.-bussen worden gedropt in o.a.
Nicaragua.
'We are the backyard of the U.S.A.', aldus Father Donald.
Voor wat betreft de logistiek: In Nicaragua zijn geen treinen Onderweg werd
een paar keer gestopt voor 'refreshment' en het afgeven en ophalen van post.
Overal werden we hartelijk ontvangen. We passeerden Esteli (de 2e grootste
stad van Nicaragua) en Condega en arriveerden omstreeks 12.30 uur in Palacaguina:
De plaats waar Father Arnaldo en Father Donald wonen en werken. Een rustige,
landelijke ambiance; compleet anders dan de 'heksenketel' in Managua.
We werden welkom geheten door de 'huishoudster'. Na het nuttigen van zelfgemaakte
sapjes (o.a. juice of pitahaya, cactusfruit; juice of pineapple, ananas and
juice melocoton, soort perzik), werd er gegeten. We moesten het eten zelf
rechtstreeks van het vuur opdienen. Behalve muggen, wemelt het hier van de
vleermuizen. En ook hier zijn ratten geen zeldzaamheid. Brrrr!!!!
Tijdens en na het eten werd gesproken over het doel van onze missie en werden
reiservaringen en cultuurverschillen uitgewisseld.
Hierna liet Father Donald
ons de kerk zien en woonden we om 16.00 uur een begrafenismis bij. Het betrof
een relatief jonge vrouw; moeder van 7 kinderen; in de steek gelaten door
de echtgenoot toen bleek dat ze ziek was. Dit laatste schijnt vrij normaal
te zijn. Slechts een handjevol mensen was aanwezig. De gammele kist werd door
2 kleine jongens op een onbeholpen manier binnengedragen. Het viel op dat
er niemand huilde tijdens de mis. De dood hoort hier duidelijk bij het leven.
(Als je de dood op een afstand houdt, kun je het leven niet ten volle leven!)
Na de dienst werden nog 4 jongens opgetrommeld en werd de kist, volgens de
traditie, uiteindelijk door 6 personen naar buiten gedragen. Dit kwam voor
ons ietwat waardiger over. Toen de stoet richting kerkhof vertrok, zagen we
dat de kist op de laadbak van een truck werd gezet. Ook de familie zat opgepropt
in de laadbak.
Na de uitvaartmis zijn we de straat opgegaan om contact te zoeken met kinderen.
Erg moeilijk als je geen Spaans spreekt; maar stickers, ballonnen e.d. vervangen
woorden!
We hadden afgesproken
dat we 's avonds deel zouden nemen aan 2 werkgroepen uit de parochie. De eerste
groep betrof jongeren van rond de 20 jaar, die zich bezighielden met de coördinatie
van de verschillende werkgroepen.
De tweede groep (een koor) was iets jonger (14-15 jaar). De bedoeling was
dat wij onze 'missie' vertelden in het Engels en Father Donald vertaalde dit
in het Spaans. Er ontspon zich een leuke en leerzame discussie over o.a. cultuurverschillen.
Er werd volop gebrainstormd en er was een prima interactie. De leergierige
jongeren stelden goede en interessante vragen. Steeds weer merken we dat we
op een voetstuk worden geplaatst, omdat wij (de rijken) uit West-Europa komen.
De jongeren denken werkelijk dat we uit het paradijs komen en zien dit als
een 'blessing' van God.
Wij blijven benadrukken dat we een hoge tol betalen voor onze welvaart. Kwaliteit
van geestelijk en sociaal leven komt dan voortdurend aan de orde. Op dit gebied
zijn zij absoluut de 'rijken'. 'Sharing and caring' staat hier hoog in het
vaandel en is bij ons vaak ver te zoeken. Op dit gebied kunnen wij nog veel
leren.
De avond werd afgesloten met een huisbezoek in het dorp. Zonder afspraak werden
we spontaan en hartelijk ontvangen.
Een plotseling uitbrekend noodweer was er de oorzaak van dat we geen tweede
huisbezoek meer konden afleggen.
Omstreeks 21.30 uur werd 'supper'gebruikt. Rond dit tijdstip gaan de deuren
van de parish dicht en hebben de priesters pas tijd om te eten. Hoewel Father
Arnaldo en Father Donald een ruimte hebben waar ze kunnen eten, geven ze er
de voorkeur aan om in de 'Ranchito' te vertoeven (een soort knusse, overdekte
cottage).
7 juli 2005
Vandaag wordt er door vrijwilligers in de parish een maaltijd bereid voor
de ouderen uit de parochie. Dit gebeurt 2x per week. Het aantal ouderen dat
hiervan gebruik maakt, is niet constant. Voor deze mensen zijn dit de enige
twee gezonde, voedzame wekelijkse maaltijden. Eén voor één
kwamen de oudjes binnen: zonder tanden, gerimpeld, voorovergebogen, doorleefd,
gewapend met een klein plastic bakje in de hand. We werden omhelsd door de
bezoekers. Wat een warmte! We werden aangestaard alsof we van een andere planeet
kwamen. Na de introduktie door Donald, hadden de mensen gelegenheid om vragen
te stellen. Eigenlijk was men alleen maar geïnteresseerd in de ouderenzorg
in ons land. Het feit dat wij zorg moeten kopen, deed de oudjes versteld staan.
Voor deze mensen is zorgen voor elkaar een onvoorwaardelijk gebeuren.
In schril contrast met deze saamhorigheid is het feit dat men alleen eet.
Volgens Donald was dit terug te voeren op de oorlogen, waarin men had moeten
vechten voor z'n eigen voedsel. Per persoon werd 1 kommetje eten uitgedeeld.
Een tweede keer terugkomen was niet toegestaan: Het hek zou daarmee van de
dam zijn! Volgens Donald blijft observeren belangrijk bij het afleggen van
huisbezoeken: De conditie van de hond schijnt een graadmeter te zijn voor
de hoeveelheid voedsel dat de baas heeft. De eerste zondag van de maand is
de offerande bestemd voor de ouderen. Zakjes rijst, bonen en suiker worden
aangeboden. Donald vertelt de mensen dat de armen vrijgevig moeten zijn: ook
de armen kunnen delen.
Omstreeks 14.30 uur vertrokken
we richting een bush-dorp. Met de jeep dwars door de rivier, op weg naar de
kapel die 14 dagen geleden in gebruik was genomen. (San Miguel in Jocoti).
Het hele bush-dorp zat al te wachten. Donald deed de mis en stelde ons voor.
Ook lanceerde hij het idee om de plastic bloemen uit de kapel te laten verwijderen.
De mensen hier zijn namelijk gek op plastic bloemen. Donald probeert uiteraard
te pleiten voor een echte bloem of tak.
Aan het einde van de viering kregen wij de taak om aan de mensen te vertellen
waarom wij besloten hadden het roer om te gooien. Voor deze mensen geldt slechts:
"Jij bent rijk en ik ben arm". We moesten dus veel uitleggen. Toen
we terugreden stond iedereen ons uit te zwaaien. Onderweg kreeg Donald rijst
aangeboden en sprongen lifters achterin de laadbak.
Men vindt het fijner om achterin de laadbak te zitten dan binnenin de auto.
Volgens Donald doet de buitenlucht de mensen denken aan een ritje op de rug
van een paard. Inmiddels was duidelijk geworden dat we morgenvroeg met de
pick-up om 6.00 uur zullen terugkeren naar Managua. Aanvankelijk was het de
bedoeling om later te vertrekken en dan onderweg o.a. een bezoek te brengen
aan het huis van een beroemde Nicaraguaanse dichter.Echter een zieke college
gooide roet in het eten. Deze kon dus niet zorgen voor vervoer van enkele
deelnemers aan een vergadering in Managua. Als wij de jongeren dus mee konden
nemen en vroeg wilden vertrekken, konden ze op tijd aanwezig zijn bij hun
vergadering. Ook de terugreis per bus kwam hierdoor te vervallen. 's Avonds
werd weer een mis bijgewoond; ditmaal in de parish. Van te voren werd er geschreven
en gesmuld van heerlijke mango's. Tijdens de mis werd van gedachten gewisseld
met de parochianen. Als we vragen beantwoorden en over Nederland vertellen,
merken we dat de mensen schrikken als ze horen dat er in ons land sprake is
van individualisme en materialisme. Ongeloof staat op hun gezichten te lezen,
als men verneemt dat zaken als: religie, traditie, ceremonie, discipline,
hiërarchie, familiebanden, samenzijn e.d. aan het verdwijnen zijn of
reeds verdwenen zijn.
's Avonds namen we afscheid van Father Arnaldo. Hij blijft namelijk in Palacaguina.
Aangezien Arnaldo het jammer vond dat hij geen Engels sprak en wij geen Spaans,
maakte Ben een deal. Dit werd vertaald door Donald:
"Als we elkaar de volgende keer ontmoeten, spreek jij Engels en ik Spaans!"
(Want met slechts 'buenos dias'; 'buenos tardes' en 'buenos noches' kom je
niet ver!)
Hierna zochten we ons bed op, want morgenvroeg moeten we om 5.00 uur opstaan.
8 juli 2005
Om 6.00 uur vertrokken we uit Palacaguina, met als eindbestemming Managua.
Onderweg werden 4 jongeren opgehaald die voor een vergadering naar Managua
moesten. In de auto werd veel gepraat en moest Donald zoals gewoonlijk weer
vertalen. De jongelui spreken slechts Spaans. Eén van de jonge passagiers
zal binnenkort naar Keulen gaan. Zoals bekend zal daar in de maand augustus
een internationale jeugdmanifestatie plaatsvinden. Middels loting behoort
zij tot de uitverkorenen. Ze zal vliegen vanuit Managua (Nicaragua), via Caraguas
(Venezuela) naar Duitsland. Deze vliegroute naar Europa was nieuw voor ons.
Vanmorgen is het erg bewolkt en dit heeft te maken met de komst van een orkaan
die onderweg is naar de kust van de U.S.A. (Florida). Vanochtend hoorden we
tevens het bericht dat er een aanslag was gepleegd in Londen. Naar aanleiding
van dit nieuws ontspon zich een discussie over oorlog, geweld en vrede. Donald
lanceerde de toepassselijke spreuk van Gandhi:
'There is no way to the peace; peace itself is the way'. Tijdens de rit was
de humor weer volop aanwezig. De volgende mop van priester Donald is hiervan
een voorbeeld:
Een priester en een taxichauffeur komen bij Petrus aan de hemelpoort.
Petrus stuurt de priester naar het vagevuur en de taxichauffeur rechtstreeks
naar de hemel. De taxichauffeur reageert niet-begrijpend, aangezien de priester
altijd heeft gebeden. Petrus antwoordt echter: "Tijdens het bidden van
de priester zat de hele kerk te slapen; bij jou in de taxi waren het de mensen
zelf die aktief aan het bidden waren!"
De tocht werd vervolgd
en omstreeks 9.00 uur arriveerden we in Managua. ('Back to the chaos', aldus
Donald).
Toen we in Centro Biblico arriveerden, werd de inwendige mens versterkt en
namen we afscheid van Father Donald en de jongelui. Met het oog op onze toekomst
in Afrika gaf Donald het advies: 'Het eerste half jaar oren en ogen open en
mond gesloten houden!' Hij eindigde met woorden van Thomas v. Acquino: Prudentia
et Cantela (Prudence and Caution).
Aangezien we sinds ons vertrek uit Nederland nog geen teken van leven hadden
gegeven richting familie, zochten we samen met Father Jorge van Centro Biblico
een internetcafé op. Onderweg zagen we veel taxi's. Taxi's met een
rode nummerplaat zijn safe, maar duur; taxi's met een witte nummerplaat zijn
illegaal, doch goedkoop.
In Centro Biblico werd de tijdelijke rugzakbagage van 2 dagen weer teruggedaan
in de koffer. Toen was het tijd om terug te keren naar Parroquia del Verbo
Divino; het parochiehuis van Father Enrique. Jorge werd gedag gezegd en Enrique
begroet. En zo worden we van de ene Father naar de andere Father doorgeleid.
Het zijn allemaal vlotte, aardige en behulpzame mensen. (Absoluut niet het
type priester). Tijdens de lunch met Enrique werden onze ervaringen van de
laatste 2 dagen in Palacaguina uitgewisseld. We merken meteen dat het in de
stad Managua weer veel warmer is dan in Palacaguina; het platteland waar we
vanaf komen. De hitte en de vermoeidheid beginnen hun tol te eisen.
De middag was dan ook
nodig om 'bij te tanken': een douche en een siësta deden wonderen, hoewel…….We
werden wakker van Latijns-Amerikaanse muziek. Een oorverdovend trommelgeroffel
werd onderbroken door een immens geschreeuw: 'Nicaragua…..Nicaragua….!'
Hierna besteedde Dees haar tijd aan verslaglegging en 'wash-boy' Ben nam zijn
(was)draad weer op. Plotseling brak een hevig noodweer los. Voor wat betreft
het weer: Hurricane Dennis is aktief in Midden-Amerika en komt wellicht onze
kant op. We vragen ons af of het noodweer een voorbode is van Dennis.
's Avonds op bezoek geweest bij een neef van Father Enrique (David). Deze
woont in een wijk van Managua, die 'Mexico' heet. Het huis had een renovatie
ondergaan. Kamers voor studenten werden te huur aangeboden. Dit om een centje
bij te verdienen. Het was het oorspronkelijke huis van de moeder van Enrique.
De ontvangst was hartelijk en warm. Bij binnenkomst werden we meteen gekust.
Omhelzingen door wildvreemden blijven ons steeds weer verrassen. Buiten aan
de voorkant van het huis namen we plaats en een nichtje werd erop uitgestuurd
om een fles drank te gaan kopen voor de gasten.
In tegenstelling tot 'onze' gevaarlijke wijk 'Reparto Shick', is de wijk 'Mexico'
relatief veilig. Toch zijn ook hier de huizen voorzien van tralies. Deze ijzeren
façades zorgen voor een lugubere, sinistere ambiance. Helaas zijn deze
maatregelen noodzakelijk. Ze zijn het gevolg van de burgeroorlog. Veel mensen
hebben trauma's opgelopen.
9 juli 2005
Vandaag wordt er gebeld met NPH: Nuestros Pequeños Hermanos (Project
WereldOuders Nederland). We gaan namelijk a.s. maandag tijdelijk de SVD verlaten
en zullen dan starten met ons bezoek aan de kindertehuizen van NPH. Aangezien
we in eerste instantie geen contact kregen, sprak Father Enrique een boodschap
in. Inmiddels was ons gebleken dat we de stekkers van onze elektronica niet
konden inpluggen in de stopcontacten. We wisten al dat het voltage van 110
V. geen probleem was.
Voor het kunnen inpluggen was een verzetstuk nodig. Dit werd gekocht op een
plaatselijke markt. Father Enrique vergezelde ons en fungeerde tevens als
'tourist guide'. Hij liet ons de twee gezichten van Managua zien: Eén
van de vele arme buitenwijken (o.a. San Judas), maar ook één
van vrij moderne winkelcentra. Dit laatste hadden we in Managua absoluut niet
verwacht. Op de terugweg naar de parish reden we door een oude 'villawijk'
(Las Colinas). Ook hier tralies, grote hekwerken met hangsloten en bewapende
guards. Enrique kon zich nog goed de tijd herinneren dat deze extreem zware
veiligheidsmaatregelen nog niet aanwezig waren. Naast het normale parochiewerk,
geeft Enrique ook les op de universiteit.
's Middags zijn we met
Enrique naar een feest geweest. Samen met zijn vrienden en familie werd gevierd
dat een gedichtenbundel van een overleden familielid in Mexico was herontdekt.
Om hier nou een feest voor te organiseren, leek ons een beetje overdreven;
zeker toen bij een Mariabeeld Enrique in priesterkledij verscheen om enkele
gebeden uit te spreken. Religie, religie, religie………………….
Dit alles vond plaats in de huiskamer, onder het toeziend oog van zo'n 30
personen, waarvan er slechts enkelen een paar woorden Engels spraken. Desalniettemin
voelden we ons erg welkom. Na een hapje en een drankje vertrokken we weer,
aangezien Enrique om 16.00 uur een mis moest opdragen. We reden richting parochiehuis
en passeerden weer een gevaarlijke wijk: Oriental market. Tegen het einde
van de middag hebben wij ons beziggehouden met de kinderen uit de parochie.
Zij waren verdiept in een tekenfilm. Echter niet voor lang……………….Leuke
'hebbedingetjes' uit Nederland waren interessanter! Onze beloning bestond
uit het zien van blije gezichten. Verder maakten we kennis met een werkgroep
die zich inzette voor de jeugd en spraken we met een combo. De 5 jongens hadden
een kerkdienst opgeluisterd met hun prachtige muziek. In het begin van de
avond werd wederom telefonisch contact opgenomen met NPH, om te vertellen
dat we maandag naar San Jorge, Rivas zullen komen. Tijdens het eten vertelde
Enrique dat de watchman zijn wekelijkse vrije avond had. Uit veiligheidsoverwegingen
was dit natuurlijk 'top secret'. Hond Bettina zal dus vanavond extra waakzaam
moeten zijn.
's Avonds werd er getypt en werd buiten gezellig gekletst met Father Martin
uit Flores.
10 juli 2005
Vanmorgen hoorden we dat hurricane Dennis vanuit Cuba en Haïti niet onze
kant opkomt, maar richting Florida gaat.
Het geknal van afgelopen nacht en ochtend bleek slechts vuurwerk te zijn………………..
Om 10.30 uur werd de mis bijgewoond. Aan het einde hiervan moesten wij naar
voren komen om de reden van ons verblijf uit te leggen. Father Enrique vertaalde
ons Engels in het Spaans. Behalve wij, werd ook een Zwitser naar voren gehaald
(Theo). Deze Zwitser woont gehuurd in een huisje, dat staat op het terrein
bij het oorspronkelijke huis van de moeder van Enrique. Afgelopen vrijdagavond
hadden we deze lokatie al gezien. Theo geeft trainingen aan leiders, werkzaam
bij private bedrijven, overheid en instellingen met een politieke achtergrond.
Bovendien had hij reeds 6 jaar in Bolivia gewerkt.
Na afloop van het hele gebeuren, ging Dees richting combo om de tekst en de
muziek van een Spaans lied te bemachtigen. Er werd beloofd dit vanmiddag in
de parish af te geven. Nee dus………………
Met Father Enrique, Father
Martin, Theo, Ben en Dees werd nagepraat, iets gedronken en de lunch gebruikt.
's Middags werd geschreven en een korte siësta gehouden. Hierna met Enrique
op pad.
We bezochten enkele plekken waar we een heel mooi uitzicht hadden over de
stad Managua, over het meer van Managua en over de Pacific Ocean. Prachtige
panorama's! Bij één van deze views heeft men ook aandacht besteed
aan de geschiedenis van Nicaragua: beelden die de dictatuur van Somoza en
de Sandinistische Revolutie symboliseren. (Loma de tiscapa Sandino).
Ter afsluiting werd iets gedronken in de plaats El Crucero. Montevista zorgde
voor een geweldig vergezicht. Er werd koers gezet naar 'huis', waar we zaken
afwerkten, van gedachten wisselden met Enrique en Martin en ons prepareerden
op ons vertrek van morgen naar San Jorge, Rivas.
11 juli 2005
Lariamdag vandaag! (Malariaprofylaxe). Voordat we naar San Jorge, Rivas vertrokken
(met Enrique en z'n neef David), namen we tijdelijk afscheid van Father Martin.
Rond eind juli zullen we namelijk voor enkele dagen terugkeren naar Managua,
i.v.m. ons vertrek naar Nederland vanaf Managua-airport op 2 augustus a.s.
Ook nog even naar een postkantoor en een benzinepomp en toen richting Zuiden.
Van Managua naar Rivas is ongeveer 1½ uur rijden. Onze afspraak met
Carlos Viveros (de adjunctdirekteur van NPH in Nicaragua), stond gepland om
12.00 uur.
We reden naar Masaya en passeerden het Masaya-meer en de Masaya-vulkaan. Deze
vulkaan is nog aktief. Ook zagen we Masaya-city (Indian town) en 'Seven corners
place'(een plein waar 7 straatjes op uitkomen). We maakten een stop in Catarina,
een authentiek dorpje waar 'handycraft en garden' fungeren als inkomstenbronnen
voor de mensen.
Via San Juan de Oriente reden we verder richting Zuiden; richting de grens
Costa Rica; richting Rivas. Omstreeks 11.30 uur arriveerden we in San Jorge.
We zagen het hoofdkantoor
van NPH (Oficinas Generales Nuestros Pequeños Hermanos): Our Little
Brothers. De Nederlandse organisatie die fondsen werft voor NPH is WereldOuders.
(Voorheen: Onze kleine weeskinderen). We maakten kennis met adjunctdirekteur
Carlos Viveros. Met hem hadden we de laatste tijd een intensief e-mailcontact
gehad. Nu zagen we hem in levende lijve……….
De organisatie zag er erg professioneel uit; gehuisvest in een mooi gebouw
en voorzien van moderne communicatiemiddelen.
We kregen een rondleiding…….. van maatschappelijk werk tot financiële
administratie; van personeelszaken tot afdeling automatisering enz. Er zijn
234 mensen in dienst bij de NPH in Nicaragua (betaalde krachten en vrijwilligers).
Zij allen zetten zich in voor de 4 kindertehuizen (Hogares) van NPH:
1e Hogar Casa Asis in San Jorge, Rivas.
2e Hogar Casa Santiago op het eiland Ometepe, Rivas.
3e Hogar Casa San Marcos op het eiland Ometepe, Rivas.
4e Hogar Casa Guadalupe in Managua.
(Laatstgenoemde kindertehuis was voor ons tot heden onbekend en hebben we
dus ook niet bezocht toen we in Managua waren). Ons doel is om de eerste drie
kindertehuizen te bezoeken. Helaas kunnen we er niet werken, aangezien er
geen plaats meer is in de herberg. Ook onze verblijfsaccomodatie regelen we
dus zelf. Het eiland verkennen is ons tweede doel.
Na de rondleiding door
het hoofdkantoor van NPH, stond al snel het eerste kindertehuis op de rol:
Casa Asis. Hier zwaait zuster Alanna de scepter. In dit babyhuis verblijven
naast baby's ook kinderen tot 7 jaar. Ook met zuster Alanna hadden we in Nederland
gemaild. Het blijft bijzonder om de persoon in kwestie dan in werkelijkheid
te zien. Plotseling heb je er dan een gezicht bij……..
Carlos en zuster Alanna lieten ons alles zien: de ruimtes waar de kleintjes
slapen, eten en les krijgen. Op school wordt Montessori-onderwijs gegeven.
Ook zagen we de bakkerij en we maakten kennis met enkele vrijwilligers, waaronder
een koppel uit de U.S.A. Bij binnenkomst begonnen de kinderen te zingen. Wat
bleek? Carlos was vandaag jarig (55 jaar). De kleintjes waren uitgelaten!
Een papieren kroon werd op z'n hoofd gezet en kindertekeningen werden aangeboden.
Overal voelde je warmte, liefde en aandacht! Opmerkelijk was, dat Enrique
(zelf woonachtig in Managua), nog nooit van NPH had gehoord. We zagen hem
genieten van alle nieuwe informatie. Dat wij, komende uit Nederland, hem in
contact moesten brengen met een organisatie die werkzaam is in z'n eigen stad
(Managua) en omgeving (San Jorge, Rivas, Ometepe), was voor ons allemaal toch
wel heel bijzonder! Vervolgens keerden we terug naar het hoofdkantoor, waar
we de lunch kregen aangeboden. Het was bijna 14.00 uur toen Carlos vertelde
dat de boot naar eiland Ometepe om 14.30 uur zou vertrekken. In onze beleving
ging alles nu in een stroomversnelling! We namen afscheid van Enrique en chauffeur
David (die teruggingen naar Managua) en Carlos regelde 2 knapen die ons naar
de ferry moesten brengen. Eén van beiden vergezelden ons ook tijdens
de overtocht. Deze overtocht (van San Jorge naar het eiland Ometepe) duurt
precies een uur. Om 15.30 uur kwamen we aan in de plaats Moyogalpa. Hoewel
was afgesproken dat er iemand van NPH ons zou komen afhalen van de boot, was
er niemand aanwezig. Samen met onze jonge begeleider (die alleen Spaans sprak),
namen we de bus. Maar niet voor lang……Plotseling verscheen toch
de auto van de NPH en werden we alsnog naar ons onderkomen gebracht, waar
we veelvuldig werden geconfronteerd met stroomuitval.
Het voorstel om vandaag nog kindertehuis Casa San Marcos en Casa Santiago
te bezoeken, werd door ons van de hand gewezen. Morgen is er weer een dag………………….
Terug
